Cirith Ungol: «Ευχαριστούμε τον Θεό για το internet»

Οι Crith Ungol είναι και πάλι εδώ και μάλιστα θα εμφανιστούν για live στην Ελλάδα ως headliners τη δεύτερη μέρα του Up The Hammers Festival! Σε ποιον να το έλεγες και να σε πίστευε πριν από ένα χρόνο. Η φωτιά που σιγόκαιγε κάτω από τις στάχτες των Αμερικάνων εδώ και 25 χρόνια τελικά ξαναφούντωσε και όλα δείχνουν πως θα γίνουμε μάρτυρες μιας πολύ σημαντικής στιγμής για το underground metal. Βάλτε λοιπόν το "King Of The Dead" να παίζει και διαβάστε την συνέντευξη που κάναμε με τον Tim Baker σχετικά με το τι τους οδήγησε στο πολυπόθητο reunion και παράλληλα να κάνουμε μια αναδρομή στην ιστορία ενός καλά κρυμμένου διαμαντιού του underground.

Κύριε Tim Baker, πώς είστε αυτές τις μέρες;

Πολύ καλά, όλα είναι πολύ καλά στον κόσμο των Cirith Ungol, οπότε όλα είναι υπέροχα. Πώς είναι τα πράγματα εκεί, εσύ πώς είσαι;

Η ίδια συνηθισμένη κατάσταστη με την όλη αυτή οικονομική κρίση, είναι σαν να κρατάει για πάντα. Πέρασαν ήδη επτά χρόνια και δεν φαίνεται φως στην άκρη του τούνελ, δυστυχώς. Οπότε συνεχίζουμε να προσπαθούμε και βλέπουμε τι θα γίνει.

Ναι, είναι άσχημο, λυπάμαι γι’ αυτό.

«Ήμασταν πεπεισμένοι ότι υπήρχε ακόμη μουσική που θέλαμε να παίξουμε»

Θυμάμαι ότι ο Robert είχε ορκιστεί να μην ξαναπαίξει τύμπανα και είμαι αρκετά σίγουρος πως ούτε κι εσύ ήθελες το reunion για αρκετά χρόνια. Τί συνέβη και αλλάξατε γνώμη;

Μας πήρε κάμποσο καιρό... Επί χρόνια υπήρχε επαφή με τον Oliver από το Keep It True, σε στυλ «ελάτε μόνο για να δείτε το φεστιβάλ», αλλά αρνήθηκα ευγενικά. Ο Jarvis Leatherby από τους Night Demon, διοργάνωσε ένα φεστιβάλ, το Frost And Fire εδώ στην πόλη μας, έκανε ένα meet-and-greet με τους οπαδούς το οποίο ήταν εντυπωσιακό, ήταν πολύ ωραία. Ο Robert κι εγώ πήγαμε εν τέλει στην Γερμανία για το Keep It True και αλλάξαμε σχεδόν γνώμη. Ξέρεις, «απλά σκέψου το», υπήρχαν πολλοί οπαδοί  και δεν είχαμε ποτέ την ευκαιρία να παίξουμε εκεί. Θέλαμε ακόμη να το κάνουμε, οπότε οι οπαδοί και όλα τα υπόλοιπα το άλλαξαν. Τελικά ήμασταν πεπεισμένοι ότι υπήρχε ακόμη μουσική που θέλαμε να παίξουμε. Σκεφτήκαμε ότι θα άρεσε στους οπαδούς και θα ήταν ωραίο και για εμάς να το κάνουμε και μέχρι στιγμής πηγαίνει εξαιρετικά.

Εκτός από εσένα, τον Robert και πιθανώς τον Jim που ήταν στην σύνθεση του "Paradise Lost", πως προέκυψε η συμμετοχή του Jarvis και του Gred Lindstorm;

Όταν ξεκινήσαμε τις σχετικές συζητήσεις, αποφασίσαμε με ποιους θα κάναμε το reunion, και η ανάμειξη του Greg αποτέλεσε έκπληξη. Συμμετείχε μόνο στον πρώτο μας δίσκο, αλλά μείναμε σε επαφή όλα αυτά τα χρόνια κι έδειξε ενδιαφέρον. Προσπαθήσαμε να έχουμε και τον Flint, τον μπασίστα στους περισσότεους δίσκους μας, αλλά δεν δούλεψε καθώς ζει εκτός Πολιτείας, στο Las Vegas. Γνωρίζαμε τον Jarvis από τους Night Demon, ο οποίος βοηθούσε εκτελεστικά στον να πραγματοποιηθεί το reunion και να μαζευτούμε. Είναι καλός φίλος και εξαιρετικός μουσικός, πολύ εργατικός τύπος. Είχε την θέληση να το κάνει και πραγματικά του άρεσε πολύ. Λειτούργησε άριστα, έδωσε πολύ ενέργεια στην μπάντα.

Ίσως είναι πολύ νωρίς, αλλά τί σημαίνει αυτό το reunion; Αφορά μόνο κάποιες συναυλίες ώστε οι πιστοί οπαδοί να σαν δουν να ερμηνεύετε ζωντανά τα αριστουργήματά σας, ή θα πρέπει να περιμένουμε κάτι περισσότερο στο μέλλον;

Όπως είπα, μας πήρε πάρα πολύ να ξαναβρεθούμε και να δώσουμε την πρώτη συναυλία. Στο εγγύς μέλλον, θα παίξουμε  σε κάποια φεστιβάλ ανά τον κόσμο και σε μέρη που θέλαμε να πάμε. Θα δούμε πόσο μπορεί να κρατήσει, ποιο είναι το ενδιαφέρον και φυσικά ελπίζουμε να δημιουργήσουμε καινούρια μουσική. Τα πράγματα πηγαίνουν πολύ γρήγορα, έχουμε το στούντιο μας και τα πάντα για τις πρόβες. Θα δούμε πως θα εξελιχθεί, δεν θα κανουμε τα πάντα άμεσα, αλλά έχουμε οργανώσει κάποια πράγματα, όπως το να έρθουμε στην Ευρώπη. Ανυπομονούμε για ένα φανταστικό 2017, θα είναι φοβερά.

Πώς ένιωσες που βρέθηκες ξανά στην σκηνή μετά από 25 χρόνια, τον περασμένο Οκτώβριο στο Frost And Fire Festival;
 

(γέλια) Φανταστικά! Ήταν πολύ παράξενα, αλλά δεν πήρε πολύ για να επανέλθει το παλιό συναίσθημα, οπότε ήταν αρκετά άνετα. Ακουγόμασταν καλά, περάσαμε πολύ καλά, κοιτούσαμε στον κόσμο και βλέπαμε πολλούς που ήδη γνωρίζαμε, ειδικά από το Keep It True, αρκετούς από εδώ γύρω, παλιούς μας φίλους, μέλη από άλλες μπάντες. Ήταν φοβερά, ήταν πολύ ωραίο αυτό που συνέβη.

«Είναι τρομερό το γεγονός ότι ο κόσμος ακόμη ελκύεται από την μουσική μας, παρά τα πολλά χρόνια που έχουν περάσει»

Έχετε το στάτους μιας cult μπάντας, με λίγους αλλά φανατικούς οπαδούς. Γνωρίζω ότι πολλοί πέρασαν τον Ατλαντικό για να σας δούν, μάλιστα συνάντησες και μερικούς φίλους μου. Γιατί πιστεύεις ότι είναι τόσο πιστοί;

Είναι τρομερό για εμάς, όλο αυτό που περιέγραψες. Νομίζω ότι περισσότερο έχει να κάνει με την μουσική, ο κόσμος έχει ανταποκριθεί σε αυτήν όλα αυτά τα χρόνια. Είναι τρομερό το γεγονός ότι ο κόσμος ακόμη ελκύεται από την μουσική μας, παρά τα πολλά χρόνια που έχουν περάσει. Βασικά αυτό. Σε αρκετούς άρεσε το υλικό που φτιάξαμε, δεν είχαν ποτέ την ευκαιρία να μας δουν ζωντανά, και εμείς δεν είχαμε την ευκαιρία να παίξουμε εκεί. Ανυπομονούμε γι' αυτό και γνωρίζω ότι κάποιοι οπαδοί, οι φανατικοί όπως είπες, είναι ενθουσιασμένοι με αυτό που κάνουμε. Οπότε αποτελεί κίνητρο για εμάς να βρεθούμε εκεί, να συναντηθούμε και να μιλήσουμε με όλους, να παίξουμε τα τραγούδια μας για αυτούς. Θα είναι φοβερά και δεν μπορούμε να περιμένουμε να έρθουμε, πραγματικά ανυπομονούμε.

‘Οταν μπήκες στην μπάντα, πριν από περίπου σαράντα χρόνια(!), ποιο ήταν το μουσικό σας υπόβαθρο, οι επιρροές σας, οι ήρωές σας στους οποίους θέλατε να μοιάσετε;

Για τον καθένα υπήρχε ένας ρόλος στην μπάντα, είχε πολλές διαφορετικές επιρροές και πολλές κοινές. Τις πρώτες rock μπάντες, όπως φυσικά οι Black Sabbath και οι Deep Purple. Πράγματα όπως οι Blue Öyster Cult και οι Thin Lizzy, hard rock υλικό δηλαδή. Ήμουν πάντοτε μεγάλος οπαδός του Alice Cooper. Σε όλους άρεσαν μπάντες όπως οι αυθεντικοί Scorpions, υλικό που κανένας δεν άκουγε πραγματικά τότε. Όλοι είχαν παρόμοια αλλά και διαφορετικά μουσικά γούστα. Κάπως έτσι συνταιριάστηκαν όλα. Όταν βρεθήκαμε υπήρχε ήδη η μπάντα, μου άρεσε, έγινα μέλος και είχαμε παρόμοια γούστα, Και όλο αυτό δούλεψε καλά.

Το "Frost And Fire" είναι ένα πολύ καλό άλμπουμ, αλλά μοιάζει με ορεκτικό πριν το κυρίως γεύμα. Πως καταλήξατε στο μοναδικό σας ύφος, όπως αυτό διαμορφώθηκε στο "King Of The Dead"?

Στην πραγματικότητα είχαμε περίπου αυτό το ύφος από τότε, αλλά αυτό δεν αντανακλάται τόσο πολύ στο "Frost And Fire". Το "Frost And Fire" δεν επρόκειτο ποτέ να αποτελέσει μια επίσημη κυκλοφορία για το κοινό, ήταν βασικά ένα μέσο επίδειξης για εμάς, στην προσπάθειά μας να αποκτήσουμε δισκογραφικό συμβόλαιο. Τελικά κατέληξε να κυκλοφορήσει, αλλά αυτό είναι μεγάλη ιστορία. Μια εταιρεία διανομής μας επέλεξε, έφτιαξαν μερικές κόπιες του "Frost And Fire" και τις κυκλοφόρησαν. Είχαμε ένα συμβόλαιο για συναυλίες που μετατράπηκε σε συμβόλαιο με δισκογραφική εταιρία και μετά προέκυψε ένα άλμπουμ. Ήδη όμως θέλαμε να παίζουμε το πιο heavy υλικό όπως αυτό στο "King Of The Dead". Το "Frost And Fire" ήταν ένας συνδυασμός πραγμάτων που έκανε τότε η μπάντα, θέλοντας ως αντάλλαγμα ένα δισκογραφικό συμβόλαιο. Δεν δούλεψε και τόσο καλά, οπότε στον δεύτερο δίσκο αποφασίσαμε ότι θα κάνουμε αυτό που θέλουμε, και δοκιμάσαμε το πιο heavy και doom ύφος που προτιμούσαμε, και συνέβη ότι συνέβη.

«Η Τριλογία του "Paradise Lost" είναι από τα καλύτερα πράγματα που κάναμε ποτέ»

Το "Paradise Lost" έφερε το τέλος την μπάντας ενόσω τα μισά μέλη είχαν αλλάξει. Αν και το θεωρώ φοβερό άλμπουμ, το πράγμα τότε δεν δούλεψε. Τί πραγματικά συνέβη, τότε, γιατί άργησε τόσο πολύ να κυκλοφορήσει και ποιά είναι η γνώμη σου γι’ αυτό τώρα;

Μας πήρε τόσο πολύ χρόνο επειδή εκείνο τον καιρό είχαμε πολλές αλλαγές. Ο Flint παραιτήθηκε από την μπάντα, εκείνο το διάστημα είχαμε έρθει σε επαφή με τον Jimmy, ο οποίος ήταν και ο κιθαρίστας στο άλμπουμ, και το αρχικό σχέδιο ήταν να τον έχουμε στην μπάντα μαζί με τον Jerry, τον αυθεντικό κιθαρίστα. Ήταν μια περίεργη κατάσταση, ο Jerry είχε τα δικά του προβλήματα. Ο Flint παραιτήθηκε όπως είπα, προσθέσαμε έναν κιθαρίστα, τότε τα πάντα ήταν αυτοχρηματοδοτούμενα. Γι’ αυτό μας πήρε τόσο πολύ να βγάλουμε το άλμπουμ, είχαμε αλλαγές στην σύνθεση, αλλαγή κιθαρίστα, να γράψουμε την μουσική. Κάναμε μόλις και την επανακυκλοφορία, δεν ξέρω αν το έμαθες. Εγώ ποτέ δεν είχα πραγματικά πρόβλημα με το άλμπουμ, προφανώς υπάρχει εξαιρετικό υλικό σε αυτό, όλη η Τριλογία του "Paradise Lost" είναι από τα καλύτερα πράγματα που κάναμε ποτέ. Υπάρχει πραγματικά καλό υλικό και ακούγεται πολύ καλά, δες και τα remaster που βγήκαν πρόσφατα. Είναι πολύ καλός δίσκος και χαίρομαι που κυκλοφορεί ξανά, καθώς δεν ήταν διαθέσιμο για πάρα πολύ καιρό. Είναι ξανά εκεί έξω και χαίρομαι γιατί όπως είπα περιλαμβάνει σπουδαία και διαφορετική μουσική. Έχει βέβαια κάποια περίεργα τραγούδια αλλά ως επί το πλείστον, το καλό υλικό νομίζω ότι είναι πραγματικά σπουδαίο.

Μιας και ανέφερες την επανακυκλοφορία, πρέπει να πω ότι αυτό το άλμπουμ ήταν κάτι σαν άγιο δισκοπότηρο. Το είχαμε φυσικά σε κασέτα, αλλά ψάχναμε παντού το αυθεντικό. Θυμάμαι τότε να το παραγγέλνω από τον Καναδά, μέσω ενός φίλου που ζούσε στην Ιταλία! Και δεν καταλαβαίνω γιατί ο Robert αισθάνεται τόσο απογοητευμένος από την παραγωγή, δεν είναι καθόλου άσχημη!

Πρώτα απ’όλα να σου πω γιατί ήταν τόσο δύσκολο να το βρεις  - ήταν εξαντλημένο για πάρα πολύ καιρό. Όταν κυκλοφόρησε, νομίζω αμέσως μετά, η Metal Blade πούλησε τον κατάλογο κυκλοφοριών της και αποτέλεσε για λίγο μέρος της Warner Brothers. Η συνεργασία δεν προχώρησε και όταν σταμάτησε, πήραν πίσω τον κατάλογο από την Warner Brothers, αλλά για κάποιον λόγο όχι και το "Paradise Lost". Πήρε χρόνια και χρόνια να βρούμε ποιος έχει τα δικαιώματα. Πήρε πολλά χρόνια μόνο στην Metal Blade να ανακτήσει την άδεια κυκλοφορίας ώστε να πραγματοποιηθεί αυτό που μόλις κάναμε. Έχει περιορισμένη άδεια κυκλοφορίας, δεν έχει κυκλοφορήσει στις Ηνωμένες Πολιτείες, η άδεια αφορά μόνο την επανέκδοση στην Ευρώπη. Ήταν τεράστιο ζήτημα αυτό με την Warner Brothers, και η προσπάθεια ανάκτησης των δικαιωμάτων για κάτι που αρχικά ήταν δικό τους. Είναι μια πολύ περίεργη ιστορία.

Τέλοσπάντων, για να επανέλθουμε στον Rob σε σχέση με τον δίσκο, ποτέ δεν ήταν ότι μισούσε τόσο το υλικό του δίσκου. Απλά δεν του άρεσε ο τρόπος που έγινε. Είχαμε παραγωγό γι’ αυτόν τον δίσκο και είχε διαφορετικές ιδέες στο πως να ηχογραφήσουμε και να προχωρήσουμε, κάνοντας πράγματα που δεν είχαμε κάνει ποτέ ξανά. Μεγάλο μέρος είχε να κάνει με το πως ο Rob ηχογράφησε τα τύμπανα, παίζοντας ταυτόχρονα με τον μετρονόμο και όλα αυτά. Ήταν τύπος της μπάντας, παίζεις και ηχογραφείς live και μετά κάνεις overdubs. Ο παραγωγός τότε ήθελε ένα πράγμα την φορά, όλα -και τα τύμπανα- ξεχωριστά, και αυτό δεν άρεσε στον Rob. Αυτό ήταν όλη η απογοήτευση όλα αυτά τα χρόνια, συν το ότι κατόπιν διαλύσαμε και ο δίσκος δεν «κυκλοφόρησε». Ήταν απογοητευμένος από τότε αλλά τώρα το έχει ξεπεράσει, μιας και έγινε η επανέκδοση. Ακούγεται όπως έπρεπε και του αρέσει ο δίσκος. Δεν είναι ότι ποτέ δεν του άρεσε, είναι απλά ο τρόπος που έπρεπε να ηχογραφήσει. Όσον αφορά τα τραγούδια και τον ήχο, στέκεται πλάι στο υπόλοιπο υλικό, και εάν τον ρωτήσεις, πιστεύει κι εκείνος το ίδιο.

«Ποτέ δεν είχαμε την στήριξη που πραγματικά χρειαζόμασταν ώστε να τα καταφέρουμε»

Γιατί κατά την γνώμη σου δεν είχατε μεγαλύτερη εμπορική επιτυχία στα '80s; Η έλλειψη παρουσίας στην Ευρώπη είχε πιθανότατα αντίκτυπο σε αυτό.

Ναι, αυτό είναι. Ποτέ δεν είχαμε όντως την δυνατότητα να ερθουμε εκεί, προωθώντας ή υποστηρίζοντας έναν δίσκο. Ήμασταν στην Metal Blade για έναν δίσκο και μετά πίσω στα παιδιά της Restless, ήταν μια άσχημη κατάσταση. Ποτέ δεν είχαμε την στήριξη που πραγματικά χρειαζόμασταν ώστε να τα καταφέρουμε. Το ερώτημα «γιατί το κάνουμε όλο αυτό;», αυτό που συνέβαινε με τις hair bands εδώ στο Los Angeles, διάφορα πράγματα σε συνδυασμό. Ήμασταν ο τύπος της cult μπάντας και εν πολλοίς αυτό είχε να κάνει με τα φωνητικά και τα σχετικά. Δεν ήμασταν mainstream, δεν μοιάζαμε με κανέναν άλλον. Πολύς κόσμος είτε μας αγαπούσε είτε μας μισούσε, αυτό ήταν που συνέβαινε. Το γιατί δεν τα καταφέραμε καλύτερα, είναι θέμα χρημάτων και υποστήριξης, αλλά από την στιγμή που ακόμη μιλάμε γι’ αυτό τώρα, η κατάληξη είναι καλή! Σε κάποιους αρέσαμε και μας υποστήριξαν όλα αυτά τα χρόνια, το οποίο είναι καλό.

«Πολλοί από τους παλιούς μας φίλους παίζουν ακόμη σε μπάντες όπως οι Omen και είναι ωραίο να βλέπεις μερικούς τύπους που τους γνωρίζεις από παλιά»

Ο Lips των Anvil μου είχε πει σε μια συνέντευξη ότι η μουσική βιομηχανία είναι σαν νερά γεμάτα καρχαρίες. Εσύ τι πιστεύεις μετά από τόσο χρόνια;

(Γέλια) Προσπάθησα να τα αποφύγω όλα αυτά! Και γι’ αυτό έχουμε τώρα management που φροντίζει το business κομμάτι, κάτι το οποίο δεν είχαμε ουσιαστικά παλιότερα. Είχαμε κάποιο management, αλλά προφανώς δεν ήταν και τόσο καλό. Τώρα έχουμε καλό management·  τώρα είναι διαφορετική η σκηνή, η επονομαζόμενη κλασική metal σκηνή που υπάρχει, ειδικά στην Ευρώπη, με όλα αυτά τα φεστιβάλ. Μπάντες όπως οι Manilla Road περιοδεύουν όλο αυτό το διάστημα. Καθώς προείπα, αυτό μας άλλαξε άποψη για το reunion, το ότι πήγαμε στο Keep It True και είδαμε τις αντιδράσεις σε όλες τις κλασικές metal μπάντες που παρακολουθήσαμε, ήταν φανταστικό. Πολλοί από τους παλιούς μας φίλους παίζουν ακόμη σε μπάντες όπως οι Omen και είναι ωραίο να βλέπεις μερικούς τύπους που τους γνωρίζεις από παλιά· υπάρχει πολύ ωραία σκηνή εκεί. Είναι ωραίο που ήρθαμε και είδαμε άτομα με ραφτά των Cirith Ungol και άλλων στα τζάκετ τους, ήταν εκλπηκτικό! Το λατρεύουμε, ανυπομονώ να επιστρέψω!

«Ευχαριστούμε τον Θεό για το internet»

Φαίνεται πως έχεις μείνει έκθαμβος με όλα αυτά! Αφότου διαλύσατε, είχες ιδέα πόσο πολύ αγαπούσαν κάποιοι την μουσική σας;

Όχι, είχαμε μια ιδέα, αλλά όχι στο βαθμό του να το βλέπεις αυτό επί προσωπικού. Σε μέσα κοινωνικής δικτύωσης όπως το  Facebook, βλέπεις πως ο κόσμος μιλάει για την μπάντα, αλλά σκεφτόμασταν πως αυτό είναι περιορισμένο. Αλλά όταν ήμασταν στο φεστιβάλ, ήταν εκπληκτικό να βλέπουμε ότι όλοι ξέρουν την μπάντα και όλες τις κλασικές μπάντες, και πολλοί από αυτούς είναι νέοι, κάτι που είναι πολύ ωραίο. Πολλοί νεότεροι πηγαίνουν στα φεστιβάλ και κατέχουν όλες τις κλασικές μπάντες, ξέρουν τους Cirith Ungol κ.ο.κ.. Είναι για εμάς πραγματικά καθηλωτικό και σοκαριστικό. Είναι εκπληκτικό, μας συνεπήραν οι αντιδράσεις του κόσμου. Όλα αυτά τα έχει κάνει το internet, κρατώντας σε επαφή τις μπάντες με τον κόσμο και διευκολύντας την ανταλλαγή υλικού. Ευχαριστούμε τον Θεό για το internet, υποθέτω!

Εκτός από την μοναδική φωνή σου, ο Flint και ο Jerry είχαν τεράστιο αντίκτυπο στον ήχο και στο ύφος της μπάντας, οπότε θα ήθελα να μας πεις μερικά πράγματα γι’ αυτούς. Ο ήχος του Flint ήταν πολύ ξεχωριστός, και ακούγοντας ξανά τα σόλο του Jerry, νομίζω ότι το στυλ του ήταν μοναδικό και εκείνος ιδιαίτερα υποτιμημένος.

Ω, ναι. Ο Flint ήταν ένας άψογος μπασίστας και λυπούμαστε πολύ που δεν ήταν σε θέση να συμμετέχει στο reunion, αλλά ακόμη το δουλέουμε αυτό, οπότε μπορεί να προκύψει. Όσον αφορά τον Jerry, ήταν από πάντα ένας από τους αγαπημένους μου κιθαρίστες. Συμφωνώ, έχει ένα εντελώς μοναδικό στυλ και είναι υποτιμημένος, από την άποψη ότι δεν τον έχει ακούσει πολύς κόσμος. Αν ακούσεις το παίξιμο και τα σόλο που έχει στους δίσκους, τραγούδια όπως το "Master Of The Pit", το "King Of The Dead", το "Finger Of Scorn", μου φαίνονται ακόμη και σήμερα εκπληκτικά. Δεν είναι τεχνικά πράγματα, είναι απλά το ύφος και το συναίσθημα που βγάζει, είναι τόσο ωραία. Και είναι πραγματικά λυπηρό που δεν βρίσκεται πια μαζί μας. Είναι τρομερό το ότι είναι νεκρός, αλλά θα πω το εξής: Ο Jimmy πιάνει τον σφυγμό και ηχεί σχεδόν όπως ο Jerry. Αν έρθετε να μας δείτε, θα καταλάβετε για ποιο πράγμα μιλάω. Κάνει πολύ καλή δουλειά, και σε κάποιο από το υλικό στις πρόβες για μένα ηχεί σχεδόν όπως ο Jerry, αλλά είναι κι αυτός φανταστικός. Λατρεύω το παίξιμο του Jerry, είναι πραγματικά λυπηρό που δεν βρίσκεται πια μαζί μας, αλλά έχουμε όλο αυτό το υλικό του που μπορούμε να ακούμε . Συμφωνώ, πρόκειται για έναν υποτιμημένο και φανταστικό κιθαρίστα, θα είναι πάντα ο αγαπημένος μου.

«Μας έχουν αποκαλέσει τα πάντα: από νονούς του epic doom metal μέχρι την χειρότερη μπάντα στην ιστορία του heavy metal»

Το "King Of The Dead" θεωρείται από πολλούς metal οπαδούς αριστούργημα. Σε μια άλλη συνέντευξη ο Nemtheanga των Primordial μιλούσε σχεδόν μισή ώρα για το πόσο σπουδαίο είναι. Τί νομίζεις ότι κάνει αυτό το άλμπουμ τόσο ξεχωριστό;

Έχει να κάνει εν πολλοίς όντως με το παίξιμο του Jerry, τις δομές των τραγουδιών και όλα τα σχετικά. Γνωρίζω τον Alan που ανέφερες, ο οποίος ήταν εδώ στο Frost And Fire Festival. Είχα την ευκαιρία να τον γνωρίσω, είναι πολύ ωραίος τύπος, ήπιαμε μερικές μπύρες και κάναμε λίγο παρέα. Ήταν πολύ ωραία και διαπίστωσα αυτό που λες. Περισσότερο έχει να κάνει με την μουσική, ήταν περίεργη και ασυνήθιστη για την εποχή. Τουλάχιστον όταν κυκλοφόρησε, το "King Of The Dead", δεν έμοιαζε με οτιδήποτε άλλο. Μας έχουν αποκαλέσει τα πάντα: από νονούς του epic doom metal μέχρι την χειρότερη μπάντα στην ιστορία του heavy metal (γέλια), οπότε η αλήθεια νομίζω ότι βρίσκεται κάπου στη μέση. Όπως είπες, είτε το αγαπάς είτε το μισείς, και όταν αρέσει στον κόσμο είναι πολύ έντονο και χαίρομαι γι’ αυτό. Είναι τα ίδια τα τραγούδια, το συναίσθημα που βγάζουν, και ο τρόπος που σε κάνουν να νιώθεις αποτελεί μέρος τους. Καταλαβαίνεις τι συμβαίνει, τι κάνει η μουσική στο κεφάλι σου, την ιστορία και ξετυλίγεται στο μυαλό σου, όπως στο in "King Of The Dead". Είναι η μουσική, δεν ξέρω πως αλλιώς να το περιγράψω! (γέλια)

Τι κάνατε από τη στιγμή που διαλύσατε στις αρχές της δεκαετίας του '90; Αφήσατε τελείως την μουσική...

Όχι, δεν έκανα κάτι... Ήμασταν ενεργοί για πάρα πολύ και αυτό ήταν κάτι σαν το φινάλε. Δεν έκανα κάτι άλλο επιπλέον. Με ρωτούσαν αν ήθελα να κάνω αυτό ή εκείνο, αλλά δεν με ενδιέφερε να κάνω τίποτε άλλο πέρα από τους Cirith Ungol. Απλά συνέχισα μεγαλώνοντας την οικογένειά μου, κάνοτας τα συνηθισμένα, ότι κάνει όλος ο κόσμος. Ο Greg είχε τους Falcon, συνέχισε για λίγο στην μουσική επαγγελματικά, ο Rob κι εγώ όχι, ο Jimmy έπαιζε κιθάρα γενικότερα και ασχολούταν. Ήταν σαν να τερματίστηκε τότε και ποτέ δεν σκεφτήκαμε ότι όντως θα ξανασυνέβαινε όλο αυτό, οπότε είναι σαν να ανοίγονται νέοι ορίζοντες με όλο αυτό που γίνεται, μετά από τόσα χρόνια.

Είχε να κάνει όλο αυτό με την απογοήτευση επειδή δεν τα καταφέρατε;

Οχι όχι όχι. Για εμένα δεν είχε καμία σχέση. Δημιουργήσαμε τέσσερις δίσκους, μας πήρε τόσο καιρό να βγάλουμε το "Paradise Lost", είχαμε δύο καινούρια μέλη στην μπάντα, κάτι που επίσης έπαψε να ισχύει. Αντί να προσπαθήσουμε να βρούμε μερικούς καινούριους μουσικούς, αποφασίσαμε απλά ο Rob κι εγώ ως εναπομείναντες που ήμασταν να σταματήσαμε - σκεφτήκαμε ότι ήταν ώρα να το κλείσουμε και να αφήσουμε την ιστορία ως είχε. Έτσι συνέβησαν τα πράγματα, ποτέ δεν υπήρξε πικρία.

«Μετανιώνω επίσης που δεν καταφέραμε ποτέ να έρθουμε στην Ευρώπη για να παίξουμε, για τους οπαδούς μας και για να συναντήσουμε κόσμο, αλλά θα το φροντίσουμε τώρα»

Εάν είχες την δυνατότητα να γυρίσει πίσω στον χρόνο, τι θα άλλαζες; Έχει μετανιώσει για τίποτα;

Μετανιώνω περισσότερο για το γεγονός ότι δεν καταφέραμε να κρατήσουμε τον Jerry στην μπάντα, μαζί με τον Jimmy και τον Flint.Αυτό ήταν που προσπαθήσαμε να κάνουμε αμέσως μετά το "One Foot In Hell". Θέλαμε να προσθέσουμε τον Jimmy, ώστε να έχουμε την αυθεντική, κλασική σύνθεση με τους δύο κιθαρίστες.  Νομίζω πως αυτό θα ήταν φανταστικό, θα είχαμε την σύνθεση του "One Foot In Hell" με τον Jimmy στις κιθάρες μαζί με τον Jerry! Δεν δούλεψε κατ’ αυτόν τον τρόπο και είναι από τα πράγμα για τα οποία μετανιώνω, θα ήταν φανταστικά. Το "Paradise Lost" μας βγήκε εξαιρετικά, αλλά ποιος ξέρει τι θα είχαμε καταφέρει σχετικά με αυτό που έλεγα. Μετανιώνω επίσης που δεν καταφέραμε ποτέ να έρθουμε στην Ευρώπη για να παίξουμε, για τους οπαδούς μας και για να συναντήσουμε κόσμο, αλλά θα το φροντίσουμε τώρα. Έχουμε κάνει σχέδια για εκεί και είμαστε ενθουσιασμένοι που θα έρθουμε και θα περάσουμε όλοι καλά. Θα είναι φοβερά.

Θα συναντηθούμε λοιπόν όταν θα έρθετε στην Ελλάδα, στο Up The hammers Festival!

Ναι, ναι, θα κεράσω μπύρα!

«Από τα γράμματα που παίρναμε ανά τα χρόνια, πάρα πολλά ήταν από την Ελλάδα»

Τα τελευταία λόγια που θες να απευθύνεις στους Έλληνες οπαδούς σας;

Θέλω απλά να σας πω ευχαριστώ, καθώς μια από τις μεγαλύτερες μερίδες οπαδών που υποστήριξαν την μπάντα όλα αυτά τα χρόνια είναι σίγουρα οι Έλληνες οπαδοί. Δεν το λέω απλά για να το πω. Το λέω σοβαρά, όλοι στην μπάντα το ξέρουν. Και από τον κόσμο στο διαδίκτυο, και από τα γράμματα που παίρναμε ανά τα χρόνια, που πάρα πολλά, μα πάρα πολλά ήταν από την Ελλάδα. Θέλουμε απλά να πούμε «ευχαριστούμε», είμαστε ευγνώμονες προς όλους του οπαδούς εκεί και ανυπομονούμε να έρθουμε και να κάνουμε παρέα, να περάσουμε καλά και να παίξουμε τα τραγούδια μας. Να τα σπάσουμε, οι οπαδοί μας κι εμείς, θα είναι φανταστικά, ανυπομονούμε να βρεθούμε εκεί.

Σε ευχαριστώ για τον χρόνο σου, ήταν τιμή που μιλήσαμε και ελπίζω να σε δω σύντομα.

Η τιμή είναι όλη δική μου και δική μας. Ευχαριστούμε για αυτό που κάνετε και όπως είπα, σύντομα θα πιούμε μπύρες παρέα και θα περάσουμε καλά!