Anvil: «Είμαστε αυτοί που είμαστε. Και είμαστε πραγματικά χαρούμενοι με αυτό»

Λίγο πριν ξεκινήσει η ευρωπαϊκή περιοδεία των Anvil με τον Udo, η οποία θα έκανε στάση και στη χώρα μας, και με αφορμή το ολοκαίνουργιο "Anvil Is Anvil" επικοινωνήσαμε με τον Steve 'Lips' Kudlow για τα καθέκαστα. O 60αρης πλέον Lips είχε διάθεση να μιλήσει για την ιστορία της εμβληματικής μπάντας του, να αστειευτεί σχεδόν με τα πάντα, αλλά και να βάλει στη συζήτηση τον παραγωγό της τελευταίας του δουλειάς, Martin Pfeiffer, όταν εκείνος τυχαία τον κάλεσε την ώρα που μιλούσαμε. Διαβάστε παρακάτω τα όσα απολαυστικά μας είπε.

Πρόκειται να κυκλοφορήσετε τον 16ο δίσκο σας, οπότε ποιες είναι οι σκέψεις σου για το γεγονός πως 35 χρόνια μετά συνεχίζετε ακόμη δυνατά;

Για να σου πω την αλήθεια, στην πραγματικότητα δεν το σκέφτομαι. Μου φαίνεται σαν ένα υπερβολικά μεγάλο άλμπουμ και μια εξίσου μακριά περιοδεία (γελάει). Δεν μπορώ να το δω με διαφορετικό τρόπο. Το όλο σχέδιο όταν ξεκίνησα ήταν να το κάνω για την υπόλοιπη ζωή μου και αυτό είναι που συνεχίζω και κάνω και ο χρόνος περνάει γρήγορα... πραγματικά γρήγορα... Σκέφτομαι «γαμώτο είμαι εξήντα χρονών» και είναι γαμημένα υπέροχο. Υποθέτω όταν ήμουν είκοσι, ποτέ δεν θα μπορούσα να σκεφτώ πως θα συνεχίζω να το κάνω αυτό στα εξήντα μου... αλλά τι στο διάολο, σωστά; (γελάει)

Θα μοιραστείς μαζί μας κάποιες πληροφορίες σχετικά με τις ηχογραφήσεις και τα άτομα που εμπλέκονται με το νέο άλμπουμ;

Είναι ένας συνηθισμένος Anvil δίσκος, όπου ο Rob κι εγώ γράψαμε τα πάντα. Φυσικά, εγώ έγραψα όλους τους στίχους, μιας και είμαι ο τραγουδιστής (γελάει). Κάναμε το άλμπουμ στη Γερμανία, σε μια πόλη κοντά στην Κολωνία, που ονομάζεται Bergheim, με έναν Γερμανό παραγωγό, τον Martin Preiffer, που είναι ο ίδιος παραγωγός που έκανε το τελευταίο άλμπουμ των U.D.O. Είμαστε πραγματικά χαρούμενοι με τον νέο μας δίσκο καθώς το αποτέλεσμα σκοτώνει.

Και πόσο καιρό σας πήρε η ηχογράφησή του;

Μας πήρε περίπου ένα μήνα. Άλμπουμ όπως το "Metal On Metal" και το "Forged In Fire" έγιναν σε ένα μήνα ξέρεις. Βασικά, μας πήρε γύρω στις 21 ημέρες να το ολοκληρώσουμε. Την τελευταία βδομάδα δεν κάναμε σχεδόν τίποτα, απλά χαζεύαμε (γελάει).

Ο τίτλος του άλμπουμ μοιάζει σαν μια δήλωση από εσάς. Ποια η σημασία του στην πραγματικότητα;

Σημαίνει πως είμαστε αυτοί που είμαστε και είμαστε πραγματικά χαρούμενοι με αυτό. Είναι το ίδιο πράγμα όπως στο "We Are Motorhead". Λέγοντας "Anvil Is Anvil" είναι σαν μια αυτοαναγνώριση, σαν ένας αυτοπροσδιορισμός. Δηλαδή «Ξέρω ποιος είμαι, ξέρω που ήμουν, ξέρω τι έκανα, ξέρω που πηγαίνω και είμαι καλά με αυτό».

Η μουσική φανερώνει ότι δεν υπάρχουν πολλές δραστικές αλλαγές από την τελευταία σας προσπάθεια, οπότε μπορεί κανείς να πει ότι το μουσικό μονοπάτι των Anvil είναι ξεκάθαρο και πρέπει απλά να το ακολουθήσετε;

Ναι, δηλαδή δεν υπάρχει λόγος να αλλάξουμε και αυτό είναι ένα μέρος της ομορφιάς όλου αυτού. Είμαστε απαράλλακτοι και δεν επηρεαζόμαστε από μόδες. Δεν συνέβη πότε. Και δεν σκοπεύουμε να το κάνουμε. Έχουμε τον δικό μας τρόπο που τον ακολουθούμε και μένουμε πιστοί για περίπου σαράντα χρόνια και είναι απλό έτσι όπως είναι, αλήθεια.

Πολλοί μουσικοί με τους οποίους έχω μιλήσει, αναφέρουν την έντονη επιθυμία τους να αλλάξουν και να εξελιχθούν. Έχετε νιώσει ποτέ έτσι;

Όχι. Ποτέ. Ούτε ελάχιστα.

Ορίστε μια ερώτηση που μου ήρθε ακούγοντας το άλμπουμ σας. Χρειαζόμαστε πραγματικά έλεγχο όπλων (σ.σ.: υπάρχει τραγούδι στον δίσκο "Gun Control"); Δεν ξέρω τι συμβαίνει στον Καναδά, αλλά στην Αμερική είναι ένα τεράστιο θέμα αντιπαράθεσης...

Χρειαζόμαστε έλεγχο όπλων ή ανθρώπινο έλεγχο; (γελάει) Πιστεύω ανθρώπινο έλεγχο, γιατί συμφωνώ με τη δήλωση που λέει «δεν σκοτώνουν τα όπλα τους ανθρώπους, οι άνθρωποι σκοτώνουν τους ανθρώπους». Πιστεύω ότι αυτό που πρέπει να εκφραστεί είναι το πώς τα συναισθήματα στρεβλώνουν τη χρήση του όπλου και δεν ξέρουμε τι κάνουμε. Όταν χάνεις την ψυχραιμία σου, δεν ξέρεις τι κάνεις και μπορείς πολύ απλά να πας και να σκοτώσεις κάποιον εξαιτίας αυτού. Είναι το ίδιο πράγμα που συμβαίνει και στους πολέμους. Αν δεις τον πόλεμο στο μικροσκόπιο, η ωμή του όψη είναι δύο άτομα που αλληλοσκοτώνονται. Οι άνθρωποι απλά χάνουν την ψυχραιμία τους, φτάνουν στα άκρα και σκοτώνουν ο ένας τον άλλον. Δεν θα έπρεπε να υπάρχουν πράγματα όπως τα όπλα και δεν θα έπρεπε να υπάρχουν πράγματα όπως ο Θεός, αλλά αυτό είναι μια άλλη ιστορία...

Σε άλλες θεματολογίες στίχων, έχουμε πειρατές, ζόμπι και κάποια πιο προσωπικά και περίπλοκα θέματα. Όποτε, όταν πρέπει να γράψεις στίχους, από πού αντλείς έμπνευση;

Από οτιδήποτε με περιβάλει. Ό,τι συμβαίνει γύρω μου, οτιδήποτε υπάρχει στο περιβάλλον μου, γι' αυτά γράφω και δεν υπάρχει κανένας περιορισμός σε αυτό. Είναι ό,τι συμβαίνει, το οποίο στην πραγματικότητα είναι σχετικό, σωστά; Εννοώ, αν βλέπεις πράγματα γύρω σου και μετά γράψεις γι' αυτά τότε μιλάς για ό,τι συμβαίνει. Άρα, όταν οι άνθρωποι ακούν την μουσική σου μπορούν να ταυτιστούν.

Όταν γράφεις τα τραγούδια για έναν δίσκο, υπάρχουν κάποια που μένουν απ’ έξω; Ιδέες για κομμάτια που δεν χρησιμοποιείς;

Συνήθως, γράφεις τραγούδια και απλά συνεχίζεις μέχρι να νιώσεις πως είναι αρκετά ώστε να πας και να τα ηχογραφήσεις. Στην τελική, τα ακούς κι αν κάτι είναι πραγματικά κακό, απλά το αφήνεις απ’ έξω. (γελάει) Γενικά μιλώντας, οτιδήποτε ηχογραφούμε και καταλήγει στους δίσκους, είναι όλα καλά. (γελάει) Σοβαρά τώρα, όταν είσαι στο στάδιο της προ-παραγωγής και συνειδητοποιείς πως μια ιδέα δεν βγαίνει με τον τρόπο που την είχες σκεφτεί και δεν σου αρέσει, τότε απλά δεν συνεχίζεις να τη δουλεύεις. Πηγαίνεις και γράφεις κάτι άλλο, αντί να ξοδεύεις χρόνο και χρήμα σε κάτι που δεν πιστεύεις. Φυσικά, πάντα υπάρχουν τραγούδια που σου αρέσουν περισσότερο από άλλα, αλλά αυτός είναι ο τρόπος που λειτουργούμε.

Πρόκειται να περιοδεύσετε στην Ευρώπη ως support στον Udo στο τέλος του μήνα. Πώς αισθάνεσαι σχετικά με την επιστροφή στην Ευρώπη; Υπάρχουν σχέδια για εμφανίσεις σας σε καλοκαιρινά φεστιβάλ ή στο να επισκεφτείτε μέρη όπως η Ιαπωνία κλπ;

Πιστεύω πως πρόκειται να είναι μια ατελείωτη περιοδεία. Λόγω της φήμης που αποκτήσαμε εξαιτίας της ταινίας, έχουμε συνεχείς προσφορές από παντού, από όλον τον γαμημένο κόσμο για να πάμε και να παίξουμε. (γελάει) Βγάζεις έναν δίσκο και αυτό σημαίνει πιθανότατα δύο χρόνια περιοδείας παντού, καθώς δεν μπορείς να παίξεις παντού μεμιάς. Μπορείς να κάνεις έξι βδομάδες τη φορά και αυτό πηγαίνει πραγματικά γρήγορα. Κάνεις μια ευρωπαϊκή περιοδεία και το επόμενο πράγμα που ξέρεις είναι πως όταν επιστρέψεις σπίτι θα είναι άνοιξη και προτού το καταλάβεις είναι καλοκαίρι. Πραγματικά, συμβαίνουν όλα γρήγορα. Έχουμε μια περιοδεία στις Ηνωμένες Πολιτείες έπειτα από την Ευρώπη και μια περιοδεία στον Καναδά μετά την Αμερική... (γελάει) Θα πάμε στην Ιαπωνία πιθανότατα το φθινόπωρο. Έπειτα από εκεί δεν γνωρίζω. Θα έπρεπε να πάμε και στην Νότια Αμερική, αλλά δεν ξέρω πότε... είναι απλά ατελείωτο, πραγματικά.

Αυτά είναι καλά νέα για σας, υποθέτω. Ανέφερες την ταινία νωρίτερα, οπότε αυτό μας φέρνει στην επόμενη ερώτηση. Υποθέτω όταν την κυκλοφορήσατε δεν φανταζόσασταν τον αντίκτυπο που θα είχε στον κόσμο. Ποιες είναι οι σκέψεις σου για εκείνη τη χρονική περίοδο, όταν ήσασταν εκτός των πραγμάτων και πώς η δημοσιότητα που αποκτήσατε αμέσως μετά σε επηρέασε σαν άτομο;

Δεν με επηρέασε σαν άτομο. Επηρέασε οποιονδήποτε άλλον εκτός από εμένα και αυτό είναι σχεδόν εντυπωσιακό. Αλλά επηρέασε τον τρόπο που ζω. Για να είμαι ειλικρινής, δεν σκέφτομαι στην πραγματικότητα το status μου. Βγαίνω όπως συνήθιζα και πριν, πηγαίνω να ψωνίσω κάτι και πριν το καταλάβεις είμαι περικυκλωμένος από κόσμο που ζητά αυτόγραφα και βγάζει φωτογραφίες και είμαι σε φάση «τι στο καλό συμβαίνει εδώ;» (πολλά γέλια). Πραγματικά, δίνω όσο χρόνο είναι δυνατόν για να συναντήσω οποιονδήποτε θέλει να μιλήσουμε. Όλο αυτό έκανε τη ζωή μου ζεστότερη. Ποτέ δεν νιώθω μόνος ή φοβάμαι πως είμαι χαμένος, επειδή πάντα μπορώ να βρω κάποιον να με βοηθήσει. Μπορώ να επισκεφτώ σχεδόν οποιαδήποτε χώρα στον κόσμο θέλω και να βρω φίλους εκεί. Είναι υπέροχο...

Εσύ και ο Robb είστε μαζί από το 1978. Κάθε φορά που θυμάμαι τη σκηνή από την ταινία όπου του λες πως τον αγαπάς και τον θεωρείς σαν αδερφό, συγκινούμαι. Ποια είναι η σχέση σας και τι τύπος είναι;

Λοιπόν, είναι σαν αδερφός για μένα. Στην πραγματικότητα, είναι πιο κοντά από τον ίδιο μου τον αδερφό. (γελάει) Έχω περάσει περισσότερο χρόνο με τον Robb, παρά με ολόκληρη την οικογένεια μου, οπότε είναι αρκετά ενδιαφέρον. Είμαστε αχώριστοι, πραγματικά. Εξαρτόμαστε ο ένας από τον άλλον και δουλεύουμε σκληρά για να κάνουμε τον άλλον χαρούμενο. Είναι μια σχέση αντρών, δυο τύποι που μεγάλωσαν μαζί και είναι ακόμη φίλοι και είναι όσο δεμένοι γίνεται να είναι. Ζήσαμε μαζί τα πάντα, οπότε είναι σχεδόν εντυπωσιακό. Υποθέτω τον θεωρώ ως δεδομένο, παρόλο που δεν θα έπρεπε. Σκέφτομαι συνεχώς πως ίσως πολλοί άνθρωποι δεν έχουν τέτοιο φίλο και είναι πραγματικά παρήγορο πως ξέρω πάντα πως αν χρειαστώ βοήθεια, μπορώ απλώς να καλέσω τον Robb...

Έχεις αποτελέσει μέρος της μουσικής βιομηχανίας για τόσο πολύ καιρό. Ποιες είναι οι σκέψεις σου γι' αυτό; Είναι πράγματι τόσο σκληρή για τους καλλιτέχνες;

Η μουσική βιομηχανία δεν είναι πραγματικά μια βιομηχανία. (γελάει) Είναι στην πραγματικότητα μια μικρή κοινότητα, στην οποία κακομεταχειρίζεσαι ένα άτομο και όλοι το ξέρουν. (γελάει) Δεν υπάρχει τίποτα κρυφό. Έτσι, είναι μια πολύ μικρή κοινότητα, μιλώντας γενικά, όπου ο καθένας κοιτάζει την πάρτη του. Είναι σαν νερά μολυσμένα με καρχαρίες, βασικά, και πρέπει συνεχώς να κοιτάς πίσω από την πλάτη σου. (γέλια)

Τώρα που ανέφερες την παρομοίωση της μουσικής βιομηχανίας ως καρχαρίες, έχω να σε ρωτήσω σχετικά με το αρκετά δημοφιλές στις μέρες μας crowd funding. Αν δεν απατώμαι, το χρησιμοποιήσατε κι εσείς για το νέο σας άλμπουμ...

Είναι φανταστικό! Είναι η πιο φανταστική διαδικασία που έχω ποτέ περάσει. Είναι υπέροχο. Είχαμε μια ντουζίνα ανθρώπους να έρχονται στο στούντιο και να κάνουν crowd vocals, πόσο πιο γαμάτο δηλαδή! Ήταν μια φανταστική περίοδος. Οι φωνές τους θα είναι σε αυτό το άλμπουμ για πάντα! Αυτός είναι ένας επιβλητικός τρόπος να κάνεις δίσκους, καθώς οι οπαδοί είναι άμεσα εμπλεκόμενοι και δεν χρειάζεται να έχεις δισκογραφική εταιρεία ή να ακολουθείς διαταγές κάποιου. Αυτό είναι το νέο μοντέλο να κάνεις άλμπουμ. Η όλη διαδικασία του να κάνεις έναν δίσκο έχει αλλάξει. Γιατί δεν το κάνεις μόνος σου αν μπορείς; Είναι η πρώτη φορά σε σαράντα χρόνια που δεν χρωστάω λεφτά για δίσκο μου. Εννοώ πως η SPV κυκλοφόρησε τον δίσκο και έχουν να αποζημιωθούν για όσα μου έδωσαν προκαταβολικά, αλλά προσωπικά δεν χρωστάω τίποτα αυτήν τη φορά. Σε κάθε δίσκο που κυκλοφόρησα σε όλη μου τη ζωή είχα να χρωστάω χρήματα. Πότε δεν μου περίσσευαν χρήματα στην τσέπη μου μετά από την κυκλοφορία κάποιου δίσκου, ποτέ όμως... Ήταν μια από τις καλύτερες εμπειρίες που είχα ποτέ, όσον αφορά τα οικονομικά και τη δημιουργία ενός δίσκου. Φανταστικό!

Ποιο είναι το αγαπημένο σου άλμπουμ και ίσως το πιο σημαντικό άλμπουμ της καριέρας σου;

Χμμ... είναι πραγματικά δύσκολο να πω, αλλά απ' την άλλη είναι πολύ ενδιαφέρον. Αν έπρεπε να πω κάποιο είναι το "Forged In Fire"... εε θες να προσθέσουμε τον παραγωγό στη συζήτησή μας, με καλεί αυτή τη στιγμή!

Ναι, βέβαια...
(μιλάει στον Martin λέγοντας του πως είναι στη μέση μιας συνέντευξης και του ζητά να μπει κι αυτός στην κουβέντα)

Martin: Γεια σου Κώστα!

Γεια σου Martin, πες μας πως είναι να δουλεύεις με τον Lips;

Martin: Ήταν υπέροχα να δουλεύουμε μαζί και είχε πολύ πλάκα. Ήταν μια πολύ οικεία και αρκετά έντονη κατάσταση. Ήταν πολύ διαφορετικά απ' ό,τι περίμενα για να σου πω την αλήθεια, επειδή οι τύποι ήταν τόσο καλοί. (γελάει) Ήταν πολύ διασκεδαστικά.

Lips: Περάσαμε φανταστικά με τα παιδιά. Ήταν η καλύτερη εμπειρία που είχαμε ποτέ στο στούντιο, η καλύτερη εμπειρία οικονομικά αλλά και στο πώς εξελίχθηκαν όλα.

Martin: Είναι επειδή ποτέ δεν ήσασταν σε ένα στούντιο που σας καλοπιάνανε τόσο, γι' αυτό...

Lips: Αυτό είναι αλήθεια! (όλοι γελούν)

Martin: Απολύτως.

Lips: Abso'fuckin'lutely

Martin: Abso'fuckin'lutely καπετάνιε!

Lips: Ο Martin με λέει καπετάνιο εξαιτίας του τραγουδιού "Daggers And Rum".

Martin: Αυτός δεν είναι ο αυθεντικός τίτλος. Ο πραγματικός τίτλος ήταν "The Barrel Of Captain Kudlow" (γέλια)

Lips, ποια ήταν η καλύτερη στιγμή στην καριέρα σου;

Ήταν πιθανότατα το 1983, σε ένα φεστιβάλ στο Μπριζ του Βελγίου. Τι φοβερό πάρτι δικέ μου. Ήμασταν special guests και κανείς δεν ήξερε πως βρισκόμαστε εκεί και όταν είδαν το λογότυπο των Anvil στα ντραμς, το μέρος ξετρελάθηκε. Κάναμε encore εκείνο το βράδυ και ήταν η στιγμή που συνειδητοποίησα πως θα μπορούσαμε να έχουμε κάποιο μέλλον στην υπόλοιπη ζωή μας παίζοντας στην Ευρώπη. Γι' αυτό είπα πως αυτό ήταν το πιο ιδιαίτερο από όλα τα shows.

Martin, θέλω να σε ρωτήσω την ίδια ερώτηση που έκανα πριν στον Lips, σχετικά με τη μουσική βιομηχανία και το πώς έχει αλλάξει μέσα στα χρόνια...

Martin: Αν ρίξεις μια ματιά σε αυτό το πράγμα που ονομάζουμε διαδίκτυο... λοιπόν, σχεδόν κατέστρεψε αυτό που αποκαλούσαμε μουσική βιομηχανία και ό,τι αυτή ήταν πριν. Ειδικότερα για τις νέες μπάντες, αλλά ακόμη και για τις παλιές και εδραιωμένες μπάντες σαν τους Anvil, είναι πολύ δύσκολο να επιβιώσουν αυτές τις μέρες, λόγω του downloading και των υπολοίπων παρεμφερών πραγμάτων. Μόλις έμαθα πως το νέο Primal Fear άλμπουμ είχε διαρρεύσει πριν κυκλοφορήσει και αυτό είναι απαίσιο...

Ο νέος δίσκος των Anthrax είχε διαρρεύσει δύο ολόκληρους μήνες πριν την ημερομηνία κυκλοφορίας του...

Ναι, και αυτό το πρόσεξα... Είναι πραγματικά ενοχλητικό.

Αλλά υπάρχουν και κάποια καλά σχετικά με το διαδίκτυο. Δείτε εμάς τους τρεις που συζητάμε από τρεις διαφορετικές χώρες δωρεάν...

Lips: Ναι, υποθέτω αυτό είναι ένα καλό που έχει το ίντερνετ, έτσι δεν είναι; (γέλια)

Martin: Ναι, φυσικά. Ιδιαίτερα αν μιλάμε για θέματα παραγωγής και ειδικά για τα παιδιά, που έρχονται από το Τορόντο του Καναδά και εγώ είμαι από τη Γερμανία. Το διαδίκτυο χτίζει γέφυρες και μπορούμε να επικοινωνούμε συχνά και να μιλάμε ο ένας στον άλλον μέσω skype και αυτό φυσικά είναι καλό. Δεν επηρέασε, βέβαια, αυτήν την παραγωγή, καθώς τα παιδιά ήρθαν εδώ και οτιδήποτε έγινε ήταν σε πραγματικό χρόνο και μιλούσαμε πρόσωπο με πρόσωπο στο στούντιο... πραγματικά το κάναμε με τον παλιό τρόπο. Οι ηχογραφήσεις, με εξαίρεση τα νέα σύγχρονα μηχανήματα που χρησιμοποιήσαμε, θα μπορούσαν να έχουν γίνει το 1983. Ήταν η ίδια διαδικασία. Για παράδειγμα, κάτι που θα ήταν ενδιαφέρον να ξέρεις, είναι πως όλα τα βασικά κομμάτια του άλμπουμ ηχογραφήθηκαν ζωντανά. Οπότε, ό,τι ακούς στον δίσκο είναι πραγματικά ζωντανή προσπάθεια, με μια ρυθμική κιθάρα, μπάσο και ντραμς. Όλα ηχογραφήθηκαν ζωντανά.

Και τι έχεις να πεις για όλες εκείνες τις μπάντες που ξεκινούν να ηχογραφούν ξανά αναλογικά; Γιατί πιστεύεις επιλέγουν να εγκαταλείψουν την ψηφιακή εποχή;

Martin: εξαρτάται τι εννοείς αναλογικά. Όλα έχουν να κάνουν με το πώς λαμβάνεις τον ήχο χρησιμοποιώντας τα κατάλληλα μικρόφωνα και τα υπόλοιπα εξαρτήματα. Δεν έχει διαφορά στην πραγματικότητα αν βάλεις τις ηχογραφήσεις σε σκληρό δίσκο ή σε κασέτα. Η πραγματική διαφορά είναι πώς έχει αιχμαλωτιστεί ο ήχος και πώς τον επεξεργάζεσαι κατόπιν. Αυτό το άλμπουμ έχει αναλογικό mastering από τον Jacob Hansen στη Δανία.

Μου άρεσε πραγματικά ο ήχος στο άλμπουμ. Ακούγεται οργανικός και τα ντραμς δεν είναι «τριγγαρισμένα»...

Martin: Ναι, αυτό που μόλις είπες μου θυμίζει τον Lips να είναι στο στούντιο και να λέει «πάντα πρέπει να δίνεις πολλή προσοχή στον γαμημένο ήχο των ντραμς» (γέλια), και αυτό κάναμε. Προσπαθήσαμε να πάρουμε το καλύτερο από αυτά που υπήρχαν. Επίσης, για μένα ήταν πολύ σημαντικό, καθώς έχω ακούσει πολλούς δίσκους των Anvil. Φυσικά, έχω πολλούς από αυτούς στη συλλογή μου και αυτό που με τσαντίζει σαν οπαδός που είμαι, είναι πως πολλές φορές υπήρξαν αλλαγές στον ήχο τους. Είχα ακούσει καλούς δίσκους, ναι, αλλά για παράδειγμα αυτό που με κάνει περήφανο είναι πως αυτήν τη φορά ο Lips έλεγε, αφότου είχε ακούσει τη πρώτη μίξη «ξέρεις τι δικέ μου; Ακούω τον δικό μου ήχο κιθάρας». Αυτό ήταν σημαντικό για μένα, το να τους δώσω τον προσωπικό τους ήχο, τόσο τα δίδυμα reverbs όσο και την κιθάρα του. Αυτό ήταν σημαντικό.

Η επόμενη ερώτηση υποθέτω αφορά και τους δυο σας. Ο θάνατος του Lemmy έσβησε ακόμη έναν σπουδαίο rock star από τη λίστα και αυτό που σκέφτομαι είναι πως όταν όλοι αυτοί οι θρυλικοί rockers πεθάνουν, δεν υπάρχει στην πραγματικότητα κάποιος να τους αντικαταστήσει επάξια...

Lips: Κανείς δεν πρόκειται να πάρει τη θέση τους φίλε. Όταν φύγεις, έφυγες. Αυτό είναι. Δεν θα ξαναϋπάρξουν Motorhead. Ποτέ ξανά.

Martin: Συμφωνώ.

Lips: Ξέρω πως είναι κάτι που πρέπει να χωνέψουμε. Είναι σκληρό, αλλά είναι η πραγματικότητα. Βλέπεις, η διαφορά σε σχέση με τις παλιές και τις πολύ πρώιμες μέρες της μουσικής είναι η έλλειψη ταύτισης. Επειδή υπήρχε ένα χάσμα, ιδιαίτερα από το ξεκίνημα μέχρι την περίοδο του rock 'n' roll, λόγω της αλλαγής στα όργανα. Αλλά πλέον, επειδή όλα παίζονται με ηλεκτρικές κιθάρες και μπάσα, ο κόσμος μένει σχετικός, το ίδιο και οι μουσικοί, από τη δεκαετία του '50 μέχρι και σήμερα. Οπότε, όταν ακούσουμε πως ο Chuck Berry πέθανε, όλοι θα εκπλαγούμε. Δεν θα είναι το ίδιο όπως όταν πέθανε ο Myles Davis ή δεν ξέρω, κάποιος άλλος τύπος από τις παλιές εποχές. Ναι, πέθανε και ο Glenn Miller, και τι με αυτό; (γέλια)

Martin: Ξέρεις σε τι συνεισέφερα σε όλα αυτά; Στο γεγονός πως ο καπετάνιος είναι ακόμη εδώ. (πολλά γέλια)

Οκ, ας μείνουμε σε αυτό και ας σκεφτούμε λίγο περισσότερο. Όταν οι μεγάλες μπάντες όπως οι Iron Maiden και οι Metallica θα αποτελούν μακρινό παρελθόν, ποιος θα μπορέσει να γεμίζει στάδια με εξήντα και εβδομήντα χιλιάδες εκστασιασμένους οπαδούς;

Lips: Πιστεύω αυτό θα τελείωνε. Νομίζω ο κόσμος θα κοιτούσε πίσω και θα θεωρούσε αυτήν σαν τη χρυσή εποχή και όλο αυτό πρόκειται να σταματήσει, καθώς δεν υπάρχουν οι υποδομές σε αυτήν τη χρονική περίοδο για να μετατραπεί μια νέα μπάντα σε μια από αυτές τις μεγάλες μπάντες. Όλη η εργασία που απαιτείται για να δημιουργήσει μια μεγάλη μπάντα, δεν υπάρχει πλέον. Επομένως, αν τελικά συμβεί κάτι τέτοιο, θα είναι από σπόντα, με μεγάλη δόση τύχης. Δεν πρόκειται να συμβεί επειδή απλώς κάποιος έριξε χρήματα σε αυτό. (γέλια)

Martin: Αυτό είναι αλήθεια...

(Ο Lips μας ενημερώνει ότι πρέπει να κλείσουμε καθώς έχουμε υπερβεί τον χρόνο που είχαμε στη διάθεσή μας και έχει ακόμη μια συνέντευξη)

Σ' ευχαριστώ πάρα πολύ για τον χρόνο σου και φυσικά κι εσένα Martin. Lips, μπορείς να κλείσεις τη συνέντευξη όπως θέλεις...

Lips: Ανυπομονώ να επιστρέψω στην Ελλάδα και να γευτώ τα σουβλάκια σας και όλο αυτό το πεντανόστιμο φαγητό. Θα πάρω πέντε κιλά. (γέλια) Να προσέχεις δικέ μου και σ' ευχαριστώ για τη συνέντευξη.