Paradise Lost

Μέχρι το "Draconian Times" έφτιαξαν / όρισαν τον ατμοσφαιρικό / gothic ήχο των '90s και πιθανότατα όλης της μετέπειτα ιστορίας του metal. Από το "One Second" μέχρι και το "Believe In Nothing" αποθέωσαν τις επιρροές τους, φλέρταραν έντονα με την ευκολία (;) των ήχων και λοιδορήθηκαν όσο λίγοι. Στο "Symbol Of Life" μας θύμισαν ότι είναι εδώ. Στο "Paradise Lost" θυμήθηκαν το ένδοξο παρελθόν τους και το πάντρεψαν με τον σύγχρονο ήχο τους... Στο φετινό "In Requiem" όμως τι έχουν να δηλώσουν; Τίποτα το συνταρακτικό... Απλά ότι είναι χαλαρά η μεγαλύτερη μπάντα του ατμοσφαιρικού ήχου και η πιο επιδραστική μπάντα των '90s, πάνω από τους Theater και τους Pantera. Τόσο απλά, τόσο κατανοητά.

Για ένα σχήμα που σε κάθε δίσκο του αλλάζει ύφος, φλερτάρει με τα όριά του (και με τα νεύρα των οπαδών του είναι η αλήθεια) και παραδίδει δίσκους-τόμους στην ιστορία του ήχου που αυτό ορίζει, τι μπορείς να γράψεις; Για τα εμπνευσμένα, βηματικά solo του Mackintosh; Για τις ρυθμικές θανατερές μουσικές φράσεις του Aedy που ξύνουν το επέκεινά σου; Για τα γρεζάτα (ω ναι, και πάλι, και πολύ μας αρέσει) φωνητικά του Holmes; Για το doomοειδές μπάσο; Ή για το απόλυτο δέσιμο του Singer με τη νέα εκδοχή των Lost; Ό,τι και να γράψεις είναι λίγο. Για να γράψεις κάτι πρέπει πρώτα να αποφασίσεις πόσο μπροστά είναι ένας δίσκος σαν το "In Requiem". Και δυστυχώς για όλους τους ποταπούς (δημοσιογράφους και μουσικούς) που τόλμησαν να αμφισβητήσουν τους τεραστιότατους Βρετανούς, είναι πολύ μπροστά.

Το "In Requiem" είναι το "Icon" του 2007 με την παραγωγή του "Paradise Lost". Συνεχίζει από εκεί που μας άφησε ο καταπληκτικός προκάτοχός του, αλλά κάνει και μια υπέρβαση: είναι ακόμα πιο σκοτεινό, ακόμα πιο δύσκολο, ακόμα πιο metal. Είναι ένα μαύρο συμβιωτικό: με το υψηλό του ιξώδες ρέει αργά αργά, σε καλύπτει όταν κοιμάσαι και σε κάνει από τίμιο Spiderman, αγριεμένο Venom. Είναι σκληρό, είναι παχύρρευστο και είναι γνήσιο. Είναι ένας δίσκος που τιμάει στο έπακρο το όνομα των Lost και δείχνει στους άλλους πως είναι το να είσαι ο πρώτος.

Τι να πρωτογράψω για τα κομμάτια; To "Ash & Debris" (με την επαναλαμβανόμενη φράση, θαρρείς από το «Κοράκι» του Πόε, "never again, never again") μας κερδίζει με την αμεσότητά του, το "Never For The Damned" μοιάζει με b-side του "Draconian Times", το "Reqiuem" βουτηγμένο στο παρελθόν των Βρετανών, το "Prelude To Descent" έχει ένα riff σχεδόν Sabbathικό και τα υπόλοιπα -πρώτη φορά μετά από καιρό τόσο guitar-based κομμάτια- φτιάχνουν άνετα μια από τις κυκλοφορίες της χρονιάς και ένα δίσκο με τον οποίο οι Paradise Lost σβήνουν κάθε αμφιβολία για το ποιοι είναι και τι μπορούν να κάνουν.

Με έξυπνη και πιο περιορισμένη απ' ότι μας είχαν συνηθίσει τον τελευταίο καιρό χρήση των πλήκτρων και με πολλαπλά επίπεδα στα φωνητικά, φτιάχνουν ένα ομιχλώδες, χαοτικό τοπίο, πάνω στο οποίο ξεθάβουν τα συναισθήματα της πίκρας και της απογοήτευσης, όπως έχουν κάνει τόσες και τόσες φορές. Έχουν σπάσει τα στεγανά, έχουν φύγει σε άλλο επίπεδο και πλέον γράφουν μουσική κατ' εντολή της καρδιάς τους και μόνο. Μπορούν να παίξουν κυριολεκτικά ό,τι θέλουν: το έκαναν, το κάνουν και θα συνεχίσουν να το κάνουν με χαρακτηριστική ευκολία, γιατί αυτό είναι το DNA της μπάντας. Αν αυτό δε μπορεί να χαρακτηρισθεί "progressive" προσέγγιση, τότε ειλικρινά αναρωτιέμαι πως αλλιώς μπορούμε να το πούμε...

Το "In Requiem" είναι το πιο metal album των Paradise Lost μετά το τρισμέγιστο "Draconian Times" και είναι ανάλογα δύσκολο του "Shades Of God". Δε θα σας παραδοθεί εύκολα: θέλει προσεκτική ακρόαση, ενδοσκόπηση, ανάλυση και περισυλλογή. Είναι ένα διαμάντι στην ιστορία του σχήματος και στην ιστορία του ατμοσφαιρικού ήχου. Είναι ένας δίσκος Paradise Lost. Τόσο απλά. Αναρωτιέμαι τώρα τι θα έχουν να πουν οι ειδικοί για τους «ξοφλημένους» Lost... Τίποτα υποθέτω. Λιώστε το και δείτε τους και πάλι ζωντανά, καθώς το "In Requiem" πρέπει να αποδοθεί μπροστά στο πιστό ελληνικό κοινό των Βρετανών ως οφείλει: μια σκοτεινή νύχτα, όταν το μεγαλύτερο σχήμα του ατμοσφαιρικού ήχου θα ανέβει πάλι στη σκηνή, με τα σκήπτρα του και το στέμμα του στη θέση τους. Μπράβο τους.