«A Buyer's Guide»: Iggy Pop
Κι αν τα τραγούδια του με τους Stooges έχουν αποδειχθεί διαχρονικά, υπάρχει πολλή ουσία και στην προσωπική του καριέρα όπως ο οδηγός αυτός αποδεικνύει
Αν δεν υπήρχαν οι Stooges το rock σήμερα θα ήταν πολύ διαφορετικό. Αν δεν υπήρχε η προσωπική καριέρα του Iggy πιθανότατα τίποτα δε θα άλλαζε. Θα είχαμε χάσει όμως μερικούς σπουδαίους δίσκους και ακόμα περισσότερα τέτοια τραγούδια σε μία δισκογραφία σημαντικά σταθερή ποιοτικά, δεδομένης της διάρκειάς της αλλά και της ποσότητάς της.
Με αφορμή τον νέο και κατά τα φαινόμενα τελευταίο δίσκο του, παρουσιάζουμε μία καριέρα που μόνο όταν ανατρέχεις σε αυτή συνειδητοποιείς την οριζόντια και κάθετη έκτασή της. Ψηλαφίζοντάς την μπορεί κανείς να εντοπίσει όλες τις πλευρές του χαρακτήρα του Iggy από το παιδικό χιούμορ του μέχρι την κοινωνική μελαγχολία και από τον αρτιστίκ ροκά μέχρι το αλητήριο junkie.
Ιδού και οι δίσκοι που μπορούν να υποστηρίξουν (ή να καταρρίψουν) το μύθο του.
Lust For Life
(RCA, 1977)
Από τον εναρκτήριο και έκτοτε θρυλικό ρυθμό του "Lust For Life" και το αιώνιο encore στα show του Iggy και παντοτινά ραδιοφωνικά αγαπημένο "The Passenger", αν υπάρχει ένας μόνο δίσκος του που πρέπει κανείς να έχει, είναι φυσικά αυτός. Ο δεύτερος της προσωπικής του καριέρας και δεύτερος υπό την καθοδήγηση του David Bowie ενσωματώνει ό,τι καλύτερο ήταν και θα είναι στο μέλλον ο Pop. Παρά το άκυρο εξώφυλλο, στο "Lust For Life" η «αλητεία» του τραγουδιστή του είναι έκδηλη όπως και η αυτοκαταστροφική «ζήσε-για-το-τώρα» προσέγγιση που τυπικά του αποδίδεται. Πίσω από τα δύο χιτάκια έρχεται μία χούφτα εντυπωσιακά, απλά αλλά αποτελεσματικά τραγούδια.
New Values
(Arista, 1979)
Ο πρώτος προσωπικός δίσκος του που δεν περιλαμβάνει κάποια συνεισφορά του David Bowie τον βρίσκει να διεκδικεί και να πετυχαίνει τον συγκερασμό της δικής του προσωπικότητας όπως αυτή είχε αναδειχθεί στους proto-punk Stooges με τη μουσική των δύο πρώτων solo δίσκων του. Το καταφέρνει άψογα και είναι σε αυτό που κερδίζει στα σημεία το "The Idiot" που θα αναφερθεί ακολούθως. Οι κιθάρες ξυρίζουν παραπάνω, οι στίχοι είναι πιο επιθετικοί είτε μιλάει για κορίτσια είτε για κάποια εσωτερική ανησυχία αλλά και η πιο αρτιστίκ πλευρά είναι διάχυτη. Διαθέτει και σουξέ ο δίσκος, στο "I’m Bored" που ακούγεται ακόμα φρέσκο σαν τότε.
The Idiot
(RCA, 1977)
Γενικώς χαρακτηρίζεται ως ένας από τους καλύτερους δίσκους του και φυσικά είναι σημαντικότατος ως ο πρώτος της προσωπικής του καριέρας αλλά και της προσπάθειάς του να «καθαρίσει» από τα ναρκωτικά. Τραγούδια ορόσημα στην καριέρα του όπως το "Nightclubbing", το "Funtime" και το "China Girl" περιλαμβάνονται εδώ αλλά δεν υπάρχει και αδύναμη στιγμή στο δίσκο. Γιατί δεν βρίσκεται υψηλότερα στην κατάταξη; Γιατί η επιρροή και παρουσία στα μουσικά όργανα του μέντορά του τότε, David Bowie είναι τέτοια που τον Iggy ψάχνεις να τον βρεις. Παρότι κάποια στοιχεία της υπόλοιπης καριέρας του έχουν τις ρίζες τους εδώ, ο «ήχος του Βερολίνου» που τότε δοκίμαζε ο Bowie κυριαρχεί επί της «ωμής δύναμης» που μας είχε συνηθίσει ο Iggy μέχρι τότε.
Naughty Little Doggie
(Virgin, 1996)
Ποιος θα περίμενε ότι λίγο πριν συμπληρωθούν τα τριάντα χρόνια παρουσίας του στη δισκογραφία, ο Iggy Pop θα κυκλοφορούσε έναν από τους πιο επιτυχημένους δίσκους του μέχρι τότε, αλλά και σήμερα. Το "Naughty Little Doggie" παρουσιάζει και πάλι έναν τραγουδοποιό πιο πολύπλευρο από ό,τι φανταζόμαστε. Για κάθε "I Wanna Live" που είναι αυτό που περιμένουμε από τον Iggy υπάρχει ένα προκλητικά ατίθασο ακόμα και για τα δεδομένα του "Pussy Walk" και ένα γλυκά παρακμιακό "Innocent World". Αν έπρεπε να διαλέξουμε τον πιο απλά αλλά και επιτυχημένα rock ‘n’ roll δίσκο του, θα δείχναμε με άνεση αυτή την κυκλοφορία.
Brick By Brick
(Virgin, 1990)
Παρότι θα μπορούσε να χαρακτηρισθεί ως ένα άλμπουμ συνεργασιών, το "Brick By Brick" καταφέρνει να μη χάνει ποτέ το στόχο του. Εγκαινιάζει τη νέα δεκαετία, την πιο ποιοτική μετά τα '70s, με μία θαυμαστή ωριμότητα στην τραγουδοποιία που καταφέρνει ίσως για πρώτη φορά να επιτύχει την ξεδιάντροπη εμπορικότητα με την ποιοτική σταθερότητα. Ίσως δεν είναι τυχαίο ότι στο "Candy", το απρόσμενο ντουέτο του με την Kate Pierson των B52s, συναντά κανείς το πιο πολυπαιγμένο video clip του και μία από τις πιο ανθεκτικές στο χρόνο επιτυχίες του. Είναι όμως το σύνολο του δίσκου που δείχνει σαν το επιστέγασμα του τι προσπαθούσε να επιτύχει όλη την προηγούμενη δεκαετία. Ίσως για αυτό να μην είναι και τυχαίο ότι από τον επόμενο κιόλας δίσκο του, γρήγορα προχώρησε παρακάτω.
American Caesar
(Virgin, 1993)
Από το "Brick By Brick" μέχρι το "American Caesar" μεσολαβούν μόλις τρία χρόνια αλλά μουσικά λες και μιλάμε για άλλη εποχή. Τα '80s είναι πλέον μακρινό παρελθόν και το grunge έχει θυμίσει σε όλους πόσο τραχύ μπορεί να είναι το rock. Ο Iggy, ως το αυθεντικό real wild child πρέπει ή να προσαρμοστεί ή να εξαφανιστεί και επιτυχώς επιλέγει το πρώτο. To "American Caesar" είναι ο δίσκος που διατηρεί όχι μόνο την εικόνα του αλλά και αποδεικνύει ότι μπορεί να κοντράρει (αν όχι να ξεπεράσει) πολλούς νεότερους σφετεριστές του τίτλου της τρελλής, αυτοκαταστροφικής rock περσόνα. Χωρίς το δίσκο αυτό που ήρθε στην κατάλληλη στιγμή, η πορεία του Iggy Pop στα επόμενα χρόνια θα ήταν πολύ λιγότερο αξιοσέβαστη.
Post Pop Depression
(Loma Vista, 2016)
Το ότι είναι ένας τόσο πρόσφατος δίσκος εμπεριέχει ένα διπλό ρίσκο στην αξιολόγησή του σε σχέση με την υπόλοιπη δισκογραφία του Iggy. Επειδή είναι τόσο καλός μπορεί εύκολα να σε παρασύρει σε μία ενθουσιώδη αντιμετώπιση ενώ από την άλλη ίσως να τον αδικήσεις ακριβώς επειδή δεν έχει προλάβει ακόμα να αποκτήσει το δικό του status. Τις λεπτομέρειες τις έχουμε πει εδώ, αυτό που θα πρέπει να προσθέσουμε είναι ότι σε αντιπαράθεση με την υπόλοιπη δισκογραφία του είναι αυτός που πιο ταιριαστά αναδεικνύει τον Iggy Pop, αν όχι σε όλες, στις καλύτερες εκφάνσεις που πήρε όλα αυτά τα χρόνια, χωρίς να αρνείται την ωριμότητα της ηλικίας αλλά και χωρίς να έρχεται σε αντίθεση με την ίδια του την φύση.
Live in San Fran 1981
(Target, 1983)
Για κάποιον με τόσο ξακουστή φήμη για τις ζωντανές του εμφανίσεις είναι απίστευτο το πόσο έλλειψη υπάρχει σε καλές ζωντανά ηχογραφημένες κυκλοφορίες του. Υπάρχει το "TV Eye" αλλά η σύντομη διάρκειά του όσο και ο επιπέδου bootleg ήχος του δεν αφήνουν πολλά περιθώρια να προταθεί κι ας περιλαμβάνει και τον David Bowie στα πλήκτρα. Πιο λογική επιλογή φαίνεται το "Live In San Fran 1981" σε ήχο ή/και βίντεο. Παρότι από τις επιτυχίες του περιλαμβάνονται μόλις 2-3, συλλαμβάνουμε τον Iggy στα καλύτερά του από άποψης εμφάνισης και μουσικής, ωμό όσο τον περιμένουμε και εκφραστικό όσο τον ξέρουμε. Στο αντίστοιχο βίντεο, για την πλήρη αποθέωση του, φαίνεται και η παράσταση που δίνει σε ένα επιπέδου An Club μέρος. Αν πάντως κάτι δε σας κάνει, τα bootleg είναι άπειρα για να χαθείτε μέσα τους.
Arizona Dream O.S.T.
(Mercury, 1993)
Είπαμε ότι μιλάμε για επιλογή που απευθύνεται στους φανατικούς οπαδούς του, όχι όμως σαν κυκλοφορία αφού αυτή μπορεί να βρεθεί στις πιο απίθανες συλλογές δίσκων, ένεκα του κ. Bregovic. Ο χαρακτηρισμός nerd έγκειται στο ότι από τη μία μόνο οι φανατικότεροι των ακροατών του το τοποθετούν ως μέρος της δισκογραφίας του αλλά και ότι παρότι η συνεισφορά του περιορίζεται σε τέσσερα μόνο τραγούδια, κάτι σημαντικό θα λείπει από την προσωπική του καριέρα αν κάποιος δεν τα λάβει υπόψη του. Καταφέρνει να περάσει απολύτως το προσωπικό του στυλ με τους στίχους και την ερμηνεία του και μπορεί ο αριθμός των τραγουδιών να μη δικαιολογεί την παρουσία του ως απαραίτητο άλμπουμ αλλά η ποιότητά τους δικαιολογεί την παρουσία του ως οπαδική επιλογή.
Beat 'Em Up
(Virgin, 2001)
Το "Abenue B" του 1999 είναι ένα τρομερά υποτιμημένο άλμπουμ και απολύτως παρεξηγημένο. Οι χαμηλοί του τόνοι κρίθηκαν από κάποιους στενόμυαλους ως αταίριαστοι προς το ύφος του Iggy και πιθανότατα αυτό τον οδήγησε στη δημιουργία του "Beat ‘Em Up". Ως ο πρώτος δίσκος της δεκαετίας του 2000 επιχειρεί μάλλον ό,τι έκανε το "American Caesar" κάποια χρόνια πριν αλλά μάλλον αποτυχημένα. Σκληραίνει και πάλι τον ήχο προσπαθώντας να υιοθετήσει μία hardcore/nu metal αισθητική αλλά παρότι δεν τον εκθέτει, δεν τον δικαιώνει κιόλας. Ανέξοδη ένταση και σκληράδα χωρίς αντίκρισμα κάνουν το "Beat 'Em Up" μία σπουδή πάνω σε έναν ήχο που νιώθεις ότι θα μπορούσε να έχει αλλά τελικά δεν κατάφερε να δαμάσει ποτέ.
A Compilation
Σε μία πορεία με πολλά χιτάκια είναι δύσκολο να αφήσεις έξω τις επιτυχίες του, αλλά μία συλλογή που θέλει να έχει και δόσεις προσωπικής σφραγίδας θα μπορούσε να είναι η ακόλουθη.
01. Nightclubbing (The Idiot)
02. China Girl (The Idiot)
03. Lust For Life (Lust For Life)
04. The Passenger (Lust For Life)
05. Kill City (Kill City)
06. I’m Bored (New Values)
07. Mr. Dynamite (Soldier)
08. Bang Bang (Party)
09. Cry For Love (Blah Blah Blah)
10. Real Wild Child (Blah Blah Blah)
11. Home (Brick By Brick)
12. Candy (Brick By Brick)
13. In The Death Car (Arizona Dream OST)
14. TV Screen (Arizona Dream OST)
15. Wild America (American Caeser)
16. I Wanna Live (Naughty Little Doggie)
17. Innocent World (Naughty Little Doggie)
18. Corruption (Avenue B)
19. I Felt The Luxury (Avenue B)
20. Sunday (Post Pop Depression)
