«10+1»: Οι χειρότερες ταινίες του 2014

Μπορεί στις καλύτερες ταινίες της σεζόν οι σκηνοθέτες να πήραν την εκδίκησή τους, αλλά στις χειρότερες τα studio είναι εμφανές ότι βάλθηκαν να κατακρεουργήσουν επώνυμα franchise και ιστορικές ταινίες του παρελθόντος.

Όπως κάθε χρονιά, προσπαθήσαμε να αποφύγουμε τα χειρότερα, αλλά αυτό δεν ήταν και πάλι δυνατό, καθώς άλλοτε ή περιέργεια και άλλοτε η ανάγκη για κάτι trashy μας έσπρωξε στην σκοτεινή αίθουσα για να απολαύσουμε κάτι σαφέστατα χαμηλότερης ποιότητας. Φυσικά κατά την έξοδο, πέραν των πεταμένων χρημάτων και της σπαταλημένης ώρας, δεχθήκαμε ότι έπρεπε να έχουμε κάνει καλύτερες επιλογές. Στα παράδοξα της παρακάτω λίστας πρέπει να καταγραφεί πως ενώ στις καλύτερες ταινίες η προεπιλογή έδειξε από την αρχή κατά που θα πήγαινε η τελική λίστα, στις χειρότερες οι αρχικές επιλογές ήταν περισσότερες (γι' αυτό και σαφώς θα υπάρχουν και πολύ περισσότερες κακές ταινίες εκεί έξω, που ευτυχώς, δεν είδαμε).Έτσι, το 2014 μας έδωσε πολύ και καλό κινηματογράφο, αλλά και τεράστιες αποτυχίες, όπως οι παρακάτω. Σαν bonus, μια ειδική μνεία για μια ταινία που τρύπωσε την τελευταία στιγμή με το σπαθί της στην κάτωθι λίστα και της αξίζει μια θέση, μόνο και μόνο γιατί για την συγκεκριμένη, είχαμε και εμείς τις περισσότερες απαιτήσεις.

---

10. Pompeii

Βάζεις να δεις μια ταινία με γνωστή έκβαση, περιμένοντας λίγο ξυλίκι, λίγα εφέ και το αγόρι μας Jon Snow, γνωστό και ως Kit Harington. Τι παίρνεις; Μηδενική επένδυση στην ανάπτυξη των χαρακτήρων, καταιγισμό κλισέ, overnight ρομάντζο που σκάει από το πουθενά και ανεπαρκώς χορογραφημένες σκηνές μάχης. Και μάντεψε τι: το CGI που είναι θεωρητικά από τα αβαντάζ της ταινίας και βασικός λόγος που θα πλήρωνες για να την δεις, είναι στην καλύτερη μέτριο. Το χειρότερο είναι ότι παίρνει τόσο στα σοβαρά τον εαυτό της που δεν σου αφήνει ούτε στάλα περιθώριο να την διακωμωδήσεις. Το πρώτο μέρος είναι μία προσβλητική απομίμηση του "Gladiator" και το δεύτερο μία μη ηθελημένη παρωδία του "Τιτανικού", αλλά με σανδάλια και λιγότερο εκνευριστικό τέλος. Ο Kit Harington παίρνει βραβείο χρυσού αγγουριού και η φλογόμπαλα παρέσυρε μέχρι και τον Kiefer Sutherland, που μετά από 30 χρόνια παρουσίας κατάφερε να δώσει την χειρότερη ερμηνεία της καριέρας του. Το "Pompeii" δεν πρόκειται καν για ταινία που θα αποτελεί μελλοντικά μέρος των ένοχων απολαύσεων της ταινιοθήκης μας και η μόνη μου σκέψη καθ' όλη τη διάρκεια ήταν να έχει πολύ μεγάλους τίτλους τέλους.

Trailer

---

9. Godzilla

O "Godzilla" του Gareth Edwards είχε τα πάντα έτσι ώστε να πατήσει πάνω στην μυθολογία του Godzilla, να την επαναπροσδιορίσει και να αποτελέσει την έναρξη για ένα νέο franchise πιστό στο μύθο του γιγάντιου γιαπωνέζικου Kaiju: περιβαλλοντικές ανησυχίες, εξαιρετικά ειδικά εφέ, γνωστούς ηθοποιούς, στιβαρή σκηνοθεσία και εξαιρετική μουσική υπόκρουση! Τι του έλειπε; Ο Godzilla! Κανείς δεν περίμενε να δει τον Godzilla να εμφανίζεται σε κάθε πλάνο της ταινίας, ούτε να γίνει ο βασικός κινητήριος μοχλός της. Δεν περίμενε όμως επίσης να εμφανίζεται μετά βίας 15 λεπτά σύνολο, και στα 12 από αυτά πίσω από καπνούς, μέσα στο νερό, στο σκοτάδι, πίσω από μισόκλειστες πόρτες... Το «ανθρώπινο δράμα» υπερίσχυσε σε κινηματογραφικό χρόνο -και όταν εννοούμε «ανθρώπινο δράμα» σε μια ταινία με τέρατα, εννοούμε κάτι που αν δεν στηθεί σωστά, τείνει να αποβεί όχι μόνο βαρετό αλλά και επίπονο για τον αγανακτισμένο θεατή που θέλει να δει ΤΟΝ GODZILLA NA ΘΕΡΙΖΕΙ ΠΟΛΕΙΣ ΜΕ ΤΗΝ ATOMIC BREATH TOY (εκτός αν μιλάμε για το "Pacific Rim", την πιο heavy metal ταινία με Kaiju ever)- από τον ίδιο τον χαρακτήρα του τίτλου και αυτό είχε ως αποτέλεσμα, μια βαρετή και ανούσια κλισέ «αμερικανιά» με μερικές γενναίες μικρο-δόσεις Godzilla και τερατομαχιών - αυτό δηλαδή που πληρώσαμε για να δούμε...

Trailer

---

8. Transformers: Age Of Extinction

Ακόμα και για τον χαμηλό πήχη του Michael Bay, ακόμα και για τον υποψιασμένο θεατή που ξέρει ότι θα μπει για να δει CGI νταλίκες να πλακώνονται με τόσα frames per sec που τελικά δεν είσαι και τόσο σίγουρος τι βλέπεις, το "Transformers 4" υπήρξε όχι μόνο απογοήτευση, αλλά μια αδιανόητη βλακεία! Η αλήθεια είναι πως είχαμε δει από το trailer πως οι Autobots θα καβαλήσουν transformers / δεινοσαύρους (wtf!) και μπήκαμε στην αίθουσα κάνοντας μια έκκληση στην παιδική μας ηλικία, η οποία έμεινε... αναπάντητη, καθώς όταν ο Bay προσπαθώντας να χτίσει (!) χαρακτήρες και πλοκή τραβάει την ταινία, πάνω από δυόμιση ώρες (!), αδυνατείς να μείνεις στην θέση σου ακόμα και αν το ενδεχόμενο εγκατάλειψης της αίθουσας σήμαινε το τέλος του κόσμου! Στα συν, ακόμα και ο πάντα συμπαθής Mark Wahlberg που προσπαθεί να παίξει τον πατέρα που σώζει τον κόσμο και τα αναμενόμενα κοντινά στο σορτσάκι της Nicola Peltz δεν μπορούν να χαρακτηρίσουν την ταινία έστω σαν ένοχη απόλαυση. Θα μου πείτε «γιατί πήγες τότε, δεν τα περίμενες αυτά;» και θα έχετε δίκιο... Τα ίδια σκεφτόμουν και μετά το Pt.2, έχασα το Pt.3 και το τέταρτο αποδείχθηκε χειρότερο όλων. Λέτε να μην μπόρεσα να ακολουθήσω την... πλοκή;

Trailer

---

7. Fading Gigolo

Ένας χαμηλών τόνων ανθοπώλης (John Turturro) κάνει στροφή στην καριέρα του ως συνοδός κυριών, υπό την αιγίδα ενός μεσόκοπου βιβλιοπώλη (Woody Allen). Ενώ τα γκομενάκια της κοινωνικής ελίτ (Sharon Stone, Sofia Vergara) κι ο παράς πέφτουν στα πόδια του, αυτός δαγκώνει τη λαμαρίνα με μία Χασιδίστρια χήρα (Vanessa Paradis). Η ιστορία προσφέρει τις βάσεις για μία καλή μαύρη κωμωδία με άξονα την κρίση της μέσης ηλικίας, το τελευταίο εγχείρημα του John Turturro όμως απέδειξε τρανότατα πως όσο καλός ηθοποιός είναι, άλλο τόσο θα πρέπει να κρατήσει απόσταση από την σκηνοθετική καρέκλα. Έστω και με περιοριστικά μέτρα. Το "Fading Gigolo" είναι άνευρο, με σεναριογραφικές παρατυπίες, αχρείαστες σκηνές και άβολο χιούμορ. Η ταινία προσπαθεί να μιμηθεί το σκηνοθετικό ύφος του Woody Allen, ωστόσο πέρασε χωρίς να ακουμπήσει. Το  premise δε του να εναποθέτουν Stone και Vergara  τις ελπίδες τους για την απόλυτη σεξουαλική εμπειρία στον John Turturro, είναι λιγότερα ρεαλιστικό κι από τα #8 και #9 της παρούσας λίστας. Για να είμαστε δίκαιοι, η ταινία είχε ένα καλό, κι αυτό ήταν τα καλούδια της Vergara. Αλλά γι' αυτό υπάρχει το "Modern Family" που σε αποζημιώνει και με το παραπάνω.

Trailer

---

6. Lucy

Ας παραδεχτούμε πως ο Luc Besson ομολογουμένως έχει ένα μικρό βίτσιο με τις σκληροπυρηνικές γκόμενες. Από το "Fifth Element" και το "La Femme Nikita" ως το "Leon" και τις "Bandidas", o Besson επιλέγει να έχει πρωταγωνίστριες με αδυναμία στο να δέρνουν και να πυροβολούν κόσμο. Αυτό το μοτίβο χρησιμοποιεί και στο "Lucy" ποντάροντας σε αυτό την ταινία ολόκληρη και αυτό γιατί δεν προσφέρει τίποτε παραπάνω σε ότι ήδη έχουμε δει σε όλες (μα όλες) τις action ταινίες επιστημονικής φαντασίας. Η όλη ιστορία χτίζεται πάνω στον μύθο του ότι ο άνθρωπος χρησιμοποιεί μόνο το 10% του εγκεφάλου του ενώ δεν μπορούμε να αφήσουμε ασχολίαστα τα πανάσχετα πλάνα που έχουμε χιλιοδεί με τα επιτεύγματα της ανθρωπότητας τροχάδην τα οποία μπαίνουν σε άκυρες στιγμές και με αμφίβολη αισθητική. Ίσως να ήθελε να αποτίσει φόρο τιμής στην "Οδύσσεια Του Διαστήματος" αλλά δεν του βγήκε. Η Scarlett Johansson που πρωταγωνιστεί, ενώ την ίδια χρονιά μας έδωσε τα "Her" και "Under The Skin" τα οποία απολαύσαμε, έρχεται και παίζει σε μία επιφανειακή μετριότητα σε ένα ρηχό ρόλο που άνετα θα μπορούσε να παίξει η Jolie. Άφθονη δράση, αναμενόμενα εφέ, μία κλισέ ηρωίδα και ένα άνευ ουσίας σενάριο συνθέτουν μια κάκιστη ταινία.

Trailer

---

5. 300: Rise Of An Empire

Ή αλλιώς «πως τα ψηφιακώς ηλιοκαμένα κορμιά του γυμναστηρίου βγήκαν και πάλι στις παραλίες για να κάνουν ναυμαχίες». Στη φετινή συνέχεια λοιπόν της προ-οκταετίας μεγάλης επιτυχίας, κάποιος πρέπει να ξαναξέχασε τη μάνικα με το αίμα ανοιχτή, καθώς τα ψηφιακά καρέ λούζονται με εκατομμύρια κυβικά, τα οποία τελικά κρύβουν και κάποιες από τις αδυναμίες της ταινίας. Πέρα από την ευχαρίστηση του να βλέπεις την Eva Green στο ρόλο της Αρτεμισίας, όλα τα άλλα έμπαζαν αίματα, εεε νερά. Σενάριο σχηματικό, καθώς η ταινία προσηλωμένη στο να αποδώσει σωστά τις ψηφιακές χορογραφίες, αγνοεί παντελώς την ανάπτυξη χαρακτήρων (όπως μας είχε δώσει ο Butler τον Λεωνίδα στην πρώτη ταινία) και αν δεν ήταν το ταλέντο της Green, μάλλον θα μιλούσαμε για Β movie και με την βούλα. Ναι μεν το αποτέλεσμα των εφέ είναι πολύ καλό, το να ξαναχρησιμοποιείς όμως μετά από τόσα χρόνια ξανά τα ίδια τρικ (slo-mo blood spatter, σκοτεινή φωτογραφία με έντονες λεπτομέρειες, μουντούς ουρανούς και θάλασσες), δίνουν μια έντονη αίσθηση déjà vu και δεν έχουν καν το πλεονέκτημα του σοκ της πρώτης ταινίας. Φυσικά η άσκοπη βία και το υπερβολικό αίμα χαρακτηρίζουν και πάλι την συνέχεια των 300 και αν σε αυτά προσέξεις ένα λίγο (και ολίγον τι αντιπαθητικό) κεντρικό πρωταγωνιστή (Sullivan Stapleton), καταλαβαίνεις πως η «Άνοδος Της Αυτοκρατορίας» είναι μια αχρείαστη συνέχεια που θα την δεις καθαρά και μόνο, λόγω περιέργειας. Από το 2008 ο κινηματογράφος προχώρησε - δυστυχώς η ομάδα των "300" περίμενε να μας δώσει μια ταινία του 2009, το 2014, κάνοντας το ίδιο λάθος με άλλη μια συνέχεια που θα παρουσιαστεί πιο ψηλά, στη φετινή μας λίστα.

Trailer

---

4. Hercules

Δεν έχω φύγει ποτέ από κινηματογραφική αίθουσα. Ποτέ. Σηκώθηκα λοιπόν στη μέση του "Hercules" να φύγω, αλλά φοβούμενος ότι ο Dwayne Johnson ξέρει που μένω και θα έρθει να με δείρει, κάθισα και είδα ολόκληρο το φετινό του ανοσιούργημα, το οποίο θα καταγραφεί στην ιστορία ως το «πιο παραπλανητικό trailer στην ιστορία του κινηματογράφου», καθώς βλέποντάς το νομίζεις πως θα δεις κάτι σαν τους άθλους του Ηρακλή. Αμ δε! Η ταινία ξεπετάει μέσα σε πέντε λεπτά, τα δύο (εντυπωσιακότερα) από τα δυόμιση λεπτά του trailer και στην συνέχεια εξελίσσεται ως μια ανούσια ιστορία για το πώς ο Ηρακλής δεν ήταν ο υπερ-ημίθεος που όλοι νομίζαμε, αλλά ένας μισθοφόρος με το ασκέρι του που έκανε business με τον υπόκοσμο της τότε εποχής. Ακούς πως «παίζουν» και οι Irina Shayk / Tonia Sotiropoulou και φαντάζεσαι τουλάχιστον σκηνές με παλάτια / όργια κτλ, αλλά φευ, η ταινία είναι ένα διαφημιστικό του Johnson και των μουσκούλων του και είναι τόσο κακή, που μπορείς να πεις ότι ακόμα και ο ίδιος αδικείται! Μακριά!

Trailer

---

3. The Maze Runner

Στα πλαίσια της δεύτερης μεγαλύτερης αγάπης του σύγχρονου Hollywood μετά της υπερηρωικές ταινίες -δηλαδή τις κινηματογραφικές μεταφορές νεανικής λογοτεχνίας (βλέπε "Hunger Games", "The Fault In Our Stars", κλπ)- μας ήρθε η παπάτζα ονόματι "Μazerunner". Aγοράκια νεαρά αφήνονται μυστηριωδώς μηνιαία σε αφιλόξενη πεδιάδα περιτριγυρισμένη από απειλητικό λαβύρινθο. Δημιουργούν μία μικρή κοινωνία, αποκτούν ρόλους, ζούνε οκέη, μέχρι τη μέρα που θα έρθει ο Thomas, και όλα θα αλλάξουν. Η ταινία αυτή στοίχειωσε τα όνειρά μου -κυριολεκτικά- κυρίως αυτά τα φρύδια. Στη μέση ώρα ύπνου που με έστειλαν τα κλισέ και οι υποκριτικές ικανότητες των εμπλεκομένων, πάλευα με σμήνη οργισμένων, λεπτοδουλεμένων αντρικών (;) φρυδιών. Γενικώς, η ταινία δεν κάνει καμία προσπάθεια να διαφοροποιηθεί από το είδος και το μόνο πράγμα που κάνει την ώρα να περνά γρηγορότερα είναι να εντοπίζεις τις άπειρες τρύπες στο σενάριο και να προβλέπεις ανετότατα την κάθε εξέλιξη στην πλοκή. Ακόμα πιο εκνευριστικό είναι το γεγονός πως ξέρεις πως θα κυκλοφορήσουν και άλλες ταινίες, αφού εκεί που τελειώνει η ταινία μένεις μετέωρος παρ' όλο που δεν σε ενδιαφέρει ούτε λίγο να μάθεις τη συνέχεια. Και αν κρατήσεις κάτι, είναι το να μην εμπιστεύεσαι τη βαθμολογία στο ΙMdB, γιατί με εκείνο το εφτάρι γελάνε και οι πέτρες...

Trailer

---

2. The Expendables 3

Το τρίτο μέρος των «Αναλώσιμων» δεν είχε ούτε το στοιχείο του ευχάριστου σοκ του πρώτου, αλλά ούτε το σχετικά διευρυμένο χιούμορ του δεύτερου. Ήταν απλά η απόδειξη πως με δύο προηγούμενες ταινίες στο τσεπάκι του ο Stallone θα μπορούσε να μας σερβίρει κυριολεκτικά ό,τι θέλει και αυτό και έκανε, καθώς η (αναμενόμενη) ερμηνευτική καθίζηση στο τρίτο μέρος ξεπερνά κάθε προσδοκία. Δεχόμαστε την ύπαρξη ταινιών με μηδενικό νόημα και μοναδικό σκοπό ύπαρξης την κατανάλωση ποπ κορν. Δεχόμαστε την κακή ατάκα του Stallone ως επιτηδευμένα κακή και γελάμε με το ατάλαντο του πράγματος. Δεχόμαστε την αναγκαστική αλληλουχία εκρήξεων και πυροβολισμών, την μηδενική χημεία και σεξουαλικότητα των βετεράνων πρωταγωνιστών, την ανύπαρκτη ερμηνευτική τους ικανότητα και την σεναριακή ανυπαρξία τέτοιων ταινιών. Δεχόμαστε να πληρώνουμε αναδρομικά την αγάπη για κακές ταινίες που είδαμε στην παιδική μας ηλικία γιατί και τότε οι γονείς δεν πρόσεχαν τι μας έβαζαν στο βίντεο (αν οι σημερινοί γονείς τρέμουν τα tablets και τα videogames, να τους θυμίσω πως όταν οι ίδιοι ήταν παιδιά ο Ταμτάκος, ο Stallone και ο Τσάκωνας έπιαναν κορυφή στις ενοικιάσεις). Ας σταματήσουμε να τα δεχόμαστε.

Trailer

---

1. Sin City: A Dame To Kill For

Εννέα χρόνια αργοπορημένο, το νέο οπτικό ντελίριο νουάρ, στιλιζαρισμένης βίας και comic αισθητικής του Robert Rodriguez εμπνευσμένο από το cult δημιούργημα του Frank Miller αποτέλεσε μια από τις μεγαλύτερες εισπρακτικές αποτυχίες του 2014, γνωρίζοντας παράλληλα την κατακεραύνωση από κοινό και κριτικούς! Αδίκως; Καθόλου! Το "Sin City" του 2005 είχε την ευτυχία να πατήσει πάνω σε μια αμιγώς πιο στιβαρή και ενδιαφέρουσα τριπλέτα ιστοριών, σε συνδυασμό με την εξαιρετική και πρωτοποριακή για την εποχή της μίξη comic και εικόνας. Η νέα απόπειρα του Rodriguez έχασε εξαρχής αυτήν την πρωτοποριακή της δύναμη, καθώς από το 2005 ο κινηματογράφος έχει εξελιχθεί κατά πολύ σε επίπεδο εφέ και δεν περίμενε ένα δεύτερο "Sin City" για να το πιστοποιήσει. Σε συνδυασμό με το πραγματικά βαρετό κεντρικό story -μιας κατά τα άλλα πολύ καλής ιστορίας στο πρωτότυπο comic, γεγονός που πιστώνει το λάθος στον Frank Miller και το κάκιστο σενάριό του- και την αδιάφορη σκηνοθεσία του Rodriguez - ο οποίος μετά το 2005 έχει πέσει δραματικά σε δημιουργικότητα, το "Sin City 2: A Dame To Kill For" με την βαρετή κλισέ βία και τις αδιάφορες ερμηνείες κέρδισε δικαίως την πρώτη θέση στις απογοητεύσεις της χρονιάς.

Trailer

---

Bonus: The Hobbit: The Battle Of Five Armies

Μετά από 144 λεπτά κακογραμμένων κλισέ και οριακά γελοίων διαλόγων, κάκιστου CGI overdose, αδιάφορης  πλοκής και ακόμα πιο αδιάφορων side-stories, απαράδεκτη «ανάπτυξη» χαρακτήρων και την πιο κακογυρισμένη σεκάνς μάχης από εποχές prequels "Star Wars" - δηλαδή ο απόλυτος πάτος, το τελευταίο κεφάλαιο στην ξεχειλωμένη ιστορία του "Hobbit" αποχαιρετά την Μέση Γη με ένα κόμπο στο στομάχι! To ανοσιούργημα του Jackson κατάφερε και επισήμως, μετά από μια καλή πρώτη ταινία -δεν μοιάζει τώρα τόσο άσχημη ε;- και ένα εξίσου απαράδεκτο δεύτερο μέρος (το οποίο ίσως να παραχαϊδέψαμε στην εποχή του, περιμένοντας ένα επικό κλείσιμο), να κατακρεουργήσει ένα πανέμορφο παραμύθι για χάρη ενός απάλευτου αχταρμά κακών ειδικών εφέ και ακόμα χειρότερου storytelling... Από την έναρξη με την ολιγόλεπτη και άκρως αντι-climax παρουσία του Smaug μέχρι την a la Soul Calibur ατέλειωτη μονομαχία του φινάλε, μέσα σε ένα αχταρμά απιθανοτήτων και απίστευτων καταστάσεων που κάνουν τα όρια περιπέτειας-παρωδίας παντελώς δυσδιάκριτα, το "Battle Of Five Armies", ένα videogame νηπιακού IQ και ακόμα χαμηλότερου δείκτη συναισθηματικής νοημοσύνης, σφραγίζει με τον χειρότερο τρόπο την εποποιία της Μέσης Γης και κάνει εμάς τους fans, πρώτα των βιβλίων και μετά των ταινιών, να παρακαλάμε να μην πέσουν ποτέ στα χέρια του Peter Jackson τα δικαιώματα για το "Silmarillion"!

Trailer