Rise Today: Η frontline του σκληρού ήχου σήμερα

Όσοι ασχολούνται λίγο πιο επισταμένα με τον χώρο της rock / metal μουσικής στη χώρα μας έχουν καταλάβει πως για να εκτιμήσουμε ένα συγκρότημα συνήθως πρέπει να περάσουν πολλά χρόνια. Να εκτιμηθεί έξω, να φτάσει στο απόγειο της καριέρας του, να μεγαλώσει τόσο ώστε να αγνοεί τη χώρα μας, όπως εμείς αυτό παλιότερα, και να βρεθεί σε πτωτική πορεία για να έρθει, σε αρκετές περιπτώσεις δυστυχώς, να μας παρουσιάσει ξαναζεσταμένο φαγητό ή να συμπληρώσει ένσημα.

Στο παρόν άρθρο γίνεται μια καταγραφή των ονομάτων που είναι η σημερινή front line του σκληρού ήχου. Δεν ανακαλύπτουμε κανένα διαμάντι, αλίμονο. Απλά, για μια ακόμα φορά η επιτυχία των συγκροτημάτων αυτών είναι δυσανάλογη στη χώρα μας σε σχέση με τα μουσικά κέντρα του κόσμου (κεντρική Ευρώπη, Ηνωμένο Βασίλειο, Ηνωμένες Πολιτείες, Ιαπωνία). Τους έχουν υπερτιμήσει εκεί ή τους έχουμε υποτιμήσει εδώ; Όπως και να έχει -λαμβάνοντας την ευκαιρία των μαζεμένων νέων κυκλοφοριών από τα εν λόγω συγκροτήματα- παρατίθενται κάποια στοιχεία που μπορεί να αποτελέσουν το εφαλτήριο για την ενασχόληση μαζί τους. To Rocking.gr σας παρουσιάζει τα στοιχεία 10+1 συγκροτημάτων που αξίζουν της προσοχής σας.

1. Alter Bridge



Βασικά συστατικά: Αυτή είναι η μόνη ίσως νέα μπάντα που δεν αποτελείται και από νέους μουσικούς, αλλά είναι τόσο φρέσκια και έχει τόση δυναμική να επιδείξει που δεν γίνεται να αγνοηθεί. Οι εναπομείναντες Creed πλην του τραγουδιστή βρήκαν στο πρόσωπο του Myles Kennedy τον πιο περιζήτητο τραγουδιστή στο hard rock σήμερα. Με δύο δίσκους στο ενεργητικό τους δεν είναι πλέον ελπίδα, είναι δύναμη.

Γιατί ξεχωρίζουν: Αδιαμφισβήτητα λόγω της φωνής του Myles Kennedy. Δευτερευόντως λόγω του ότι ο Mike Tremonti που είναι υποτιμημένος κιθαρίστας βρήκε πρόσφορο έδαφος πέραν των εμπορικών περιορισμών των Creed και σε συνεργασία με τον Kennedy έχουν φτιάξει ένα πολύ δυνατό δίδυμο.

Γιατί δυσκολεύονται κάποιοι να τους αποδεχτούν: Πιθανότατα λόγω των Creed που αποτελούσαν το μουσικό παρελθόν των μουσικών που συνθέτουν τα τρία τέταρτα των Alter Bridge. Ποτέ δεν ήταν συμπαθείς στη χώρα μας και τόσο σημαντικοί εκτός Αμερικής.

Highlight: Το φλερτ κάποιων διάφορων τυχαίων μουσικών με τον Kennedy. Στην αρχή τον ήθελαν οι Velvet Revolver για αντικαταστάτη του Weiland, μετά τον επέλεξαν οι Page, Jones, Bonham να φορέσει τα παπούτσια του Plant, αλλά τελικά έγινε frontman της προσωπικής μπάντας του Slash. Συμπτώσεις.

Remember To Forget: Δεν μπορεί να πει κανείς πως είχαν κάποια κακή στιγμή τώρα.

Οι ζωντανές εμφανίσεις: Από φήμη τα πάνε εξαιρετικά και εδραιώνουν το όνομά τους περιοδεία με περιοδεία. Αν το DVD στο Άμστερνταμ που έχουν κυκλοφορήσει  λέει έστω και τη μισή αλήθεια, είναι φωτιά και λάβρα.

Ο δίσκος που κάνει τη διαφορά: Το "Blackbird". Το δεύτερο άλμπουμ τους μαγεύει, δεν έχει filler ακόμα και αν ψάξετε όλα τα bonus tracks.

Το τραγούδι που πρέπει να ακούσετε: Το ομώνυμο από το "Blackbird". Όσα καλά τραγούδια και να έχουν, συνθέσεις σαν κι αυτό δεν γράφονται συχνά. Τρομερό συναίσθημα.

Το videoclip που πρέπει να δείτε: To "Broken Wings" από το ντεμπούτο τους "One Day Remains". Όχι τίποτα άλλο, αλλά εγώ αυτό είδα και κόλλησα όταν είχε πρωτοβγεί.

Η διασκευή που τους χαρακτηρίζει: Διασκευάζουν κλασσικά πράγματα συνήθως σε συναυλίες τους. Από AC/DC, Led Zeppelin, Deep Purple και Ozzy θα πω το "Travelling Riverside Blues" του Robert Johnson, που παίζουν στο επίσημο DVD.

Το σήμερα και το αύριο: Οι μετοχές του Kennedy έχουν φτάσει στο Θεό και ο νέος δίσκος με τον (προσωρινό;) τίτλο "III" είναι έτοιμος και θα κυκλοφορήσει τον Οκτώβριο. Οι προσδοκίες είναι παραπάνω από τεράστιες.

---

2. Atreyu



Βασικά συστατικά: Ξεκίνησαν από το metalcore και μπολιάζοντας με μελωδία διαρκώς τη μουσική τους έχουν εδραιωθεί σε Ευρώπη και Αμερική στηριζόμενοι σε ένα «μορφονιό» τραγουδιστή που τυγχάνει να είναι Έλληνας ομογενής και έναν drummer που έχει φωνάρα και αν χρειαστεί παίζει και πιάνο και κιθάρα ή ό,τι χρειαστεί.

Γιατί ξεχωρίζουν: Γιατί ισορροπούν με πολλή μαεστρία μεταξύ των μοντέρνων screaming φωνητικών και της μελωδίας. Ξέρουν να γράφουν πιασάρικα τραγούδια και έχουν και την απαραίτητη εμφάνιση.

Γιατί δυσκολεύονται κάποιοι να τους αποδεχτούν: Λίγο το trendy της εμφάνισής τους, λίγο το core στοιχείο, λίγο το ότι είναι «τεντυμπόηδες», δεν βοήθησε να τους πάρει και ποτέ στα σοβαρά ο μέσος οπαδός του ήχου στη χώρα μας.

Highlight: Μάλλον το ότι δυο συνεχόμενες φορές μπήκαν στο top ten του Billboard.

Remember To Forget: Τα φωνητικά του Vakartza σε κάποια live, ειδικά όταν πάει να τραγουδήσει πιο καθαρά δεν είναι και το δυνατό τους σημείο.

Οι ζωντανές εμφανίσεις: Καλά λόγια λένε, άλλα όχι εξαιρετικά. Η αλήθεια είναι ότι ο διττός ρόλος drummer / τραγουδιστή του Saller πρέπει να δημιουργεί κάποια προβλήματα.

Ο δίσκος που κάνει τη διαφορά: Το "Lead Sails, Paper Anchor" που είναι γεμάτο τραγούδια με προοπτική επιτυχίας. Το ένα καλύτερο από το άλλο είναι τα περισσότερα.

Το τραγούδι που πρέπει να ακούσετε: Το "Storm To Pass" από τον τελευταίο τους δίσκο "Congregation Of The Damned".

Το videoclip που πρέπει να δείτε: Το  video του "Becoming The Bull" μεταφέρει μέρος της ενέργειας που τους χαρακτηρίζει.

Η διασκευή που τους χαρακτηρίζει: Η πρωτότυπη διασκευή στο "You Give Love A Bad Name" που ισορροπεί μεταξύ core και μελωδίας, όπως και οι ίδιοι.

Το σήμερα και το αύριο: Έβγαλαν δίσκο στα τέλη του 2009 και οργώνουν συναυλιακά όπου βρουν για να μεγαλώσουν το όνομά τους.

---

3. Avenged Sevenfold



Βασικά συστατικά: Παιδικοί φίλοι, με αρχές και tattoo, που ισορροπούν τέλεια μεταξύ του μοντέρνου και του κλασσικού metal. Μια παρέα ταλαντούχων μουσικών που κάνουν τους Pantera να ακούγονται τόσο κοντά στα "Use Your Illusion".

Γιατί ξεχωρίζουν: Γιατί διαθέτουν όλο το πακέτο. Προσωπικότητα, τεχνική κατάρτιση, ωραία τραγούδια και παρουσιαστικό. Έχουν δυναμικό frontman και έναν guitar hero της νέας γενιάς.

Γιατί δυσκολεύονται κάποιοι να τους αποδεχτούν: Δεν έχουν κλασσικό image heavy metal μπάντας, έχουν και χαρούμενες μελωδίες (δισολίες) στη μουσική τους, αλλά κυρίως πολλοί δεν έχουν ασχοληθεί σοβαρά με τη μουσική τους.

Highlight: Μάλλον το ότι έχουν παίξει support σε Metallica και Iron Maiden, αλλά και η πλειάδα διακρίσεων από τον διεθνή μουσικό τύπο.

Remember To Forget: Τι άλλο; Ο θάνατος του drummer, Jimmy "The Rev" Sullivan στις αρχές του έτους σε ηλικία 28 ετών.

Οι ζωντανές εμφανίσεις: Από τα μεγάλα ατού τους. Αν και τα επίσημα DVD είναι ωραιοποιημένα, το "Live In The LBC" θα σας κάνει να θέλετε να τους δείτε ζωντανά.

Ο δίσκος που κάνει τη διαφορά: Το "City Of Evil" είναι από τους δίσκους που κάνουν τη διαφορά στο σύγχρονο metal γενικότερα.

Το τραγούδι που πρέπει να ακούσετε: Πολλά είναι τα καλά κομμάτια τους, αλλά το "Bat Country" είναι ξεχωριστό.

Το videoclip που πρέπει να δείτε: Το ολοκαίνουργιο "Nightmare".

Η διασκευή που τους χαρακτηρίζει: Φυσιολογικά, το "Walk" των Pantera αν και εμένα με εντυπωσίασαν στην πιστότητα του "Flash Of The Blade" των Iron Maiden.

Το σήμερα και το αύριο: Ο νέος καταπληκτικός δίσκος τους είναι ήδη στα ράφια των δισκοπωλείων. Το κενό του "The Rev" συμπλήρωσε όσο καλύτερα θα γινόταν ο Mike Portnoy (που θα βγει και σε περιοδεία μαζί τους). Για το μέλλον κανείς δεν ξέρει τι θα γίνει, αλλά το "Nightmare" τους κρατάει σε top επίπεδο.

---

4. Bullet For My Valentine



Βασικά συστατικά: Μεταξύ των παλαιών αρχών και της νέας γενιάς οι Bullet For My Valentine είναι η μπάντα που φοράει t-shirt των Metallica και των  Megadeth, αλλά έχει και το image των σημερινών teenagers (από φράντζες, μέχρι tattoo κλπ). Όπως μας είπε και ο Matt Tuck στα παρασκήνια του Sonisphere, όσο γουστάρουν κλασσικό metal γουστάρουν και το σύγχρονο ήχο.

Γιατί ξεχωρίζουν: Έκαναν κλικ στη νεολαία με τα πιασάρικα refrain και τη μελωδικότητά τους, την οποία συνδύασαν άψογα με heavy riffs. Επίσης, είναι καθαρά guitar oriented.

Γιατί δυσκολεύονται κάποιοι να τους αποδεχτούν: Λόγω των φωνητικών του Tuck υποθέτω. Screaming φωνητικά που δεν αρέσουν στους πιο συντηρητικούς και καθαρά φωνητικά που σε πολλούς ακούγονται γλυκανάλατα. Τους πιο teenage oriented στίχους τους έχουν περιορίσει.

Highlight: Η 3η θέση στα charts του Billboard του νέου τους album "Fever" και γενικά οι ψηλές θέσεις στα charts παγκοσμίως.

Remember To Forget: Μάλλον όταν ο Matt Tuck έφτασε στο επίπεδο να χάσει σχεδόν τη φωνή του και να θέσει υπό αμφισβήτηση το μέλλον της μπάντας πριν τις ηχογραφήσεις του "Scream, Aim, Fire" που τους ανάγκασε μεταξύ άλλων να ακυρώσουν συναυλίες ως support στους Metallica.

Οι ζωντανές εμφανίσεις: Ας εμπιστευθούμε τα μάτια μας και ας πούμε ότι live τα σπάνε, όπως είδαμε στο φετινό Sonisphere festival. Με δεδομένο ότι σε κλειστό χώρο θα είναι καλύτεροι, οι ζωντανές εμφανίσεις των BFMV τους ανεβάζουν ακόμα περισσότερο στην υπόληψή μας.

Ο δίσκος που κάνει τη διαφορά: Το "The Poison". Ακόμα και σήμερα το αγαπημένο των οπαδών τους, έκανε μεγάλο κλικ στο Βρετανικό κοινό και είναι το πιο ισορροπημένο τους album.

Το τραγούδι που πρέπει να ακούσετε: Το αγαπημένο μου είναι το "Suffocating Under Words Of Sorrow", αλλά το μεγαλύτερο hit τους ανάμεσα στους οπαδούς τους είναι το "Tears Don' t Fall" που είναι και το πιο χαρακτηριστικό τους, αμφότερα από το "The Poison".

Το videoclip που πρέπει να δείτε: Το "Scream, Aim, Fire". Ωμό και τραχύ είναι ίσως το πιο straight heavy metal τραγούδι τους και το videoclip αν και απλό περνάει όλη του τη δύναμη.

Η διασκευή που τους χαρακτηρίζει: Συνήθως διασκευάζουν Metallica, αλλά από τις διασκευές που έχουν κάνει θα επιλέξω το "No Easy Way Out" του Robert Trepper από το soundtrack του Rocky, γιατί είναι κομματάρα και το αποδίδουν δυναμικά.

Το σήμερα και το αύριο: Οι οπαδοί δεν ενθουσιάστηκαν με το φετινό "Fever" που φαίνεται να είναι ένας συμβιβασμό μεταξύ "Scream, Aim, Fire" και "The Poison" αλλά από θέσεις στα chatrs πάει εξαιρετικά και ο Tuck μας δήλωσε απόλυτα ικανοποιημένος. Λογικά θα έχει μακριά περίοδο στο δρόμο και το επόμενο album θα είναι κρίσιμο.

---

5. Coheed And Cambria



Βασικά συστατικά: Βάζουμε λίγους Rush και τους αναμιγνύουμε με Pink Floyd, ενώ παράλληλα παίρνουμε λίγες από τις δισολίες των Maiden και τις προσαρμόζουμε στην αισθητική του σήμερα. Κάνουμε τους προσωπικούς μας δαίμονες sci-fi ιστορία και γινόμαστε η καλύτερη μπάντα που έχει συνδυάσει alternative με progressive rock.

Γιατί ξεχωρίζουν: Έχουν προσωπικότητα. Τους ακούς και καταλαβαίνεις ότι είναι Coheed And Cambria. Έχουν μεγάλα σχέδια και αστείρευτη έμπνευση, αφού δεν φοβούνται να γράψουν concept δίσκους των 70 λεπτών και να τους πάνε στην κορυφή των Billboard.

Γιατί δυσκολεύονται κάποιοι να τους αποδεχτούν: Τους βρίσκουν ίσως too much, λίγο πιο progressive για κάποιους, λίγο πιο alternative για κάποιους άλλους, ίσως και κάποιοι να μην αρέσκονται στην Geddy Lee φωνή του Claudio Sanchez.

Highlight: Οι 4 βραδιές που αποτυπώνονται στο πενταπλό DVD του "Neverender" όπου έπαιξαν τους τέσσερις δίσκους τους ολόκληρους, έναν κάθε βράδυ (μαζί με κάποια έξτρα) είναι από αυτά τα πράγματα που λίγες μπάντες κάνουν και τις ανεβάζουν επίπεδο.

Remember To Forget: Αν δει κάποιος το documentary του DVD "Neverender" θα καταλάβει ότι έχουν περάσει σημαντικές δυσκολίες. Ειδικά, όταν πριν την κυκλοφορία του "No World For Tomorrow" τα προβλήματα με ναρκωτικά έφεραν μπασίστα και drummer εκτός συγκροτήματος και το μέλλον στον αέρα. Οριακά τα κατάφεραν.

Οι ζωντανές εμφανίσεις: Με τα πάνω και τα κάτω, αν τους πετύχει κάποιος σε καλή μέρα είναι σκέτη απόλαυση. Και πολύ σημαντικό ότι δεν φείδονται τραγουδιών και χρόνου διάρκειας στις συναυλίες τους.

Ο δίσκος που κάνει τη διαφορά: Οι τρεις τελευταίοι είναι εξαιρετικοί, αλλά το (ανάσα) "Good Apollo, I'm Burning Star IV, Volume One: From Fear Through the Eyes of Madness" είναι το αριστούργημά τους.

Το τραγούδι που πρέπει να ακούσετε: Το "Welcome Home". Από τα καλύτερα riff της προηγούμενης δεκαετίας και γενικά massive τραγούδι.

Το videoclip που πρέπει να δείτε: Το "Here We Are, Juggernaut" από την τελευταία -φετινή- δουλειά τους.

Η διασκευή που τους χαρακτηρίζει: Απαράδεκτη η διασκευή τους στο "The Trooper" των Iron Maiden, στο στοιχείο τους δείχνουν περισσότερο στο "I Shall Be Released" των The Band.

Το σήμερα και το αύριο: Με μια ακόμα φοβερή κυκλοφορία στη φαρέτρα τους, το "Year Of The Black Rainbow" και καθολική αναγνώριση οι Coheed And Cambria είναι δυνατότεροι και σταθερότεροι από ποτέ και κλείνοντας τον κύκλο της ιστορίας του "Amory Wars" πάνε για μεγαλύτερα πράγματα.

---

6. Disturbed



Βασικά συστατικά: Riff, groove, refrain και φωνή σήμα κατατεθέν.

Γιατί ξεχωρίζουν: Γιατί έχουν πολύ χαρακτηριστικό ήχο και φοβερή δυναμική στα τραγούδια τους με τη φωνή του Draiman να ξεχωρίζει. Επίσης, για το νεύρο που βγάζουν.

Γιατί δυσκολεύονται κάποιοι να τους αποδεχτούν: Τα μη συμβατικά φωνητικά του Draiman κάνουν δύσκολη την ακρόαση των πιο συντηρητικών, με τις χαρακτηριστικές κραυγές - επιφωνήματα να γίνονται και αντικείμενο χλευασμού.

Highlight: Νομίζω πως τα τρία συνεχόμενα νούμερο ένα στο Billboard μιλάνε από μόνα τους.

Remember To Forget: Μερικές ατυχείς δηλώσεις για τον Αμερικάνικο στρατό κατά τη διάρκεια του πολέμου του Αφγανιστάν δεν πρέπει να βοήθησαν πολύ στο να γίνουν συμπαθείς εκτός Ηνωμένων Πολιτειών.

Οι ζωντανές εμφανίσεις: Διφορούμενες απόψεις. Από τα διάφορα video προκύπτει ότι είναι καλύτεροι σε μικρούς κλειστούς χώρους, παρά σε αρένες. Οι φορτωμένες παραγωγές δεν βοηθούν στην ζωντανή απόδοση των τραγουδιών.

Ο δίσκος που κάνει τη διαφορά: Έλα ντε. Δεν συμφωνούν ούτε οι οπαδοί τους σε αυτό. Το ντεμπούτο ξεχωρίζει για την επιρροή του, αλλά το "Indestructible" μπορεί να θεωρηθεί ως το πιο ώριμό τους album.

Το τραγούδι που πρέπει να ακούσετε: Πολλά επιμέρους hits, αλλά μάλλον το "Down With The Sickness" από το ντεμπούτο τους είναι ακόμα το πιο δυνατό τους.

Το videoclip που πρέπει να δείτε: Το "Voices" γιατί πολλοί μπορεί να ταυτιστείτε με τον πρωταγωνιστή. Αυτή είναι η μουσική των Disturbed, εκτόνωση.

Η διασκευή που τους χαρακτηρίζει: Το "Land Of Confusion" των Genesis που βρίσκεται στο "Ten Thousand Fists". Προσωπικά την βρίσκω εξαιρετική και έγινε και videoclip.

Το σήμερα και το αύριο: Κυκλοφορεί όπου να 'ναι ο νέος δυναμίτης που λέγεται "Asylum" και αναμένεται να κάνει τέταρτο σερί νούμερο ένα στις Η.Π.Α. μεγαλώνοντας λίγο ακόμα το ήδη πολύ δυνατό τους brand name.

---

7. Five Finger Death Punch



Βασικά συστατικά: Οι Pantera και το αμερικάνικο hard rock, μπολιασμένα με τσαμπουκά και στίχους εκδίκησης.

Γιατί ξεχωρίζουν: Γιατί χωρίς να κάνουν κάτι ιδιαίτερα πρωτότυπο το κάνουν εξαιρετικά και γιατί η φωνή του Ivan Moody είναι από τις καλύτερες που έχουμε ακούσει στο είδος.

Γιατί δυσκολεύονται κάποιοι να τους αποδεχτούν: Πουλάνε λίγο τρέλα και το παίζουν λίγο παραπάνω πολεμοχαρείς από όσο χρειάζεται.

Highlight: Εκ των headliners στο βρετανικό Hammerfest φέτος ανάμεσα σε ονόματα όπως οι Iced Earth, οι Devildriver και οι Napalm Death.

Remember To Forget: Το δεκαήμερο περιοδείας στο Ιράκ σε αμερικάνικες στρατιωτικές βάσεις. Το έκαναν και videoclip.

Οι ζωντανές εμφανίσεις: Σύμφωνα με αυτά που ακούγονται δικαιώνουν την αυξανόμενη φήμη τους, με χαρακτηριστική τη διακοπή για λόγους ασφαλείας της εμφάνισής τους στο φετινό Download. Αιτία τα πολλά crowd surfing που κατέληγαν στη σκηνή...

Ο δίσκος που κάνει τη διαφορά: Το "War Is The Answer" που είναι γεμάτο τραγουδάρες.

Το τραγούδι που πρέπει να ακούσετε: Ο ύμνος αρνητικότητας που λέγεται "Walk Away" από το "War Is The Answer".

Το videoclip που πρέπει να δείτε: Το πιο επιτυχημένο single τους "Hard To See".

Η διασκευή που τους χαρακτηρίζει: Το "Bad Company" από την ομώνυμη μπάντα σπάει κόκκαλα και είναι από τις πιο καλές διασκευές που έχουν γίνει τα τελευταία χρόνια. Χωρίς να αλλοιώνει την αρχική σύνθεση, προσθέτει απίστευτη δύναμη.

Το σήμερα και το αύριο: Προς το παρόν περιοδείες και ακόμα έχουν singles από το "War Is The Answer" να βγάλουν αν θέλουν.

---

8. My Chemical Romance



Βασικά συστατικά: Εφηβική νευρικότητα, makeup, style, το ένα πόδι στο punk, το άλλο στο pop / rock των Queen και πάντα η μελωδία στο επίκεντρο.

Γιατί ξεχωρίζουν: Γιατί εκφράζουν μεγάλο ποσοστό από μια γενιά που ενδεχομένως δεν καταλαβαίνουμε οι μεγαλύτεροι, αλλά άσχετα αν μας αρέσει ή όχι πρέπει να παραδεχτούμε ότι έχει το δικό της στυλ. Και μουσικά.

Γιατί δυσκολεύονται κάποιοι να τους αποδεχτούν: Διότι, "teenagers scare the living shit out of me". Και δίνουν την ευκαιρία σε κόσμο να τους «κακοχαρακτηρίσει» ως emo.

Highlight: Πολλές οι διακρίσεις, αλλά το διπλό νούμερο ένα του "Welcome To The Black Parade" στα singles Αμερικής και Ευρώπης είναι ένα highlight όπως και να το κάνουμε.

Remember To Forget: Οι έμμεσες κατηγορίες για το ότι επηρέασαν με την μουσική τους μια νεαρή κοπέλα (οπαδό τους) στο Ηνωμένο Βασίλειο να αυτοκτονήσει. Κάτι μου θυμίζει...

Οι ζωντανές εμφανίσεις: Το DVD που αποτυπώνει την περιοδεία του "The Black Parade" είναι εντυπωσιακό, όμως τα διάφορα bootleg videos στο internet δεν ενθουσιάζουν. Πολλά λέγονται για τη φωνή του Way, αλλά συντάκτες του rocking που τους έχουν δει διαψεύδουν κατηγορηματικά.

Ο δίσκος που κάνει τη διαφορά: Δίχως δεύτερη σκέψη το "The Black Parade" που αποτελεί δίσκο θεμέλιο για τη γενιά του.

Το τραγούδι που πρέπει να ακούσετε: Το "Mama" με τη συμμετοχή της Lisa Minnelli και την αντιπολεμική θεατρικότητά του από το τελευταίο τους album.

Το videoclip που πρέπει να δείτε: Σκέφτηκα έντονα το "Helena", αλλά είναι τόσο ωραία η αισθητική του "I Don't Love You" που τελικά αυτό πρέπει να δει κάποιος.

Η διασκευή που τους χαρακτηρίζει: Δεν ξέρω αν τους χαρακτηρίζει αλλά στο "Desolation Row" συνέχισαν την παράδοση στις εξαιρετικές (και προσαρμοσμένες στο εκάστοτε συγκρότημα που το επιχειρεί) διασκευές στον Bob Dylan. Βρίσκεται στο soundtrack του "Watchmen".

Το σήμερα και το αύριο: Σύντομα αναμένεται ο νέος δίσκος της μπάντας που αν είναι στα επίπεδα του "The Black Parade" θα μιλάμε για θρίαμβο.

---

9. Shinedown



Βασικά συστατικά: Αμερικάνικες -ακόμα και southern- υποδομές σε hard rock φόρμες με μια φωνή που διαθέτει τον απαραίτητο όγκο και όχι μόνο.

Γιατί ξεχωρίζουν: Γιατί παίρνουν στοιχεία (μελωδίες) από το mainstream rock, τους προσθέτουν κάμποση δύναμη και ξέρουν να φτιάχνουν hits είτε πρόκειται για δυναμικά τραγούδια, είτε για μπαλάντες. Αλλά στην πραγματικότητα είναι η φωνάρα του Brent Smith που τους δίνει το κάτι παραπάνω.

Γιατί δυσκολεύονται κάποιοι να τους αποδεχτούν: Γιατί τους φέρνουν στο νου συγκροτήματα όπως οι Nickelback που ο μέσος ακροατής στο hard rock και το heavy metal δεν έχει απενοχοποιήσει, ή απλά δε του κάνει το ραδιοφωνικό rock.

Highlight: Η συμμετοχή τους στην τελευταία ταινία του Tim Burton "Alice In Wonderland" με το τραγούδι "Her Name Is Alice". Δείτε και τους υπόλοιπους που συμμετάσχουν. Καμία σχέση.

Remember To Forget: Δύσκολο να πει κάποιος, αφού δεν έχουν πολλά ups and downs, αλλά η φυγή του κιθαρίστα Jasin Todd πρέπει να ήταν ένα πλήγμα, βάσει των αναφορών του Smith.

Οι ζωντανές εμφανίσεις: Παλεύουν να ανέβουν level, αλλά οι φορτωμένες παραγωγές, όπως αυτή του τελευταίου δίσκου, δύσκολα αποδίδονται ζωντανά.

Ο δίσκος που κάνει τη διαφορά: Το "Sound Of Madness" ασυζητητί. Μετά από δύο χρόνια ακόμα περιοδεύουν για αυτό και μόλις έβγαλαν το 6ο (!) videoclip και single. Ξέρετε πολλά αμιγώς hard rock συγκροτήματα που το κάνουν αυτό σήμερα;

Το τραγούδι που πρέπει να ακούσετε: Νομίζω πως το "Second Chance" μπορούσε να γίνει ακόμα μεγαλύτερη επιτυχία. Ποιο τσακάλι δισκογραφικής εταιρείας είχε την ιδέα να το βγάλουν από την αρχική έκδοση της ευρωπαϊκής version του "Sound Of Madness" και δεν είναι στο cd μου, ε;

Το videoclip που πρέπει να δείτε: Το ομώνυμο από το "Sound Of Madness" γιατί είναι το πιο δυναμικό από τα υπόλοιπα που έχουν γυρίσει.

Η διασκευή που τους χαρακτηρίζει: Το "Simple Man" των Lynyrd Skynyrd. Κανονικά το παίζουν ακουστικά, μόνο κιθάρα φωνή, μετά υπάρχει ως bonus σε κανονική εκτέλεση (full band), αλλά δείτε το αφιερωμένο στον Dimebag ζωντανά στο DVD "Live From The Inside" και αν δεν σας αγγίξει η ερμηνεία...

Το σήμερα και το αύριο: Η επιτυχία τους είναι τόσο μεγάλη που περνάνε σταδιακά σε mainstream κοινό με τα καλά και τα κακά που έχει αυτό. Εμπορικά αν συνεχίσουν έτσι σύντομα θα βρεθούν σε νέο επίπεδο.

---

10. Stone Sour



Βασικά συστατικά: Η μπάντα που είχαν πριν τους Slipknot ο τραγουδιστής τους Corey Taylor με τον κιθαρίστα Jimmy Root και την επαναδραστηριοποίησαν για να εκφράζουν μέσα από αυτή τις πιο μελωδικές πτυχές της μουσικής τους. Πλέον, έχουν μεγαλώσει πολύ για να είναι στη σκιά των Slipknot.

Γιατί ξεχωρίζουν: Κακά τα ψέματα, όσο και καλή να είναι η μουσική τους και μόνο η φήμη πως είναι το συγκρότημα του τραγουδιστή των Slipknot τους δίνει το κάτι παραπάνω. Αλλά το αξίζουν.

Γιατί δυσκολεύονται κάποιοι να τους αποδεχτούν: Πολλοί κατηγορούν την επιτυχία τους για τη σταδιακή χαλαρότητα στη μουσική των Slipknot και πως είναι ο λόγος που ο Taylor τραγουδάει όλο και πιο μελωδικά. Τείνουν γενικά και κακώς να τους συγκρίνουν με τους Slipknot, αλλά ουδέν καλόν αμιγές κακού.

Highlight: Η εμπορική επιτυχία του "Through Glass" που θα ακούσεις σε άσχετους ραδιοφωνικούς σταθμούς, θα δεις το videoclip σε prime time και θα το ακούσεις σε σπίτια ανθρώπων που ούτε θα φανταζόσουν. Το ότι δεν έχουν ιδέα περί Stone Sour είναι άλλη κουβέντα.

Remember To Forget: Όπως και να το κάνουμε ο θάνατος του μπασίστα των Slipknot, Paul Gray επηρεάζει και τους Stone Sour σε ένα βαθμό.

Οι ζωντανές εμφανίσεις: Τους είδαμε και αυτούς στα πλαίσια του Sonisphere και ήταν καλοί χωρίς να συγκλονίσουν. Στηρίζονται στις ικανότητες του Taylor ως frontman και περιμένουμε να τους δούμε σε κλειστό χώρο με πλήρες σετ για να κρίνουμε καλύτερα.

Ο δίσκος που κάνει τη διαφορά: Μέχρι στιγμής το δεύτερο άλμπουμ τους "Come What(ever) May". Έχουμε μια αίσθηση ότι σε λίγο καιρό θα λέμε ότι έπρεπε να μπει το επερχόμενο "Audio Secrecy". Μακάρι.

Το τραγούδι που πρέπει να ακούσετε: Το εναρκτήριο τραγούδι του δεύτερου δίσκου με τον περίεργο τίτλο "30/30 -150" που είναι πολύ δυναμικό.

Το videoclip που πρέπει να δείτε: Ολόφρεσκο το νέο τους videoclip για το "Say You'll Haunt Me". Πέραν από απίστευτα κολλητικό τραγούδι είναι και πολύ ωραία γυρισμένο clip.

Η διασκευή που τους χαρακτηρίζει: Στην ειδική έκδοση του "Come What(ever) May" που προτείνεται ανεπιφύλακτα διασκευάζουν το "Wicked Game" του Chris Isaak. Όχι καλύτερα από τους HIM, αλλά συμπαθητικά.

Το σήμερα και το αύριο: Με τις πρώτες ενδείξεις να είναι ενθαρρυντικές (τουλάχιστον) το "Audio Secrecy" περιμένει τον εμπορικό Σεπτέμβρη να βγει στα δισκοπωλεία και να μεγαλώσει το όνομα των Stone Sour. Το αμφίβολο μέλλον των Slipknot μπορεί να τους δώσει ακόμα περισσότερο χώρο, αλλά αυτό δεν είναι απαραίτητα καλό.

---

10+1. Trivium



Βασικά συστατικά: Οπαδοί του κλασσικού 80s metal, του ακραίου ήχου των 90s, αλλά και του πιο σύγχρονου ήχου από το metalcore μέχρι alternative, οι Trivium τελικά είναι σύγχρονο heavy metal.

Γιατί ξεχωρίζουν: Γιατί τέτοιες κιθάρες δεν βρίσκονται συχνά τόσο σε επίπεδο έμπνευσης, όσο και σε τεχνική.

Γιατί δυσκολεύονται κάποιοι να τους αποδεχτούν: Για τους rock οπαδούς είναι συνήθως πολύ σκληροί, για τους παραδοσιακούς μεταλλάδες είναι μάλλον πολύ trendy και πολύ γυαλισμένοι σε σημείο να τους βρίσκουν πλαστικούς στον ήχο τους.

Highlight: Η επιλογή του Matt Heafy ως ενός εκ των τεσσάρων συνθετών για το επετειακό album των 25 χρόνων της Roadrunner. Τεράστια τιμή και δείτε ποιοι μουσικοί τον συνόδευσαν.

Remember To Forget: Η αποπομπή του drummer Travis Smith που ήταν ιδρυτικό μέλος μαζί με τον Heafy στις αρχές του τρέχοντος έτους.

Οι ζωντανές εμφανίσεις: Μετά από support σε Iron Maiden και Metallica δείτε τι λένε αυτοί για τις ζωντανές εμφανίσεις των Trivium.

Ο δίσκος που κάνει τη διαφορά: Το "Ascendancy" τους καθιέρωσε διεθνώς, αλλά το Metallica / Megadeth μίγμα του "The Crusade" μαζί με την απουσία των brutal φωνητικών το καθιστά αξεπέραστο στα δικά μου αυτιά.

Το τραγούδι που πρέπει να ακούσετε: Το "Entrance Of The Conflagration" από το "The Crusade" δεν θα το ήθελαν και οι Metallica και οι Megadeth;

Το videoclip που πρέπει να δείτε: To "Down From The Sky" από το τελευταίο τους album "Shogun" είναι το πιο καλογυρισμένο videoclip τους.

Η διασκευή που τους χαρακτηρίζει: Όντας πρώτα από όλα οπαδοί, αδυνατώ να καταμετρήσω πόσες διασκευές έχουν κάνει, ειδικά σε live εκτελέσεις. Η πιο πρόσφατη και πολύ δυναμική είναι στο εκπληκτικό "Slave New World" των Sepultura και είναι μάλλον η πιο ενδεικτική.

Το σήμερα και το αύριο: Με το "Shogun" αποφάσισαν να κάνουν ένα βήμα πίσω προς το "Ascendancy" τουλάχιστον όσον αφορά στα φωνητικά και αυτή την εποχή ετοιμάζουν το διάδοχο του. Ίσως είναι και κρίσιμος για τη μελλοντική τους πορεία.