Mike Portnoy: «Αν ήθελα να παίζω Dream Theater θα έμενα σε αυτούς»

Λένε πως μερικές φορές το να συναντάς τα είδωλά σου ή να μιλάς μαζί τους δεν είναι και η καλύτερη ιδέα, αλλά αυτή η συνέντευξη με τον Mike Portnoy σίγουρα δεν εμπίπτει σε αυτή την κατηγορία. Με αφορμή το υπέροχο "The Similitude Of A Dream" που κυκλοφορεί σε μερικές μέρες είχα την ευκαιρία να μάθω γιατί το θεωρεί highlight της καριέρας του και να τον ρωτήσω διάφορα πράγματα που αφορούν όλη του την πορεία, από το παρελθόν του με τους Dream Theater ως και τα τρέχοντα project του. Ο ευδιάθετος Portnoy απάντησε με πειστικότητα και ειλικρίνεια σε όλα και η κουβέντα βγήκε αν μη τι άλλο ενδιαφέρουσα.

Γεια σου Mike. Πώς πας;

Είμαι καλά.

Σκεφτόμουν πριν ξεκινήσει αυτή η συνέντευξη πως είκοσι χρόνια πριν ο δεκαπεντάχρονος εαυτός μου άνοιγε το booklet του "A Change Of Seasons" καθώς έβαζε το CD στον player για πρώτη φορά και το μουσικό του γούστο - οπότε εν μέρει και η ζωή του - άλλαζε για πάντα. Οπότε να πω ένα ευχαριστώ...

Ω, ουάου! Σε ευχαριστώ εγώ. Το εκτιμώ πολύ.

Λοιπόν, με όλα αυτά τα επιτεύγματα στην καριέρα σου και έχοντας επηρεάσει τόσο κόσμο με τις δουλειές σου χαρακτηρίζεις το νέο άλμπουμ της Neal Morse Band ως το highlight της καριέρας σου. Τι σε κάνει να το λες αυτό;

Είναι ένα από αυτά τα άλμπουμ που πραγματικά πιστεύω ότι έχει όλα όσα αγαπώ στη μουσική μέσα του. Πάντα μου άρεσαν πολύ τα concept άλμπουμ. Κάποια από τα αγαπημένα μου άλμπουμ που έχω κυκλοφορήσει είναι concept, όπως το "Scenes From A Memory" των Dream Theater ή το "The Whirlwind" των Transatlantic. Καθώς, επίσης, και μερικά από τα αγαπημένα μου άλμπουμ άλλων καλλιτεχνών είναι concept, όπως το "The Wall" των Pink Foyd, το "Tommy" των The Who και το "Operation: Mindcrime" των Queensryche... Πάντα είχα ιδιαίτερη αδυναμία στα concept άλμπουμ.

Αυτό είναι ένα από εκείνα τα άλμπουμ που πραγματικά είναι φοβερό σε κάθε επίπεδο... σε επίπεδο τραγουδιών, παιξίματος, παραγωγής, concept. Είναι από εκείνου του είδους τα άλμπουμ που αν έπρεπε να μείνω σε ένα ερημικό νησί με μόνο ένα άλμπουμ από τον κατάλογό μου, αυτό έχει λίγο από όλα μέσα, οπότε θα έπαιρνα αυτό.

Πολύ σπάνιο το να φτάνω να δακρύζω με ένα άλμπουμ. Το "Tommy" και το "The Wall" με έκαναν να δακρύσω και το ίδιο αυτό το άλμπουμ τώρα. Έτσι ήξερα ότι ήταν το πιο ξεχωριστό πράγμα του οποίου έχω ποτέ υπάρξει μέρος.

Συμφωνώ μαζί σου πως πρόκειται για αριστούργημα. Στην παρουσίασή μου, συγκεκριμένα, ανέφερα πως «δεν είναι απλά ο progressive rock δίσκος της χρονιάς, αλλά πολύ περισσότερα». Το καταλαβαίνεις άμεσα όταν έχεις κάτι σπουδαίο στα χέρια σου όταν το δημιουργείς ή μήπως πρέπει να περάσει και λίγο το τεστ του χρόνου;

Βασικά, το τεστ του χρόνου είναι ήδη σε εξέλιξη. Κάθε φορά που οποιοσδήποτε καλλιτέχνης βγάζει δίσκο είναι προφανώς πολύ υπερήφανος και πολύ ενθουσιασμένος με αυτόν. Σε αυτό το σημείο της καριέρας μου κυκλοφορώ δύο ή τρία άλμπουμ κάθε χρόνο με όλες αυτές τις διαφορετικές μπάντες με τις οποίες παίζω και είμαι πολύ υπερήφανος για όλες τους.

Συνήθως, στο τέλος της δημιουργικής διαδικασίας κάθεσαι και ακούς το συνολικό αποτέλεσμα και πάντα ενθουσιάζομαι με κάθε άλμπουμ που φτιάχνω. Αλλά με το συγκεκριμένο άλμπουμ, καθίσαμε μόλις τελειώσαμε με το γράψιμο και την ενορχήστρωση για μιάμιση ώρα - ή όσο κρατάει - και όλοι μαζί το ακούσαμε από την αρχή μέχρι το τέλος και όταν έφτασε στο φινάλε απλά κοιτάξαμε ο ένας τον άλλον και ξέραμε ότι έχουμε κάτι μεγαλειώδες, επικό και ξεχωριστό. Την ίδια ακριβώς εμπειρία είχα όταν άκουσα το τελικό αποτέλεσμα από την αρχή μέχρι το τέλος, όταν οι τελικές μίξεις παραδόθηκαν. Κάθισα και το άκουσα ολόκληρο και στο τέλος του είχα ανατριχιάσει και είχα δακρύσει.

Και όπως είπα, ως καλλιτέχνης είσαι συνήθως υπερήφανος για όλα όσα κάνεις, αλλά είναι πολύ σπάνιο το να φτάνω να δακρύζω με ένα άλμπουμ. Τα δυο άλμπουμ που ανέφερα νωρίτερα, το "Tommy" και το "The Wall" είναι δυο άλμπουμ που με έκαναν να δακρύσω και το ίδιο αυτό το άλμπουμ τώρα με έκανε να δακρύσω. Οπότε, έτσι ήξερα ότι ήταν πραγματικά το πιο ξεχωριστό πράγμα του οποίου έχω ποτέ υπάρξει μέρος.

Ο Neal μπορεί να γράψει ένα 25λεπτο έπος στον ύπνο του και το εννοώ κυριολεκτικά... (γελάει). Θα ξυπνήσει και το πρώτο πράγμα που θα κάνει το πρωί είναι να παίξει ένα 25λεπτο τραγούδι.

Πριν μερικές εβδομάδες έκανα μια συνέντευξη με τον Neal κι ο τρόπος με τον οποίο μου περιέγραψε τη διαδικασία της δημιουργίας του μου θύμισε τον τρόπο με τον οποίο δουλεύετε στους Transatlantic. Ξέρεις, οι υπόλοιποι δουλεύουν πάνω σε ιδέες και ξαφνικά εμφανίζεσαι εσύ σαν μαέστρος και τα αλλάζεις όλα... προς το καλύτερο φυσικά, σωστά;

Ναι, είναι παρόμοια η χημεία. Στην πραγματικότητα σε όλες τις τρεις μπάντες που είμαστε μαζί με τον Neal τώρα υπάρχει παρόμοια χημεία. Οι Transatlantic συνθέτουν κατά αυτόν τον τρόπο, οι Flying Colors γράφουν έτσι και πλέον και η Neal Morse Band. Στο παρελθόν που ήταν solo άλμπουμ του Neal, βασικά έγραφε τα πάντα και τα έκανε demo όλα μόνος του. Τότε ο Randy κι εγώ μπαίναμε στη διαδικασία, ενδεχομένως κάναμε μερικές προτάσεις, αλλά κατά κύριο λόγο απλά παίζαμε αυτά που είχε έτοιμα.

Τώρα, με την προσθήκη του Bill (σ.σ.: Hubauer) και του Eric (σ.σ.: Gillette) το αλλάξαμε σε The Neal Morse Band και είναι πολύ πιο κοντά στη χημεία που έχουμε με τον Neal στους Transatlantic και στους Flying Colors. Ο Neal είναι πραγματικά τεράστιο κομμάτι όλου αυτού, είναι απίστευτα παραγωγικός συνθέτης. Μπορεί να γράψει ένα 25λεπτο έπος στον ύπνο του και το εννοώ κυριολεκτικά... (γελάει). Θα ξυπνήσει και το πρώτο πράγμα που θα κάνει το πρωί είναι να παίξει ένα 25λεπτο τραγούδι, οπότε αναπόφευκτα σε κάθε μπάντα που αυτός κι εγώ δουλεύουμε μαζί, αυτός θα είναι η βασική κινητήρια δύναμη, καθώς προσφέρει τόσο πολύ υλικό. Από την πλευρά μου, πάντα έπαιζα τον ρόλο του αρχιτέκτονα, του βασικού ενορχηστρωτή σε όλες τις μπάντες που συμμετέχω.

Στην περίπτωση της Neal Morse Band, θεωρώ πως ο Bill κι ο Eric είναι επίσης καταπληκτικοί συνθέτες και παραγωγικοί άνθρωποι, οπότε κι αυτοί προσφέρουν πολλές ιδέες.

Παρόλο που είναι εμφανές το ότι πρόκειται για συλλογική δουλειά και πως ο Neal είναι ο ιθύνων νους, νομίζω πως συγκεκριμένα είναι το ταλέντο του Eric που ξεχωρίζει και σε επίπεδο τραγουδιστή και κιθαρίστα, ενδεχομένως περισσότερο απ' όσο θα περίμενε κάποιος. Συμφωνείς;

Ναι, θα έλεγα πως το ταλέντο του Eric λάμπει σε επίπεδο απόδοσης. Και θα έδινα πολλά εύσημα και στον Bill και συγκεκριμένα στο ταλέντο του Bill ως συνθέτη. Δεν ξέρω αν βγάζει νόημα, αλλά θεωρώ πως η μεγαλύτερη συνεισφορά του Bill είναι το ότι φέρνει πολλές ιδέες για φωνητικές γραμμές και η συνεισφορά του Eric είναι στη φοβερή φωνή και το εξαιρετικό κιθαριστικό παίξιμο. Νομίζω πως αυτοί οι δυο προσθέτουν πάρα πολλά σε αυτήν την μπάντα και συνεισφέρουν ιδιαίτερα στη χημεία που έχει.

Επίσης, θεωρώ πως ένα από τα σπουδαιότερα πράγματα που έχει τώρα η Neal Morse Band είναι πως έχει πολλούς τραγουδιστές. Τα φωνητικά του Bill και του Eric προσθέτουν τόσα πολλά σε αυτό το άλμπουμ. Τραγουδάω κι εγώ αρκετά, οπότε τελικά έχουμε τέσσερεις διαφορετικές φωνές στην μπάντα, παρόμοια με αυτό που έχουμε στους Transatlantic. Αυτό θα έλεγα πως είναι ένα ακόμα τεράστιο πάγιο αυτής της μπάντας.

Συμφωνώ απόλυτα. Τώρα, για διάφορους λόγους μπορώ να παραλληλίσω αυτό το άλμπουμ με το "Snow" των Spock’s Beard. Ένας εξ αυτών είναι διότι θυμάμαι πολύ καλά πριν κυκλοφορήσει το "Snow" να γράφεις γι' αυτό στο website σου και να το εκθειάζεις, συγκρίνοντάς το με το "Tommy", κάτι που έκανες και τώρα. Πώς νιώθεις εσύ γι' αυτές τις γενναίες συγκρίσεις και γιατί πολύς κόσμος τις παρερμηνεύει;

Πρώτα απ' όλα να ξεκαθαρίσω ότι αυτά δεν τα λέω συχνά. Θυμάμαι πως όταν βγήκα και είπα πως αυτό είναι ένα από τα καλύτερα άλμπουμ της καριέρας μου, ξαφνικά ο καθένας στο ίντερνετ έλεγε «ω, ο Mike πάντα το κάνει αυτό». Αλλά, αυτό δεν είναι αλήθεια. Βγάζω δυο-τρία άλμπουμ κάθε χρόνο και πολύ σπάνια θα πω κάτι τέτοιο.

Ναι, το είπα για το "Snow" δεκαπέντε χρόνια πριν κι ακόμα το θεωρώ ένα από τα αγαπημένα μου concept άλμπουμ όλων των εποχών κι ένα από τα μεγαλύτερα αριστουργήματα του Neal. Και θεωρώ ότι αυτό το άλμπουμ είναι αρκετά παρόμοιο με το "Snow". Ο Neal έχει βγάλει τρία διπλά concept άλμπουμ στην καριέρα του, το "Snow", το "Testimony" και τώρα το "The Similitude Of A Dream". Και σε όλες αυτές τις τρεις περιπτώσεις, τα άλμπουμ είναι αριστουργήματα. Είμαι πολύ υπερήφανος που έχω υπάρξει μέλος σε δυο από αυτά και πιστεύω πως το νέο άλμπουμ είναι σε αντίστοιχο επίπεδο.

Αλλά, η πραγματικότητα είναι πως δεν λέω αυτές τις κουβέντες πολύ συχνά.

Το "The Battle" είναι από τα πιο τρελά, άρρωστα κι έντονα progressive κομμάτια μουσικής που έχω υπάρξει ποτέ μέρος τους. Είναι εκεί ψηλά με το "The Dance Of Eternity" των Dream Theater.

Τώρα, σε αυτό το άλμπουμ οι μελωδίες είναι ασταμάτητες και υπάρχουν υπέροχα επιμέρους μουσικά μέρη. Υπάρχουν κάποια που θα επέλεγες ως αγαπημένα σου είτε ως τραγούδια, είτε ως στιγμές στο άλμπουμ;

Λοιπόν, σίγουρα το "The Battle" είναι από τα πιο τρελά, άρρωστα κι έντονα progressive κομμάτια μουσικής που έχω υπάρξει ποτέ μέρος τους. Είναι εκεί ψηλά με το "The Dance Of Eternity" των Dream Theater. Είναι κατά κάποιο τρόπο το απόλυτο τρελό instrumental εμένα και του Neal. Οπότε, αυτή είναι σίγουρα μια στιγμή που μου έρχεται στο μυαλό.

Υπάρχουν και οι πιο συναισθηματικές στιγμές στο άλμπουμ, όπως στο κλείσιμο του πρώτου CD με το "Breath Of Angels" ή το κλείσιμο του δεύτερου CD με το "Broken Sky". Αυτά τα δυο είναι ιδιαίτερα συναισθηματικά φορτισμένα κομμάτια. Και τα δυο με κάνουν να ανατριχιάζω και φέρνουν δάκρυα στα μάτια μου.

Είναι ένα από αυτά τα άλμπουμ που έχουν μεγάλη ποικιλία. Υπάρχουν τόσα σπουδαία τραγούδια, ξέρεις αυτά που μπορούν να σταθούν αυτόνομα, όπως το "I’m Running", το "So Far Gone", το "Man In The Iron Cage"... είναι ένα από εκείνα τα άλμπουμ που έχει λίγο από όλα. Έχει επιμέρους, ξεχωριστά τραγούδια, έχει συναίσθημα, έχει ένταση...

Τα άλμπουμ που έχουμε κάνει με τον Neal Morse είναι τα σπουδαιότερα άλμπουμ της καριέρας μου και τα πιο παραγνωρισμένα.

Τώρα, κατά την άποψή μου, τα περισσότερα άλμπουμ που έχεις βγάλει με τον Neal είναι στο ίδιο επίπεδο με τα κλασσικά rock άλμπουμ και δεν θα δίσταζα να τα συγκρίνω με δουλειές ονομάτων όπως οι Genesis ή οι Yes για παράδειγμα. Πρώτον, θεωρείς ότι αυτό οφείλεται στην ξεχωριστή χημεία που έχετε με τον Neal τόσο σε καλλιτεχνικό όσο και σε προσωπικό επίπεδο και δεύτερον γιατί νομίζεις ότι ο κόσμος είναι τόσο επιφυλακτικός όταν κάποιος συγκρίνει ένα νέο άλμπουμ με κάποιο παλιότερο που θεωρείται κλασσικό;

Σε ευχαριστώ! Θεωρώ πως σε μεγάλο βαθμό οφείλεται στη σπουδαία χημεία που έχουμε εμείς οι δυο. Γι' αυτόν τον λόγο έχουμε πλέον δεκαοκτώ άλμπουμ που έχουμε κάνει μαζί και δουλεύουμε παρέα για σχεδόν είκοσι χρόνια. Δεκαοκτώ άλμπουμ είναι σχεδόν διπλάσια από όσα έκανα με τους Dream Theater, οπότε αυτό νομίζω πως λέει από μόνο του πολλά για τη σπουδαία χημεία που έχουμε. Και, ναι, όπως ανέφερες, είναι τόσο σε μουσικό όσο και σε προσωπικό επίπεδο.

Δεν ξέρω... ίσως είναι κάπως πομπώδες το να συγκρίνεις τα δικά σου άλμπουμ με άλμπουμ των Yes και των Pink Floyd και των Genesis, αλλά είμαι τόσο μεγάλος οπαδός της μουσικής που νιώθω πως μου επιτρέπεται να κάνω τέτοιου είδους συγκρίσεις. Διότι, είμαι οπαδός, το κάνω ως οπαδός κι ως κάποιος τύπος που στο ίντερνετ - συγκεκριμένα στη σελίδα του στο facebook - θα έγραφε αυτά τα πράγματα. Γενικά, δεν βλέπω τα άλμπουμ μου, ως «δικά μου» άλμπουμ. Τα βλέπω απλώς ως άλμπουμ, όπως οποιουδήποτε άλλου. Οπότε, μου αρέσει να τα συγκρίνω με άλλα άλμπουμ, άλλων καλλιτεχνών.

Πάντως, ναι, αυτό που έχουμε με τον Neal είναι πολύ ξεχωριστό. Ήμουν οπαδός του πριν ξεκινήσουμε να δουλεύουμε μαζί. Ήμουν οπαδός των Spock’s Beard από την πρώτη μέρα, πάντα θαύμαζα το συνθετικό του ταλέντο και πλέον που έχουμε συνεργαστεί σε τόσα πράγματα το βρίσκω φοβερό. Για μένα, αυτά τα άλμπουμ που έχουμε κάνει είναι τα σπουδαιότερα άλμπουμ της καριέρας μου και θεωρώ πως είναι τα πιο παραγνωρισμένα. Όλοι ξέρουν τα άλμπουμ μου με τους Dream Theater και τώρα όλοι ξέρουν τα άλμπουμ μου με τους The Winery Dogs, ξέρουν και τους Avenged Sevenfold. Τα εμπορικά μέσα ξέρουν όλα τα παραπάνω άλμπουμ και αυτήν την πλευρά του Mike Portnoy. Δυστυχώς, είναι μόνο ο κόσμος του prog που ξέρει τα άλμπουμ μου με τον Neal και είναι πολύ κρίμα, διότι ειδικά αυτό το τελευταίο άλμπουμ αξίζει να πάρει την ίδια mainstream προβολή ας πω με το τελευταίο άλμπουμ των Dream Theater. Αξίζει να γίνει γνωστό και να ακουστεί από όλους.

Αυτό το άλμπουμ αξίζει να πάρει την ίδια προβολή με το τελευταίο άλμπουμ των Dream Theater.

Επιτρέπεται να πάρω κι εγώ θέση ως εξωτερικός παρατηρητής;

Ναι, φυσικά...

Θα έπρεπε να τραβήξει τουλάχιστον την ίδια προσοχή...

Βασικά, αυτό που μπορούμε να κάνουμε είναι να μιλάμε γι' αυτό και να το διαδώσουμε! Είναι εκεί έξω για να το ανακαλύψει ο κόσμος, οπότε εμείς πρέπει να βοηθήσουμε τον κόσμο να το ανακαλύψει...

Λοιπόν, έχουν περάσει έξι χρόνια από εκείνη τη σοκαριστική ανακοίνωση πως αφήνεις την μπάντα που ξεκίνησες και ονόμασες. Θα έλεγες πως αισθάνεσαι δικαιωμένος για εκείνη την απόφαση;

Μήπως καμουφλάρεις την ερώτηση του αν νιώθω δικαιωμένος που έφυγα από τους Dream Theater; (γελάει)...

Είμαι υπερήφανος και είναι η κληρονομιά μου, αλλά πάντα αισθανόμουν ότι ο Mike Portnoy είναι πολύ περισσότερα από απλά ο ντράμερ των Dream Theater.

Εχμ, μάλλον... Νιώθεις καλά μέσα σου που πήρες αυτήν την απόφαση πριν έξι χρόνια;

Ω ναι! Ξέρω ότι πόνεσε αρκετά και πως πολλοί οπαδοί έχουν πρόβλημα να το αποδεχτούν ακόμα και σήμερα και νιώθω άσχημα γι' αυτό. Αλλά, έδωσα είκοσι πέντε χρόνια της ζωής μου σε αυτήν την μπάντα και τους οπαδούς της και είμαι ακόμα εδώ για όλους αυτούς τους οπαδούς, συνεχίζω να δουλεύω 24 ώρες τη μέρα/7 ημέρες την εβδομάδα ανεξαρτήτως του τι κάνω, γι' αυτούς τους οπαδούς.

Έτσι, για τους οπαδούς των Dream Theater που έχουν μείνει μαζί μου τα τελευταία έξι χρόνια, νομίζω πως έχουν ανταμειφθεί με πάρα πολλή μουσική και πάρα πολλή δημιουργικότητα. Ξέρεις πως είμαι ο πιο σκληρά εργαζόμενος τύπος σε αυτήν τη δουλειά, οπότε αν μείνεις μαζί μου θερίζεις τους καρπούς αυτού του γεγονότος. Αλλά, νιώθω και άσχημα για τον κόσμο που ήταν τόσο κλειστόμυαλος μετά από αυτό που έγινε.

Για να απαντήσω και στην ερώτησή σου. Νιώθω καλά με αυτήν την απόφαση; Απόλυτα! Αυτά που έχω κάνει τα τελευταία έξι χρόνια, δεν θα μπορούσα να τα έχω κάνει ούτε στο μισό αν δεν είχα πάρει αυτήν την απόφαση. Είμαι υπερήφανος γι' αυτά τα 25 χρόνια που πέρασα και έχτισα όλη αυτήν την μπάντα από το μηδέν ως εκεί που είναι. Είμαι υπερήφανος για αυτό και είναι η κληρονομιά μου, αλλά πάντα αισθανόμουν ότι ο Mike Portnoy είναι πολύ περισσότερα από απλά ο ντράμερ των Dream Theater.

Αυτά που έχω κάνει από τότε με τους Flying Colors, με τους Transatlantic, με τη Neal Morse Band, με τους The Winery Dogs, με τους Adrenaline Mob, με τους Metal Allegiance, με τους Twisted Sister, με τους Avenged Sevenfold και η λίστα συνεχίζεται... Ξέρεις όλα αυτά είναι σχεδόν τρεις ζωές δημιουργικότητας... (γελάει)... σε περιοδείες και άλμπουμ. Και δεν θα μπορούσα να τα έχω κάνει όλα αυτά διαφορετικά. Οπότε, ναι, καμία τύψη όπως και να έχει. Δεν θα μπορούσα να είμαι πιο χαρούμενος και πιο υπερήφανος από όσο είμαι με όσα έχω κάνει αυτά τα τελευταία έξι χρόνια.

Με ενοχλεί όταν βλέπω κόσμο να συγκρίνει τον τωρινό ντράμερ των Dream Theater μαζί μου.

Παρόλο που θα συμφωνήσω με αυτά που λες, θα μου επιτρέψεις να κάνω μια διόρθωση... Ποτέ δεν ήσουν απλά ο ντράμερ στους Dream Theater, ήσουν τόσα πολλά περισσότερα...

Λοιπόν, σε ευχαριστώ πολύ! Υποθέτω πως δεν θα έπρεπε να το εκφράσω έτσι, διότι συμφωνώ μαζί σου. Και με ενοχλεί όταν βλέπω κόσμο να συγκρίνει τον τωρινό ντράμερ τους μαζί μου. Πραγματικά, δεν μπορείς να κάνεις αυτήν τη σύγκριση, διότι στην παρούσα φάση απλά παίζει ντραμς γι' αυτήν την μπάντα, ενώ εγώ ήμουν πάντα ο συνθέτης, συγγράφοντας τη μουσική, γράφοντας στίχους και μελωδίες, επιβλέποντας τα fan club, τα website και κάνοντας παραγωγή στα άλμπουμ και διευθύνοντας τα βίντεο... Οπότε, ναι, υποθέτω ότι όταν απλά μειώνεται ο ρόλος μου σε απλά ο ντράμερ γι' αυτά τα 25 χρόνια, είναι κάποιου είδους προσβολή. Οπότε, σε ευχαριστώ που έκανες αυτήν τη διόρθωση, αν κι εγώ ο ίδιος το είπα... (γέλια)

Υπάρχει κάτι που σου λείπει από τον ρόλο του καπετάνιου που είχες στους Dream Theater; Όπως και να έχει παραμένουν μια από τις πιο σημαντικές μπάντες της γενιάς μας και αυτό είναι ένα επίτευγμα που δεν μπορεί να υποτιμηθεί, όπως και η συνεισφορά σου στο να επιτευχθεί.

Δεν είμαι σίγουρος ποια είναι η ερώτηση εδώ...

Αν σου λείπει κάτι από αυτήν την κληρονομιά που άφησες πίσω σου ή από τον ρόλο που είχες στην μπάντα...

Το μόνο πράγμα που μου λείπει, για να είμαι ειλικρινής, είναι το να είμαι ο καπετάνιος σε ένα καράβι. Διότι, από όταν έφυγα από τους Dream Theater - σε όλα όσα έκανα μετά τους Dream Theater που παρέθεσα πριν και όλες αυτές τις περιπτώσεις - ποτέ δεν υπήρξα ο ξεκάθαρος ηγέτης. Σε όλα όσα έχω κάνει, στους Flying Colors, στους The Winery Dogs κλπ πάντα υπάρχουν πιο συνεργατικοί ρόλοι και για να είμαι ειλικρινής μου λείπει λίγο η ποσότητα του ελέγχου που είχα στους Dream Theater. Είχα την ευχέρεια να παίρνω το 90% των αποφάσεων και της κατεύθυνσης των Dream Theater μόνος μου και χωρίς να πρέπει να συζητώ τα πάντα και οι άλλοι με εμπιστευόντουσαν σε αυτό. Οπότε, θα έλεγα πως μου λείπει αυτό.

Ένα από τα θέματα που υπάρχουν με το να είσαι σε μια μπάντα είναι πως πολλές φορές η συνεργατική διαδικασία, παρόλο που μπορεί να είναι σπουδαία, μπορεί να είναι και απίστευτα κουραστική μερικές φορές. Πρέπει να σταλούν εκατοντάδες email για κάθε μια απόφαση κάποιες φορές, σε σημείο που θες να ξεριζώσεις τα μαλλιά από το κεφάλι σου και μου λείπουν οι μέρες στους Dream Theater που απλά εγώ έτρεχα το σόου. Αλλά, ειλικρινά, είμαι εντάξει με αυτό, διότι έτσι ήταν τότε και έτσι είναι τώρα τα πράματα.

Αν ήθελα να παίζω τα τραγούδια των Dream Theater, θα έμενα στους Dream Theater.

Όλα αυτά τα χρόνια, μόνο σε σπάνιες περιπτώσεις έχεις παίξει κάποια τραγούδια των Dream Theater, αλλά τώρα ανακοίνωσες τη δημιουργία των the Shattered Fortress, ένα project με το οποίο θα παίξεις όλη τη σουίτα με τα δώδεκα μέρη (σ.σ.: πέντε τραγούδια των Dream Theater που καταπιάνονται με την αντιμετώπιση του αλκοολισμού του Mike). Πρόκειται για κάτι προσωρινό ή σκοπεύεις να το κρατήσεις σε πιο μόνιμη βάση και να παίζεις τραγούδια των Dream Theater;

Ω, όχι! Δεν έχω κανένα ενδιαφέρον να το κρατήσω μακροπρόθεσμα. Είναι σίγουρα κάτι one-off που θα παρουσιαστεί σε επιλεγμένα φεστιβάλ και εμφανίσεις τον επόμενο χρόνο.
Όπως είπες, σε σπάνιες περιπτώσεις έχω παίξει υλικό των Dream Theater, από όταν έφυγα και ειλικρινά δεν έχω κανένα ενδιαφέρον γι' αυτό. Αν ήθελα να παίζω τα τραγούδια των Dream Theater, θα έμενα στους Dream Theater. Ξεκάθαρα, δεν είναι αυτή η πρόθεσή μου.

Το ότι το κάνω αυτό με τους The Shattered Fortress έχει να κάνει κυρίως με το ότι προσπαθώ να κλείσω κάποια θέματα που είχαν μείνει ανοιχτά, όχι μόνο για τους οπαδούς αλλά και για μένα τον ίδιο. Ειλικρινά, δεν είχα καν πρόθεση να το κάνω αυτό, μέχρι που προέκυψε η ιδέα για τη συναυλία για τα 50α γενέθλιά μου στο Cruise To The Edge (σ.σ.: κρουαζιέρα με prog μουσικές), οπότε από εκεί ξεκίνησε η όλη φάση. Μόλις είχα την ιδέα να κάνω μια αναδρομική συναυλία για τα 50α μου γενέθλια, ήξερα πως είναι η σωστή στιγμή να παρουσιάσω όλη τη σουίτα με τα δώδεκα βήματα μια και για πάντα. Κι όταν μαθεύτηκε στον κόσμο, ξαφνικά άρχισα να δέχομαι προσφορές από αυτά τα διάφορα prog φεστιβάλ, οπότε σκέφτηκα πως τώρα είναι η ώρα, ας το κάνω τώρα να το βγάλω από μέσα μου και να το προσφέρω εν τέλει στους οπαδούς. Είναι μια κι έξω και θα λάβει χώρα μέσα στο 2017 και μετά από αυτό δεν θα έχω κανένα ενδιαφέρον να επανέλθω σε κάτι τέτοιο ξανά.

Σαν να μου λες να κλείσω εισιτήρια για κάπου στην Ευρώπη... οκ, το έπιασα...

(γελάει) Ναι, σίγουρα θα το συνιστούσα. Καν’ το τώρα που μπορείς...

Το 2017 οι Winery Dogs θα κάνουν ένα διάλλειμα, οπότε έχεις την περιοδεία με τη Neal Morse Band και ίσως το νέο άλμπουμ των Flying Colors, αλλά δεν μου μοιάζουν αρκετά για έναν μέσο παραγωγικό χρόνο του Mike Portnoy. Μήπως έχεις κάτι ακόμα που ετοιμάζεις για τον επόμενο χρόνο;

Όχι, αυτά είναι λίγο-πολύ! Θα περιοδεύσουμε πολύ με τη Neal Morse Band, έχω τα special shows με τους The Shattered Fortress, ένα πιθανό νέο άλμπουμ με τους Flying Colors και ίσως κι ένα άλμπουμ με τους Metal Allegiance. Οπότε είμαι σε τέσσερεις μπάντες για το 2017, νομίζω είναι αρκετές... (γέλια)

Βέβαια, ποτέ δεν ξέρεις. Αν μου έλεγες πριν δυο χρόνια ότι θα έπαιζα με τους Twisted Sister για τα επόμενα δυο καλοκαίρια, ποτέ δεν θα περίμενα να γίνει κάτι τέτοιο. Οπότε, ποτέ δεν ξέρεις τι ευκαιρία μπορεί να σου παρουσιαστεί. Αν μπορώ να τη χωρέσω στο πρόγραμμά μου, με ξέρεις τώρα... Είμαι workaholic. Αλλά, προς το παρόν, αυτά φαίνονται πως έχουν προγραμματιστεί για το 2017. Θα δούμε τι άλλο θα προκύψει.

Η μοναδική συνεργασία που περιμένω να πραγματοποιηθεί αυτές τις μέρες είναι με τον Mikael Akerfeldt των Opeth. Το συζητάμε για χρόνια, και είναι μάλλον η μοναδική απομένουσα συνεργασία που δεν έχω πραγματοποιήσει παρόλο που ήθελα, ως τώρα.

Αυτή η συνεχής ανάγκη που έχεις να συνεργάζεσαι με άλλους μουσικούς μας έχει χαρίσει κάποια φανταστικά project. Υπάρχουν ακόμα καλλιτέχνες που θα ήθελες να κάνεις κάτι μαζί τους, αλλά δεν τα έχεις καταφέρει ακόμα;

Νομίζω πως είναι αρκετά γνωστό αν με έχεις ακούσει να μιλάω σε συνεντεύξεις γι' αυτό, αλλά η μια και μοναδική συνεργασία που περιμένω να πραγματοποιηθεί αυτές τις μέρες είναι με τον Mikael Akerfeldt των Opeth. Το συζητάμε για χρόνια, και είναι μάλλον η μοναδική απομένουσα συνεργασία που δεν έχω πραγματοποιήσει παρόλο που ήθελα, ως τώρα.

Φυσικά υπάρχουν και οι «ονειρικές περιπτώσεις» (σ.σ.: "dream gigs" είπε). Υπάρχουν τόσοι πολλοί ήρωές μου που αν ποτέ με έπαιρναν τηλέφωνο να παίξω μαζί τους θα παράταγα ό,τι κάνω. Αν με πάρει τηλέφωνο ο Roger Waters ή ο Paul McCartney ή ο Pete Townsend να παίξω μαζί τους θα ήταν ένα όνειρο για μένα. Οπότε, δεν μπορείς να ξέρεις ποτέ τι τρελό μπορεί να προκύψει, αλλά στο μεγαλύτερο μέρος τους ό,τι συνεργασίες ήθελα να κάνω τις έχω κάνει μέχρι τώρα.

Πάντα ένιωθα πως δεν ήταν μόνο καθήκον και ευθύνη μου, αλλά και προνόμιο το να μπορώ να χρησιμοποιώ τη θέση που έχω στη βιομηχανία για να βοηθάω όσο μπορώ την prog σκηνή.

Αν όλα αυτά τα χρόνια υπήρχε ένας μόνο άνθρωπος που κράταγε ψηλά τη σημαία του prog, ανεξάρτητα αν ήταν αποδεκτό και δημοφιλές ή όχι, ήσουν εσύ. Πώς νιώθεις γι' αυτήν την αλλαγή εποχής η οποία έχει επέλθει στο prog στις μέρες μας;

Το κύριο είναι ότι ποτέ δεν σταμάτησα να είμαι οπαδός. Και παρόλο που είμαι ο μεγαλύτερος οπαδός της prog μουσικής που θα συναντήσεις, είμαι επίσης ο μεγαλύτερος metal οπαδός, ο μεγαλύτερος οπαδός του classic rock... γενικά είμαι ο μεγαλύτερος οπαδός της μουσικής!

Αλλά, όσον αφορά στο prog συγκεκριμένα, όταν ξεκίνησα να έχω πολλή επιτυχία με τους Dream Theater, ήθελα να χρησιμοποιήσω αυτήν τη δύναμη στη βιομηχανία για να βοηθήσω την prog σκηνή και πάντα επέλεγα εγώ ο ίδιος τις μπάντες που θα έβγαινα σε περιοδεία με τους Dream Theater. Και πήρα όσους μπορούσα από τους Fates Warning ως τους Pain Of Salvation και από τους Porcupine Tree ως τους Spock’s Beard. Επέλεξα προσωπικά όλες αυτές τις μπάντες και τους πήρα μαζί μας σε περιοδεία για να τους βοηθήσω να αποκτήσουν εξωστρέφεια την οποία τα mainstream μέσα ήξερα πως δεν πρόκειται να τους δώσουν. Μετά ξεκίνησα την Progressive Nation περιοδεία και πήρα μπάντες όπως οι Opeth και οι Bigelf μαζί μας και μετά ξεκίνησα την Progressive Nation Cruise πριν μερικά χρόνια.

Πάντα ένιωθα πως δεν ήταν μόνο καθήκον και ευθύνη μου, αλλά και προνόμιο το να μπορώ να χρησιμοποιώ τη θέση που έχω στη βιομηχανία για να βοηθάω όσο μπορώ την prog σκηνή.

Οι προτάσεις σου για νέες κυκλοφορίες είχαν πάντα ενδιαφέρον για πολύ κόσμο - συμπεριλαμβανομένου εμένα, οπότε καθώς το έτος πλησιάζει στο τέλος του, ποια άλμπουμ του 2016 θα πρότεινε ο Mike Portnoy να ακούσει σίγουρα κάποιος πριν φτιάξει τη λίστα με τα καλύτερα της χρονιάς;

Βασικά, ήταν μια σπουδαία χρονιά για τη μουσική! Έχουν βγει πολλά σπουδαία άλμπουμ. Έχουν βγει κάποια πολύ ωραία heavy πράγματα, όπως το νέο άλμπουμ των Ghost, το νέο άλμπουμ των Gojira, το νέο Meshuggah άλμπουμ, το Periphery... πολλά σπουδαία heavy άλμπουμ.

Όσον αφορά στο prog, το νέο Marillion είναι υπέροχο, το νέο Kansas, το Headspace είναι σπουδαίο άλμπουμ...

Και υπάρχουν κι άλλα άλμπουμ που μου αρέσουν. Λατρεύω το νέο άλμπουμ των Avatar, που μου θυμίζει λίγο Avenged Sevenfold σε σημεία. Επίσης, από πιο εμπορικά πράγματα μου άρεσε το Biffy Clyro... Ω, είναι και το νέο άλμπουμ των Haken...

Θεέ μου, είναι σπουδαία χρονιά για τη μουσική. Είδες σου είπα ήδη καμιά δεκαριά άλμπουμ, οπότε μάλλον είναι καλή χρονιά...

Ναι, αλλά νούμερο ένα πάει το "The Similitude Of A Dream". Νομίζω συμφωνούμε σε αυτό, σωστά;

(Γέλια) Σε ευχαριστώ, το εκτιμώ αυτό.

Με ρώτησαν για το τελευταίο άλμπουμ των Dream Theater, αλλά συνειδητοποίησα ότι είναι μάλλον καλύτερο να μην απαντήσω στην ερώτηση. Από το να δώσω μια απάντηση που θα μου προκαλέσει προβλήματα ή θα φέρει αντιδράσεις, καλύτερα να αποφύγω να τοποθετηθώ εξαρχής.

Λοιπόν, γίνεται πολύς ντόρος μεταξύ των οπαδών για το αν οι μουσικοί πρέπει να μιλάνε ανοιχτά για διάφορα θέματα όπως η πολιτική και η θρησκεία. Καθώς πάντα υπήρξες ένας καλλιτέχνης που μίλαγε ανοιχτά και έχεις μπλέξει γι' αυτό μερικές φορές, εσύ προσωπικά έχεις κάνει λίγο πίσω και έχεις σκεφτεί πως δεν αξίζει να είσαι τόσο ευθύς και ειλικρινής ή όπως θα έλεγε κι ο Axl Rose «η σιωπή δεν είναι χρυσός όταν την κρατάς μέσα σου»;

Χα! Πάντα ήμουν πολύ ευθύς τύπος και έλεγα όσα πίστευα, αλλά πολλές φορές ο κόσμος δεν μπορεί να το διαχειριστεί αυτό και μπλέκω σε μπελάδες. Προσπαθώ να μη μιλάω για πολιτική ή θρησκεία, κυρίως διότι δεν έχω λάβει εκπαίδευση στα εν λόγω πεδία και επίσης διότι κανένα από τα δυο δεν έχει υπάρξει σημαντικό για μένα. Γενικά, αποφεύγω να μιλάω για τέτοια θέματα, καθώς δεν είναι το ενδιαφέροντος μου.

Όμως, μιλάω ανοιχτά για άλλους καλλιτέχνες, για άλλους ανθρώπους και για συναφή θέματα. Έχω μάθει πως πρέπει να προσπαθώ να δαγκώνω τη γλώσσα μου όποτε μπορώ. Ποτέ δεν θα πω βλακείες για κάποιον, ποτέ δεν θα πω ψέματα για κάτι, όταν απαντήσω σε κάτι θα πω αυτό που νιώθω και δεν θα προσπαθήσω να το χρυσώσω. Αλλά αυτό που έχω μάθει πλέον είναι πως δεν χρειάζεται πάντα να δίνω μια απάντηση.

Σε μια άλλη συνέντευξη με ρώτησαν για το τελευταίο άλμπουμ των Dream Theater και ξέρεις ότι έχω την άποψή μου, αλλά συνειδητοποίησα ότι είναι μάλλον καλύτερο να μην απαντήσω στην ερώτηση. Από το να δώσω μια απάντηση που θα μου προκαλέσει προβλήματα ή θα φέρει αντιδράσεις, καλύτερα να αποφύγω να τοποθετηθώ εξαρχής.

Πριν κλείσουμε σου έχω την prog ερώτηση του ενός εκατομμυρίου... Ποιος είναι ο prog ηγέτης των ημερών μας; Ο Neal Morse ή ο Steven Wilson;

(γέλια) Ω, Θεέ μου! Θα πω ο Mike Portnoy! (γέλια)

Οκ, θα το ψηφίσω κι εγώ αυτό...

(γέλια) Σε ευχαριστώ!

Ήταν πραγματικά προνόμιο το να έχω αυτήν τη συνομιλία μαζί σου, οπότε σε ευχαριστώ!

Εγώ σε ευχαριστώ! Ήταν ευχαρίστησή μου φίλε!

Διαβάστε εδώ την κριτική του δίσκου "The Similitude Of A Dream" από τον Χρήστο Καραδημήτρη.

Φωτογραφίες: Robert Smith