Neal Morse: «Αυτό το άλμπουμ θα αντέξει στον χρόνο και θα γίνει κλασσικό»

Θεωρώ τον Neal Morse είναι εκ των σημαντικότερων καλλιτεχνών στην rock μουσική γενικότερα, με συνεισφορά που (θα έπρεπε να) τον κατατάσσει μεταξύ των κλασσικών, τουλάχιστον στο πεδίο του progressive rock. Η απόφαση να συστήσει την Neal Morse Band πριν μερικά χρόνια, σε συνέχεια της προσωπικής του καριέρας, του έδωσε ώθηση και με το "The Similitude Of A Dream" ίσως ήρθε η ώρα να δώσει στον ίδιο και στους υπόλοιπους μουσικούς που απαρτίζουν την μπάντα την αναγνώριση που αξίζουν. Ας δούμε τι έχει να πει ο ίδιος ο Neal γι' αυτό...

Συγχαρητήρια για το καταπληκτικό νέο άλμπουμ σας. Πώς νιώθεις γι' αυτό.

Ω, νιώθω υπέροχα φίλε μου!

Αν δεν κάνω λάθος, είναι το πρώτο άλμπουμ σου που δεν κυκλοφορεί από την Inside Out. Πώς και τελείωσε αυτή η συνεργασία;

Ω, κανείς δεν με ρωτάει για αυτό! Αναρωτιόμουν πότε θα με ρωτήσει κάποιος... (γέλια)

Βασικά, έμοιαζε πως ήταν καιρός. Υπήρχαν κάποια θέματα επιχειρηματικής φύσης που δεν θα ήθελα να αναλύσω, αλλά ένιωσα πως ήταν η σωστή στιγμή για να τολμήσουμε να πάμε με τη Metal Blade. Ούτως ή άλλως συνεργαζόμασταν με τη Metal Blade στις Η.Π.Α., οπότε τώρα θα συνεργαστούμε με τη Metal Blade/Sony παγκοσμίως. Είναι μια καλύτερη συμφωνία για εμάς. Αγαπάμε τους ανθρώπους της Inside Out, είμαστε ευγνώμονες τόσο προς αυτούς, όσο και για τη συνεργασία που είχαμε, αλλά νιώθαμε πως ήταν ώρα να προχωρήσουμε.

Όπως καταλαβαίνεις, τα αποθεωτικά λόγια του Mike (σ.σ.: Portnoy) για το νέο άλμπουμ έχουν ενθουσιάσει πολύ κόσμο, αλλά έχουν ανεβάσει και τον πήχη των προσδοκιών. Πώς ένιωσες όταν διάβασες τη δημοσίευση που έκανε και είδες για τον θόρυβο που προκάλεσε;

Εντυπωσιάστηκα, αν κι εγώ είμαι λίγο διαφορετικός άνθρωπος... Φυσικά και είμαι διαφορετικός απ' ό,τι είναι αυτός... όλοι είμαστε διαφορετικοί... (γέλια)

Εγώ είμαι λίγο επιφυλακτικός στο να ανεβάζω τόσο πολύ τις προσδοκίες γιατί σκέφτομαι ότι μετά ο κόσμος μπορεί να απογοητευτεί. Αν πεις σε κάποιον «πρέπει να δεις αυτήν την ταινία, είναι η καλύτερη ταινία που έχει βγει ποτέ», τότε είναι πολύ πιθανό να μην του αρέσει τόσο όσο αν του έλεγες να τη δει με ανοικτό μυαλό. Μερικές φορές χτίζεις πολύ τις προσδοκίες του κόσμου. Έτσι, ο προβληματισμός μου ήταν μη «φτιάξει» υπερβολικά τον κόσμο και τότε... καταλαβαίνεις... δεν το βρουν όσο σπουδαίο όσο περίμεναν να είναι.

Μου φαίνονται απίστευτα τα όσα είπε γι' αυτό το άλμπουμ. Αλλά αυτός είναι ο Mike κι αυτή είναι η άποψή του. Όμως, κι εγώ το βρίσκω σπουδαίο, παρόλο που δεν ξέρω αν θα έλεγα αυτά που είπε. Ήταν... ουάου, εξωπραγματικά. Το να το συγκρίνει με το "The Lamb Lies Down On Broadway", το "Tommy" και όλα αυτά. Προτιμώ να τα αφήνω όλα αυτά στα αυτιά του κάθε ακροατή.

Μιλώντας ως ακροατής, μπορεί να θεωρηθώ κάπως αιρετικός, αλλά δεν μου φαίνεται περίεργο να συγκρίνω τις δουλειές σου με παλιότερες που θεωρούνται κλασσικές, καθώς για μένα είσαι ήδη κλασσικός στον χώρο της rock μουσικής...

Αυτό είναι υπέροχο. Σε ευχαριστώ.

Το πρώτο πράγμα που με ρωτάνε συνήθως για το άλμπουμ είναι αν είναι όσο καλό όσο λέει ο Mike. Και παρόλο που ο κόσμος μπορεί να παρεξηγήσει τα λεγόμενα και υπάρχουν υποκειμενικοί παράγοντες σε αυτό, θεωρώ πως έχουν βάση οι συγκρίσεις του Mike. Αν μη τι άλλο, είναι σε αντίστοιχο επίπεδο...

Ουάου! Ουάου! Αυτό είναι τρομερό. Ξέρεις, είναι μια από τις πρώτες συνεντεύξεις που δίνω και έχω ενθουσιαστεί, καθώς ως τώρα όλοι όσοι έχουμε μιλήσει νιώθουν το ίδιο, οπότε μάλλον είμαστε σε καλό δρόμο.

Θα χαρακτήριζα τον ήχο και την προσέγγιση του νέου άλμπουμ ως μια μίξη των "Snow", "One" και "Sola Scriptura". Συμφωνείς;

Χμ, δεν ξέρω... Προσπαθώ να μην συγκρίνω τα άλμπουμ μου μεταξύ τους. Μου ζητάνε συχνά να τα συγκρίνω, αλλά για μένα είναι σαν παιδιά. Τα αγαπώ εξίσου.

Όμως, καταλαβαίνω τι εννοείς. Μπορώ να δω τα heavy στοιχεία του "Sola Scriptura" και μπορώ να δω ότι με τα "Snow" και "Testimony" έχει ως κοινό το κομμάτι των τραγουδιών. Αισθάνομαι πως το "The Similitude Of A Dream" έχει πολλά πραγματικά δυνατά τραγούδια, κι αυτό είναι κάτι πολύ σημαντικό.

Πιστεύω πως αυτό το άλμπουμ θα σταθεί στον χρόνο και θα γίνει κλασσικό. Πραγματικά το πιστεύω.

Στιχουργικά είναι «ελαφρώς» βασισμένο στο "A Pilgrim’s Progress" του John Bunyan και το αποδίδετε μέσα από την «παρομοίωση ενός ονείρου». Πώς και αποφασίσατε να γράψετε ένα concept άλμπουμ γύρω από το συγκεκριμένο βιβλίο και πόσο διαφορετική ήταν η προσέγγισή σας;

Το θέμα με το να γράφεις γύρω από ένα βιβλίο είναι ότι σου δίνει ιδέες, σου δίνει έμπνευση. Για παράδειγμα - κι αυτό είναι κάτι που συνέβη πολλές φορές κατά τη διάρκεια της σύνθεσης του άλμπουμ - φτάναμε σε ένα σημείο που δεν ξέραμε ποια κατεύθυνση να ακολουθήσουμε, οπότε κοιτάγαμε στο βιβλίο και λέγαμε «λοιπόν, τι συμβαίνει στον πρωταγωνιστή μετά; Α, μετά συναντάει τον Sloth!». Ή κάτι τέτοιο. Εν συνεχεία, σκεφτόμασταν «και πώς θα ακουγόταν ο Sloth; Μάλλον πρέπει να κατεβάσουμε τις ταχύτητες».

Ή πως θα ακουγόταν η μουσική τη στιγμή που ο πρωταγωνιστής βγάζει για πρώτη φορά το σακίδιό του από την πλάτη του; Τότε σκέφτεσαι «Ω φίλε, θα πρέπει να είναι ενθουσιασμένος. Θα ξεκίναγε να τρέχει, σωστά;». Όταν έχεις συνηθίσει να κουβαλάς ένα φορτίο που δυσκολεύει να προχωρήσεις και τότε αυτό το τεράστιο βάρος φύγει από τους ώμους σου, πιθανότατα θα ξεκινήσεις να τρέχεις... Οπότε, έγραψα το "I’m Running".

Αυτή είναι η αξία του να έχεις κάποια ιστορία βάσει της οποίας γράφεις. Σου δίνει πολύ υλικό το οποίο δεν θα μπορούσες να σκεφτείς μόνος σου.

Πάντως, μόλις σκέφτηκα ότι βγάζει περισσότερο νόημα αν σκεφτείς ότι η λέξη Prog βρίσκεται κρυμμένη στον τίτλο του βιβλίου...

Ω, ναι, ναι! Σκεφτήκαμε να ονομάσουμε το άλμπουμ "Pilgrim’s PROGress". Ή απλά "PROGress". Ξέρεις, τονίζοντας το prog. Σκεφτήκαμε πολλές ιδέες για τίτλο. Παιδευτήκαμε πολύ για να βρούμε ένα όνομα. Κάποια στιγμή ο Bill Hubauer ανακάλυψε ότι ο πρωτότυπος τίτλος δεν ήταν μόνο "A Pilgrim’s Progress", αλλά ένας πολύ μεγαλύτερος, που συμπεριλάμβανε το "The Similitude Of A Dream". Έτσι σκεφτήκαμε «αυτό είναι αρκετά περίεργο, αρκετά cool, ας το πούμε έτσι!».

Τι ήρθε πρώτα; Η ιδέα για το concept ή η μουσική; Ή και τα δυο αναπτύχθηκαν παράλληλα;

Πολλές φορές φορές απλά ξεκινάω να γράφω μουσική με το που μπαίνω στο στούντιο κι ανοίγω το πιάνο. Απλά ξεκινάω να παίζω όταν νιώθω ότι έχω έμπνευση. Μερικές φορές ξυπνάω το πρωί και νιώθω μια φωνή στην καρδιά μου να μου λέει «γραφ’ το - γραφ’ το - γράφ’ το».

Οπότε, και στην προκειμένη περίπτωση, ξεκίνησα να γράφω όταν ένιωθα ότι είχα κάποιες καλές ιδέες, μόνο που είχα την ανάγκη κάποιας κατεύθυνσης. Θυμήθηκα, λοιπόν, πως κάποιος μου είχε στείλει - στο Facebook αν δεν κάνω λάθος - «Ε, Neal, έχεις σκεφτεί ποτέ να κάνεις ένα concept άλμπουμ πάνω στο "Pilgrim’s Progress";» Μου ήρθε αυτό στο μυαλό, αλλά βασικά δεν είχα το βιβλίο. Στην πραγματικότητα ποτέ είχα διαβάσει το βιβλίο!

Έτσι, έψαξα και βρήκα κάποιες σημειώσεις στο Google και ξεκίνησα να γράφω τους σπόρους των βασικών ιδεών για πολλά από τα choruses. Ο σπόρος της ιδέας για το άλμπουμ ξεκίνησε εκείνη την ημέρα του Δεκεμβρίου όταν είδα αυτές τις ιδέες.

Αλλά, απλά ψαχνόμουν Δεν ήξερα αν θα το κάναμε τελικά, αν και προφανώς το κάναμε... (γέλια).

Αυτό είναι και το αγαπημένο μου μέρος της συνθετικής διαδικασίας, όταν απλά πετάς ιδέες, όταν δοκιμάζεις πράγματα, όταν δοκιμάζεις ιδέες. Είναι σπουδαίο! Πριν ό,τι κάνεις πρέπει να είναι πραγματικά καλό! (γέλια). Όταν πετάς ιδέες και δεν χρειάζεται να είναι όλες καλές ακόμα. Τότε είναι που σου έρχεται το καλύτερο υλικό...

Μάλλον κάτι ξέρεις από δημιουργικότητα...

Δεν έχεις κανένα βάρος πάνω σου ακόμα. Δεν υπάρχουν γνώμες άλλων, δεν υπάρχει τίποτα. Απλά δημιουργείς ελεύθερα. Και τότε συμβαίνουν τα καλύτερα...

Όπως είπες πριν - και συμφωνώ απόλυτα - ένα κύριο προσόν του άλμπουμ είναι πως έχει δυνατά τραγούδια. Δουλεύατε εξαρχής στη λογική των επιμέρους τραγουδιών ή είχατε κάποια κύρια θέματα και ιδέες τις οποίες εν συνεχεία μορφοποιήσατε σε διάφορα τραγούδια;

Βασικά, στη συνέχεια [σ.σ.: των πρώτων ιδεών] δουλέψαμε πάνω στις ιδέες όλοι μαζί. Είχα αυτά τα επιμέρους σημεία και τότε οι τέσσερείς μας βρεθήκαμε χωρίς τον Mike, καθώς ήταν πολύ απασχολημένος όλο τον Ιανουάριο. Αν θυμάμαι καλά μαζευτήκαμε για τέσσερεις μέρες ή κάπου τόσο. Και τότε ήταν που το πρώτο μέρος (σ.σ.: Disc One) πραγματικά αποκαλύφθηκε σε μεγάλο βαθμό.

Φυσικά, όταν ξαναμαζευτήκαμε μαζί με τον Mike, τον Μάρτιο, πολλά άλλαξαν εκ νέου. Και για να είμαι ειλικρινής, πραγματικά δεν θυμάμαι πως εξελίχθηκε η όλη διαδικασία. Ξεκινήσαμε όλοι μαζί να ζωγραφίζουμε στον καμβά και πολλές ιδέες προκύπταν από κάθε μέλος της μπάντας. Αυτό είναι και κάτι που το κάνει τόσο μαγικό!

Συνεργάζεσαι με τον Mike και τον Randy πολλά χρόνια τώρα, αλλά κι η συνεισφορά του Eric και του Bill φαίνεται ακόμα πιο ξεκάθαρα σε σχέση με το "The Grand Experiment". Πόσο διαφορετικά δουλέψατε αυτήν τη φορά και πόσο έχει εξελιχθεί η συνεργασία σας πλέον;

Αυτό που κάνουμε είναι να μπαίνουμε στο στούντιο, να βουτάμε βαθιά και να δημιουργούμε, να δημιουργούμε, να δημιουργούμε. Είναι απλά φοβερό. Θεωρώ πως η δημιουργική μας σχέση είναι η ίδια που ήταν πάντα, από την πρώτη μέρα. Από το πρώτο άλμπουμ των Transatlantic...

Μιλάγαμε πολλές φορές με τον Mike στο τηλέφωνο στα '90s, αλλά στην πραγματικότητα η πρώτη φορά που συναντηθήκαμε δια ζώσης ήταν στο λόμπι ενός στούντιο στην Νέα Υόρκη, όπου και κάναμε το πρώτο άλμπουμ των Transatlantic. Κατευθείαν μπήκαμε στο στούντιο και ξεκινήσαμε άμεσα να γράφουμε και να ηχογραφούμε αυτό που κατέληξε να είναι το "All Of The Above".

Μοιάζει με ένα τρελό, δημιουργικό τρένο που σε προσπερνάει και πρέπει να είσαι σε εγρήγορση. Πρέπει να έχεις τον νου σου, γιατί περνάει γρήγορα.

Αν και δεν έχω το booklet και τους στίχους, σκεφτόμουν αν ο Eric κι ο Bill παίζουν κάποιον ρόλο στο άλμπουμ;

Εννοείς φωνητικά, ε;

Ναι, αν παίζουν κάποιους συγκεκριμένους χαρακτήρες της ιστορίας...

Όχι! Το προσπαθήσαμε αυτό. Το θέλαμε να το κάνουμε. Αλλά δεν μπορούσε να βγει μουσικά, διότι το μεγαλύτερο μέρος του άλμπουμ τραγουδιέται από τη σκοπιά του βασικού χαρακτήρα. Αν έπρεπε εγώ να τραγουδήσω όλο το υλικό που τραγουδάει ο βασικός χαρακτήρας θα τραγούδαγα στο 90% του άλμπουμ. Δεν έβγαζε νόημα αυτό, οπότε ακολουθήσαμε μια διαφορετική κατεύθυνση.

Αποφασίσαμε ότι θα χωρίζαμε τα φωνητικά κατά τέτοιο τρόπο, ώστε να έβγαζε νόημα κατά τον καλύτερο δυνατό τρόπο. Κι ακόμα όταν φτάσαμε στο τέλος δεν ήμασταν πάντα σίγουροι ποιος ήταν αυτός...

Στην πραγματικότητα, υπάρχουν αρκετά σημεία στο άλμπουμ που τα τραγούδησε ο Bill, τα τραγούδησε ο Eric και τα τραγούδησα κι εγώ. Και τότε τα ακούσαμε όλα ένα προς ένα και αποφασίσαμε ποιο ακούγεται καλύτερο. Περισσότερο στοχεύσαμε στο τι ακούγεται καλύτερα, παρά στο τι ταιριάζει σε συγκεκριμένους χαρακτήρες.

Κατά τη γνώμη μου αυτή η ανάμιξη των φωνών είναι φανταστική. Θεωρώ ως ένα από τα βασικά πλεονεκτήματα του άλμπουμ το ότι μπορείτε να εναλλάσσεστε στις φωνές. Δίνει επιπλέον πόντους σε πολλά επίπεδα...

Ω ναι, είναι ευλογία να μπορώ να τραγουδάω μαζί με αυτές τις καταπληκτικές φωνές...

... και αποδεικνύει πως δεν υπάρχουν εγωισμοί τύπου «εγώ είμαι ο βασικός τραγουδιστής». Οφείλω να πω ότι το θαυμάζω αυτό...

Ναι, είναι μια υπέροχη ομάδα ανθρώπων φίλε μου. Δεν υπάρχει αμφιβολία επί τούτου...

Βγάλατε ένα βίντεο για το "City Of Destruction", που είναι πολύ πιο καλό από προηγούμενες απόπειρες που έχετε κάνει. Πες μου μερικά πράγματα γι' αυτό και για το πώς καταλήξατε να είναι αυτή η επιλογή για πρώτο video...

Λοιπόν, κι αυτή ήταν μια δύσκολη επιλογή, διότι υπάρχουν τόσα καλά τραγούδια στο άλμπουμ. Ήταν δύσκολο να πάρουμε την απόφαση, το συζητήσαμε πολύ ως μπάντα και τελικά καταλήξαμε στο "City Of Destruction", διότι δεν θέλαμε να κάνουμε κάτι από πιο μετά στην ιστορία. Αυτός ήταν ένας από τους λόγους που το επιλέξαμε, αλλά και φυσικά γιατί είναι πολύ δυνατό τραγούδι. Νιώθαμε πως ήταν μια πολύ καλή εισαγωγή για να καταλάβει κάποιος το άλμπουμ.

Ο λόγος για τον οποίο είναι πολύ καλύτερο ποιοτικά είναι διότι ως εταιρεία (η Radiant, η δική μου εταιρεία) αποφασίσαμε πως σε αυτό το άλμπουμ θέλουμε να ξοδέψουμε περισσότερα χρήματα. Επενδύσαμε σε αυτό κι έτσι προσλάβαμε έναν σκηνοθέτη και το επιτελείο του, οι οποίοι πέταξαν ως το L.A. για να το κάνουμε σωστά, καθώς θεωρούμε πως αυτό το άλμπουμ το αξίζει απόλυτα.

Τώρα, θα ήθελα να κάνουμε ανάλυση τραγούδι-τραγούδι, αλλά δεν νομίζω πως έχουμε τον χρόνο για 34 κομμάτια, οπότε θα επιλέξω κάποια επιμέρους σημεία που ξεχωρίζω για να μου πεις τις σκέψεις για αυτά. Ok;

Ok!

Το πρώτο είναι στο "Draw The Line", το οποίο παρόλο που ξεκινάει ως ένα ευθύ, up tempo τραγούδι με φωνητικά από τον Mike, αλλάζει τελείως και έχει αυτήν τη γραμμή που τραγουδάει ο Eric ("if only for one day, something so beautiful"). Πώς προέκυψε αυτή η ανατροπή;

Λοιπόν, σε εκείνο το σημείο συμβουλευόμασταν τι γίνεται στο βιβλίο. Κι αυτό που συμβαίνει εκείνη τη στιγμή στην ιστορία είναι ότι αυτοί οι δυο χαρακτήρες, ο Pliable κι ο Obstinate (αυτά είναι τα ονόματά τους), βγαίνουν στον δρόμο και συναντούν τον βασικό χαρακτήρα, ο οποίος στο βιβλίο ονομάζεται Christian.

Προσπαθούν να τον πείσουν να επιστρέψει στην πόλη, του λένε πως είναι τρελός και πως είναι εγωμανής αν πιστεύει ότι μόνο αυτός ξέρει έναν καλύτερο δρόμο να ακολουθήσει.

Οπότε, όσο αυτοί προσπαθούν να τον μεταπείσουν ο πρωταγωνιστής τους λέει «Όχι, εσείς πρέπει να έρθετε μαζί μου, θα είναι καλύτερα. Μην γυρίσετε πίσω.». Τότε, ο Pliable λέει «Ίσως τελικά θέλω να έρθω μαζί σου. Νομίζω πως θέλω να έρθω μαζί σου». Στην πραγματικότητα, στο βιβλίο πάει τελικά μαζί του κι έτσι και στη δική μας ιστορία πάει μαζί του.

Και είναι ο Pliable αυτός που τραγουδάει στο "Back To The City". Ο Pliable είναι ο χαρακτήρας που λέει «ξέρεις, σε εμπιστεύτηκα». Αυτό που συμβαίνει είναι ότι ο Christian κι ο Pliable στην πορεία πέφτουν στον «Βάλτο της Απόρριψης» (Slough Of Despond) κι ο Pliable γυρνάει και λέει: «Μου είπες ψέματα! Μου είπες ότι θα είναι όλα καλά! Φεύγω! Πάω πίσω στην πόλη! Πάω πίσω στην Πόλη της Καταστροφής!». Κι έτσι φεύγει και αφήνει τον φίλο του να πεθάνει στον βάλτο. 

Γύρω από αυτό το κομμάτι της ιστορίας είναι όλο αυτό το μέρος του άλμπουμ.

Το "The Ways Of A Fool" είναι μάλλον η καλύτερη στιγμή του Bill, αφού η ερμηνεία του σε αυτό ξεχωρίζει. Αλλά, παράλληλα όταν μπαίνεις εσύ και τραγουδάς τη φωνητική γραμμή μετά το instrumental μέρος, πραγματικά δείχνει αυτό που λέγαμε νωρίτερα, πως οι διαφορετικές φωνές καθιστούν το αποτέλεσμα πιο ενδιαφέρον και ολοκληρωμένο. Συμφωνείς;

Ω ναι! Αυτό ήταν κάτι που θέσαμε ως στόχο από την αρχή. Ήταν επίσης μια από τις ιδέες του Mike, το ότι θέλαμε να έχουμε όσο το δυνατόν περισσότερες φωνές να τραγουδάνε σε όσα περισσότερα μέρη μπορούσαμε και τα οποία έβγαζαν νόημα και ακούγονταν καλά. Οπότε, θέλαμε να αξιοποιήσουμε όλες τις φωνές και νομίζω πως το καταφέραμε αυτό.

Όταν άκουσα την ερμηνεία σου στο "Breath Of Angels", με την gospel χορωδία να σε συνοδεύει σκέφτηκα αμέσως πως αυτή θα είναι μια από τις αγαπημένες σου συνθέσεις στο άλμπουμ. Έχει αυτήν τη συναισθηματική κλιμάκωση που ξέρεις πολύ καλά να χτίζεις...

Ω, το ελπίζω! Ελπίζω όλοι να νιώσουν αυτό που ένιωσα όταν το έγραφα...

Πες μας για την gospel χορωδία...

Α, αυτές είναι οι αδελφές McCrary! Είναι ένα γκρουπ από gospel τραγουδίστριες εδώ στο Nashville. Έπαιζα πριν περίπου δυο χρόνια εδώ στο Nashville και ήταν κι αυτές στο ίδιο φεστιβάλ και εκεί τις γνώρισα. Τραγούδησαν και στο άλμπουμ των Flying Colors και κάθε φορά που θέλω αυτόν τον συγκεκριμένο ήχο σκέφτομαι «πως αυτές είναι οι κατάλληλες», διότι έχουν αυτόν ακριβώς τον ήχο.

Πόσο φοβερό είναι το solo σαξόφωνο στο "Shortcut To Salvation". Πώς και δεν αξιοποιήσατε περισσότερο τα πνευστά του Bill;

Βασικά, ψάξαμε να βρούμε σημεία να χρησιμοποιήσουμε τα πνευστά του Bill, αλλά τελικά καταλήξαμε πως ήταν καλύτερα να έχουμε αυτόν τον τύπο που έπαιξε το solo (σ.σ.: Bruce Babad). Είναι κάποιος που βρήκε ο Randy στο L.A. και έκανε σπουδαία δουλειά, μας άρεσε σε όλους, οπότε κρατήσαμε αυτό.

Άλλο ένα αγαπημένο σημείο μου είναι το ρεφρέν του "The Man In The Iron Cage". Ποιος το έγραψε αυτό; Γενικά, σπουδαίο hard rock τραγούδι συνολικά...

Βασικά, το μεγαλύτερο μέρος το έγραψα εγώ. Καθόμουν μέσα κατά τη διάρκεια μιας χιονοθύελλας τον περασμένο Φεβρουάριο, μετά τα πρώτα συνθετικά session του Ιανουαρίου και άρχισα να κάνω ένα πολύ γενικό σχέδιο με μερικές ιδέες για το δεύτερο μέρος. Μετά πήραμε αυτά τα riff που είχα σχεδιάσει και κρατήσαμε αυτά που μας άρεσαν περισσότερο. Πολλά εξ αυτών ήταν βασισμένα στις ιδέες που σχεδίασα. Έπειτα τις πήρε η μπάντα, τις αναδιαμόρφωσε και κάπως έτσι προέκυψε το "The Man In The Iron Cage".

Το riff έχει κάτι από Deep Purple, έτσι δεν είναι;

Χμ, θα έλεγα πως περισσότερο έχει κάτι από Led Zeppelin. Το μέρος που μου θυμίζει Deep Purple είναι η instrumental γέφυρα (σ.σ.: Ο Neal τραγουδάει τη μελωδία της). Κι αυτό μου θυμίζει Led Zeppelin... Γενικά, αυτό το τραγούδι θα έλεγα πως μου θυμίζει Led Zeppelin με Neil Young στο chorus... ή κάτι τέτοιο.

Ήδη μπορώ να φανταστώ να παίζετε το "Freedom Song" ζωντανά και να είναι "highlight". Είναι η Crosby, Stills &Nash σύνθεση του άλμπουμ, σωστά;

Ναι!

Και τέλεια ανάμιξη των φωνών σας...

Δεν βγήκε πολύ ωραίο;

Ναι, βγήκε. Είναι από αυτά τα τραγούδια σαν το "Sing It High" που βγαίνουν πολύ καλά στα άλμπουμ σου. Τουλάχιστον σε αυτήν την κατηγορία το τοποθετώ εγώ...

Σίγουρα έχει κάτι από το ύφος του "Sing It High". Τα λατρεύω αυτά τα τραγούδια. Πάντα μου άρεσε αυτή η αίσθηση της αντίθεσης. Για παράδειγμα, αυτού του τύπου η ακουστική κιθάρα, με τον αρπισμό στο "Starship Trooper", μαζί με τις φωνητικές γραμμές. Πάντα μου άρεσε πολύ αυτό. 

Από τους Crosby, Stills & Nash κι όλα αυτά, ήθελα πάντα να έχω τη δυνατότητα να συμπεριλαμβάνω τέτοια τραγούδια στα άλμπουμ μου. Αποτελούν ένα ωραίο διάλειμμα για τα αυτιά του ακροατή, καθώς υπάρχουν τόσα πολλά να ακούσει και τόσα βαριά σημεία και τόσες πολλές νότες, που είναι ωραίο να υπάρχει και κάτι πιο χαλαρό εδώ κι εκεί.

Τι μπορώ να πω για το πιάνο στο "The Mask". Το σκεφτόμουν κι όταν έβλεπα να παίζεις ζωντανά το "Love Beyond Words", με τους Spock’s Beard το καλοκαίρι πως είσαι πραγματικά πολύ καλός πιανίστας. Επίσης, φοβερή ερμηνεία φωνητικά. Είναι σύνθεση που ξεχωρίζει, ε;

Ω, ναι! Το "The Mask" προκύπτει ιδιαίτερα δημοφιλές απ' ό,τι φαίνεται. Πολύς κόσμος το σχολιάζει αυτό το τραγούδι. Το σημείο με το κλασσικό πιάνο προήλθε από την ίδια περίοδο του Φεβρουαρίου με τη χιονοθύελλα. Τότε ήταν που το έγραψα. Το "The Mask" είναι βασισμένο πάνω σε ένα κομμάτι που είχε ο Bill. Ξεκίνησε να παίζει το πιάνο riff και άρεσε σε όλους μας. Εγώ μετά ξεκίνησα να τραγουδά πάνω σε αυτό.

Μια ενδιαφέρουσα ιστορία είναι πως αρχικά δεν είχα γράψει στίχους γι' αυτό το τραγούδι. Απλά μουρμούριζα όταν το τραγουδούσα. Ξέραμε στο περίπου για τι θα μιλάει, αλλά δεν είχα γράψει κανέναν στίχο κι ο Bill έβαλε το ηχητικό εφέ με τον χτύπο της καρδιάς εκεί που είναι πριν μάθει ότι εγώ θα έλεγα τη συγκεκριμένη λέξη σε αυτό ακριβώς το σημείο! Ήταν φοβερό!

Πες μου τώρα πως γράφτηκε το "The Battle" και πόσο απαιτητικό ήταν. Πρόκειται για ένα από τα καλύτερα instrumental κομμάτια που έχεις γράψει. Είναι κάτι σαν την καταιγίδα πριν την τελικά ηρεμία μουσικά;

Ναι! Όταν σχεδίαζα το υλικό του δεύτερου δίσκου, καθώς το άκουγα, σκεφτόμουν πως οπωσδήποτε πρέπει να πάει σε κάποιου είδους τρελή μάχη εκεί. Βασικά, το πώς ξεκίνησε έχει να κάνει με μια φορά που ενώ έκανα μπάνιο έβαλα να παίζει κλασσική μουσική στο ραδιόφωνο του Pandora και άραζα. Κάποια στιγμή έπαιξε ένα κομμάτι από έναν συνθέτη εν ονόματι Scarlatti, που είναι ένας Ιταλός, κλασσικός συνθέτης. Δεν θυμάμαι πως πήγαινε ακριβώς, αλλά ήταν κάτι του στυλ (σ.σ.: Ο Neal τραγουδάει μια κλασσική μελωδία).

Έτσι πήγα στο στούντιο, ξεκίνησα με βάση αυτό και μετά έγραψα αυτό το μεγάλο πιανιστικό θέμα. Αρχικά, σχεδίασα το "The Battle" στο πιάνο και μετά το πιάσαμε με όλη την μπάντα, προσθέσαμε κι αφαιρέσαμε σημεία και το κάναμε όπως βγήκε. Όμως, βασικά, όλα ξεκίνησαν από το σχέδιο που είχα φτιάξει στο πιάνο κι έπειτα όλοι έπαιξαν πάνω σε αυτό και το τροποποιήσαμε από εκεί.

Και φυσικά, η κορύφωση του άλμπουμ έρχεται με το σπουδαίο φινάλε του "Broken Sky". Προσπαθήσατε να συμπτύξετε όλες τις καλύτερες μελωδίες του άλμπουμ κι όλο το συναίσθημα για να φτιάξετε αυτήν την κλιμάκωση; Καταλαβαίνω τον Mike που ανέφερε ότι βούρκωσε όταν το άκουσε...

Είναι πολύ όμορφο, όντως. Πραγματικά είμαι χαρούμενος με το πώς βγήκε. Φανταστικό! Βασικά, όλο το θέμα του "Long Day", στο τέλος-τέλος αλλά και στην αρχή του άλμπουμ είναι κάτι που είχα γράψει σε ένα demo και το είχα έτοιμο εδώ και πάνω από ένα χρόνο. Αυτό το μέρος το πήραμε από ένα προηγούμενο demo και το προσθέσαμε στο τέλος και είναι φοβερό το πώς έδεσαν όλα μαζί. Απλά φοβερό!

Υποθέτω πως όταν κάποιος εκφράζει όσα νιώθει και πιστεύει σε πνευματικό επίπεδο, όπως κάνεις εσύ, θέλει το ακροατήριό του να κρατήσει κάτι από αυτά. Τι θα ήθελες λοιπόν να κρατήσουν όσοι ακούσουν το "The Similitude Of A Dream";

Θα ήθελα ο κόσμος ο κόσμος στο τέλος να συνδεθεί μαζί του μέσα από το δικό του ταξίδι και τις δικές του πνευματικές μάχες, τις οποίες όλοι περνάμε σε διαφορετικά επίπεδα. Επίσης, θέλω κάποιος που είναι Χριστιανός να καταλάβει ότι είναι μέρος του δρόμου το να τα περνάει όλα αυτά και πως θα υποστεί δίκες και δυσκολίες στη διάρκειά του.

Ο υπόλοιπος κόσμος, αλλά και οι ίδιες οι σκέψεις στο μυαλό σου, θα προσπαθήσουν να σε βγάλουν από την πορεία που ακολουθείς. Πολλά πράγματα μας αποκαρδιώνουν στην πορεία μας με τον Θεό και θα ήθελα αυτό το άλμπουμ να αποτελέσει μια σημαντική εμψύχωση, ίσως ακόμα κι ένα μάθημα προς αυτήν την κατεύθυνση.

Σκοπεύετε να παίξετε όλο το άλμπουμ στην επερχόμενη περιοδεία; Αν ναι, τι χώρο αφήνει αυτό για παλιότερο υλικό;

Όχι και πολύ η αλήθεια είναι! Θα παίζουμε όλο το άλμπουμ, οπότε δεν μένει και πολύς χώρος. Ναι, θα το παίζουμε ολόκληρο.

Τώρα, θα ήθελα να σου πω πως το καλοκαίρι ταξίδεψα από την Ελλάδα για να σε δω να παίζεις με τους Spock’s Beard στο Night Of The Prog...

Wow!

... και ήταν από τα καλύτερα πράγματα που έχω δει ποτέ ζωντανά...

Αυτό είναι υπέροχο.

Πώς ήταν για σένα;

Ήταν φοβερά! Ήταν μια κορυφαία εμπειρία για μένα. Ήταν σπουδαίο το να βλέπω πως αυτό το άλμπουμ επηρέασε τόσες καρδιές και τόσες ζωές. Μπορούσες να δεις κόσμο να κλαίει. Ήταν υπέροχο συναίσθημα, ε; Μπορούσες να νιώσεις τον Θεό, μπορούσες να νιώσεις την αγάπη, μπορούσες να νιώσεις όλα τα καλά και τα βαριά συναισθήματα επίσης. Ήταν μια πολύ ξεχωριστή εμπειρία.

Οπότε τι επιφυλάσσει το μέλλον πέραν της περιοδείας με την Neal Morse Band; Κάποιο νέο αναφορικά με τους Flying Colors και τους Transatlantic ίσως;

Τίποτα αναφορικά με τους Transatlantic, αλλά με τους Flying Colors θα συναντηθούμε τον Δεκέμβρη για να γράψουμε για περίπου μια εβδομάδα. Δεν ξέρω πόσα θα καταφέρουμε να βγάλουμε, θα δούμε. Θα δούμε πόσο κυλάει η μουσική, αλλά είμαι πολύ ενθουσιασμένος που θα μαζευτούμε ξανά με τους Flying Colors.

Διαβάστε εδώ την κριτική του δίσκου "The Similitude Of A Dream" από τον Χρήστο Καραδημήτρη.