Arrival: Μια κριτική

Πατάς play και διαβάζεις.

Μία στο τόσο, εκεί που δεν το περιμένεις, έρχεται μία ταινία που κάτι κάνει και σου μένει. Ακουμπάει εσένα, ακουμπάει τους γύρω σου και δημιουργεί έναν μικρό μύθο γύρω από τον εαυτό της, σαν ένα καλτ μυστικό που, όμως, δεν είναι ακριβώς. Είναι ταινίες που δεν θα δεις σε billboards ή θα ακούσεις διαφημίσεις γι' αυτές στο ραδιόφωνο. Είναι πιο διακριτικές, γιατί έτσι ακριβώς δημιουργήθηκαν, διακριτικά, με τέχνη, με μεράκι και αγάπη. Το "Arrival" είναι μία τέτοια, την είδα, και ήρθα να σας πω δύο πράγματα γι' αυτήν.

Πρώτον, εάν έχεις καταφέρει να αποφύγεις τα trailer, μπράβο, γιατί δεν χρειάζεται να τα δεις. Δεν είναι ότι δίνουν ακριβώς σημαντικά σημεία της πλοκής - τουλάχιστον το πρώτο που είδα εγώ - απλά αποδίδουν μία ιδιαίτερη απεικόνιση του τόνου της ταινίας που θεωρώ λάθος και φοβάμαι μη σε προϊδεάσει για άλλου είδους ταινία.

Βασισμένο στο βραβευμένο διήγημα του Ted Chiang, "Story Of Your Life", με ελάχιστα λόγια η πλοκή έχει ως εξής: εξωγήινο αεροσκάφος προσγειώνεται στη Montana φαινομενικά αδρανές, και η κυβέρνηση των ΗΠΑ προσλαμβάνει την Amy Adams - κορυφαία γλωσσολόγο - να ηγηθεί την ομάδα που θα προσπαθήσει να επικοινωνήσει μαζί τους. Προσωπικά, εμένα αυτά θα μου έφταναν να μου κεντρίσουν το ενδιαφέρον, αλλά εγώ είμαι και παράξενος, οπότε υποθέτω τσέκαρε και το trailer άμα θες, αλλά δεν στο κάνω λινκ.

Βέβαια, ακόμα και να μη σου έλεγα τίποτα για την πλόκη, μόνο και μόνο που πρόκειται για ταινία του Denis Villeneuve θα έπρεπε να σε ενθουσιάσει. Με ταινίες στη φιλμογραφία του όπως τα "Prisoners", "Enemy" και προφανώς το πανέμορφο "Sicario" που βγήκε πέρυσι, έχεις πλέον κάποιες απαιτήσεις, τις οποίες σου επιστρέφει περήφανα στη μάπα με το "Arrival", με αέρα μεγάλου σύγχρονου σκηνοθέτη.

Η ταινία είναι ένα έξυπνο sci-fi χωρίς φανφάρες. Χωρίς μακελειά, εκρήξεις, μπλε τεράστια λέηζερ που αφανίζουν Λευκούς Οίκους και πράσινα μικρά ανθρωπάκια. Ασχολείται με όλα εκείνα τα στάδια που χρειάζονται για να στηθεί μία τέτοια - πρώτη - επικοινωνία και όλα τα διάφορα ανθρώπινα που πολύ πιθανό να συνέβαιναν σε μία τέτοια παρόμοια κατάσταση. Το δράμα χτίζεται άψογα, όχι φτηνά, και το τέλος σε ανταμείβει πλουσιοπάροχα.

Δεν θέλω και δεν χρειάζεται να πω τίποτε παραπάνω για την ιστορία. Οι ερμηνείες όλων είναι πολύ δυνατές, με τον Jeremy Renner και τον Forrest Whittaker να πλαισιώνουν την Adams ωραιότατα, αλλά ας μην κοροιδευόμαστε, η ταινία είναι δικιά της, και δεν θα πέσω δα από κανένα σύννεφο αν δω να της δίνουν το αγαλματίδιο φέτος, έχει άλλωστε πέντε υποψηφιότητες στην πλάτη της (και ήταν και άψογη στο "Nocturnal Animals", επίσης φετινό).

Θα ήθελα όμως να σταθώ σε δύο ακόμα σημεία της ταινίας, τη φωτογραφία και τη μουσική. Mπορεί ο Bradford Young να μην είναι ο θρυλικός Roger Deakins που συνεργάστηκε προηγουμένως με τον Villeneuve στο "Sicario", αλλά η δουλειά του είναι εξίσου επιβλητική. Το μυστήριο και η νωχελική δράση αποτυπώνονται εξαίσια με τις αποχρώσεις του γκρι (χνννννννγκ) που κυριαρχούν στα πλάνα, ενώ το απόκοσμο soundtrack του Jóhann Jóhannsson κουμπώνει όπως πρέπει και δίνει όλα όσα χρειάζεται. Το κλου, όμως, είναι στο κομμάτι του Max Richter που πλαισιώνει την ταινία, το οποίο χτυπάει ασυγχώρητα και αλύπητα.

Πολλοί που έχουν δει την ταινία έχουν φύγει με διάφορα συναισθήματα. Άλλοι κλαμμένοι, άλλοι ενθουσιασμένοι, οι περισσότεροι σκεπτικοί. Έτσι πρέπει να 'ναι κύριοι το καλό sci-fi και 'γεια στα χέρια του Denis. Mε το καλό το sequel του "Bladerunner", γιατί αν είναι να το αγγίξει κάποιος, ε ας το ακουμπήσει αυτός.

Τρεχάτε, το "Arrival" είναι από σήμερα στους κινηματογράφους.