Night Demon: «Πρέπει να βρεις μόνος σου τον τρόπο για να τα καταφέρεις»

Οι Night Demon είναι μια από τις πιο σκληρά εργαζόμενες μπάντες της εποχής μας. Έχοντας μόλις κυκλοφορήσει τον δεύτερό τους full length δίσκο, "Darkness Remains" θεωρήσαμε πως ήταν η σωστή στιγμή για να επικοινωνήσουμε με τον μπασίστα/τραγουδιστή /συνθέτη Jarvis Leatherby και να μιλήσουμε για την καινούργια τους δουλειά. Παράλληλα συζητήσαμε όπως ήταν φυσικό και για την επανένωση των Cirith Ungol, το φεστιβάλ Frost And Fire που διοργανώνει στην πόλη του στην Καλιφόρνια, την underground σκηνή των Η.Π.Α. και τα σημεία κλειδιά για το πώς μια μπάντα μπορεί να πετύχει, μεταξύ άλλων. Αν δεν είχε πέσει η σύνδεση του Internet, πιθανότατα θα μιλούσαμε ακόμα για το heavy metal καθώς στη μια ώρα που διήρκεσε η κουβέντα μας ο Jarvis αποδείχθηκε ένας πολύ ομιλητικός και παθιασμένος άνθρωπος, μα πάνω από όλα ένας πραγματικά αγνός οπαδός της μουσικής.

Λοιπόν Jarvis, τελικά τα καταφέραμε να μιλήσουμε... [γέλια]

Καιρός ήταν... [γέλια]

Πώς πάνε τα πράγματα;

Πολύ καλά. Ήταν λίγο τρέλα η φάση το τελευταίο διάστημα, αλλά πλέον είμαι σπίτι μου στην Καλιφόρνια και σε λίγες μέρες ετοιμαζόμαστε να έρθουμε στην Ευρώπη.

Θα σε ρωτήσω αργότερα για το πώς πήγε η περιοδεία με τους Anvil που μόλις τελείωσε, αλλά θέλω τώρα να ξεκινήσουμε με τα νέα των Night Demon. Αλλάξατε κιθαρίστα. Γιατί έφυγε ο Brent και πώς καταλήξατε στον Armand;

Λοιπόν, αν και πολλοί με ρωτάνε, δεν το σχολιάζω ιδιαίτερα. Θέλω να πω πως αυτή είναι μια ερώτηση για εκείνον. Απλά θα πω πως το να είσαι σε μια μπάντα είναι μια δουλειά 24/7 και πως ζούμε από αυτό και βρισκόμαστε μονίμως στον δρόμο. Δεν είναι για όλους αυτό. Ίσως ήθελε μια περισσότερο ήρεμη ζωή, αλλά αυτό μας δημιουργούσε προβλήματα, γιατί θέλουμε να περιοδεύουμε συνεχώς. Πρότεινε να πάρουμε άλλον κιθαρίστα για τις περιοδείες, αλλά οι session μουσικοί έχουν την τάση να γίνονται πραγματικοί μουσικοί για τις μπάντες και εμείς θέλουμε να είμαστε σε αυτό όλοι μαζί...

Ο Armand βρίσκεται στην μπάντα εδώ και σχεδόν ενάμιση χρόνο, που είναι αρκετό διάστημα, και όλα κυλάνε πολύ καλά. Παρεμπιπτόντως ο Armand είναι μισός Έλληνας και μισός Ιταλός [γέλια] και ανυπομονεί να έρθει στην Ελλάδα. Στην πραγματικότητα του είχαμε ζητήσει να έρθει από όταν ξεκινήσαμε, γιατί θέλαμε τότε να έχουμε δυο κιθαρίστες, αλλά ήταν απασχολημένος με άλλα project εκείνη την εποχή. Αλλά, πάντα ήταν ανακατεμένος με το συγκρότημα. Ηχογράφησε και έκανε παραγωγή στο EP και το "Curse Of The Damned", βοήθησε με τον ήχο της κιθάρας και τα solo... Βασικά έπαιξε παλιότερα και τύμπανα στους Night Demon για μια-δυο μέρες [γέλια]. Οπότε, άλλαξε το line-up και χρειαστήκαμε κάποιο διάστημα για να εγκλιματιστούμε, αλλά όλα πάνε τέλεια. Ξέρω τον Armand εδώ και είκοσι χρόνια, έχουμε παίξει μαζί σε άλλα project και είναι ένας καταπληκτικός κιθαρίστας. Πραγματικά ανέβασε επίπεδο την μπάντα.

Δεν παίζουμε κάποιο καινούργιο είδος ούτε προσπαθούμε να εφεύρουμε το στυλ μας. Απλά κινούμαστε στα χωράφια του rock 'n' roll

Και πώς τελικά καταλήξατε τρίο αντί κουαρτέτο που ήταν η αρχική ιδέα;

Νιώθω πολύ καλά με αυτό. Σίγουρα το θέλαμε όταν ξεκινούσαμε, αλλά δεν θέλαμε να φέρουμε τον οποιονδήποτε. Θέλω να πω, ξέρω πάρα πολλούς κιθαρίστες, αλλά νομίζω πως ήταν πραγματικά σημαντικό να φέρουμε κάποιον που θα καταλάβαινε απόλυτα το στυλ της μουσικής που θα παίζαμε. Οπότε, γίναμε τρίο γιατί δεν μπορούσαμε να βρούμε τον τέταρτο. Αυτός ήταν ο Armand, αλλά δεν ήταν διαθέσιμος, άρα προέκυψε από ανάγκη. Είπαμε «ΟΚ, είμαστε οι τρεις μας, ας το κάνουμε έτσι», και αποδείχτηκε ένας μαγικός συνδυασμός. Αν σκεφτείς τη μουσική των Night Demon, δεν είναι πως παίζουμε κάποιο καινούργιο στυλ ή πως προσπαθούμε να εφεύρουμε το δικό μας. Απλά κινούμαστε στα χωράφια του rock 'n' roll, αλλά με το να είμαστε μόνο τρεις κατά κάποιον τρόπο αυτό γίνεται καινοτόμο. Έπρεπε να μπορέσουμε να εκμεταλλευτούμε στο έπακρο τις περιορισμένες δυνατότητες που σου δίνει μια μπάντα τριών ατόμων, οπότε πολλές φορές αυτός ο χαρακτηριστικός Night Demon ήχος που ακούς είναι η κιθάρα και το μπάσο να παίζουν μαζί αρμονίες. Και αυτό είναι κάτι που δεν το έχουν κάνει πολλές μπάντες. Οπότε, είναι κάπως ενδιαφέρον το να προσπαθείς να επεκταθείς με τα μέλη που έχεις και τελικά καταλήγεις να κάνεις δημιουργικά πράγματα.

Όταν παίζεις ένα κλασικό είδος μουσικής, δεν σκέφτεσαι αρχικά πως θα καταλήξεις με νέες ιδέες, οπότε ήταν ευλογία για εμάς. Υπάρχει μαγεία στο τρίο και για να είμαι ειλικρινής, σε αυτό το σημείο που βρισκόμαστε δεν θα γούσταρα καθόλου να έχουμε δεύτερο κιθαρίστα. Ο ήχος μας είναι πολύ δυναμικός ήδη και νομίζω πως μια δεύτερη κιθάρα θα ήταν υπερβολή. Οπότε, δουλεύει για εμάς όλο αυτό και ο κόσμος το γουστάρει.

Θα ήθελες να μας δώσει κάποιες λεπτομέρειες πίσω από τη δημιουργία του "Darkness Remains". Πόσο σας πήρε να το δημιουργήσετε, συνθέτες, παραγωγή κλπ...

Μας πήρε πάρα πολύ χρόνο για να το ολοκληρώσουμε και αυτό συνέβη γιατί περιοδεύαμε πολύ. Ποτέ δεν περνάμε πολύ χρόνο στο studio. Το "Curse Of The Damned" ηχογραφήθηκε σε τρεις μέρες και νομίζω πως για το "Darkness Remains" χρειαστήκαμε μια βδομάδα. Αλλά η διαδικασία σύνθεσης μας πήρε πολύ χρόνο και φαντάσου πως όταν ξεκινήσαμε να δουλεύουμε πάνω στα τραγούδια, ο Brent ήταν ακόμα στην μπάντα και αρκετά riff του κατέληξαν στον δίσκο. Εγώ παρέα με τον Dusty και τον Brent φτιάξαμε τον σκελετό των τραγουδιών. Στην συνέχεια ήρθε ο Armand και έβαλε τη δική του σφραγίδα. Είναι πολύ δύσκολο πάντως να γράφεις όταν βρίσκεσαι στον δρόμο. Πολλοί ρωτάνε αν γράφουμε όσο περιοδεύουμε και πάντα η απάντηση είναι «όχι ιδιαίτερα». Είναι δύσκολο και δεν λειτουργεί με εμάς αυτό. Όταν επιστρέφουμε στη βάση μας τότε είναι που πραγματικά δουλεύουμε.

Μας πήρε δύο χρόνια όλη αυτή η διαδικασία και είμαστε πραγματικά χαρούμενοι με το αποτέλεσμα. Θέλαμε να δοκιμάσουμε και κάποια τραγούδια live πριν προχωρήσουμε. Δεν βιαζόμασταν και αισθάνομαι καλά γιατί έχω την εντύπωση πως αυτή ήταν η σωστή στιγμή να κυκλοφορήσουμε τον δίσκο.

Αυτήν τη φορά εστιάσαμε περισσότερο στους ήχους. Περάσαμε περισσότερο χρόνο να πετύχουμε τον σωστό ήχο από τις πραγματικές ηχογραφήσεις. Εξακολουθούμε να γράφουμε ζωντανά τους δίσκους, εκτός φυσικά από τη φωνή. Επίσης σε αυτόν τον δίσκο νομίζω πως η παραγωγή είναι λίγο καλύτερη, αν και έπρεπε να είναι κάπως αφαιρετική σύμφωνα με τη συνήθη προσέγγιση που έχουμε, καθώς δεν υπάρχουν καθόλου ρυθμικές κιθάρες. Θέλω να πω πως είναι πιο πιστό στο πώς ακουγόμαστε ζωντανά. Όταν μπαίνει το solo, το μπάσο αναλαμβάνει τον ρυθμό.

Η αλήθεια είναι πως σαν μουσικοί είμαστε πολύ καλύτεροι και πιο φτασμένοι από όσο θα πίστευε κάποιος, αλλά το θέμα είναι να μην το παρακάνεις με το παίξιμό σου στους δίσκους

Το "Darkness Remains" είναι ένας συμπαγής και πολύ καλός δίσκος. Το όραμα σας αναφορικά με την κατεύθυνση ποιο ήταν; Αν αναλογιστούμε τα όσα είπε πιο πάνω, θέλατε να κάνετε λίγο πιο απλά τα πράγματα ίσως;

Δεν νομίζω πως είχε να κάνει με αυτό. Πιστεύω πως περισσότερο είχε να κάνει με το να εστιάσουμε περισσότερο στη διαδικασία της σύνθεσης. Πάντα πίστευα πως είμαστε καλοί συνθέτες και οπωσδήποτε αισθάνομαι πως υπάρχει κάτι στο οποίο είμαστε επικεντρωμένοι. Αν ακούσεις τη μουσική των Night Demon, θα δεις πως δεν έχουμε μεγάλης διάρκειας τραγούδια και πάντα πίστευα πως το τραγούδι πρέπει να μπαίνει πάνω από τα άτομα. Σε αυτόν τον δίσκο νομίζω πως προσπαθήσαμε να κάνουμε τα μέρη πιο ενδιαφέροντα και πραγματικά άφησα ελεύθερο τον Dusty να παίξει περισσότερο.

Η αλήθεια είναι πως σαν μουσικοί είμαστε πολύ καλύτεροι και φτασμένοι από όσο θα πίστευε κάποιος, αλλά το θέμα είναι να μην το παρακάνεις με το παίξιμό σου στους δίσκους. Δεν είμαι σε φάση «Μπορώ να παίξω solo μπάσο» ή «μπορώ να παίξω κιθάρα σε εξωφρενική ταχύτητα» ή «μπορώ να παίξω δίκασο από την αρχή μέχρι το τέλος του δίσκου». Ο στόχος είναι το παίξιμο να υπηρετεί το τραγούδι. Στο "Cursed Of The Damned" ο Dusty ήταν καινούριος στο συγκρότημα και τον συγκράτησα γιατί δεν ήθελα να το παρακάνει, ήθελα να υπηρετήσει το τραγούδι. Σε αυτόν τον δίσκο τον άφησα περισσότερο ελεύθερο θέλοντας να δοκιμάσουμε διάφορα πράγματα και να δούμε αν δουλεύουν.

Πάντως, υπάρχουν ενδιαφέροντα σημεία στον δίσκο και δεν το παρακάναμε και αυτό είναι το σημαντικό. Κάποιες σημερινές metal μπάντες έχουν να επιδείξουν απίστευτη τεχνική και είναι τόσο καλές που σε στέλνουν αδιάβαστο. Παρ' όλα αυτά, υπάρχουν κάποιες που ακούω το πρώτο λεπτό ενός τραγουδιού και σκέφτομαι «ΟΚ, που θα το πάτε τώρα;» [γέλια]. Θέλω να πω, έχεις κάνει όλες αυτές τις τρελές μαλακίες στο πρώτο λεπτό και τώρα βαριέμαι. [γέλια]. Χάνουν τη συγκέντρωσή τους...

Τους λείπει το συναίσθημα...

Ακριβώς! Οπότε πολλά πράγματα έχουν να κάνουν με το πόσο επικεντρώνεσαι στα τραγούδια.

Όταν ακούω τα τραγούδια σας, έχω την εντύπωση πως γράφετε μουσική η οποία προορίζεται να παιχτεί ζωντανά και η αλήθεια είναι πως όταν ανεβαίνετε πάνω στη σκηνή τα τραγούδια ακούγονται δέκα φορές καλύτερα απ’ ό,τι στον δίσκο. Έχουν τις σωστές δυναμικές, ενέργεια και αυτόν τον live χαρακτήρα... Συμφωνείς;

Απόλυτα! Είναι αστείο γιατί όταν γράφω μουσική, φαντάζομαι τον εαυτό μου να παίζει πάνω στη σκηνή, οπότε είναι πολύ ακριβές αυτό που είπες. Κι άλλοι άνθρωποι μου το έχουν πει, οπότε είναι οπωσδήποτε αληθινή μια τέτοια παρατήρηση. Είμαστε μπάντα των live και αυτό που πάντα αγαπούσαμε στο rock 'n' roll ήταν να πηγαίνουμε στα show και να βλέπουμε τις μπάντες. Όταν ήμουν πιτσιρικάς πήγαινα στις συναυλίες και έτσι άρχισα να σκέφτομαι «Πω ρε φίλε, πρέπει να το κάνω κι εγώ αυτό». Ο στόχος είναι να ροκάρεις. Δεν έχει να κάνει με το να περνάς την ώρα σου στο studio γράφοντας πράγματα. Φτιάχνουμε δίσκους γιατί είμαστε υποχρεωμένοι [γέλια].

Αγαπάμε τα κλασικά πράγματα, αλλά παράλληλα κατανοούμε πως βρισκόμαστε στο 2017. Δεν υπάρχει λόγος να ανεβαίνουμε στη σκηνή και να είμαστε ψεύτικοι προσποιούμενοι κάτι που δεν είμαστε

Κάτι άλλο που σκέφτομαι είναι πως παίζετε ένα είδος μουσικής που πάνω κάτω υπάρχει εδώ και 30-35 χρόνια, αλλά με κάποιον τρόπο ακούγεστε φρέσκοι και όχι σαν κάποιο γκρουπ νοσταλγίας. Οπότε η ερώτηση είναι πώς καταφέρνετε να ακούγεστε επίκαιροι και όχι παρωχημένοι;

Υπάρχουν διάφοροι λόγοι που συμβαίνει αυτό. Ο πρώτος λόγος είναι πως είμαστε μεγάλοι οπαδοί του rock και του heavy metal κάτι που έχει αποτυπωθεί στο DNA μας. Νομίζω πως κάθε φορά που καθόμαστε να παίξουμε είμαστε φυσικά επηρεασμένοι από αυτήν τη μουσική γιατί μας αρέσει τόσο πολύ. Με τον Armand είχαμε μια μπάντα διασκευών στους Kiss και στους Black Sabbath, οπότε μάθαμε από τους καλύτερους. Άπαξ και μάθεις να παίζεις αυτά τα τραγούδια, αυτά περνάνε στον τρόπο που παίζεις. Αυτή είναι η μια πλευρά του πράγματος.

Ένας δεύτερος λόγος νομίζω πως είναι... Κοίτα, υπάρχει κάτι που πρέπει να γνωρίζεις. Προφανώς και αγαπάμε το N.W.O.B.H.M., αλλά γεννηθήκαμε και μεγαλώσαμε μετά από αυτό, οπότε ζήσαμε το thrash, το death και το nu-metal. Ζήσαμε όλες αυτές τις μόδες όπως το grunge, άρα είναι πρακτικά αδύνατο να μην επηρεαστείς έστω και λίγο από όλη αυτήν τη μουσική που έχεις ακούσει στη ζωή σου. Οπότε κάποια πιο μοντέρνα στοιχεία μπορεί να περάσουν στη μουσική φυσικά γιατί... η πραγματικότητα είναι το 2017 και όχι το 1981.

Όταν έχεις όλες αυτές τις μουσικές επιρροές στη ζωή σου, νομίζω πως δύσκολα μπορείς να τις αγνοήσεις. Δεν γίνεται συνειδητά, αλλά πρόκειται για πράγματα που ζήσαμε. Υπάρχουν πράγματα που ακούς στο ΕP και που κάποιος θα σκεφτεί ακούγοντάς τα «Ουάο, αυτή πρέπει να είναι κάποια παλιά μπάντα που ποτέ δεν άκουσα!», αλλά στη συνέχεια θα ακούσεις κάποια πιο γρήγορα μέρη και θα πεις «Αλλά για μισό λεπτό, το "Kill 'Em All" βγήκε μετά από δύο χρόνια» ή κάτι τέτοιο καταλαβαίνεις [γέλια]. Οπότε είμαστε τυχεροί που πέρασαν τριάντα χρόνια κατά τα οποία εξελίχτηκε η μουσική, ή που τουλάχιστον γνωρίζουμε την ύπαρξή της.

Θα ήθελα οι νεαρότερες μπάντες να νιώθουν καλά με τους εαυτούς τους και να εστιάζουν περισσότερο στη μουσική παρά στο image τους

Ο τρίτος λόγος τώρα... Είναι ωραίο να ακούς ανθρώπους να λένε αυτό που μόλις είπες, ότι δεν είμαστε δηλαδή μια εντελώς παλιακή μπάντα και πως υπάρχουν και πιο σύγχρονες τάσεις στη μουσική μας, γιατί ποτέ δεν σκεφτήκαμε κάτι τέτοιο. Πάντα πιστεύαμε πως δεν είχαμε τίποτα μοντέρνο. Οπότε είναι πραγματικό ωραίο να το ακούς γιατί ξέρεις, πάντα κριτικάρουμε πολύ σκληρά τους εαυτούς μας περισσότερο από τον οποιοδήποτε. Αλλά, πιστεύω πως υπάρχει ένα πολύ σημαντικός πράγμα που διαχωρίζει τους Night Demon από την πλειοψηφία των συγκροτημάτων του -φαντάζομαι μπορούμε να το αποκαλέσουμε- new wave of traditional heavy metal. Είναι το attitude που έχουμε και είναι και η εικόνα που έχουμε. Είμαι μεγάλος οπαδός της old school στυλιστικής μόδας. Όταν ήμουν στο γυμνάσιο στις αρχές των '90s, έμοιαζα με παιδί στις αρχές των '80s [γέλια]. Αλλά το πρόβλημα - βασικά δεν ξέρω αν είναι πρόβλημα... η διαφορά είναι πως υπάρχουν ένα σωρό νέες μπάντες που ανήκουν στην ίδια κατηγορία με τους Night Demon και που ανεβαίνουν στη σκηνή και η όλη φάση τους είναι ένας νοσταλγικός αναχρονισμός, έτσι δεν είναι; Τους βλέπεις και λες «ΟΚ, δεν είχατε καν γεννηθεί εκείνη την εποχή και παρ' όλα αυτά τα μαλλιά σας, τα παπούτσια σας και ο τρόπος που ντύνεστε είναι λες και ξεπηδήσατε από εκείνη την εποχή».

Νομίζω πως χρειάζεται λίγη φρεσκάδα γιατί πιστεύω πως ο κόσμος σε παίρνει λιγότερο στα σοβαρά όταν βλέπει αυτήν την εικόνα. Ακόμα και εκείνοι που καθιέρωσαν αυτό το στυλ, μπάντες δηλαδή όπως οι Judas Priest, εξέλιξαν λίγο το image τους στα χρόνια που πέρασαν. Οι Night Demon γουστάρουν την καλή μουσική και αγαπάμε τα κλασικά, αλλά παράλληλα κατανοούμε πως βρισκόμαστε στο 2017. Δεν υπάρχει λόγος να ανεβαίνουμε στη σκηνή και να είμαστε ψεύτικοι προσποιούμενοι κάτι που δεν είμαστε. Η μουσική έχει πολύ από αυτό και μιλάει από μόνη της. Φυσικά και έχουμε rock 'n' roll εμφάνιση, αλλά όχι σε υπερβολικό και ξεπερασμένο βαθμό. Πιστεύω πως είναι σημαντικό αυτό που λέω και θα ήθελα οι νεαρότερες μπάντες να νιώθουν καλά με τους εαυτούς τους και να εστιάζουν πολύ περισσότερο στη μουσική παρά στο image τους.

Πιστεύω πως στο θέμα της παραγωγής ενός δίσκου, όλα ξεκινάνε από το πώς ακούγονται τα τύμπανα και στο καινούργιο σας άλμπουμ έχετε τον σωστό ήχο. Δεν ακούγεται ψεύτικος, δεν τα έχετε triggers και απλά ακούγεται σωστός. Πώς το καταφέρατε;

Ήταν πολύ δύσκολο [πολλά γέλια]. Παίρνει χρόνο ξέρεις και για ακόμα μια φορά έχει να κάνει με το να εστιάζεις στον ήχο. Αυτή ήταν η προτεραιότητά μας. Ο Dusty πάντα παίζει με ένα σετ τεσσάρων κομματιών. Μια κάσα, δύο tom και ένα ταμπούρο και από πιατίνια έχει δύο crash, ένα ride και το hi-hat. Όταν πρωτομπήκε στην μπάντα είχε αυτό το τεράστιο σετ... ξέρεις...

Δεν χρησιμοποιούμε μετρονόμο. Ο μετρονόμος είναι μέσα στο κεφάλι μας. Το tempo επιταχύνει και επιβραδύνει βασιζόμενο στο vibe. Οπότε, νομίζω πως η παλιομοδίτικη προσέγγιση σε αυτούς τους τομείς λειτουργεί πιο καλά για εμάς

Σαν του Nicko McBrain ένα πράγμα [γέλια]...

[Γέλια] Ναι αν και αυτό είναι cool για τον Nicko, γιατί είναι η δική του φάση. Αλλά είπα στον Dusty «Άκου, είμαστε μια γαμημένη rock 'n' roll μπάντα προερχόμενη από τους δρόμους, ΟΚ; Πρέπει να πετάξεις το μισό σετ των τυμπάνων σου και να κρατήσεις τα πιο μεγάλα από αυτά» [γέλια]. «Αν μπορείς να είσαι γαμάτος και να κάνεις φανταστικά πράγματα με το απλοποιημένο σετ, θα είσαι ασταμάτητος φίλε! Μην στηρίζεσαι στον εξοπλισμό, στηρίξου στον εαυτό σου και στην ουκ εν τω πολλώ το ευ προσέγγιση». Όταν έχει λιγότερα τύμπανα μπορείς πραγματικά να εστιάσεις στο να πάρεις τους σωστούς ήχους.

Δεν θέλαμε να χρησιμοποιήσουμε triggers, ούτε samples στα τύμπανα. Είχαμε τον σωστό χώρο και απλά είπαμε «ΟΚ, ας ξοδέψουμε ώρες χτυπώντας το ταμπούρο, ας το κουρδίσουμε ξανά και ξανά και ας το ηχογραφήσουμε για να δούμε πως ακούγεται μέχρι να φτάσει να ακούγεται όπως πρέπει». Το ίδιο κάναμε με την κάσα, τα tom κλπ. Οπότε όταν ήρθε η ώρα να τα ηχογραφήσουμε για τον δίσκο ήμασταν έτοιμοι. Ο Dusty είναι ένας πολύ δυναμικός ντράμερ και θέλαμε αυτό να περάσει και στο άλμπουμ. Έπρεπε να το κάνουμε! Μπορώ να ξεχωρίσω τον τριγκαρισμένο ήχο από χιλιόμετρα. Μπορώ να το καταλάβω. Το κάθε χτύπημα ακούγεται το ίδιο. Καταλαβαίνω γιατί ο κόσμος το χρησιμοποιεί και αγαπάω την μοντέρνα τεχνολογία. Μου αρέσει το γεγονός ότι μπορείς να κάνεις κάτι τέτοιο και μου φαίνεται φανταστικό. Παρ' όλα αυτά όμως, σαν μουσικός δεν θέλω να εξαρτώμαι από αυτό και θέλω ο κόσμος όταν ανεβαίνουμε στη σκηνή να σκέφτεται αν είμαστε καλύτεροι live απ' ό,τι στους δίσκους. Έχω δει κάποιες από αυτές τις υπερτεχνικές death metal μπάντες και οι μπότες τους ακούγονται εξωπραγματικές. Ακούγονται τόσο τέλεια... καταλαβαίνεις τι λέω, ε;

Ναι, είναι τόσο τέλειος ο ήχος που καταντά αφύσικος...

Σωστά! Το ίδιο συμβαίνει και με τις ηχογραφήσεις. Φαντάσου πως δεν χρησιμοποιούμε μετρονόμο. Ο μετρονόμος είναι μέσα στο κεφάλι μας. Το tempo επιταχύνει και επιβραδύνει βασιζόμενο στο vibe. Οπότε, νομίζω πως η παλιομοδίτικη προσέγγιση σε αυτούς τους τομείς λειτουργεί πιο καλά για εμάς.

Μιλήσαμε γενικότερα για το μουσικό σας ύφος, αλλά έχω ξεχωρίσει ένα-δύο τραγούδια που θα ήθελα να αναλύσουμε περισσότερο. Καταρχάς υπάρχει το ορχηστρικό "Flight Of The Manticore" που έχει αυτόν τον Powerslave-ικο χαρακτήρα. Τι πιστεύεις γενικότερα για τα ορχηστρικά τραγούδια; Όταν έγραφες το συγκεκριμένο ήξερες από την αρχή πως θα ήταν instrumental ή απλά ήταν κάτι που προέκυψε στην πορεία;

Δεν είμαι μεγάλος οπαδός των ορχηστρικών τραγουδιών, εκτός κι αν είναι πραγματικά ενδιαφέροντα. Το εν λόγω δεν προοριζόταν για τέτοιο από την αρχή. Βέβαια, όταν ξεκίνησα να γράφω τις κιθαριστικές μελωδίες και στη συνέχεια τους στίχους και τις φωνητικές γραμμές, πρέπει να κατέληξα με δέκα διαφορετικές εκδόσεις. Το θέμα, όμως, ήταν πως ένιωθα πως τα φωνητικά απλά κάλυπταν τη μουσική και πως δεν υπήρχε χώρος γι' αυτά. Σκέφτηκα πως μπορούσε να σταθεί ως ορχηστρικό καθώς έχει πολλή μελωδία μέσα του και αισθάνεσαι πως η ίδια η μουσική σου μιλάει. Οπότε έμεινε έτσι και πραγματικά μου άρεσε το αποτέλεσμα. Προσέθεσα και το ήρεμο σημείο στη μέση του τραγουδιού και πιστεύω πως είναι κάτι που το κάνει ακόμα πιο ενδιαφέρον και επίσης δόθηκε η ευκαιρία στον Armand να ξεσπάει παίζοντα κάποια πολύ καλά solo. Οπότε, ναι, δεν έγινε εσκεμμένα αρχικά, αλλά πολύ σύντομα συνειδητοποίησα πως θα γινόταν instrumental.

Και πώς κατέληξες στο ομώνυμο μελαγχολικό και ήρεμο τραγούδι με τα cool εφέ στη φωνή σου το οποίο και κλείνει τον δίσκο; Θα μπορούσε ίσως να αποτελέσει πάτημα για μελλοντικές συνθέσεις;

Λοιπόν που λες, όχι απαραίτητα. Στο "Curse Of The Damned" το τελευταίο τραγούδι, το "Save Me Now" είναι ένα κάπως AOR τύπου, μέσης ταχύτητας ροκάκι. Πάντα σκεφτόμουν αυτό το τραγούδι ως την αναχώρηση από τον υπόλοιπο δίσκο. Οπότε, σκέφτηκα πως θα ήταν μια γαμάτη παράδοση να κρατήσουμε και σε αυτόν τον δίσκο, όπου το τελευταίο κομμάτι στους δίσκους των Night Demon θα είναι λίγο διαφορετικό από τα υπόλοιπα και που θα έριχνε τους τόνους. Πάντα μου άρεσε κάτι τέτοιο. Σκέψου για παράδειγμα τα "Load" και "Reload" των Metallica, τα οποία δεν είναι σπουδαίοι δίσκοι [σ.σ.: κάπου εδώ αρχίζω να σκέφτομαι να το επαναφέρω στην τάξη, αλλά κάπως το έσωσε στη συνέχεια οπότε του χαρίστηκα]. Βασικά πιστεύω πως έχουν γαμάτο ήχο και πως είναι καλά άλμπουμ, απλά ίσως όχι τόσο καλά για τους Metallica, αλλά τα τελευταία τραγούδια και στους δύο δίσκους είναι τόσο επικά...

Μιλάς για το φανταστικό "The Outlaw Torn" και το καταπληκτικό "Fixxxer"

Ναι, είναι φανταστικά τραγούδια... Ακόμα και στον τελευταίο δίσκο, το "Spit Out The Bone" νομίζω πως είναι το καλύτερο του δίσκου. Ήθελα λοιπόν, να έχω πάντα στους δίσκους αυτού του είδους το επικό κλείσιμο. Η αλήθεια είναι πως τα τραγούδια "Welcome To The Night", "Life On The Run" και "Darkness Remains" είναι μέρη μιας τριλογίας. Είναι μια κάπως στενάχωρη ιστορία βασικά και έγραψα τη μουσική βασιζόμενος στους στίχους και νομίζω πως το αποτέλεσμα είναι καλό και πως είχε έρθει η ώρα να δοκιμάσουμε κάτι τέτοιο. Μπορώ να γράψω άλλα είκοσι "Heavy Metal Heat", αλλά αυτό το τραγούδι ήδη υπάρχει. Δεν προσπαθούμε να αλλάξουμε, αλλά πιστεύω πως είναι ένας καλός τρόπος να εξελιχτούμε και να ανακατέψουμε λίγο τα πράγματα.

Αναφορικά με τα φωνητικά εφέ, έφταιγε ο πατέρας του Armand. Είναι και αυτός μουσικός και παίζει συνέχεια στην Ελλάδα και την Τουρκία. Παίζει πλήκτρα και είχε ένα παλιό μεγάφωνο leslie από τα '70s στο studio και σκέφτηκα πως θα ήταν ενδιαφέρον να τραγουδήσω μέσω αυτού, θα έβγαινε ένα αποτέλεσμα τύπου "Planet Caravan" ή κάτι τέτοιο. Οπότε το δοκιμάσαμε και το αποτέλεσμα ήταν πολύ ενδιαφέρον. Το είχα πολύ καιρό αυτό το τραγούδι στο μυαλό μου και να σου πω την αλήθεια είχα λίγο άγχος για το πώς θα αντιδρούσε ο κόσμος, αλλά μέχρι στιγμής ακούω μόνο καλά λόγια...

Μα ναι, είναι πολύ ωραίο τραγούδι!

Σε ευχαριστώ!

Τώρα που ανέφερες κάτι για τριλογία μου έδωσε την κατάλληλη πάσα για να πάμε σε άλλα χωράφια … καταλαβαίνεις για τι θα μιλήσουμε τώρα, ε;

[Γέλια] Ναι κατάλαβα... [Γέλια]

Εγώ και μερικοί φίλοι μου θα θέλαμε να σου στήσουμε ανδριάντα στην πόλη από την οποία καταγόμαστε επειδή ανέστησες τους Cirith Ungol!

[Γέλια] Ωχ, σκατά...

Οι Cirith Ungol είχαν να παίξουν για 25 χρόνια, αλλά εκτός από αυτό, κάποια από τα μέλη είχαν να παίξουν μουσική για 25 χρόνια

Ξέρεις πως έχω κάνει συνέντευξη με τον Tim, αλλά η αλήθεια είναι πως δεν μπήκε σε πολλές λεπτομέρειες σχετικά με το πώς έγινε ακριβώς το reunion. Δώσε μου λοιπόν τα φώτα σου σχετικά με το πώς τους έπεισες και τελικά θα μπορέσουμε να τους δούμε ζωντανά...

Βασικά οι Night Demon σαν μπάντα είναι υπεύθυνοι γι' αυτό. Τα παιδιά στους Cirith Ungol είναι πολύ καλοί μας φίλοι, είμαστε σαν οικογένεια. Εκεί από όπου καταγόμαστε είναι κάπως σαν την Ελλάδα. Η Ventura είναι ένα μαγικό μέρος πάνω στον ωκεανό με υπέροχο κλίμα, αλλά δεν έχει καθόλου heavy metal κουλτούρα. Πίσω στα '80s αυτή η μπάντα δεν πήρε καθόλου αναγνώριση και κανείς δεν ενδιαφερόταν γι' αυτούς. Οπότε, αυτοί οι τύποι βλέπανε αυτά που κάνανε οι Night Demon και πάντα μας ψάχνανε σε φάση «Πού πήγαν αυτά τα παιδιά; Δεν είναι σχεδόν ποτέ πλέον εδώ για να βγούμε να πιούμε και να περάσουμε καλά! Πού είναι;» και η απάντηση πάντα ήταν «Είμαστε συνέχεια στον δρόμο. Ζούμε το heavy metal όνειρο!» [γέλια]. Οπότε κατά κάποιον τρόπο ο Tim και ο Robert μας ζήλευαν γιατί έλεγαν πως κάνουμε αυτό που πάντα ήθελαν να κάνουν στη ζωή τους και εγώ τους απαντούσα «Μα ακόμα ΜΠΟΡΕΙΤΕ να το κάνετε! Μπορείτε να το κάνετε ΤΩΡΑ! Υπάρχει κοινό για εσάς.», αλλά δεν ήθελαν καν να το συζητήσουν. Οπότε άρχισα να του πιπιλίζω το μυαλό με πράγματα όπως «Πήγα στην Ευρώπη και δεν πίστευα αυτό που είδα! Πήγα στην Ελλάδα, μίλησα με κόσμο και συνεχώς μιλούσαν για εσάς», αλλά μονίμως πίστευαν πως απλά υπερέβαλα. Εγώ τους έλεγα πως όλα αυτά ήταν αλήθεια, αλλά δίσταζαν να κάνουν αυτό το βήμα για χρόνια...

Οπότε αυτό που έκανα ήταν να ξεκινήσω ένα φεστιβάλ και να το ονομάσω "Frost And Fire" από αυτούς. Τους είπα πως το μόνο πράγμα που ήθελα ήταν να έρθουν εκεί και να υπογράψουν αυτόγραφα χωρίς καμία άλλη δέσμευση, ούτε να παίξουν, ούτε τίποτα άλλο. Μάζεψα λοιπόν όλα τα επιζήσαντα μέλη, τον Tim, τον Rob, τον Flint, τον Jimmy και τον Greg και φαντάσου πως κάποιοι από αυτούς είχαν να βρεθούν για δεκαετίες. Οπότε ήταν μια καλή ευκαιρία να ξαναβρεθούν και να πουν τα νέα τους με όλους αυτούς τους οπαδούς να έχουν έρθει να τους συναντήσουν από όλο τον κόσμο. Μόνο για να τους συναντήσουν φίλε! Και η αλήθεια είναι πως ενθουσιάστηκαν καθώς δεν περίμεναν κάτι τέτοιο και ήταν τρελό όλο αυτό που συνέβαινε. Τους είπα «Ξέρετε τι είναι ακόμα πιο τρελό; Το γεγονός πως στην Ευρώπη υπάρχει πολύ περισσότερος κόσμος!». Και κάπως έτσι έγινε η αρχή...

Βέβαια... [γέλια]... αυτοί ήταν ακόμα διστακτικοί. Άκου κάτι που πρέπει να καταλάβεις. Η μπάντα είχε να παίξει για 25 χρόνια, αλλά εκτός από αυτό, κάποιοι από αυτούς είχαν να παίξουν μουσική για 25 χρόνια. Θέλω να πω, ο Rob είχε να πιάσει μπακέτες για 25 χρόνια. Δεν ήταν δηλαδή πως έπαιζε σε άλλες μπάντες. Όχι! Ο Tim δεν είχε τραγουδήσει καθόλου για 25 χρόνια. Είχαν παρατήσει τη μουσική τελείως. Ήταν δύσκολο γι' αυτούς να ξαναξεκινήσουν, οπότε αυτό που έκανα ήταν να φέρω τον Rob να παίξει πάλι τύμπανα, στο προβάδικο των Night Demon, στο drum kit του Dusty. Όταν ξεκίνησε να παίζει έμοιαζε με τον Animal από το Muppet Show [γέλια]. Ήταν τρελό. Έπαιζε ό,τι να 'ναι και ήταν εκτός τόπου και χρόνου και έλεγε «Ωχ, είναι δύσκολο και δεν είναι σαν το ποδήλατο, θα πρέπει να φέρω πάλι τον εαυτό μου στη σωστή κατάσταση». Του είπα λοιπόν -και αυτή είναι η πραγματική ιστορία του πώς έγιναν τα πράγματα- «Rob, γιατί δεν πας σπίτι σου και να ξαναμάθεις τα "Frost And Fire" και "I'm Alive"; Άκου τα τραγούδια και δες αν μπορείς να θυμηθείς τα μέρη σου και σε μια βδομάδα έλα στο studio να παίξεις τύμπανα και εμείς (οι Night Demon) θα είμαστε η μπάντα που θα σε συνοδεύσει» και συμφώνησε. Εν τω μεταξύ πήρα τηλέφωνο τον Jim Barraza [σ.σ.: κιθαρίστας των Cirith στο "Paradise Lost"] και του είπα «Ε Jimmy, γιατί δεν έρχεσαι εδώ την άλλη βδομάδα να τζαμάρεις μαζί μας μερικά τραγούδια των Cirith Ungol» και επειδή του φάνηκε ωραία η ιδέα, του είπα να φρεσκάρει τα "Cirith Ungol" και "I'm Alive" και να έρθει να μας συναντήσει στο studio. Οπότε εμφανίστηκε και ο Rob ήταν ήδη εκεί αλλά κανένας τους δεν ήξερε πως θα είναι και ο άλλος...

Πάντα έλεγα στους δύσπιστους «Απλά δείτε με! Έχω αφοσιωθεί στο να φέρω πίσω την μπάντα και θα πεθάνω προσπαθώντας. Αν κάποιος μπορεί να το καταφέρει, αυτός είμαι εγώ! Θα το κάνω!». Και ορίστε πού βρισκόμαστε τώρα...

Μιλάμε τους έστησες κανονική παγίδα... [γέλια]

Εντελώς όμως! [γέλια] Οπότε ξεκινήσαμε να παίζουμε και έβλεπες πως γούσταραν πολύ και χαμογελούσαν όλη την ώρα σε φάση «Πωπω φίλε, είναι γαμάτο, μας είχε λείψει πραγματικά αυτό». Τελικά κατάφερα να φέρω και τον Greg, οπότε επειδή σε εκείνη τη φάση είχε ήδη φύγει ο Brent, ήμασταν εγώ, ο Rob, ο Jimmy και ο Greg και το αστείο ήταν πως ο τελευταίος που ήρθε ήταν ο Tim. Ερχόταν βέβαια στις πρόβες, αλλά δεν ήθελε να συμμετάσχει. Απλώς του άρεσε να αράζει πίσω και να παρακολουθεί και μας είχε ξεκαθαρίσει πως δεν τον ενδιέφερε να τραγουδήσει. Πάντα όμως άφηνα ένα μικρόφωνο ανοιχτό στο πίσω μέρος του studio μήπως και... Δεν τραγουδούσε κανείς, παίζαμε μόνο τα ορχηστρικά μέρη. Δεν υπήρχε φίλε περίπτωση να δοκιμάσω να τραγουδήσω τα τραγούδια των Cirith Ungol, μα καμία περίπτωση όμως... [γέλια]. Έτσι, κάποια μέρα και ενώ παίζαμε το "Chaos Descents" ξαφνικά άκουσα εκείνη την φωνή να βγαίνει από τα ηχεία και γύρισα και είδα τον Tim να τραγουδάει και εκστασιάστηκα! Όλοι μας ανατριχιάσαμε και σκεφτήκαμε «Σκατά! Το έχει ακόμα! Επέστρεψε!». Από εκείνη τη μέρα και έπειτα τον είχα ζαλίσει λέγοντας του συνεχώς «Σε παρακαλώ μεγάλε, σε παρακαλώ δηλαδή, ας το κάνουμε» [γέλια].

Αυτή ήταν λοιπόν η ιστορία φίλε μου και πώς ξεκίνησαν τα πράγματα. Είχα όλα αυτά τα χρόνια κόσμο από τη Γερμανία, την Αγγλία, την Ελλάδα, την Ισπανία να μου λέει πως δεν θα κατάφερνα κάτι και πως δεν θα συνέβαινε, αλλά πάντα τους έλεγα «Απλά δείτε με! Έχω αφοσιωθεί στο να φέρω πίσω την μπάντα και θα πεθάνω προσπαθώντας. Αν κάποιος μπορεί να το καταφέρει, αυτός είμαι εγώ! Θα το κάνω!». Και ορίστε πού βρισκόμαστε τώρα...

Αυτή είναι μια πολύ ενδιαφέρουσα ιστορία να τη διηγείσαι στα εγγόνια σου γύρω από το τζάκι... [γέλια]

[Γέλια] Οπωσδήποτε...

Οι Night Demon δεν υπάρχουν για να ανταγωνίζονται. Ήρθαμε για να εμπνεύσουμε και να βοηθήσουμε τη σκηνή

Ας μιλήσουμε λίγο για το φεστιβάλ Frost And Fire. Πώς σου μπήκε η ιδέα να κάνεις κάτι τέτοιο; Ήταν μήπως κατά κάποιον τρόπο η αμερικάνικη απάντηση στο Keep It True και Up The Hammers;

Σίγουρα! Αυτό που πρέπει να γνωρίζεις πως το πάθος μας είναι η μουσική. Θέλαμε να είμαστε σε μπάντα και να περιοδεύουμε. Δεν μπήκαμε στη φάση για να γίνουμε promoters σε φεστιβάλ. Αλλά από την άλλη έχω μεγάλη εμπειρία στο να στήνω συναυλίες. Το κάνω από τα δεκαέξι μου. Απομακρύνθηκα από αυτό προφανώς για να παίζω σε συγκροτήματα, αλλά το ζήτημα είναι πως όταν είσαι σε μια μπάντα όπως οι Night Demon, έχεις τη δυνατότητα να ταξιδεύεις και να παίζεις σε όλα αυτά τα φεστιβάλ και βλέπεις τι δουλεύει καλά σε κάποια και τι όχι.

Οπότε, σκέφτηκα πως πρώτον, γνωρίζω όλες αυτές τις μπάντες προσωπικά. Δεύτερον, δεν υπήρχε ένα τέτοιο φεστιβάλ στην California και τρίτον, έχουμε την εμπειρία σαν μπάντα και σαν promoters να το κάνουμε να δουλέψει από άποψη διοργάνωσης αλλά και το τι θέλουν τα συγκροτήματα. Άρα, δεν χρειαζόταν και πολύ μυαλό για να σκεφτούμε πως έπρεπε να το κάνουμε. Έπρεπε να το δοκιμάσουμε. Και κάπως έτσι ξεκίνησε. Αρχικά ήταν μονοήμερο, μετά έγινε τριήμερο και πλέον έχουμε και εξωτερική σκηνή. Το φεστιβάλ μεγαλώνει...

Ένα αρνητικό, βέβαια, είναι πως όταν παίζεις σε μια μπάντα όπως οι Night Demon και είσαι απόλυτα αφοσιωμένος σε αυτό, θες να είσαι πάντα διαθέσιμος όταν προκύπτουν ευκαιρίες. Δεν έχουμε καθημερινές δουλειές, δεν έχουμε γυναίκες. Στην πραγματικότητα δεν έχουμε καν μόνιμα διαμερίσματα. Θέλουμε να μπορούμε να πούμε «Ναι ερχόμαστε» όταν μας καλούν να παίξουμε κάπου. Το πρόβλημα όταν κάνεις ένα φεστιβάλ είναι πως πρέπει να δεσμευτείς στις μέρες που θα τρέξει προκαταβολικά για έναν χρόνο. Για παράδειγμα αυτόν τον Οκτώβρη μας προτάθηκε μια περιοδεία την οποία αρνηθήκαμε, γιατί όπως καταλαβαίνεις δεν γίνεται να λείπουμε από το δικό μας φεστιβάλ [γέλια]. Θα έλεγα πως αυτό είναι το μοναδικό μειονέκτημα, αλλά, ιδιαίτερα μετά το περσινό φεστιβάλ, όταν βλέπεις τον κόσμο να έρχεται και να σου λέει πως ήταν το καλύτερο Σαββατοκύριακο της ζωής του, δεν μπορείς παρά να αισθάνεσαι υπέροχα.

Οι Night Demon δεν υπάρχουν για να ανταγωνίζονται. Ήρθαμε για να εμπνεύσουμε και να βοηθήσουμε τη σκηνή. Και όπου δεν υπάρχει σκηνή πρέπει να τη δημιουργήσεις και αυτό είναι που κάνουμε εδώ. Αισθανόμαστε πως ως «οι πρέσβεις του heavy metal» πρέπει να το κάνουμε αυτό για τους ανθρώπους. Μοιάζει σαν μια μεγάλη ευθύνη για εμάς, αν βγάζει νόημα να λέμε κάτι τέτοιο. Το κάνουμε για τη σκηνή, το κάνουμε για το heavy metal και όσο το κάνουμε με αυτούς τους γνώμονες, οι προθέσεις μας είναι αγνές.

Στις Η.Π.Α. των '80s το Metal ήταν η εμπορικότερη μορφή μουσικής και γι' αυτό πήγε κατά διαόλου το πράγμα

Μιας και ανέφερες τη σκηνή... Τι πιστεύεις γι' αυτή του παραδοσιακού heavy metal στις Η.Π.Α.; Ήταν νεκρή για αρκετό καιρό ή ας πούμε πως κρυβόταν στις σκιές, αλλά σήμερα μοιάζει πως έχει αφυπνιστεί με μπάντες όπως οι Night Demon, οι Visigoth και οι Eternal Champion για να αναφέρουμε μερικές...

Καταρχήν, πολλοί άνθρωποι με ρωτάνε -ειδικά από άλλες χώρες- πράγματα όπως «Ποιο είναι το καλύτερο κοινό; Είναι οι Νοτιοαμερικάνοι, Είναι οι Ισπανοί; Είναι οι Γερμανοί;» και για να είμαι ειλικρινής πιστεύω πως όλοι είναι το ίδιο. Πιστεύω πως οι οπαδοί του heavy metal το αγαπάνε εξίσου απ' όπου κι αν προέρχονται. Μπορεί να παίζεις στη Γερμανία και ίσως να υπάρχει κάποιος που στέκεται στο βάθος. Απλά κάθεται εκεί και παρακολουθεί, χωρίς να χτυπιέται χωρίς να τραγουδάει, χωρίς να είναι εκδηλωτικός. Κι όμως, αυτός ο τύπος πιθανότατα έχει όλους σου τους δίσκους, ξέρει όλους τους στίχους και είναι τεράστιος οπαδός της μπάντας. Οπότε, αυτό που λέω είναι πως οι άνθρωποι έχουν διαφορετικό τρόπο να διασκεδάζουν, αλλά είναι εξίσου σημαντικοί.

Στις Η.Π.Α. των '80s το metal ήταν η εμπορικότερη μορφή μουσικής και γι' αυτό πήγε κατά διαόλου το πράγμα. Γιατί, οι μεγάλες δισκογραφικές είπανε «ΟΚ, αυτό είναι το πιο δημοφιλές είδος μουσικής. Τώρα πρέπει να κατασκευάσουμε μπάντες για να κονομήσουμε.» και άλλες τέτοιες μαλακίες. Με αυτόν τον τρόπο όμως χάνεις κατά πολύ σε ποιότητα. Και την ίδια στιγμή υπήρχε το hip-hop το οποίο ήταν underground και ο κόσμος -ακόμα και τα λευκά παιδιά που δεν μπορούν να συσχετιστούν με αυτό- άρχισαν να γουστάρουν τη φάση γιατί ήταν κάτι το διαφορετικό, δεν ήταν μόδα, υπήρχε σκηνή και μήνυμα και ταυτόχρονα το rock ήταν υπερβολικό και ψεύτικο. Τώρα που και πάλι είναι underground το rock και το metal στις Η.Π.Α. υπάρχει και πάλι ακροατήριο, ναι. Το πράγμα καλυτερεύει, υπάρχουν περισσότερες μπάντες και που περιοδεύουν. Επειδή περιοδεύουμε πολύ στις Η.Π.Α. βλέπω πως το πράγμα μεγαλώνει. Αλλά, από την άλλη οι άνθρωποι είναι κακομαθημένοι εδώ. Έχουν την ευκαιρία ή έχουν δει τα πάντα αφού κάθε μπάντα περιοδεύει εδώ, οπότε είναι εύκολο γι' αυτούς να γίνουν επιλεκτικοί σχετικά με τι θα δουν. Δεν είναι δηλαδή όπως όταν πηγαίνεις σε κάποια μικρή πόλη στην Ισπανία που δεν έχουν τη δυνατότητα να βλέπουν συχνά συναυλίες.

Η σκηνή όμως μεγαλώνει και εύχομαι να γίνει ακόμα πιο δυνατή και ο μόνος τρόπος για να συμβεί κάτι τέτοιο είναι να βγουν περισσότερες μπάντες στον δρόμο, ειδικά γι' αυτό το στυλ μουσικής. Οπότε, είμαστε εδώ για να εμπνεύσουμε κάτι τέτοιο. Θέλουμε όλες οι νεαρότερες μπάντες να μας βλέπουν και να λένε «αφού μπορούν αυτοί μπορούμε και εμείς». Το ξέρω πως είναι τρομακτικό στην αρχή. Είναι μια τεράστια χώρα. Παίζουν λιγότερα χρήματα εδώ και οι συνθήκες είναι πολύ πιο δύσκολες. Παίζεις σε κάποιο club και δεν σου παρέχουν ούτε φαγητό, ούτε κατάλυμα, ούτε τίποτα άλλο. Πρέπει να βρεις μόνος σου τον τρόπο για να το καταφέρεις και εμείς αυτό κάναμε.

Έχω μιλήσει με αρκετές μπάντες γι' αυτό, οι περισσότερες είναι από την Ευρώπη αλλά πιστεύω και για τους Αμερικάνους θα ισχύουν οι ίδιες δυσκολίες. Επειδή οι Η.Π.Α. είναι μια τόσο αχανής χώρα θα πρέπει να καλύπτεις πολύ μεγάλες αποστάσεις, κάτι που σημαίνει περισσότερη κούραση και έξοδα και επειδή κάποιες φορές λόγω χαμηλής προσέλευσης παίζει να μην πληρωθείς καν, εύκολα τα πράγματα μπορεί να πάνε κατά διαόλου. Γνωρίζω μπάντα που ξεκίνησε περιοδεία εκεί και μετά από δέκα μέρες ξέμεινε από χρήματα και δεν είχαν καν λεφτά για να πάρουν το αεροπλάνο και να γυρίσουν πίσω. Οπότε, πόσο δύσκολο είναι τελικά;

Δεν χρειάζεται να είναι τόσο δύσκολο. Πρέπει να κάνεις σωστούς υπολογισμούς, πρέπει να παίξεις στα σωστά μέρη και με τις σωστές μπάντες και πρέπει να έχεις πολύ καλό merchandise. Αυτό είναι το κόλπο. Ποτέ δεν χάσαμε χρήματα σε περιοδεία. Την πρώτη φορά που βγήκαμε στον δρόμο ήταν με τους Raven και ξεκινώντας είχε ο καθένας μας από 500 δολάρια στον λογαριασμό του στην τράπεζα. Απλά είπαμε «Γάμα το! Θα το κάνουμε!» και βγήκαμε στον δρόμο για δύο μήνες και όλα πήγαν καλά. Κοίτα, αν η μπάντα σου είναι καλή δεν χρειάζεται να ανησυχείς για τίποτα [γέλια].

Αυτό που είναι σπουδαίο με το heavy metal είναι πως οι οπαδοί το αγαπάνε και το υποστηρίζουν πάρα πολύ. Θα πας να παίξεις κάπου και αυτοί θα αγοράσουν το merchandise σου, θα σου προσφέρουν μέρος για να μείνεις... Μένουμε σε σπίτια συνέχεια. Σπάνια πληρώνουμε για ξενοδοχεία. Οπότε, απλά πρέπει να το κάνεις κατ' αυτόν τον τρόπο. Υπήρχαν βράδια με τους Raven που ερχόντουσαν να μας δούνε τέσσερα άτομα [γέλια], αλλά το κάναμε να δουλέψει. Πρέπει να έχεις τη δίψα, πρέπει να το κάνεις και να μην ψάχνεις για δικαιολογίες. Τα καταφέραμε και συνεχίζουμε να μεγαλώνουμε. Ξεκινήσαμε με αμοιβή 50 δολάρια τη βραδιά για να ανοίγουμε για μπάντες και πλέον παίρνουμε $500 για την ίδια δουλειά. Χτίζεται σταδιακά η φάση, αλλά πρέπει να είσαι απόλυτα αφοσιωμένος σε αυτό. Νομίζω πως πολλοί άνθρωποι έχουν λανθασμένη ιδέα περί μουσικής και δημοφιλίας και πιστεύω πως μπαίνουν στη φάση για τους λάθος λόγους. Λες και ο στόχος είναι να γίνεις διάσημος ή κάτι τέτοιο. Αυτός είναι λανθασμένος τρόπος να το βλέπεις γιατί δεν πρόκειται να γίνεις διάσημος και πλούσιος έχοντας μόνο αυτό σαν στόχο στο κεφάλι σου. Πιστεύω πως πολλές μπάντες περιμένουν να τους ανακαλύψουν. Νομίζουν πως αν παίξουν στο τάδε φεστιβάλ ή αν ανοίξουν την τάδε μπάντα, θα υπάρχει κάποιος τύπος εκεί που θα τους δει και θα δουλεύει για τη Sony Records και θα τους πάρει από το χέρι και θα τους πάει στη μυστηριώδη χώρα των θαυμάτων, με τις σαμπάνιες και το χαβιάρι, με τα αυτοκίνητα και τις επαύλεις...

Όλοι θέλουν να γίνουν πλούσιοι και διάσημοι ώστε να μην κάνουν τίποτα, αλλά τι σόι ζωή είναι αυτή;

Και τις ατελείωτες γραμμές από κόκες... [γέλια]

[Γέλια] Αυτή είναι μια λάθος αντίληψη των πραγμάτων, την οποία έχουν διαμορφώσει τα mainstream μέσα και η τηλεόραση (American Idol κλπ). Αυτά διδάσκουν στα παιδιά σήμερα. Θέλουν να γίνουν πλούσιοι και διάσημοι ώστε να μην κάνουν τίποτα. Τι σόι ζωή είναι αυτή; Όλοι πρέπει να δουλεύουν. Αλλά πρέπει να κάνουν κάτι το οποίο τους άρεσε να κάνουν. Περί αυτού πρόκειται η ζωή. Οι άνθρωποι είναι τεμπέληδες στη σύγχρονη εποχή, αυτό είναι γεγονός. Θέλουν κάτι δωρεάν συνέχεια. Γι' αυτό έχουμε καταντήσει εδώ που έχουμε καταντήσει...

Το πιο σημαντικό πράγμα για μια μπάντα να περιοδεύσει στις Η.Π.Α. είναι να ξέρει άλλες μπάντες που τους γουστάρουν, να πάνε στην πόλη τους να τους αφήσουν να στήσουν τη συναυλία και όλα θα πάνε καλά. Ξέρουμε όλες τις underground heavy metal μπάντες, οπότε όταν είμαστε σε περιοδεία και πάμε στο Σικάγο θα πάρω τηλέφωνο τους High Spirits. Θα κάνουμε το show μαζί και θα είναι επιτυχημένο. Είναι το σπίτι τους, θα το δουλέψουν για ένα μήνα και όταν θα έρθουν στα μέρη μας θα είναι η σειρά μας να τους βοηθήσουμε. Το ίδιο θα κάνουμε στην επόμενη πόλη. Οπότε, τα πάντα έχουν να κάνουν με το να υπολογίσεις σωστά τα πράγματα...

Αρκετά ενδιαφέροντα όσα είπες. Θα πρέπει να γράψεις ένα βιβλίο και να το ονομάσεις «Ο απόλυτος οδηγός του πώς να γίνει πετυχημένη μια heavy metal μπάντα»... [γέλια]

Ίσως και να το κάνω... [γέλια]

Πώς πήγε η νοτιοαμερικάνικη περιοδεία σας; Επίσης περιοδεύσατε με τους Anvil στη Β. Αμερική, ποιες είναι οι σκέψεις σου για το να βρίσκεσαι μαζί τους στον δρόμο;

Α, ήταν τέλεια! Η Ν. Αμερική ήταν cool και ήταν καλό για εμάς που πήγαμε εκεί μιας και δεν είχαμε ξαναπάει. Είχα φίλους που συνεχώς μου έλεγαν πως έπρεπε να πάμε. Ήταν ωραίο που τελικά τα καταφέραμε. Αυτοί οι άνθρωποι έχουν μεγάλο πάθος για τη μουσική. Επισκεφτήκαμε πολλά μέρη στον Αμαζόνιο στα οποία δεν βλέπουν πολλά show. Ήταν έξυπνη κίνηση από μέρους μας γιατί το status μας μεγάλωσε πολύ με μια μόνο περιοδεία.

Το να περιοδεύεις με τους Anvil ήταν υπέροχο. Είχαμε κάνει μια μικρή τουρνέ μαζί τους πέρσι και πραγματικά γουστάρανε την μπάντα μας και μας ζήτησαν να πάμε μαζί τους και ήταν ευτυχές το γεγονός πως ήμασταν διαθέσιμοι. Βγήκαμε στον δρόμο για έξι εβδομάδες και περάσαμε πολύ καλά, καπνίσαμε πολύ χόρτο μαζί τους... [γέλια]

Καταλαβαίνω... Είχα κάνει μια συνέντευξη με τον Lips πριν από ενάμιση χρόνο και ήταν μέσα στην τρελή χαρά... [γέλια]

[Σ.σ.: Μιμείται την φωνή του Lips Kudlows] «Γεια σου δικέ μου, τι κάνεις φιλαράκο;»... [γέλια]... «Τα πράγματα πάνε τέλεια δικέ μου! Αυτό είναι το rock 'n' roll, ξέρεις. Αυτή είναι η κανονική μου δουλειά πλέον! Δεν χρειάζεται να κάνω γαμημένες διανομές, φίλε» [γέλια]

Ναι, ήταν σούπερ ενθουσιασμένος με αυτό. Ήταν πολύ ωραίο αυτό που τους συνέβη και μπόρεσαν να στηριχτούν και πάλι στα πόδια τους μετά την ταινία και να κάνουν ξανά αυτό που αγαπάνε πραγματικά. Ήταν μια πολύ στενάχωρη ιστορία, με όλες τις δυσκολίες που αντιμετώπισαν...

Ναι σίγουρα... Και αυτό που ήταν κατά τη γνώμη μου πιο σημαντικό με την ταινία ήταν πως έφερε στην επιφάνεια και σε πιο mainstream κοινό το heavy metal. Αυτή η ταινία δεν απευθυνόταν σε μεταλλάδες. Φτιάχτηκε για ανθρώπους που δεν έχουν σχέση και δεν ξέρουν τίποτα σχετικά με αυτό.

Ήταν ωραία εμπειρία να περιοδεύεις μαζί τους. Συζητάμε μάλιστα να ξανακάνουμε κάτι μαζί στην Ευρώπη στις αρχές του επόμενου έτους... Οπότε είναι γαμάτη φάση, είμαστε φίλοι μαζί τους και είναι πραγματικά πολύ καλά παιδιά. Είναι ωραίο να βλέπεις τους ήρωες σου κάθε βράδυ και να γίνεσαι φίλος μαζί τους. Είναι αστείο, γιατί αυτά είναι πράγματα τα οποία μεγαλώνοντας δεν σκέφτεσαι πως θα συμβούν ποτέ... [γέλια]

Απεχθάνομαι να γίνομαι αυτός ο τύπος και δεν μου αρέσει να λέω τέτοια πράγματα γιατί ακούγεται πολύ αλαζονικό, αλλά οι οπαδοί θα πρέπει να περιμένουν από εμάς να είμαστε η καλύτερη μπάντα στο Up The Hammers

Τον Μάιο επιστρέφετε στην Ελλάδα για το Up The Hammers. Πώς νιώθεις που έρχεστε και πάλι και τι να περιμένει ο κόσμος από εσάς;

Απεχθάνομαι να γίνομαι αυτός ο τύπος, δεν μου αρέσει να λέω τέτοια πράγματα γιατί ακούγεται πολύ αλαζονικό, αλλά οι οπαδοί θα πρέπει να περιμένουν από εμάς να είμαστε η καλύτερη μπάντα του διημέρου, χωρίς αμφιβολία. Θέλω να πω, σίγουρα οι Cirith Ungol θα είναι κάτι το μαγικό. Όλοι αγαπάμε τα τραγούδια των Manowar που παίζει ο Ross The Boss, θα είναι και οι Attacker που είναι φοβερή μπάντα, οι Tyrant... Θα είναι γενικά ένα πολύ καλό φεστιβάλ και πιστεύω πως θα περάσουν πολύ όμορφα όλοι όσοι έρθουν. Αλλά, αναφορικά με το show καθαυτό, το να νιώθεις την ενέργεια και πως κάποιος σε κλωτσάει στη μάπα; Θα κερδίσουμε. Κανείς δεν θα παίξει όπως οι Night Demon. Αυτό είναι το μόνο σίγουρο... [γέλια]

Υπάρχουν εκεί έξω συγκροτήματα που πιστεύεις πως είναι έτοιμα για το επόμενο βήμα, να φύγουν από τα στενά όρια του underground και να γίνουν κάτι μεγαλύτερο;

Το μόνο σίγουρο είναι πως τα πάντα είναι πιθανά. Θεωρώ πως σημαντικό ρόλο παίζει και το πώς πουλάς τον εαυτό σου. Πιστεύω πως οι άνθρωποι σήμερα θέλουν κάτι το αληθινό. Μπορούν εύκολα να αναγνωρίσουν το δήθεν γιατί ο κόσμος δεν είναι ηλίθιος. Δεν μου αρέσει να δείχνω το επόμενο big thing γιατί στην πραγματικότητα δεν μπορείς να ξέρεις. Τα περισσότερα έχουν να κάνουν με το πώς πλασάρεις τον εαυτό σου και το attitude αναφορικά με τις μπάντες.

Για παράδειγμα, μανατζάρω τους Visigoth. Γουστάρω την μπάντα και τους μανατζάρω γιατί πιστεύω πως είναι πολύ καλοί. Παρεμπιπτόντως δεν θέλω να είμαι μάνατζερ. Το κάνω μόνο όταν πρέπει. Βλέπω αυτούς τους τύπους που είναι φοβεροί να είναι χαμένοι. Δεν ξέρουν τι πρέπει να κάνουν. Οπότε σκέφτηκα πως έπρεπε να τους βοηθήσω και είμαι μαζί τους τα τελευταία δύο χρόνια και τα πράγματα πάνε καλά, αλλά βρίσκονται σε μια φάση που δεν είναι πρόθυμοι να κάνουν αυτά που κάνουν οι Night Demon. Βρίσκονται σε διαφορετική φάση στις ζωές τους. Βολεύονται να παίζουν περιστασιακά. Οπότε, πιστεύω πως θα μπορούσαν να είναι το επόμενο big thing αλλά μόνο αν έβγαιναν εκεί έξω και προσπαθούσαν να το πετύχουν [γέλια]. Ξαναλέω, αν είσαι καλή μπάντα, οι οπαδοί θα σε ανακαλύψουν, θα το κάνουν. Πάντα βρίσκουν την καλή μουσική. Αλλά μην περιμένεις πως θα σε λατρεύουν στο διηνεκές αν δίνεις μόνο πέντε συναυλίες τον χρόνο.

Σκέφτομαι επίσης τους Savage Master. Μου αρέσει πολύ αυτή η μπάντα και νομίζω πως έχουν καλό gimmick και πως η μουσική τους είναι φοβερή. Αναμιγνύουν πράγματα με ωραίο τρόπο και αν κάποιος ακούει punk ή metal θα τους γουστάρει. Είναι δουλευταράδες και έχουν σωστό attitude...

Μου έρχονται επίσης στο μυαλό οι High Spirits. Πολλοί άνθρωποι αγαπάνε την μπάντα και υπάρχει κάτι ιδιαίτερο σε αυτούς, αλλά ταυτόχρονα ο Chris [σ.σ.: Black, που εκτός των High Spirits είναι ανακατεμένος με τους Pharaoh, Dawnbringer μεταξύ άλλων] έχει οικογένεια και οι στόχοι του είναι διαφορετικοί. Θέλει περισσότερο να περνάει καλά με τη μουσική, το οποίο φυσικά και είναι υπέροχο. Θέλει περισσότερο να γράφει δίσκους και να κάνει την περιστασιακή περιοδεία, μια-δυο φορές τον χρόνο, να παίζει σε κάποια σπουδαία φεστιβάλ κλπ, το οποίο είναι μια χαρά ξέρεις, αλλά σίγουρα δεν σε βοηθάει στο να κάνεις επιτυχία σε ένα διευρυμένο ακροατήριο. Αλλά αυτή η φάση του αρέσει...

Διαβάστε εδώ την κριτική του δίσκου "Darkness Remains" από τον Βασίλη Σκιαδά.