[7]: Mad Max: Fury Road

Δεν θα υπήρχε ποτέ ένα αφιέρωμα σε μια ταινία, για την οποία προέκυψε ήδη ένα 7άρι (βλ. Post apocalyptic movies) και δύο λυσσασμένα θέματα του Raccoon (link και link). Ποτέ.-



Όμως στην μετά από 30 χρόνια επιστροφή του Road Warrior στο πανί, διαπίστωσα κάτι για το οποίο αξίζει όλα τα 7άρια και όλα τα αφιερώματα που θα τολμούσα να κάνω για μια μονάχα ταινία: Αγάπη.

Αγάπη για τον κινηματογράφο. Αγάπη για το ίδιο το μέσο. Όχι «κινηματογράφος για τον κινηματογράφο», αλλά αγνή, ανόθευτη και ειλικρινής αγάπη για την κινούμενη εικόνα και τον θεατή που θα αφεθεί στην μαγεία και το μεγαλείο της. Αγάπη και σεβασμός για κάτι που είναι πολύ παραπάνω από το παρανοϊκό όραμα ενός 70-χρονου ελληνοαυστραλού σκηνοθέτη ή την τιτάνια προσπάθεια ενός team που σίγουρα ρίσκαρε πολλές φορές την σωματική του ακεραιότητα για το όραμα αυτό.



Δεν θα μπορούσα λοιπόν, χωρίς αναδρομές στις τρεις παλαιότερες ταινίες της σειράς και στο θαύμα που ακούει στο όνομα George Miller, παρά να μην αναφέρω τους 7 λόγους που ο νέος "Mad Max", 30 χρόνια μετά, γκαζώνει πιο δυνατά από ποτέ και τρίζει τα θεμέλια του Hollywood-ιανού κατεστημένου:

---

1. It's all in the story (?)



Eίδα πρόσφατα το "Avengers: Age Of Ultron" -δυστυχώς μετά το "Mad Max"- και νομίζω μια μικρή σύγκριση των δύο στο βασικό storytelling μπορεί να με βοηθήσει ώστε να πω αυτό που τριγυρίζει στο μυαλό μου. Στο "Avengers", είδα μια πλειάδα χαρακτήρων, με αρκετό screen time o καθένας να ορμάνε σε μάχες δίχως κάποια απειλή... δεν ένιωσα επ' ουδενί ότι οι τύποι που έβλεπα απειλούνταν από κάτι, ότι μπορεί να πεθάνουν, ότι ο σκοπός τους ήταν κάτι ανώτερο, δεν κατάλαβα γιατί έπρεπε να ειπωθούν τόσα δήθεν cool αμερικανο-σαχλοαστεία στις πιο αχρείαστες περιστάσεις, γιατί έπρεπε να ποζάρουν με το παραμικρό στον φακό, γιατί σε δυόμιση ώρες δεν με ένοιαξε ούτε ένας χαρακτήρας ή η κεντρική ιστορία, γιατί τελωσπάντων ένιωσα σαν παιδί 12 χρονών που βλέπει ένα πραγματικά πολύ κακό και αδιάφορο cartoon Κυριακή πρωί στον Ant1, αντίστοιχης νοημοσύνης.

Το "Fury Road" είχε δεκάδες χαρακτήρες και μέσα σε όλη την υπερβολή και εξτραβαγκάνζα τους, με μισή ατάκα, κατευθείαν έπαιρναν σάρκα και οστά, πνοή και ουσία. Πατώντας πάνω στις θεμελιώδης αρχές του λιτού δη απέριτου και διακριτικού σεναρίου, δηλαδή την σταδιακή ξεδίπλωση της ιστορίας, όσο απλοϊκής και να είναι, μέσα από μικρές σεναριακές γραμμές / σφήνες και όχι υπερφορτωμένα κρεσέντα μπουρδολογίας για να ειπωθεί κάτι πάρα πολύ απλό, το "Fury Road" μας γύρισε δεκαετίες πίσω, θυμίζοντάς μας πως πρέπει να γίνεται η σωστή αφήγηση μιας κινηματογραφικής ιστορίας. Μέσα από πέντε λέξεις και δέκα εικόνες, είπε πολύ περισσότερα από όσα πχ. ψέλλισε το "Αvengers" στο απολύτως απλοϊκό, αφελές και γραμμικό του σενάριο...

Πολιτικές αλληγορίες με σκοπό ξεκάθαρα να δικαιολογήσουν καταστάσεις ΚΑΙ ΟΧΙ διδακτικίστικα να επιβληθούν στον θεατή καταντώντας γραφικές ή απλά για γέλια από ένα πιο ώριμο κοινό (ακόμα θυμάμαι την αρνητική εντύπωση που μου είχε κάνει το safe και καλά ριζοσπαστικό διδακτικίστικο σχόλιο στο "Winter Soldier" από τον ίδιο τον Cap περί παρακολούθησης και τρομοκρατίας-μοναδικό ίσως μελανό σημείο σε μια κατά τα άλλα εξαιρετική οικογενειακή περιπέτεια), ουσιώδη σχόλια περί φανατισμού, φασισμού και ένα πολύ πετυχημένο και απόλυτα σοβαρό σχόλιο για την θέση της γυναίκας σε ένα τέτοιο κόσμο (που ξεκίνησε μια απολύτως ηλίθια θύελλα αντιδράσεων -τα λέει όμορφα ο Raccoon εδώ). Ξανατονίζω όμως -εξ ου και δεν αναλύω το όλο πολιτικό / φιλοσοφικό πλούσιο πλέγμα της ταινίας- ότι όλα αυτά χρησιμοποιήθηαν ΟΡΘΑ για να στηθεί η πλοκή και να δωθεί το βασικό σεναριακό bust στην δράση, όπως κάθε σενάριο ταινίας δράσης οφείλει να είναι...

Τουλάχιστον εξαιρετική η προσσέγιση της ιστορίας, μιας ιστορίας που πατάει γερά τα πόδια της, μέσα στα old school-western από τη μία της σχολής Ford, στο σινεμά του Buster Keaton και στις ταινίες του Fritz Lang και σια από την άλλη (οι σινεφιλ, όχι αναφορές αλλά πολύ σωστά παραπομπές είναι πραγματικα άπειρες), καθιστώντας μεγάλο μέρος της ταινίας σχεδόν βωβό -ο Max κατά τα γνωστά, μουγκρίζει οριακά 20 ολοκληρωμένες προτάσεις στην ταινία- δίνοντας έτσι το κατάλληλο πάτημα στον σκηνοθέτη / σεναριογράφο να βάλει τον ίδιο τον θεατή στο κάθισμα του συνοδηγού, δίπλα ακριβώς στην δράση. Χαρακτήρες αναπτύσσονται εξαιρετικά με απειροελάχιστους διαλόγους, side-characters που περιμένεις να υπάρχουν απλά ως υποβοηθήματα της πλοκής και τίποτε άλλο παίρνουν εξαιρετική βαρύτητα και υπόσταση, εξαιτίας πάντα ενός μαζεμένου, λιτού, απέριττου και συγκεντρωμένου σεναρίου, το οποίο δίνει ακριβώς αυτό που επιθυμεί, δηλαδή δύο ώρες ανελέητου κυνηγητού με ουσιαστικά πέντε σελίδες διαλόγων για όλο το cast, επαναπροσδιορίζοντας εκ νέου αυτό που «κινηματογραφικό χρόνο».

---

2. The Forgotten Art of Directing



Ο George Miller δεν είναι κάποιος χθεσινός. Ένας άνθρωπος που έχει περάσει από σχεδόν όλα τα κινηματογραφικά είδη με επιτυχία, παρά το γεγονός ότι δεν έκανε πολλές ταινίες στην καριέρα του, φρόντισε με κάποιες από αυτές να αλλάξει τον τρόπο που γυρίζονται σήμερα οι ταινίες δράσης. Το τελευταίο 20λεπτο του "Road Warrior" παραμένει ακόμα και τώρα, ένα μάθημα μοντάζ, φωτογραφίας, χορογραφίας της δράσης και σκηνοθεσίας. Μέσα σε 20 λεπτά φρόντισε να αλλάξει μια και καλή το πώς θα γυρίζονται έκτοτε οι σκηνές δράσης και αγωνίας αλλά και κατέδειξε τι δυνατότητες μπορεί να έχει ένας σκηνοθέτης που δεν διστάζει να ρισκάρει τα πάντα για το όραμά του.

Αν το "Fury Road" αναγκαστεί να μείνει στην Ιστορία για μια μόνο του αρετή, αυτή θα ήταν η σκηνοθεσία. Δεν θα κάνω μια περιγραφική παρουσίαση του στυλ του Miller και της πορείας του μέχρι τώρα, ούτε το πόσο σημαντικός είναι στο παγκόσμιο σινεμά και πόσοι γνωστοί σκηνοθέτες τον βλέπουν σαν πατέρα όλων. Θα αρκεστώ να πώ ότι η σκηνοθεσία στο "Fury Road" εξαφανίζει από την οθόνη, ότι έχουμε δει τα τελευταία 15 χρόνια σε ταινία του είδους. Παρανοϊκή ταχύτητα στα frames όπως τότε, α-πί-στευ-τες γωνίες λήψεως, μεγαλοπρεπή πλάνα, εξωφρενικής εμπνεύσεως μοντάζ και μια ξεκάθαρα αναρχική κινηματογραφική προσέγγιση στην σκηνογραφία, καθιστούν τον Miller στα 70 του χρόνια ώς έναν από τους πιο ριζοσπάστες σκηνοθέτες του σήμερα...

Εκμεταλλευόμενος απόλυτα το απόκοσμο σκηνικό της ερήμου, της μαγική φωτογραφία της ταινίας και το εξίσου άψογο soundtrack (το οποίο περιέχει μέσα και δύο κομμάτια της Καραϊνδρου), στήνει σκηνές που καταφέρνουν να σε αφήσουν με το στόμα ανοικτό, εν έτει 2015, απορρώντας -σε άμεση συνάφεια με το 3ο point- πώς κατάφερε να τις γυρίσει δίχως ψηφιακά εφέ παρά μόνο με κασκαντέρ και επικίνδυνα stunts. Από μία άποψη είναι ίσως λυπηρό για τον ίδιο τον κινηματογράφο, που εν έτει 2015 ένας 70-χρονος Αυστραλός που έχει να γυρίσει live action ταινία πάνω από 15 χρόνια, μέσα σε δύο ώρες διαγράφει όποιον νέο σκηνοθέτη υπάρχει εκεί έξω σε αυτό το επίπεδο με τόσο χαρακτηριστική ευκολία και τέτοια αναρχική διάθεση.

Ξεχάστε την κλισέ σκηνοθεσία των αντιστοίχων ταινιών μέχρι τώρα, τα βαρετά πανοραμικά, τα ανούσια slow motion την εμετική shaky camera και την ακατανόητη δράση που δεν καταλαβαίνεις τι βλέπεις. Ο Miller προσφέρει αυτό ακριβώς που χρειάζεται, δηλαδή θέαμα και ουσία σε πρώτο πλάνο, καθαρά, βιρτουόζικα, γεμάτος με ένταση και νεύρο, χωρίς να θυμίζει πραγματικά τίποτα από όσα έχουμε δεί τα τελευταία 15 χρόνια. Πώς θα μπορούσε άλλωστε, όταν στα 120 λεπτά της ταινίας αυτό που παρακολουθείς, είναι μια καταδίωξη 90 λεπτών χωρίς σταματημό, χωρίς ανάσα και δεν θέλεις να τελειώσει;

Ο Gorge Miller άλλαξε τον κινηματογράφο στις αρχές της δεκαετίας του '80. Και το κάνει ξανά το 2015.

Αυτό από μόνο του, αξίζει κάτι πολύ παραπάνω από ένα απλό χειροκρότημα.

---

3. It's all Practical



Το μεγάλο ατού της ταινίας, μετά την σπιντάτη σκηνοθεσία, είναι ξεκάθαρα η μειωμένη χρήση των ειδικών εφέ και η επιμονή στο πρακτικό κομμάτι. Το κοινό έχει μπουχτίσει τον ψηφιακό αχταρμά και την εξόφθαλμη αναληθοφάνεια. Οι συντελεστές της ταινίας φρόντισαν να κάνουν τον θεατή να ταυτιστεί όσο το δυνατόν περισσότερο με τους πρωταγωνιστές του έργου, καθώς αλλιώς συμπάσχεις με ένα τύπο δεμένο σε ένα πάσσαλο πάνω σε ένα αμάξι που τρέχει με τα 200 και αλλιώς με μια ψηφιακή βερσιόν του πάνω σε ένα ψηφιακό αυτοκίνητο, μέσα σε ένα πράσινο δωμάτιο... η ταινία δέχεται το άγγιγμα του CGI όσο ακριβώς χρειάζεται, για τις απολύτως αναγκαίες σκηνές -όπως αυτή μιας υπέροχης τοξικής ψυχεδελικής ανεμοθύελλας-, ενώ το φιλμ λουστράρεται και γυαλίζεται όσο ακριβώς και πάλι χρειάζεται, ώστε εκτός από τη σκόνη και τη λάσπη που καλύπτει τα πάντα, το κοινό να δεί και μια ταινία των '80s γυρισμένη σήμερα, όχι μια ταινία των '80s γυρισμένη στα '80s και να φαντάσει out-dated. Είναι πραγματικά εντυπωσιακό το πώς όλα αυτά τα τρελά, παρανοϊκά και ανορθόδοξα που λαμβάνουν χώρα στο πανί, είναι προϊόν μια υπερπροσπάθειας ενός πολυάριθμου συνεργείου αφοσιωμένου σε ένα στόχο, δηλαδή την όσο το δυνατόν πιο ρεαλιστική τους απεκόνιση στην οθόνη. Επίσης είναι εντυπωσιακό το πως δεν τραυματίστηκε κανείς ανάμεσα σε τόσα εξωφρενικά stunts και κασκαντεριλίκια, καθώς σχεδόν όλες οι σκηνές κόβουν την ανάσα με την τόλμη και την τρομακτική τους εκτέλεση στην παραμικρή λεπτομέρεια.

Το εικαστικό κομμάτι της ταινίας, ένα αριστούργημα από μόνο του, θα μπορούσε απλά να χαρακτηριστεί σαν ένας πίνακας του Ιερώνυμου Μπός on crack, καθώς η κυριολεκτικά jaw-dropping αισθητική της ταινίας, ένα αμάλγαμα σαδομαζοχιστικού comic και 2000AD (το γνωστό αγγλικό περιοδικό-βίβλος των comic επιστημονικής φαντασίας) αφήνει και τον πιο δύσπιστο θεατή αποσβολωμένο να χαζεύει αυτόν τον θαυμαστό, τρομακτικό και παράλληλα τόσο εξωφρενικό κόσμο που οραματίστηκε ο Miller για το τέλος της Ανθρωπότητας.

---

4. Rated-R



Απλά πράματα-και σύντομα. Η ταινία δεν έχει ιδιαίτερο αίμα και gore σκηνές... είναι όμως αρρωστημένα βίαιη και σκληρή όταν πρέπει. Και η λαίλαπα του PG-13 παίρνει ένα υπερήφανο υψωμένο μεσαίο δάχτυλο εδώ, καθώς όπως και στα πρώτα "Mad Max", ο Miller δεν μασάει τα λόγια του και δεν περιορίζεται από τίποτα. Η ταινία είναι ξεκάθαρα για ενήλικους, σοκαριστική και σκληρή όσο ακριβώς χρειάζεται, χωρίς να γίνεται ούτε ένα blood and guts porn, ούτε μια αφελής περιπέτεια με δύο ανοιγμένες μύτες και ένα κόψιμο πάνω από το φρύδι. Ήταν καιρός, ήταν ανάγκη, ήταν επιθυμία όλων επιτέλους να κυκλοφορήσει ένα σωστό R-Rated blockbuster, όπως τότε...

---

5. All the Right People



Υπήρξε μεγάλος πονοκέφαλος, ακόμα και σε μένα, όταν ανακοινώθηκε ότι ο Max θα «άλλαζε» πρόσωπο και από τον Mel Gibson, θα πέρναγε στον Tom Hardy. Δεν δίστασα πολύ τελικά, καθώς ο Gibson έχει γεράσει αρκετά, έχει αλλάξει, δεν ξέρω αν θα είχε σοβαρές προοπτικές να σηκώσει πάλι στους ώμους του τον ρόλο που τον έκανε διάσημο σε ηλικία μόλις 21 ετών.

Ο Hardy δεν απογοήτευσε εν τέλει. Νέος Max για ένα νέο κοινό και μια νέα ταινία που δεν αντιγράφει τον εαυτό της αλλά εξελίσσεται, εξελίσσοντας και τον πρωταγωνιστή της. Όλα τα αγαπημένα στοιχεία του αρχέτυπου αντι-ήρωα είναι εδώ: Λιγομίλητος, βαρύς, κυνικός, πανούργος, σκληρός και τυχοδιώκτης. Ο Hardy κερδίζει το στοίχημα και στέφεται ιδανικός Max Rockatansky για τη νέα γενιά, βασανισμένος από οράματα αυτών που δεν κατάφερε να σώσει, μια ύπαρξη που έχει κόψει κάθε συναισθηματικό δεσμό με τον κόσμο των ζωντανών και ζει στο κόσμο των πνευμάτων και των προσωπικών του δαιμόνων.

Δίπλα του, ισάξια και εκπλήσσοντας τους πάντες, η Charlize Theron ως Furiosa, κάνει κάτι εξίσου μοναδικό: Πλάθει την πρώτη γυναίκα ηρωίδα στα πρότυπα της Helen Ripley του "Alien", μετά την Sarah Connor του "Terminator"... η ταινία μπορεί να λέγεται "Mad Max" αλλά σίγουρα το "Fury Road" ανήκει σε αυτήν... σχεδόν κλέβει τη παράσταση από όλο το cast με τον δυναμικό και πολύπλοκο χαρακτήρα που ερμηνεύει, πλάθοντας έναν τόσο ισχυρό γυναικείο χαρακτήρα που προβλέπεται να γίνει κλασσικός. Το υπόλοιπο cast όμως δεν πάει πίσω, με τον Nicolas Hoult να δίνει μια τρομερή ερμηνεία και πνοή σε έναν καθοριστικό χαρακτήρα -ο ορισμός του character development- ενώ ο κύριος ανταγωνιστής της ταινίας, ο υποβλητικός Immortan Joe, θα κλείσει το μάτι στους φίλους της σειράς καθώς τον ερμηνεύει ο Hugh Keays-Byrne, o original Toecutter από το πρώτο "Mad Max", με μια φρικαλέα μάσκα οξυγόνου μονίμως στο πρόσωπό του.

---

6. ΑΥΤΟΣ ΔΙΑΟΛΕ!

---

7. The End of an Era

Άν κάνει κανείς μια αναδρομή στο παρελθόν του εμπορικού σινεμά, θα δεί ότι η χρυσή του περίοδος, τα '80s, μας πρόσφεραν τον Indy, τον E.T., τον John Mcclain, τα Aliens, τον Terminator, τον Marty Mcfly, τον Luke, τον Han, τον Chewie και την λοιπή παρέα, τους Ghostbusters, τον Khan, τον Riggs και ούτε εγώ ξέρω πόσους ακόμα ξεχνάω να αναφέρω... Μια θρυλική κυριολεκτικά εποχή για τον εμπορικό αμερικάνικο κινηματογράφο, που συνδύασε ιδανικά υψηλή ποιότητα με θέαμα, αλλάζοντας μια και καλή το Hollywood και έδωσε την ευκαιρία να ξεπεταχτούν θρυλικοί χαρακτήρες-σκηνοθέτες-πρωταγωνιστές, σημεία αναφοράς μέχρι και σήμερα.

Τα '90s από την άλλη, έδωσαν χώρο στα ανεγκέφαλα cheesy sci-fi flicks τύπου "ID4" και "Fifth Element" να κυριαρχήσουν -ανέλπτιστα όμως επιτυχημένα, μέσα στην αφελή cult-ίλα που τα περιέβαλλε, ενώ επί της ουσίας, έδωσαν με τη σειρά τους εξίσου εξαιρετικά αποτελέσματα όπως τον T2, τους δεινόσαυρους του Spielberg, τους "Άνδρες Με Τα Μαύρα", τον Νήο και την Τρίνιτυ, τον Γούντη και τον Μπάζ, τον Κέβιν Μακάλιστερ, τον Χάνιμπαλ, τον Λεόν, το "Heat" -την πιο Αντρική ταινία από καταβολής κόσμου- κ.o.κ., οι οποίοι μπορεί να έχαναν ελαφρώς σε θέαμα συγκριτικά με τα '80s, κέρδισαν όμως λίγους παραπάνω πόντους σε συναισθηματικό επίπεδο, παραδίδοντας blockbuster λίγο πιο σκεπτόμενα, πιο σκοτεινά, λιγότερο εντυπωσιακά αλλά εξίσου απολαυστικά...

Και στη συνέχεια, ήρθαν τα '00s τα οποία έδωσαν...το "Avatar"...την υπερηρωική ανοησία... τα "Underworld"... τον κάθε "Eragon" και την κάθε "Narnia"... με ελάχιστες εκλάμψεις τύπου "Dark Knight", "Bourne" trilogy, "Inception" ή "District 9", η δεκαετία των '00s, αρχούσης από την ανίατη ασθένεια που ακούει στο όνομα George Lucas και τον CGI εμετό που έφερε μαζί με την νέα τριλογία του "Πολέμου Των Άστρων", θα μείνει για πάντα στο νού σαν η αρχή του τέλους για την χρυσή εποχή του blockbuster... ακόμα και η τριλογία του "Lord Of The Rings", η οποία αγαπήθηκε και πρωτοστάτησε στα '00s από πλευράς Box office, βραβείων και κριτικής αποδοχής, αναγκάστηκε να αμερικανοποιηθεί και να απλοποιηθεί σε σημείο ώπου να αγγίζει την παιδική αφέλεια και την slapstick σαχλαμάρα...

O CGI οχετός σε συνδυασμό με το πλέον τραγικό PG-13 που μετά τα '90s καθιερώθηκε σχεδόν καθολικά, «σκότωναν» μέσα με τη μέρα, χρονιά με τη χρονιά τα οράματα πολλών σκηνοθετών και τις ανάγκες του κοινού για συγκινήσεις που κάποτε σήμαιναν πολλά περισσότερα από μια δίωρη ανεγκέφαλη «διασκέδαση» μπροστά σε μια ψηφιοποιημένη ανέμπνευστη «αμερικανιά» του σωρού.

Σε συνδυασμό με ένα σωρό νέες «λαίλαπες» όπως την shaky camera ή την απολύτως γραμμική safe ιστορία και την νεα «αναγκαία μόδα» των reboots / remakes / sequels / prequels, με ξεκάθαρα πλέον μονοδιάστατους ήρωες, έδωσε σε ταινίες όπως πχ το "Avatar" το κλειδί για τον θρόνο του Box office και ώθησε τους νέους σκηνοθέτες να ακολουθήσουν την σωστή εμπορική πεπατημένη της εποχής τους.

Κάτι τέτοιο συνεχίζεται και τώρα στα '10s, με ακόμα μεγαλύτερο ρυθμό και ζήλο, καθώς πλέον η κορυφή του Box office φαντάζει σε όλους σαν ένα βραβείο ανώτερο μιας καλής ιστορίας ή μιας θέσης στο χρονοντούλαπο της ιστορίας δίπλα στις πετυχημένες ταινίες του παρελθόντος... Με την Disney να έχει τα δικαιώματα των μεγαλυτέρων ονομάτων της εποχής, δεν είναι δύσκολο να φανταστεί κανείς πόσο ελεγχόμενα και safe προκύπτουν όλα τα μεγάλα blockbuster σήμερα, σύμφωνα πάντα με τους εμπορικούς κανόνες του σύγχρονου αυτού κολοσσού.

Ευτυχώς υπάρχουν και οι εξαιρέσεις, καθώς μια γενικότερη αποστροφή προς το υπερβολικό CGI και αυτήν την κουραστική απρόσωπη και ψυχρή μανιέρα που είχε ήδη δημιουργηθεί, άρχισε να ωθεί μερικούς σκηνοθέτες στην επιστροφή στις ρίζες, στους καλογραμμένους χαρακτήρες, στην σωστά δομημένη ιστορία, στην πιο ενήλικη προσέγγιση -χωρίς να χάνετε όμως η ουσία της ταινίας, δηλαδή η διασκέδαση, πίσω από βαρύγδουπα θέματα και πομπώδεις πολιτικούς ψευτοπαραλληρισμούς- τις ερμηνείες, στην ελάχιστη χρήση ειδικών εφέ και στην πιο βιρτουόζικη, προσωπική σκηνοθεσία... ταινίες όπως το "The Raid" 1 & 2, "Kick-Ass", ή το "Dredd 3D", αν και έχασαν τη μάχη των ταμείων απέναντι σε υπερηρωικά κλισέ και βαρετούς κολανοφόρους μποντιμπιλντεράδες που ποζάρουν όλο λάμψη και χολυγουντιανή ματαιοδοξία στη κάμερα, κέρδισαν κριτικούς και ένα πιο μικρό, επιλεκτικό κοινό, που είδε μια μικρή λάμψη φωτός στο ταλαιπωρημένο σύγχρονο πεδίο της blockbuster διασκέδασης. Επιπλέον σκηνοθέτες όπως ο Christopher Nolan ή ο Alfonso Cuaron, αν όχι αψεγάδιαστοι, τουλάχιστον ειλικρινέις, προσπαθούν να σεβαστούν στο σύγχρονο κοινό προσφέροντας εξίσου πρωτότυπες και δη εμπνευσμένες δημιουργίες, μακρυά απο τις επιτάξεις της μόδας και τους στουντιακούς περιορισμούς.

Το παραπάνω ιστορικό είναι μια πολύ γενική διαπίστωση ενός 30άρη με σίγουρες ελλείψεις και αρκετή προσωπική άποψη πάνω σε συγκεκριμένα θέματα, όχι ιδιαίτερα αντικειμενική Δεν παύει όμως ο βασικός επίλογος, δηλαδή ότι η υπερβολική χρήση CGI, τα κακογραμμένα γραμμικά σενάρια, το PG 13, η ανέμπνευστη ανακύκλωση χαρακτήρων / σεναρίων και η διεκπαιρωτική σκηνοθεσία κοντά στο πνεύμα της εποχής που υπόσχεται μια ασφαλή πορεία στα ταμεία, να ισχύει στο ακαίρεο για αυτή τη νέα χιλιετία.-

Ένα απλό παράδειγμα, είναι αυτό του μελλοντικού "Batman V Superman: Dawn Of Justice". Το μεγαλύτερο επερχόμενο blockbuster της δεκαετίας που διανύουμε (άσχημη κόντρα σώμα με σώμα με το επερχόμενο "Star Wars"), είναι μια κομιξοταινία, για δύο χιλιοειπωμένους χαρακτήρες που θα παίξουν ξύλο...

Επαναλαμβάνω...θα παίξουν ξύλο.

Το όλο marketing και premise της ταινίας, είναι ότι... ΘΑ ΠΑΙΞΟΥΝ ΞΥΛΟ!

Αλήθεια, αυτό που συνεχώς τονίζουν οι δημιουργοί, οι αφίσες, το τρέηλερ, είναι ότι ΘΑ ΠΑΙΞΟΥΝ ΞΥΛΟ!

Το πιο εμπορικό χαρτί των '10s είναι μια ταινία ενός τρίτου κινηματογραφικού Superman (που δεν αγαπήθηκε και πολύ) και ενός τέταρτου κινηματογραφικού Batman (που μισήθηκε πριν καλά καλά βγεί η πρώτη φωτογραφία του με το κουστούμι του Σκοτεινού Ιππότη), οι οποίοι, μετρώντας ο ένας μια ταινία στο ενεργητικό του και ο άλλος καμία, θα παίξουν ψηφιακές μπουνιές επί δύο ώρες και στο τελευταίο μισάωρο λογικά θα τα βρούν.

Αυτός είναι ο εμπορικός κινηματογράφος του σήμερα. Κάποτε ο Ίντυ μετουσίωνε την πιο γλυκιά μελαγχολία της εφηβείας και το πιο ανέμελο μας καλοκαίρι σε περιπέτεια, χρίζοντας τον Σπίλμπεργκ ως τον μεγαλύτερο Παραμυθά στην ιστορία του Σινεμά, ή ο Κάμερον έδινε μια ένεση αδρεναλίνης στη καρδιά του θεατή φτιαγμένη από υγρό μέταλλο αλλά και γεμάτη με κινηματογραφική αγάπη, και τώρα το μεγαλύτερο χαρτί της δεκαετίας, είναι δια χειρός Ζακ Σνάηντερ (...) και αφορά μια ήδη κλισέ ιστορία ανάμεσα σε δύο κουρασμένες προσωπικότητες που απλά βρέθηκαν σε λάθος μέσο και ψάχνουν το δρόμο για το χαρτί, εκεί όπου ανήκουν, χρόνια τώρα, ΕΠΕΙΔΗ Η ΑΝΤΙΠΑΛΗ ΕΤΑΙΡΕΙΑ ΠΡΟΛΑΒΕ ΚΑΙ ΕΒΓΑΛΕ ΤΗΝ ΔΙΚΙΑ ΤΗΣ ASSEMBLE ΟΜΑΔΑ ΥΠΕΡΗΡΩΩΝ.

Αυτά είναι τα '00s και τα '10s. Και τον Μάιο του 2015, αμέσως μετά την παγκόσμια επιτυχία των "Avengers: Age Of Ultron", ένας φίλος από τα πολύ παλιά, ήρθε για να δέσει στο καπό του αμαξιού του τους "Avengers", τους "Fast And Furious" κτλ, να τους σύρει στην έρημο και να τους αφήσει εκεί ώστε να πεθάνουν από λυψειδρία...

Αυτό έκανε το "Mad Max: Fury Road". Πήρε εκδίκηση. Έδειξε με πολύ απλή γλώσσα, πως γυρίζεται μια περιπέτεια εν έτει 2015, σε μια εποχή που τα έχουμε δεί, πρακτικά όλα. Χωρίς πολλά εφέ, με άψογη σκηνοθεσία, άψογο σενάριο και άριστη δομή, καταπληκτικές αθόρυβες και ουσιώδεις ερμηνείες και μια αυθεντική τρέλα πίσω από το τιμόνι του (και όχι την γνωστή ψεύτικη cool δοκιμασμένη Hollywood-ιανή καραμέλα), έδειξε σε όλους τους επίδοξους «μεγάλους» σκηνοθέτες της νέας γενιάς του Hollywood, πώς ο κινηματογράφος δεν είναι videogame ούτε μια σειρά από διαγράμματα κέρδους και εσόδων. Έκανε μια διαδρομή με κομμένα φρένα και τέζα το γκάζι ακριβώς μέσα στη καρδιά του σύγχρονου Hollywood, την εμβόλισε, την άφησε να αιμοραγεί και οδήγησε κατευθείαν στην καρδιά του θεατή, ώστε εκεί μονάχα να σταματήσει και να χαθεί μέσα της.

Ακόμα και αν το θέαμα δεν είναι για όλους, λόγω της ιδιαιτερότητάς του, κανείς δεν μπορεί να μείνει ασυγκίνητος από αυτή την άγρια κούρσα κόντρα στο ίδιο το σύστημα που έθαψε αυτές τις ταινίες με τον καιρό, το κωλοδάχτυλο που υψώθηκε στον αέρα και τους δαιμονισμένους ήχους μιας μηχανής που δεν έπαψε ποτέ να καίει...

Αυτός είναι ο "Mad Max" του σήμερα.-



Εncore

To "Mad Max: Fury Road" είναι μια από τις πιο αναρχικές, παρανοϊκές, πρωτότυπες, ψυχαγωγικές, θεαματικές, τρομακτικές, αγωνιώδεις, σπιντάτες, ριζοσπαστικές, πιο heavy metal περιπέτειες που γυρίστηκαν ποτέ. Αποτελεί την κλωτσιά στα @@ που τόσο καιρό κάποιος έπρεπε να δώσει στο Hollywood-ιανό κατεστημένο και μια ζωντανή απόδειξη του τι μπορεί να κάνει ένας άνθρωπος, ο οποιοσδήποτε άνθρωπος με όραμα και ταλέντο, εφόσον δεν προδώσει τα ιδανικά του και ακολουθήσει το ένστικτό του εκεί που τον οδηγεί, χωρίς φρένα, με το γκάζι πατημένο και τα μάτια κολλημένα στον ορίζοντα...

Η ιστορία του Τρελού Μαξ ήρθε για να μείνει και να γράψει εγωιστικά και με τσαμπουκά τον επίλογο (;) σε ένα σινεμά που αρνήθηκε να πεθάνει.

Ας ελπίσουμε ότι από αυτή την εμπειρία, οι τόσοι νέοι και ακόμα άγνωστοι σκηνοθέτες με ταλέντο και όραμα, θα παραδειγματιστούν και θα συντηρήσουν την φλόγα της μηχανής αναμμένη, εώς ότου καεί ξανά και τότε κάποιος άλλος Τρελός θα βρεθεί να πετάξει την πρώτη σπίθα, να φτύσει την πρώτη τζούρα βενζίνης στον κινητήρα...



What a lovely day...