Θ. Βλαχάκης (Magic De Spell) & Γ. Παλαμίδας (Apocalypsis, Λένα Πλάτωνος)

Η συνεργασία τους ήταν τόσο επιτυχημένη που συνεχίζεται και θα συνεχίζεται επί σκηνής και στο στούντιο. Ο πρόσφατος δίσκος των Μagic De Spell με τον καλεσμένο τους Γιάννη Παλαμίδα (κάποτε των Apocalypsis και ερμηνευτή της Λένας Πλάτωνος) τους δίνει την ευκαιρία για μία ακόμα φιλόδοξη και εμπλουτισμένη συναυλιακή παρουσίαση. Σε εμάς έδωσε την ευκαιρία να μιλήσουμε μαζί τους φυσικά για το παρόν αλλά και το πολύ ενδιαφέρον και παράλληλο παρελθόν τους σε μία συνέντευξη «δύο σε ένα».

Ένα από τα πράγματα που μου φαίνονται πολύ ενδιαφέροντα είναι ότι κοιτάζοντας την πορεία των Magic De Spell από το '80 μέχρι σήμερα, μπορεί κανείς να διακρίνει και την πορεία του ελληνικού rock την ίδια εποχή. Τις φάσεις που πέρασε.

Θ.Β.: Εμένα μου φαίνεται αρκετά φυσιολογικό αυτό. Ως παιδιά που γουστάραμε και αγαπούσαμε την ελληνική σκηνή ήμασταν ενσωματωμένοι σε αυτή πριν παίξουμε. Φτιάξαμε το συγκρότημα το 1980, περάσαμε όλες τις διακυμάνσεις της ελληνικής σκηνής και είχαμε ανησυχίες να προχωρήσουμε και να κάνουμε κι άλλα πράγματα, κι άλλες μουσικές και βρεθήκαμε να συμπορευόμαστε με τις αλλαγές.

Δεν είναι και κάτι σύνηθες. Αν υπάρχουν άλλα πάντως είναι λίγα τα συγκροτήματα που το κατάφεραν κρατώντας το κοινό τους ή αποκτώντας άλλο κοινό. Ίσως αλλάζοντας και αρκετούς μουσικούς.

Θ.Β.: Ναι, αυτό έχει συμβεί σε εμάς. Κάποια παιδιά σταμάτησαν να παίζουν, κάποιοι άλλοι ήρθαν, είχαμε και θανάτους, έχουμε χάσει δύο μουσικούς μέσα σε τόσα χρόνια. Οι νέοι μουσικοί που ήρθαν στο συγκρότημα ήταν πάντα από την παρέα μας. Έχουμε μία μεγάλη παρέα που συζητάμε, βρισκόμαστε και μέσα εκεί διαμορφώνεται η πορεία του συγκροτήματος και ο χαρακτήρας. Κάποιος δε θέλει να παίζει και σταματάει και κάποιος από την ίδια παρέα έρχεται μέσα. Το 1992 που κάναμε τη μεγάλη αλλαγή από αγγλόφωνο σε ελληνόφωνο και αλλάξαμε και μουσικό είδος τελικά, σαν να πηδήξαμε άξονα ήταν, η αλήθεια είναι ότι χάσαμε τους περισσότερους οπαδούς μας και κερδίσαμε άλλους. Εκεί έγινε η μεγάλη αλλαγή.

Μένοντας στην πρώτη εποχή, ποιες ήταν οι επιρροές και τα ακούσματα που σας οδήγησαν σε αυτό το ύφος;

Θ.Β.: Θυμάμαι ότι εγώ άκουγα με μανία Stranglers εκείνες τις εποχές και ο μπασίστας μας ο Γιώργος ο Σκαρλάτος άκουγε με μανία Joy Division. Και όλα τα άλλα παιδιά κάπου εκεί κυμαινόμασταν και δεν ακούγαμε μόνο αυτά τα δύο σχήματα βεβαίως.

Και η κιθάρα δεν υπήρχε καθόλου αν θυμάμαι καλά;

Θ.Β.: Ξεκινήσαμε με κιθάρα - μπάσο - drums. Παίξαμε για πρώτη φορά το 1980 και το 1981 κάναμε το πρώτο μας σινγκλάκι σε έναν ήχο punk με αυτό το σχήμα και φωνή φυσικά. Αμέσως μετά ο κιθαρίστας μας αποχώρησε γιατί είχε ένα progressive rock γκρουπ που ονομαζόταν Πνευμονοκονίαση. Ήρθε να παίξει σε εμάς γιατί ήμασταν φίλοι και μετά την αποχώρησή του δε βρίσκαμε κιθαρίστα να έρθει να παίξει πάνω στο punk ή το new wave που θέλαμε εμείς. Ήταν άγρια τα πράγματα τότε, ήταν όλοι «σεβεντάδες» οι κιθαρίστες. Κάποια στιγμή έπεσε η ιδέα «πώς θα ακουγόταν άραγε χωρίς κιθάρα;» είχαμε και τα ανάλογα ακούσματα και έτσι κάναμε τρεις μεγάλους δίσκους χωρίς κιθάρα.

Υπάρχει και η συνέχεια, αν μπορούμε να τη θεωρήσουμε έτσι, των Magic De Spell, οι Alice In Nightmare.

Θ.Β.: Αυτό που έγινε τότε ήταν αποτέλεσμα της μεγάλης διαφωνίας αν θα συνεχίσουμε με ελληνικό στίχο ή με εγγλέζικο. Υπήρχαν δύο ομάδες μέσα (σ.σ.: στο συγκρότημα) φανατικές που κόντεψαν να μας διαλύσουν. Οι μεν θέλανε τον ελληνικό στίχο και οι άλλοι αγγλικό. Εκεί λοιπόν λέμε να το εκτονώσουμε, ας κάνουμε δύο project να παίξουμε ένα διάστημα και μετά συνεχίζουμε ως Magic De Spell. Φτιάξαμε λοιπόν ένα project που το ονομάσαμε Τα Παιδιά Του Ήλιου εκεί συμμετείχα εγώ. Είχα την άποψη ότι πρέπει να κάνουμε ελληνικό στίχο. Και έγιναν και οι Alice In Nightmare που δημιουργήθηκαν από τον τραγουδιστή μας τότε, τον Ηλία Ασλάνογλου με τον κιθαρίστα που μετά ήρθε στους Magic De Spell τον Νίκο Γεωργούλη. Δεν έβρισκαν ντράμερ λοιπόν και μου λένε να παίξω και σε αυτό. Εγώ τους είπα «να παίξω, αλλά θέλω να πάω προς την άλλη κατεύθυνση». Έτσι βρέθηκα και στα δύο σχήματα. Έκανε έναν δίσκο το κάθε σχήμα και μετά αποφασίσαμε να ξαναπαίξουμε σαν Magic De Spell με την εξής κουφή ιδέα, στη μία όψη του δίσκου να παίζουμε με ελληνικό στίχο στην άλλη με αγγλικό. Ευτυχώς (όπως τα βλέπω εγώ) συναντήσαμε τον J.J. Burnell των Stranglers που έκανε παραγωγή στου δύο πρώτους ελληνόφωνους δίσκους μας που μας είπε «εγώ παιδιά κάνω παραγωγές μόνο σε γκρουπ που μιλάνε μόνο στη μητρική τους γλώσσα». Είχε κάνει ένα εγγλέζικο και ένα γιαπωνέζικο.

Ώστε αυτός ήταν ο καθοριστικός παράγοντας για τη στροφή που κάνατε.

Θ.Β.: Ήταν ο παράγοντας που έκανε το μισό γκρουπ που πίστευε στο ελληνόφωνο να κερδίσει τη μάχη.

Περνάνε όμως αρκετά χρόνια μέχρι το "Διακοπές Στο Sarajevo".

Θ.Β.: Ναι, τρία ίσως και τέσσερα. Εκείνη την περίοδο δεν μπορώ να την χαρακτηρίσω ακριβώς καλή εποχή για το συγκρότημα. Κι εμείς ψαχνόμασταν και το κοινό το έβλεπε ότι ψαχνόμασταν και δεν ήταν μαζί μας.

Δεν είχατε και κυκλοφορία ακόμα ώστε να έχετε κερδίσει το νέο σας κοινό πλέον.

Θ.Β.: Αυτό βέβαια καλύφθηκε από μία συλλογή που κυκλοφόρησε η ΜΒΙ τότε με τίτλο "The Best And The Rest" που περιείχε δηλαδή τα καλύτερα ας πούμε και κάποια ακυκλοφόρητα.

Στην ελληνόφωνη περίοδο, θα μου επιτρέψεις να πω ότι δίπλα στα πιο κοινωνικά ή πολιτικά υπάρχουν και κάποια πιο χαλαρά, πιο διασκεδαστικά. Όπως η "Μπαμπέσα" ή ο "Πιο Καλός Μαθητής". Θεωρείς ότι αυτό είναι δείγμα μίας ευδαιμονίας και του ελληνόφωνου rock της εποχής και της εποχής κοινωνικά; Με την έννοια ότι στη δεκαετία του '90 είμαστε πιο καβάλα στο άλογο, νομίζουμε ότι κάτι κάνουμε ως χώρα κτλ.

Θ.Β.: Δυστυχώς θα πρέπει να το παραδεχτώ αυτό. Εμείς και με την τρέλα που είχαμε τότε συμπεριλάβαμε τον "Μαθητή" του Ζαμπέτα με μεγάλη ευχαρίστηση και κέφι και έγινε επιτυχία σε λιγότερο από δύο εβδομάδες. Δηλαδή ενώ ήταν ένα τραγούδι από τον δίσκο, πήγε και να τον καθορίσει και εμάς μαζί ως συγκρότημα διασκευών. Ευτυχώς κατάφερε το "Sarajevo" να σκάσει μύτη σχεδόν έναν χρόνο μετά, δεν ήταν δηλαδή εύκολο να ξεχωρίσει όταν είχε προηγηθεί ένας "Μαθητής".

Γενικότερα και το κοινό ήθελε να ακούσει κάτι ανάλογο. Στη σημερινή εποχή αν έβγαινε ένας "Μαθητής" ή μία "Μπαμπέσα" δεν θα είχε την ίδια απήχηση γιατί νομίζω και το κοινό πλέον θέλει άλλα πράγματα από ένα rock συγκρότημα.

Θ.Β.: Νομίζω ότι αυτό είναι πολύ σωστό και προσωπικά χαίρομαι ότι και το κοινό θα ήθελε από τα συγκροτήματα κάτι άλλο γιατί άλλος είναι και ο ρόλος του rock 'n' roll γενικότερα. Έχει ένα άλλο κοινωνικό φορτίο, ας το πούμε.

Τα πρώτα δισκάκια των Magic De Spell μπορούμε να τα εντάξουμε σε ένα κίνημα συλλεκτικό που έχει ανέβει για όλη τη δεκαετία του '80; Υπάρχει η περίπτωση να βγουν όλα σε επανακυκλοφορία; Νομίζω ότι κάτι γίνεται ήδη.

Έχει κυκλοφορήσει από την εταιρία Geheimnis ένα βινύλιο με τα τραγούδια μας του 1981-'82, τις punk ημέρες μας δηλαδή, αυτές τις ημέρες κυκλοφόρησε και το πρώτο μας LP το "Body In A Snare" και τον Απρίλιο η ίδια εταιρία θα κυκλοφορήσει και το "Kiss The Mirror", το δεύτερο LP. Βλέπω βέβαια ότι πάλι υπάρχει μία λογική του συλλεκτικού. Γιατί σου λέει τα βγάζω σε 400 αντίτυπα άρα και αυτά μάλλον θα γίνουν συλλεκτικά αργότερα αφού τα βγάζει σε τόσο μικρή ποσότητα. Θα ήμουν πιο ευχαριστημένος αν δεν περιόριζε τόσο την ποσότητα. Αν σκεφτείς ότι όπως ο ίδιος μου είπε, την πρώτη ημέρα πούλησε 150 δίσκους. Άρα σε μερικές ημέρες θα τελειώσουν όλα.

Έχω την αίσθηση και εδώ θέλω να βάλω και τον Γιάννη στη συζήτηση αφού θα κάνω την ίδια ερώτηση και για τους Apocalypsis, ότι πολύς κόσμος τα αγοράζει ακριβώς επειδή είναι περιορισμένα και συλλεκτικά. Δηλαδή αν έβγαιναν από 400 σε 1000 κομμάτια μπορεί και να μην τα αγόραζαν. Το οποίο είναι μία παθογένεια.

Θ.Β.: Έχεις δίκιο.

Γ.Π.: Είναι λίγο twisted αυτό το πράγμα. Να θέλει ο άλλος να είναι συλλεκτικό γιατί αλλιώς θεωρείται ότι κυκλοφορεί «αβέρτα κουβέρτα» οπότε χάνει το νόημά του.

Γιάννη, οι Apocalypsis θα βγουν σε επανέκδοση;

Γ.Π.: Δεν ξέρω. Κοίταξε, ο πρώτος δίσκος που συμμετείχα υπάρχει γενικά.

Υπάρχει αλλά τον πληρώνεις από 40 μέχρι 100 ευρώ. Δεν υπάρχει ζήτηση από εταιρίες; Τι γίνεται με τα δικαιώματα;

Θ.Β.: Να κάνω μία παρέμβαση επειδή το έχω ζήσει αυτό. Για το πρώτο δικό μας βινύλιο που τα τραγούδια βγήκαν από ανεξάρτητη εταιρία, την Happening, πήραμε αυτούς τους ανθρώπους και τους ρωτήσαμε «λένε κάποιοι φίλοι να τα επανεκδώσουν, τι λέτε;» «Εντάξει, μετά χαράς». Τα επόμενα όμως που ήταν σε μεγάλη εταιρία, Music Box τότε, MBI σήμερα, χρειάστηκε να πάει ο άνθρωπος της Geheimnis εκεί να συμφωνήσουν, να υπογράψουν συμβόλαια, να πληρώσει κάτι... Θέλω να πω, δεν είναι πάντα εύκολο. Και νομίζω οι Apocalypsis είχαν βγει από την Minos-EMI.

Γ.Π.: Ναι, όντως.

Να κάνουμε μία έκκληση μέσα από τη συνέντευξη; Σε ένα παραπλήσιο παράδειγμα, τους PLJ Band, παρόμοιας εποχής και παρόμοιου ύφους, πολύς κόσμος κατάφερε να τους αποκτήσει μέσα από την επανέκδοση όταν η πρωτότυπη κόπια κοστολογούταν στα 300 ευρώ. Δεν ξέρω κατά πόσο περνάει από το χέρι όσων συμμετείχαν.

Γ.Π.: Ο Δερτιλής είναι στην Αγγλία και ασχολείται με κάτι ιντερνετικά. Εγώ είμαι στην Ελλάδα και συνεργάζομαι με τους Magic De Spell... Δηλαδή αυτή η ιστορία είναι τόσο παλιά που δε νομίζω να ενδιαφέρεται κανείς για αυτό το πράγμα. Οι Magic De Spell είχαν ας πούμε μία συνέχεια. Οι Apocalypsis έκαναν δύο δίσκους και τελείωσε το πράγμα. Ο Δερτιλής ακολούθησε μία pop καριέρα, εγώ πήγα με την Πλάτωνος...

Θ.Β.: Εγώ πιστεύω ότι αν το βγάλετε θα γίνει χαμός, θα έχει μεγάλη ζήτηση.

Γ.Π.: Καταρχάς αυτός ο δίσκος είχε λάθος αγγλικά μέσα! Τα μετέφραζα εγώ τότε σαν ελληνικά με συντακτικό Σερρών!

Θ.Β.: Κι εμάς! Μόνο τα σύγχρονα αγγλόφωνα γκρουπ έχουν καλά αγγλικά. Τότε δεν είχε κανένας.

Η προφορά σου όμως Γιάννη ήταν αρκετά καλή. Σε αντίθεση με του Ηλία Ασλάνογλου των Magic De Spell που είναι εμφανώς ελληνική.

Γ.Π.: Μπα; Εγώ έχω την αίσθηση ότι έχω απαίσια προφορά στα αγγλικά.

Θ.Β.: Ο Ηλίας εκείνη την εποχή όντως δεν είχε, μετά την απέκτησε. Πήγε και Αμερική κτλ.

Γ.Π.: Δεν το συζητώ πάντως ότι ήταν ωραίος δίσκος αυτός. Δεν το υποτιμώ σε καμμία περίπτωση. Με αυτό το πράγμα εγώ ξεκίνησα τη νιότη μου. Ήταν μεγαλειώδες.

Θ.Β.: Έπρεπε να δεις συναυλία Apocalypsis. Εγώ πήγαινα και πάθαινα πλάκα.

Θα πάμε και εκεί αλλά να πούμε πρώτα ένα σχόλιο για το μουσικό κομμάτι πρώτα που είναι επηρεασμένο... από τι; Είναι και τολμηρό για εκείνη την εποχή που πάει προς άλλα ακούσματα;

Γ.Π.: Κοίταξε να δεις, εγώ προσωπικά δεν καθόμουν να σκεφτώ τέτοια. Έκανα πάντα ό,τι μου κατέβαινε, ό,τι μου άρεσε. Δηλαδή δεν κάθισα να δω ποια είναι η τάση. Προηγουμένως έπαιζα blues τα πρωινά σε κάτι σινεμά και έβγαινα με κάτι φέρετρα και κάτι κοντάρια κτλ, καταλαβαίνεις. Εκεί με είδε ο Δερτιλής και εντελώς τυχαία βρεθήκαμε σε ένα προβάδικο και μου έπαιξε ένα τραγούδι που μετά το βάλαμε στον δίσκο, το "Metepsychosis". Κι εγώ έμεινα γιατί ωραίο το blues, ωραίο το καθαρόαιμο rock αλλά κάπως όλα αυτά δεν με πολυγέμιζαν. Και αφού ακούω αυτό το πράγμα που ήταν κάτι εντελώς κλασικότροπο, λέω «τι είναι αυτό!», μου λέει «δικό μου». Στην αρχή το κάναμε με ελληνικό στίχο, είχαμε σκεφτεί να είμαστε ελληνόφωνοι αλλά δεν κόλλαγε, έβγαινε σαν φεστιβάλ Θεσσαλονίκης, πολύ σαχλαμάρα. Με το καθαρόαιμο rock είναι διαφορετικά. Όταν κάνεις τέτοιες φόρμες κλασικίζουσες γίνεται «Πιτσιλαδής» (γέλια). Τα ελληνικά λόγια τα διάβαζα εγώ πριν, υποτίθεται για να καταλάβει ο κόσμος τι θέλει να πει το κομμάτι μια που υπήρχε και το σόου μαζί. Στην αρχή, κάναμε ένα live στην Αγ. Παρασκευή και ήμουν ντυμένος για την "Μετεμψύχωση" με την τηλεόραση και άρχισα να διαβάζω το κομμάτι και ήταν γελοίο. Οπότε στη συνέχεια έμενα στα παρασκήνια και τα διάβαζα και έπαιζε κάτι ο Δερτιλής, μια «πλάτη».

Είχες ακούσματα αντίστοιχα ή πρωτομπαίνεις στο progressive rock φτιάχνοντας progressive rock;

Γ.Π.: Κοίταξε να δεις, ο πρώτο δίσκος που είχα ήταν του Bowie, το "Aladdin Sane", που είχα πάθει πλάκα με το εξώφυλλο και το πήρα. Στην αρχή βέβαια χρειάστηκα λίγο μέχρι να πας από τον Τουρνά σε αυτό...

Καλά, κι ο Τουρνάς με τα "Αστρόνειρα" αυτό έκανε.

Γ.Π.: Ήταν εξαιρετικός δίσκος! Αυτός και τα "Απέραντα Χωράφια". Αλλά θέλω να σου πω ότι δεν είναι και Bowie. Ήταν ένα σοκ για μένα. Μετά άρχισα να μπαίνω και στα επόμενα, Emerson Lake & Palmer, Tangerine Dream...

Εγώ περιμένω να ακούσω τους Genesis. Και το περιμένω όχι μόνο μουσικά αλλά ειδικά για το σόου που περιγράφεις και είναι ακριβώς το σόου του Gabriel. Συν του ότι αν μου επιτρέψεις, φυσιογνωμικά αυτή τη στιγμή είστε ίδιοι!

Γ.Π.: Κλώνος! Μου είχε πει κάποτε ο Δερτιλής «εσύ παιδάκι μου, είσαι ακριβώς ο Gabriel και νέος και τώρα». Κοίταξε να δεις, εγώ δεν είχα ιδέα γι' αυτό το σόου. Ειδικά πριν που παίζαμε τα rhythm 'n' blues, καμία σχέση. Και μετά είδα στο Pop, ένα γερμανικό περιοδικό που παίρναμε όλοι χωρίς να ξέρουμε γερμανικά για τις φωτογραφίες...

Θ.Β.: Αυτό έπαιρνα κι εγώ!

Γ.Π.: Και ξαφνικά βλέπω αυτό το πράγμα. Το πιστεύεις; Κανείς δεν το πίστευε. Και δεν το πιστεύει ακόμα. Μαγικό εντελώς.

Θ.Β.: Κι όμως είναι αληθινό γιατί τότε ακούγαμε, δεν βλέπαμε όμως.

Τι συμβαίνει με τον δεύτερο δίσκο;

Γ.Π.: Η εταιρία ήθελε πια να συγχρονιστεί με την κατάσταση, με το ρεύμα. Και μου λέει ο Δερτιλής, τέρμα τα σόου θα βγαίνουμε και θα είμαστε ένα συγκρότημα πιο στρωτό. Εμένα δεν μου άρεσε αυτό. Εγώ ετοίμαζα ολόκληρη όπερα και σόου πάνω στα καινούργια κομμάτια.

Συμμετείχες και συνθετικά;

Γ.Π.: Όχι. Είχαμε πάει και είχαμε δει και τους Police τότε και τους Eloy. Τους Eloy δεν τους γούσταρα, τους θεωρούσα «μπασκλασαρίες» μουσικά, αλλά και οι Police δεν μου άρεσαν, δεν με εξέφραζε αυτό το πράγμα. Και για αυτό έφυγα.

Η αλήθεια είναι ότι από εκεί και μετά πας σε ακόμα πιο παράξενα μονοπάτια. Η συνηθισμένη πορεία είναι να ξεκινάει κανείς παράξενα και μετά να βάζει νερό στο κρασί του και να γίνεται πιο εμπορικός.

Γ.Π.: Εγώ δεν είχα καμμία επαγγελματική αίσθηση, τύπου ότι κάνω καριέρα. Άκουσα αυτά που άκουσα με την Πλάτωνος και τρελάθηκα. Και λέω αυτά είναι καλύτερα από τα άλλα.

Τελικά αυτό το παράξενο διακρίθηκε όμως και σε αυτό πολύ μεγάλο μέρος έχουν συνεισφέρει και  οι φωνές, μέσα σε αυτές και η δική σου.

Θ.Β.: Δεν μπορείς να διανοηθείς ότι θα μπορούσε να είναι άλλος.

Πώς προέκυψε η συνεργασία με την Πλάτωνος. Σε προσέγγισε; Την προσέγγισες;

Γ.Π.: Στην τελευταία συναυλία που κάναμε στο Μινώα το '81 είχαμε κάνει μεγάλο σκηνικό, μην γνωρίζοντας ότι ήταν και η τελευταία μας συναυλία μαζί. Την άλλη μέρα έγινε και ο μεγάλος σεισμός.

Θ.Β.: Παίζαμε εμείς την επόμενη κανονικά και δεν παίξαμε τελικά!

Γ.Π.: Μας άνοιγε το πρόγραμμα η Σαββίνα (σ.σ.: Γιαννάτου) με έναν ή δύο κιθαρίστες. Και μου είχε πει τότε ότι έχει μία φίλη που ψάχνει για τραγουδιστή και της είπα να έρθει να μας δει. Ε και ξετρελάθηκε, λύσσαξε μετά. Αυτόν θέλω, λέει. Και όταν πήγα κι εγώ και άκουσα τα κομμάτια σκέφτηκα «εδώ ήρθα στην πηγή». Δηλαδή αυτή είχε παιδεία κλασική, ήταν και πιανίστα τότε με καρίερα στην Ευρώπη αλλά είχε το μικρόβιο με τα ηλεκτρονικά. Ήθελε να κάνει όμως rock, ήταν κολλημένη με τους led Zeppelin και τους Jethro Tull. 

Δεν φαίνεται στη μουσική της.

Γ.Π.: Όχι. Αλλά είχε μεγάλο κόλλημα με αυτά.

Περίμενα ότι θα μου έλεγες κάτι γερμανικό, Tangerine Dream ας πούμε.

Γ.Π.: Τα γούσταρε κι αυτά αλλά περισσότερο ήταν με τους άλλους.

Και ξεκινάει μία συνεργασία on and off μέχρι τον Καβάφη το '11. Είχες όμως στο ενδιάμεσο και κάποιους προσωπικούς δίσκους.

Γ.Π.: Το '86 έκανα τα "Σινερομάντζα" που ήταν ένα ηλεκτροποπ πράγμα.

Κι αυτό περίεργο, δεν το λες στρωτό.

Γ.Π.: Ε, δεν ήταν, πώς να είναι αφού εγώ το έφτιαξα. Και μετά έκανα ένα συγκρότημα τους ΝΕ, που ήταν συγκρότημα μόνο όσο κράτησαν οι ηχογραφήσεις.

Θα μπορούσε να πει κανείς ότι δεν ταίριαξες με κάποιον μετά τους Apocalypsis και την Πλάτωνος ώστε να κινηθείτε σε εξίσου περίεργα μονοπάτια;

Γ.Π.: Αυτό είναι αλήθεια. Δεν έβρισκα, προσπαθούσα να κάνω και δικά μου πράγματα, δεν μπορούσα να βρω άκρη και τα παράταγα. Αλλά και αυτό, βέβαια. Έκανα και δίσκο βέβαια το 2008 αλλά ποιος το ξέρει. Το "Δωρητής Σώματος". Αυτό είχε βγει με την "Οδό Πανός" και δεν το έμαθε κανείς. Αυτό άμα το ακούσεις θα καταλάβεις. Έχει μέσα από Apocalypsis κατάσταση, από Πλάτωνος κατάσταση... είναι «εγώ» ας πούμε.

Από όλες αυτές τις δουλειές που έχεις κάνει, με ποιά θεωρείς ότι συναισθηματικά είσαι πιο δεμένος;

Γ.Π.: Κοίταξε να δεις, αυτό που έκανα μόνος μου, το "Δωρητή Σώματος", αυτό θα πω. Είχε μέσα κομμάτια που είχα γράψει από το '82. Αυτό έδειχνε ποιος ήμουν και από παλιά και καινούργια.

Πάμε στα κοινά σας τώρα. Σχεδόν ένα χρόνο από την κυκλοφορία του δίσκου "Πρόγονε Πίθηκε" κάντε μου μία αποτίμηση πώς τον βλέπετε τον δίσκο εσείς προσωπικά και πώς τον έχει αποδεχτεί ο κόσμος.

Θ.Β.: Όταν μαζευτήκαμε να κάνουμε τον δίσκο σαν Magic De Spell, πραγματικά δεν περιμέναμε τίποτα απολύτως. Όχι ότι είμαστε απογοητευμένοι, απλά δεν μας ενδιέφερε καν τι θα γίνει. Η εποχή ήταν κακή και συνεχίζει, από όλες τις απόψεις και ακόμα περισσότερο για τη μουσική και ακόμα περισσότερο για τη δισκογραφία. Οπότε λέμε θα κάνουμε έναν δίσκο για να εκφραστούμε. Ακόμα τώρα τον ακούω τον δίσκο και είμαι ικανοποιημένος. Καταφέραμε να κάνουμε αυτό που θέλαμε. Παρότι είναι ένας δίσκος που δεν θα τον πεις και εύκολο, έχει αγκαλιαστεί από αρκετό κόσμο. Δεν έγινε και χαμός αλλά νομίζω ότι κόσμος ψαγμένος δέχθηκε ότι είναι καλός δίσκος, ήρθε και μας άκουσε, τον αγόρασε τελικά, όσο είναι αυτό δυνατόν στα δισκοπωλεία σήμερα... Σίγουρα δεν μπορώ να φανταστώ τον δίσκο αυτό χωρίς τον Γιάννη. Παρότι όταν είχε ξεκινήσει ο δίσκος το μόνο που είχαμε σκεφτεί ήταν επειδή θεωρούσαμε ότι ήταν πολύ καλός τραγουδιστής και διασκευάζαμε το "Σαμποτάζ" και είναι ο αυθεντικός ερμηνευτής λέμε να έρθει να κάνει μία συμμετοχή. Όλα έγιναν εδώ μέσα (σ.σ.: στο στούντιο όπου γίνεται και η συνέντευξη). Όταν ήρθε και τραγούδαγε και εμείς ακούγαμε ούτε αυτός ούτε εμείς είχαμε φανταστεί ότι μπορεί να γίνει ένας κοινός δίσκος.

Γ.Π.: Εντάξει, δεν είναι και κοινός δίσκος. Τραγούδησα σε μερικά κομμάτια και κυρίως το ομώνυμο του δίσκου.

Θ.Β.: Έχει βάλει χεράκι και σε κάποιες ενορχηστρώσεις.

Γ.Π.: Τι λες τώρα, επειδή έπαιξα κάτι ακόρντα... Δεν υπήρχε κάποια προοπτική όταν ήρθα. Ο Θοδωρής μου είπε «θες να κάνεις κι αυτό; μήπως θες κι αυτό;». Ας πούμε το συγκεκριμένο "Σαμποτάζ" όπως έγινε... δεν το συζητώ. Πιστεύω ότι αυτό είναι το κομμάτι. Το άλλο ήταν της εποχής μου, είχε τα ηλεκτρονικά κτλ αλλά η rock εκδοχή του εμένα με γαργαλάει περισσότερο. Άλλη εποχή βέβαια το παλιό, ήταν πολύ σπουδαίο με κάτι αρμονίες, χαμός. Η Πλάτωνος όλη της τη γνώση τη διοχέτευσε μέσα εκεί και ένας μουσικός θα το καταλάβει αυτό.

Θ.Β.: Δυο μερόνυχτα κάναμε να καταλάβουμε τι γίνεται εκεί μέσα.

Γ.Π.: Το τωρινό κομμάτι όμως είναι rock. Είναι λίγο λυσσασμένο και μου αρέσει αυτό.

Και σε αυτή του τη μορφή θα παίζεται και πιο καλά live.

Γ.Π.: Βέβαια. Και το άλλο το παίζαμε και είχαμε κάνει και συναυλίες με τη Λένα, ο κόσμος ενθουσιάζεται με τη φωνή κτλ αλλά αυτό είναι αλλιώς.

Πώς βλέπεις λοιπόν συνολικά τον δίσκο;

Γ.Π.: Είναι ένας δύσκολος δίσκος. Ένας καλός δίσκος σε μία δύσκολη εποχή. Βέβαια εγώ θέλω να τους τσιγκλίσω λίγο με την progressive μου πλευρά. Αλλά αυτοί δεν μασάνε.

Θ.Β.: Είναι κουφό, αλλά μια που το λέμε, οι Apocalypsis τότε ήταν η ναυαρχίδα του είδους και ακουστικά και οπτικά. Από την άλλη πλευρά τώρα, στο αντίπαλο στρατόπεδο που τελικά ήμασταν εμείς, ναυαρχίδα ήταν οι Παρθενογένεσις. Και είχαν κι αυτοί πολύ καλή σκηνική παρουσία. Και έχουν παίξει εκτός Αθήνας μαζί οι δυο τους. Τρομερά επικίνδυνο.

Γ.Π.: Φοβεροί ήταν. Ήταν μία απίθανη φάση, οι τύποι δεν καταλαβαίναν Χριστό. Το κοινό παρόλο που εγώ έβγαινα με ράσα, με μάσκες, με νύχια και σπαθιά το δεχόταν. Με αυτούς μετά έγινε φασαρία, τσαμπουκάς με τον κόσμο. Ο τραγουδιστής τους (σ.σ.: Τάκης Πολυχρονόπουλος) δεν καταλάβαινε τίποτα και σταμάτησε η συναυλία στη μέση.

Μήπως ήταν κοινό που είχε έρθει για εσάς περισσότερο;

Γ.Π.: Μπορεί. Αυτοί είχαν βγει με μωβ δερματίνες και μωβ μαλλιά και αυτό το πράγμα δεν το δεχόντουσαν τότε. Ήταν και στην επαρχία.

Θ.Β.: Περισσότερο στην Αθήνα και τη Θεσσαλονίκη πέρασε αυτό.

Μου δίνεται η ευκαιρία να ρωτήσω, εσείς τότε ήσασταν ας πούμε σε αντίπαλα στρατόπεδα. Και η μοίρα τώρα σας έφερε να συνεργάζεστε.

Θ.Β.: Εντάξει, εγώ στη ζούλα πήγαινα και τους έβλεπα!

Κάποια στιγμή καταλαβαίνεις ότι ο αντίπαλος δεν είναι ανάμεσα στα rock συγκροτήματα αλλά από την έξω πλευρά.

Θ.Β.: Νομίζω ότι αυτό το έχουν καταλάβει πλέον και τα γκρουπ και ο κόσμος. Δεν υπάρχει πλέον αντιπαλότητα μεταξύ των ειδών του rock.

Γ.Π.: Βέβαια αυτό είναι και λίγο ύποπτο. Ότι έχουν καταφέρει κάποιοι να τα βάλουν όλα σε ένα σακί και να το κλείσουν από πάνω. Αυτό έχει καταφέρει το σύστημα. Σκυλάδικα, έντεχνα, progressive, punk τα βάζεις όλα στο ίδιο τσουβάλι και βλέπεις ότι το ίδιο κοινό που πάει στη συναυλία του Νταλάρα, μπορεί να πάει και στην Πέγκυ Ζήνα, μπορεί να πάει και στους Magic De Spell. Βλέπεις στα πρωινάδικα. Σου λέει, το πρωί θα είσαι ντυμένη έτσι. Το βράδυ, θα είσαι ντυμένη πιο «rock».

Εμένα μου αρέσει που όταν με ρωτάνε τι μουσική ακούω, αν τους πω rock μου λένε «κι εγώ ακούω rock γενικά, αλλά αν θες να διασκεδάσεις τι ακούς;».

Γ.Π.: Τέλειο είναι αυτό!

Συνεχίζοντας με τον δίσκο, σε μία εποχή που φαίνεται ότι ο κόσμος δεν έχει ένα μαζικό στήριγμα και όλοι νιώθουν μετέωροι, ο ρόλος ενός μουσικούς και δη rock, ποιός είναι; Να δώσει ελπίδα; Να προβληματίσει; Να κινητοποιήσει; Ή απλά να εκφραστεί;

Θ.Β.: Θέλεις βεβαίως να εκφραστείς. Θέλεις να αφυπνίσεις αν είναι δυνατόν και αν πιστεύεις ότι μπορείς να το κάνεις. Θέλεις να κινητοποιήσεις και φυσικά θέλεις να δώσεις και μία ελπίδα γιατί η ελπίδα έρχεται μέσα από την κινητοποίηση και μέσα από την επανάσταση όπως την εννοεί ο καθένας. Τώρα γι' αυτό που είπες πολύ σωστά ότι ο κόσμος δεν έχει πια ένα μεγάλο στήριγμα, νομίζω ότι αυτό συμβαίνει εδώ και πολύ καιρό και σε όλο τον κόσμο. Αυτό είδαμε κι εμείς σφαιρικά και αυτό προσπαθήσαμε να αποτυπώσουμε περισσότερο.

Γ.Π.: Εγώ θα ήθελα να πω ότι είναι η εποχή που έχουν πέσει οι μάσκες. Όλα είναι στη φόρα, έχουν αποκαλυφθεί τα πάντα. Ποιος να παρασυρθεί πια και ποιος να πιστέψει.

Θ.Β.: Όταν αποφασίζεις να ονομάσεις μία παράσταση 21st Century Darkness είναι κάπως βαρύγδουπο αλλά νομίζουμε ότι είναι η πραγματικότητα.

Ας πάμε λίγο σε αυτό. Πώς το έχετε σκεφτεί και πώς θα αποδοθεί στην παράσταση; Πείτε μου και για τη συνεργασία με το Infowar.

Θ.Β.: Προήλθε σκεφτόμενοι ειρωνικά απέναντι στο 21st Century Fox που είναι όλη η λαμπρότητα του Hollywood και είμαστε ακριβώς στην άλλη πλευρά. Είπαμε να ονομάσουμε έτσι μία ομάδα από συνεργάτες μαζί με εμάς και τα μέλη του γκρουπ (σ.σ.: το γκρουπ αποτελούν στις φωνές: Γιάννης Παλαμίδας, Γιώργος Λαγγουρέτος, Δημήτρης pixel Δημητριάδης, στα ντραμς: Θοδωρής Βλαχάκης, στα πλήκτρα: Δημήτρης Μποτής, στο μπάσο: Γιώργος Αρχοντάκης, στην κιθάρα: Βαγγέλης Θεοδωράκης) που θα συνεργαζόμαστε για να δημιουργήσουμε κάποια πράγματα. Υπάρχει και στον δίσκο που κάναμε και στην παράσταση. Εμείς απευθυνθήκαμε στο infowar και εκείνοι δέχτηκαν ευχαρίστως να πετύχουμε το επιθυμητό, δηλαδή να συνομιλήσει η δική τους εικόνα και μερικές φορές ο δικός τους ο ήχος με τα δικά μας τραγούδια. Δηλαδή ίσως κάτι παραπάνω από το να ντύσουν οπτικά τα δικά μας τραγούδια, να έχουμε μία συνομιλία σε επίπεδο Τέχνης αλλά και κοινωνικό και πολιτικό. Είναι μία μουσική παράσταση πάντως. Συμμετέχουν ο Δ. Πουλικάκος, ο Δ Αποστολάκης και ο Γ. Χαιρέτης. Ουσιαστικά πλησιάσαμε ανθρώπους που βλέπαμε δίπλα μας στο κοινωνικό κομμάτι, στο ακτιβιστικό, στον δρόμο, στα Εξάρχεια και για αυτό δέχτηκαν και αυτοί.

Υπάρχουν σχέδια για από κοινού μέλλον;

Θα συνεχίσουμε τα live μαζί και θα κάνουμε και μία νέα κυκλοφορία σύντομα. Ένα digital single μαζί με το Γιάννη.

Και μία τελευταία γενική ερώτηση. Τα περισσότερα σύγχρονα συγκροτήματα φαίνεται να απευθύνονται με αγγλικό στίχο στο κοινό. Γιατί θεωρείτε ότι συμβαίνει αυτό; Σαςθυμίζει κάτι από εσάς που ξεκινήσατε με τον ίδιο τρόπο; Είναι ένας κύκλος που μας ξαναφέρνει σε συνθήκες 1980;

Γ.Π.: Όταν είμαστε μικροί ακούμε ξένη μουσική και επηρεαζόμαστε.

Ναι αλλά αυτό δεν συνέβαινε τη δεκαετία του '90 ας πούμε. Είναι καθαρά εμπορικό το θέμα;

Θ.Β.: Τη δεκαετία του '90 το ελληνικό rock ήταν κυρίαρχο μουσικό είδος. Αλλά δεν είναι μόνο εμπορικό το θέμα. Τη δεκαετία του '90 υπήρχε μία αναγκαιότητα μέσα στην κατεξοχήν δεκαετία της χλιδής και της παρακμής και του κιτς τελικά κάποιος να μιλήσει και να πει κάποια πράγματα. Και αυτή νομίζω δεν μπορούσε να την καλύψει το έντεχνο. Αποδείχθηκε ότι τα συγκροτήματα μπορούσαν. Νομίζω ότι τη δεκαετία αυτή, συγκρότημα που δεν είχε κάποια τραγούδια με πολύ καλό στίχο δεν μπορούσε να σταθεί. Βλέπουμε ότι το μεγαλύτερο συγκρότημα, οι Τρύπες, είχαν και τον μεγαλύτερο στιχουργό έως ποιητή τελικά. Γιατί μοιάζουν οι εποχές; Όταν λοιπόν είμαστε όλοι πιτσιρικάδες ακούμε τα γκρουπ που μας εκφράζουν και έτσι θέλουμε να ακουγόμαστε και εμείς. Ένα το κρατούμενο. Το δεύτερο είναι ότι αρχίζει πάλι να υπάρχει το όνειρο στους rock μουσικούς που υπήρχε στο τέλος της δεκαετίας του '70 και αρχές '80 ότι θα πάνε έξω, θα τα καταφέρουν έξω. Και νομίζω ότι είναι μία κινητήριος δύναμη. Η διαφορά είναι ότι τώρα πολλά περισσότερα ελληνικά γκρουπ καταφέρνουν να παίξουν έξω. Μένει να δούμε αν θα μπορέσουν να κάνουν μία κατάσταση όπως οι Aphrodite's Child ή οι Socrates. Διατηρώ την άποψη ότι εγώ θα ήθελα να συνεχίσω να κάνω μουσική με ελληνικό στίχο. Το θεωρώ καλύτερο για εμένα και για εδώ που ζω.

Θα έλεγε κανείς ότι υποσεινήδητα στρέφουν και την πλάτη προς την ελληνική πραγματικότητα; Και σου λένε εμείς με την Ελλάδα δεν θέλουμε να έχουμε σχέση;

Θ.Β.: Σίγουρα είναι αλήθεια αυτό και πιστεύω κακώς και ακριβώς έτσι ένιωθα κι εγώ στα τέλη της δεκαετίας του '70.

Γ.Π.: Ναι, κι εμείς τότε έτσι νιώθαμε, Τα σνομπάραμε όσα συνέβαιναν στην Ελλάδα.

Θ.Β.: ήταν σκληρά τα πράγματα τότε. Στο Ρέθυμνο εγώ και ο Γιώργος (σ.σ.: Αρχοντάκης, μπάσο, ηχοληψία και παραγωγή) πηγαίναμε σε μία ντισκοτέκ που έβαζε Grand Funk καμιά φορά και μία συμμαθήτριά μας που ο πατέρας της ήταν αστυνομικός μάς αποκάλυψε ότι και οι δυο μας είχαμε φάκελο επειδή κάναμε ακριβώς αυτό.