Manowar - Still Fighting The World

Κάποια πράγματα σε αυτό τον κόσμο υπάρχουν για να καταλύουν τη κοινή λογική, να παραβλέπουν νόρμες και να προκαλούν. Ένα από αυτά τα όλο και πιο σπάνια φαινόμενα είναι οι Manowar. «Take it or leave it», «Love Them Or Hate Them», το μεγαλύτερο ψέμα που μπορείς να πεις είναι ότι οι Manowar σου είναι αδιάφοροι.

Σκοπός αυτού του άρθρου δεν είναι να αποκαλύψει κάποια αλήθεια για τους Αμερικανούς κολοσσούς του heavy metal, διότι ο καθένας έχει τη δική του αλήθεια αναφορικά με αυτούς και για κάποιους αποτελούν την ίδια την αλήθεια. Βάσει του νόμου δράσης - αντίδρασης, όπως για κάποιους είναι η αλήθεια, για κάποιους άλλους προσωποποιούν το ψεύτικο. Τους Manowar τους αγαπάς ή τους μισείς για αυτό που είναι και για αυτό που πρεσβεύουν. Αν κάποτε αγάπησες τους Manowar και νομίζεις ότι άλλαξαν κάνεις λάθος, εσύ άλλαξες, αλλά γενικά μας είναι δύσκολο να προχωράμε μπροστά και να μην καίμε τις γέφυρες πίσω μας. Τόσα χρόνια δεν πέρασαν μάταια μιλώντας για μάχες. «Choose your side».

Παρακάτω θα γίνει μια παράθεση και ανάλυση επιμέρους παραγόντων που συζητιούνται πολύ, τόσο μεταξύ των οπαδών της μπάντας, όσο και των οπαδών του heavy metal γενικότερα, διχάζοντας τις απόψεις.

Το image (εμφάνιση και αισθητική)
«Μα καλά είναι δυνατόν εν έτει 2011 να υπάρχουν άνθρωποι που αντέχουν το image των Manowar ακόμα;» αναρωτιέται πολύς κόσμος. Αντιστρέφω την ερώτηση και αναρωτιέμαι «υπάρχει ακόμα κάποιος που κατηγορεί τους Manowar για την εμφάνισή και την εν γένει αισθητική τους;». Από το 1994 που αγόρασα από εφηβική περιέργεια -και πιθανότατα ανάγκη να ακούσω κάτι εξεζητημένο- το "Triumph Of Steel" ως σήμερα δε θυμάμαι ποτέ διαφορετική στυλιστική προσέγγιση από τους Manowar, ούτε ποτέ να τέθηκε θέμα διαφοροποίησής της. «Macho» look, «γκόμενες», λες και θα παίξουν στο "American Gladiators", σπαθιά, κεραυνοί και γενικά μια «Κόναν ο Βάρβαρος» αντίληψη των πραγμάτων. Ποιός ξεχνάει τις ατέρμονες συζητήσεις επί του εξωφύλλου του "Into Glory Ride"; Τι βοσκούς τους έχουν ανεβάσει και τι τσοπάνηδες τους έχουν κατεβάσει. Ε, λοιπόν, κανείς δεν υποχρεώνει κανέναν να του αρέσει η εμφάνιση ενός συγκροτήματος για να εκτιμήσει τη μουσική του, ούτε να ντυθεί με παρόμοιο τρόπο είναι υποχρεωμένος. Εγώ μένω στο γεγονός ότι οι Manowar αυτοί ήταν πάντα και αυτοί θα παραμείνουν, όπως ο Lemmy, όπως οι AC/DC, όπως πολλοί άλλοι που θέλουμε να μείνουν όπως τους ξέρουμε και τους αγαπήσαμε. Στο κάτω-κάτω, είναι δεδομένο ότι όλοι λατρεύουμε μουσικούς, των οποίων η αισθητική και το lifestyle μάλλον μας είναι απεχθές, αλλά έχουμε τη δυνατότητα να το παραβλέπουμε χάριν της μουσικής. Προφανώς και δε με εκφράζει ούτε εμένα η στυλιστική προσέγγιση του συγκροτήματος, αλλά είμαι σίγουρος πως αν τους δω ντυμένους συμβατικά θα ξενερώσω πολύ περισσότερο.

Οι στίχοι
Εδώ το πράγμα μπορεί να ζορίσει, μιας και σηκώνει διαφορετικές προσεγγίσεις. Οι Manowar έχουν δύο κύριες θεματικές κατηγορίες: η μια να καταπιάνεται με επική θεματολογία και η άλλη με τον οπαδισμό και το heavy metal ως στάση ζωής. Και σε αυτή την περίπτωση, δε θεωρώ ότι κάποιος μπορεί να τους προσάψει κάτι πραγματικά αρνητικό, στην ουσία του θέματος. Δε συζητάω καν για την πρώτη κατηγορία, αν δεν έχεις τραγουδήσει έστω μια φορά με όλη τη δύναμη της φωνής σου τους στίχους του "Blood Of My Enemies", δεν καταλαβαίνεις για τι μιλάω και πιθανότατα διαβάζεις αυτό το άρθρο με προκατειλημμένη άποψη απέναντι στη μπάντα. Η δεύτερη κατηγορία ομολογώ πως για χρόνια με εκνεύριζε, αλλά πλέον με διασκεδάζει και δεν το λέω καθόλου υποτιμητικά. Αντιλαμβάνομαι πλήρως γιατί σε έναν άσχετο με τη μπάντα οι στίχοι αυτοί ακούγονται ρηχοί και αστείοι, αλλά για μένα κρύβουν μια καλώς εννοούμενη παιδική αθωότητα, η οποία πάντα με συγκινούσε στο metal. Το συνειδητοποίησα και πρόσφατα, όταν μετά από τη δουλειά με έναν καλό φίλο ανοίξαμε συζήτηση περί της μπάντας υπό τη συνοδεία ζύθου, φτάνοντας σε σημείο να τραγουδάμε «αφελείς» στίχους των Manowar. Μπορεί να κοίταγε περίεργα κάποιος κόσμος που τραγουδούσαμε «The Gods Made Heavy Metal And They Saw That It Was Good», αλλά πού να τους εξηγείς τώρα... Από την άλλη, δε μπορώ να κατηγορήσω κι αυτούς που δεν αντέχουν την εν λόγω θεματολογία, ενώ παράλληλα θα υπάρχει πάντα η επιβαρυντική ιστορία του "Pleasure Slave", που όσο κι αν γίνεται προσπάθεια να πιστέψουμε ότι επρόκειτο για κάποιου είδους αστείο, δε θεωρώ ότι οι Manowar έχουν πείσει τον κόσμο για το χιούμορ τους. Ή μήπως τελικά υπάρχει χιούμορ;

Οι live εμφανίσεις
Εδώ έγκειται ίσως το μεγαλύτερο αγκάθι στην περίπτωση των Manowar! Το έχω συζητήσει με πολύ κόσμο και έχω πλέον πειστεί ότι η πλειοψηφία των οπαδών τους στη χώρα μας κουβαλάει τραύματα από την εμφάνισή τους το καλοκαίρι του 1999. Οι Manowar είχαν κυκλοφορήσει μερικούς μήνες νωρίτερα το "Hell On Stage", ένα τριπλό live που έπαιρνε scalp, και οι φήμες (ή καλύτερα οι ευχές, όπως αποδείχτηκε) ήθελαν τους Manowar να έρχονται να δώσουν ένα live με πολλή μουσική, λίγα λόγια και setlist ανάλογο της κυκλοφορίας. Τα 5 πρώτα τραγούδια της συναυλίας ήταν μια αποθέωση και το είχαμε πιστέψει όλοι. Ποτέ οι Manowar δεν ήταν ΤΟ αγαπημένο μου συγκρότημα, αλλά εκείνη την ώρα είχα την αίσθηση πως ούτε είχα δει, ούτε θα έβλεπα ξανά κάτι τόσο μεγαλειώδες. Όλο αυτό κατάφεραν να το γκρεμίσουν πολύ εύκολα σε λίγα λεπτά! Μια απογοήτευση που οι Manowar δεν έπαψαν να προσφέρουν ποτέ απλόχερα, με τεράστια κενά, ομιλίες που νομίζεις απευθύνονται σε χαζούς, γραφικότητες, δηλώσεις οπαδισμού χειρότερες από αυτές αθλητικών εφημερίδων και το χειρότερο απ' όλα είναι η ακατάσχετη και ανούσια πολυλογία του DeMaio, τόσο με το στόμα, όσο και με το μπάσο του. Παρόλο που οι Manowar έχουν υλοποιήσει μεγαλεπήβολα συναυλιακά γεγονότα (όπως το δικό τους φεστιβάλ, το να παίξουν με χορωδία και ορχήστρα κλπ.), το γεγονός παραμένει πως κάθε εμφάνισή τους περιέχει το ρίσκο να σιχτιρίζεις. Δεν ξέρω αν κάποιοι έχουν συμβιβαστεί με αυτή την πραγματικότητα, προσωπικά δε μπορώ να τη δεχτώ πλέον.

Η μουσική εξέλιξη
Για να είμαστε απόλυτα ειλικρινείς μεταξύ μας, μπορεί να διασκεδάζουμε ή να πωρωνόμαστε οι οπαδοί τους με μεμονωμένα τραγούδια, αλλά το τελευταίο συνολικά μεγάλο άλμπουμ τους είναι το "Triumph Of Steel" και ήδη βλέπω κόσμο να διαφωνεί. Προσωπικά, εκτιμώ πολύ και το "Louder Than Hell", αλλά στο σύνολό του δε στέκεται αντάξια στην προγενέστερη δισκογραφία της μπάντας, κι αν αυτό δεν αποτελεί από μόνο του στοιχείο ότι το άλμπουμ είναι κακό, σηματοδοτεί την αρχή της καθοδικής πορείας. Δε θα αναφερθώ καν στα επιμέρους EP που στην πραγματικότητα δεν έχουν λόγο ύπαρξης, αλλά τόσο το "Warriors OF The World", όσο και το "Gods Of War" έχουν από 3-4 τρομερά κομμάτια το καθένα που δεν ισοσκελίζουν το συνολικό αποτέλεσμα, ενώ η έμπνευση του να επανηχογραφήσουν το ντεμπούτο άλμπουμ τους με βρίσκει τελείως αντίθετο και για αυτό το λόγο δεν έχω καν δώσει την δέουσα σημασία στο συνολικό αποτέλεσμα. Αν σκεφτούμε πως έχει περάσει λοιπόν μια 15ετία από το "Louder Than Hell" και σχεδόν 20 χρόνια από το "Triumph Of Steel", θα δούμε πως η μουσική πορεία είναι ιδιαίτερα φθίνουσα, κάτι που είναι λογικό μεν, αλλά στην προκειμένη περίπτωση είναι πιο απότομη από το σύνηθες. Η επανάληψη και η τυποποίηση έχουν αρχίσει και κάνουν πιο αισθητή από όσο θα θέλαμε την παρουσία τους. Το χειρότερο είναι ότι πλέον αμφιβάλλω πολύ αν οι Manowar είναι ικανοί να προσεγγίσουν ξανά μεγαλεία του παρελθόντος, παρόλο που η τελευταία τους δουλειά, αν αφαιρέσει κάποιος τα (πάρα πολλά) ιντερλούδια, ενδεχομένως να αφήνει και κάποιο περιθώριο ελπίδας για στροφή της μπάντας προς μια πιο σωστή κατεύθυνση.

Τα DVD
Θέλει κότσια, υπομονή και ΠΟΛΥ ελεύθερο χρόνο για να κάτσει κάποιος να παρακολουθήσει τη σειρά των "Hell On Earth" που έχουν κυκλοφορήσει οι Manowar σε DVD. Έχω χάσει το μέτρημα ειλικρινά και έχω υποσχεθεί στον εαυτό μου να μην ξαναμπεί στη διαδικασία να ασχοληθεί ξανά με αυτές τις κυκλοφορίες. ΌΧΙ, δε με ενδιαφέρει αν ο Eric Adams κυνηγάει ελάφια, ΌΧΙ, δε με ενδιαφέρει πόσο πιστοί είναι οι οπαδοί των Manowar, ΌΧΙ, δε θέλω να δω ξανά τον Joey DeMaio να χουφτώνει γκόμενες και δε θέλω να τους δω να κόβουν βόλτες με τις μηχανές τους και να μάθω πόσο πολύ αρέσουν στον Karl Logan αυτές. Μα τον Όντιν, τι μπορεί να με ενδιαφέρουν όλα αυτά, αλήθεια; Κι από την άλλη πλευρά, έχεις κάτι σημεία, όπως το πρώτο DVD του "The Absolute Power", που σε στιγμές φαντασιώνεσαι τι θα μπορεί να γινόταν αν στις συναυλίες τους οι Manowar ήταν προσηλωμένοι στο να παίζουν τη μουσική τους και μόνο. Κυκλοφόρησαν 7 περίπου DVD, πολλά εκ των οποίων είναι διπλά ή τριπλά, με διάρκεια άνω των 5 ωρών έκαστο. Προτρέπω όποιον έχει αντέξει να τα δει όλα, να το κυνηγήσει να βραβευτεί, μιας και πρόκειται για τεραστίων διαστάσεων επίτευγμα.

Οι οπαδοί
Οι Manowar εξυμνούν τους οπαδούς τους σε κάθε άλμπουμ και οι ίδιοι δεν ξεχνάνε να δείξουν την υπέρμετρη λατρεία τους στη μπάντα με κάθε δοθείσα ευκαιρία. Το heavy metal πάντα είχε έναν οπαδισμό ως ιδίωμα, με τις θετικές και τις αρνητικές συνέπειες που συνεπάγεται αυτό, και θα έλεγα πως οι οπαδοί των Manowar προσεγγίζουν τους πιο σκληροπυρηνικούς οργανωμένους συνδέσμους οπαδών ποδοσφαιρικών ομάδων. Είναι αυτοί που θα στηρίξουν στα δύσκολα, θα είναι πάντα εκεί, αλλά παράλληλα είναι και αυτοί που δε θέλουν να καταλάβουν με τίποτα τα αρνητικά της πλευράς την οποία υποστηρίζουν. Δε θυμάμαι παρόμοιο περιστατικό, όπως τον αστικό μύθο που κυκλοφορεί για ξυλοδαρμό ατόμου, μόνο και μόνο επειδή εκφράστηκε με αρνητικά (υποτιμητικά ή εξευτελιστικά, αν θέλετε) λόγια για τους Αμερικανούς. Κάπου εκεί για εμένα το νόημα χάνεται και δε μπορώ να ακολουθήσω καμία λογική, όπως πλέον έχω σταματήσει να προσπαθώ να επιχειρηματολογήσω σε οπαδούς των Manowar, ή αντίστροφα έχω σταματήσει να προσπαθώ να δώσω σε κάποιον να καταλάβει γιατί συνεχίζουν να μου αρέσουν. Για να το ελαφρύνουμε λίγο, παραθέτω ένα απόσπασμα epic (fail) στίχων από το "Brothers Of Metal, Part 1" του "Louder Than Hell": «And If We All Were Not Brothers Of Metal Would We Fall? - NO». Εδώ φοβάμαι ότι κάτι του ξέφυγε του ποιητή, αφού αναφέρει πως ακόμα κι αν δεν ήμασταν «αδέρφια στο metal» δεν τρέχει και τίποτα. Ηθικό δίδαγμα: «Αδέρφια μην τρελαίνεστε».

Epic wins
Στη συνέχεια παρατίθενται κάποιοι λόγοι οι οποίοι μας υπενθυμίζουν, όποτε χρειαστεί, γιατί οι οπαδοί του heavy metal θα τοποθετούν πάντα τους Manowar στο πάνθεον αυτής της μουσικής.

Ο Eric Adams
Η μεγάλη αυτή φωνή, που είναι γνωστή με τα ονόματα των γιών του, πιστεύω ακράδαντα πως είναι ο κύριος λόγος που οι Manowar ξεχώρισαν τόσο πολύ και διατηρούνται σε αυτό το επίπεδο μέχρι σήμερα. Πλησιάζοντας την έβδομη παρακαλώ δεκαετία της ζωής του, έχει προσφέρει απλόχερα συγκινήσεις και στις τέσσερις οκτάβες στις οποίες περιφέρεται, χωρίς να καταλαβαίνει τίποτα από δικαιολογίες περί κούρασης, καπνού, γήρατος ή ό,τι άλλο ακούμε κατά καιρούς. Είναι ίσως ο μόνος τραγουδιστής, που ποτέ κανείς δεν κατάφερε να αποδώσει κάποιο τραγούδι του καλύτερα από τον ίδιο ή τουλάχιστον στα ίδια επίπεδα. Οι πιο αξιόλογες προσπάθειες που θυμάμαι είναι των Therion στο "Thor" και των Angra στο "Manowar", που και πάλι ωχριούν μπροστά στα αυθεντικά. Δεν είναι ούτε ο ήχος, ούτε η τεχνική, ούτε τίποτα άλλο. Είναι ο Adams που είναι άφταστος. Μπορεί να βγήκαν στο epic metal τραγουδιστές με περισσότερα προσόντα, αλλά αυτός θα είναι δικαιωματικά ο καλύτερος και θα έχει θέση στην ίδια κατηγορία με τον Dio, τον Dickinson, τον Halford κλπ.

Οι heavy metal ύμνοι
Δε μπορώ να μιλήσω εκ μέρους της πιο νέας γενιάς των heavy metal οπαδών, μιας και ως μουσικό ιδίωμα έχει αποκτήσει τόση έκταση, που πιθανότατα κάποιος να λέει ότι είναι οπαδός του heavy metal και να μην έχει ασχοληθεί ποτέ με Manowar ή με αντίστοιχα μεγαθήρια του χώρου. Όμως, αν κάποιος γνώρισε αυτή τη μουσική στα '80s ή τα '90s, οφείλει να αναγνωρίσει την αξία που έχουν κάποιες συνθέσεις της μπάντας στην ιστορία και την εξέλιξη αυτής της μουσικής. Ειλικρινά, μπορώ πρόχειρα να σκεφτώ 10-15 τραγούδια, εκ των οποίων οποιοδήποτε και να έβλεπα σε ένα αφιέρωμα με τα καλύτερα heavy metal τραγούδια όλων των εποχών δε θα μου έκανε καμία εντύπωση. Το "Battle Hymns", το "Secrets Of Steel", το "Dark Avenger", τo "Mountains", το "Bridge Of Death", το "Defender", το "Hail And Kill" και αρκετά ακόμα. Στο τέλος της ημέρας, αυτή είναι η παρακαταθήκη των Manowar, αυτό είναι που γράφει η ιστορία και αυτό είναι που βγαίνει κάθε φορά από τα ηχεία του στερεοφωνικού. Ό,τι γράφει δεν ξεγράφει και μερικές φορές δεν ξεπερνιέται κιόλας.

Οι «μπαλάντες»
Μπορεί να προκαλέσει απορία η εν λόγω επιλογή, αλλά αν έχετε δώσει βάση ή έχετε βάλει σε έναν οποιονδήποτε άσχετο με τη μουσική αυτή κάποια από τις λεγόμενες «μπαλάντες» των Manowar, θα καταλάβετε από την αντίδρασή του γιατί είναι σπουδαία τραγούδια. Δεν ξέρω πώς τα καταφέρνουν, αλλά στις λίγες φορές που έχουν συνθέσει αμιγώς καθαρά αντίστοιχα τραγούδια, έχουν παράγει μεγαλείο. Είναι η δύναμη ψυχής του "Heart Of Steel", είναι το επικό συναίσθημα που βγάζει το "The Crown And The Ring", είναι ο τρόπος που σε ταξιδεύει το "Master Of The Wind", είναι η μελωδία του "Courage", είναι το συναίσθημα του "Swords In The Wind", ακόμα και το "Blood Brothers" ξεχωρίζει με ευκολία στο τελευταίο στούντιο άλμπουμ. Όλα τα προαναφερθέντα τραγούδια καταδεικνύουν μια τεράστια ικανότητα της μπάντας να γράφει τέτοιες συνθέσεις, που της προσδίδουν μια επιπλέον διάσταση και μεγαλύτερη αξία συνολικά στη μουσική της.

Το live κλείσιμο του "Manowar"
Είναι γνωστό πως οι Manowar ξεκινάνε τις συναυλίες τους με το ομώνυμο τραγούδι τους. Όσοι τους έχουν δει live ξέρουν πως στο τέλος του τραγουδιού το κρατάνε λίγο περισσότερο, κάνοντας λίγη φασαρία και ένας-ένας καλούν τους οπαδούς να σηκώσουν τα χέρια στον ουρανό με το γνωστό σήμα κατατεθέν του συγκροτήματος (το ένα χέρι γροθιά, με το άλλο να το πιάνει στον καρπό). Εξαιτίας του γεγονότος ότι ο ήχος των Manowar είναι σχεδόν πάντα «louder than hell» και έχεις ακόμα ένα συναίσθημα ευφορίας, είναι μάλλον αδύνατο να μην ακολουθήσει ο κάθε παρευρισκόμενος την εν λόγω κίνηση, με τη μπάντα να είναι και αυτή στην ίδια κατάσταση. Αν βρεθείς σε συναυλία τους, νιώσε το συναίσθημα γύρω σου. Πραγματικά πιστεύω ότι είναι από τα πιο έντονα στοιχεία αλληλεπίδρασης κοινού και μουσικών, σε μια αμφίδρομη κίνηση εκτίμησης.

Για του λόγου το αληθές δείτε και το τέλος αυτού του video:


Fail and kill
Παράλληλα, είναι σημαντικό να αναφερθούν και κάποια στοιχεία αναφορικά με τη μπάντα, που θα αποτελούν πάντα το δικαιολογημένο πάτημα όσων τους προσάπτουν φαιδρότητα και ξεπεσμό.

Ο Joey DeMaio
Μην πέσει να με φάει κάποιος Manowarάς. Ξέρω ότι είναι η ψυχή, το μυαλό και η επιχείρηση πίσω από το συγκρότημα. Γνωρίζω καλά πως οι Manowar είναι το δικό του όραμα, το δικό του παιδί, αλλά ειλικρινά με έχει κουράσει πολύ. Με έχει κουράσει με τις συνεχείς άστοχες δηλώσεις του για άλλες μπάντες (ίσως και γενικότερα), με έχει κουράσει με τις ομιλίες που βγάζει σε κάθε συναυλία, που με κάνει να πιστεύω πως αν δεν ασχολούταν με τη μουσική θα ήθελε να είναι από τους «παλαιστές» στο WWF (ξέρετε, Hulk Hogan, Ultimate Warrior) που σφίγγονται και βγάζουν στομφώδεις λόγους προς το αποχαυνωμένο με τα pop corn κοινό. Θα ήθελα να σταματήσει να ποζάρει τόσο πολύ και να κάνει φασαρία με το μπάσο του και να περιορίσει τα «solo», γιατί, μεταξύ μας, δεν είναι και τόσο καλός σε τεχνικό επίπεδο. Όχι πως η τεχνική έχει και τόση σημασία εν τέλει, αλλά νομίζω πως δεν είμαι ο μόνος τον οποίον έχουν κουράσει όλα αυτά. Και δεν είναι ανάγκη να λέει σε κάθε χώρα πως έχει το καλύτερο κοινό στον κόσμο και πως το metal της ανήκει...

«Α ρε Πατέρα»
Πρόκειται για ένα εγχείρημα που δείχνει μια άγνοια κινδύνου, η οποία βγάζει σχεδόν αυθεντικότητα. Το 2009 οι Manowar κυκλοφόρησαν το "Thunder In The Sky" EP, το οποίο εκτός των άλλων περιείχε μια καινούργια σύνθεση, ονόματι "Father", την οποία μπορεί κάποιος να «απολαύσει» σε 16 διαφορετικές εκδοχές, με τους στίχους μεταφρασμένους σε 15 γλώσσες πέραν της αγγλικής. Φυσικά, το "Πατέρα" δε θα μπορούσε να λείπει και, όπως ήταν αναμενόμενο, δε λειτούργησε και πολύ αρμονικά, αφού πέραν του ότι ως σύνθεση δεν είναι και τίποτα το ιδιαίτερο, είναι λογικό ο Adams να αποδίδει τα ελληνικά μάλλον μέτρια, για να είμαι ευγενικός. Είμαι σίγουρος ότι υπάρχουν οπαδοί των Manowar που το υποστηρίζουν και δε μπορώ να τους αλλάξω γνώμη, παρά μόνο να τους πω πως αδικούν την ίδια τη μπάντα αν μένουν ικανοποιημένοι από τέτοιες κινήσεις και δεν απαιτούν αυτά που μπορεί πραγματικά να προσφέρει. Από περιέργεια θα ήθελα να ρωτήσω αν έχει καταφέρει κάποιος να ακούσει σερί και τις 16 versions του τραγουδιού. Αν ναι, είναι πραγματικά ήρωας.

Τα «solo» στο "Achilles, Agony And Ecstasy"
Έχω την αδυναμία μου στο "Triumph Of Steel" και πάντα πίστευα πως αν από το "Achilles, Agony And Ecstacy" έλειπαν τα μέρη με τα solo τύμπανα (που πάντα υπήρχε η έντονη φημολογία ότι τα έπαιζε γνωστός Ιάπωνας) και φυσικά τα solo μπάσο του «αρχηγού», θα μιλάγαμε για ένα από τα μεγαλύτερα έπη που έχουν γραφτεί στο metal. Εδώ σχεδόν το υποστηρίζω τώρα, που πολλές φορές αποφεύγω να το ακούσω, όχι λόγω διάρκειας, αλλά λόγω των κενών στα "Armor Of The Gods" και "The Desecration Of Hector's Body". Ξέρω ότι ο captain έχει πει πως ήθελε να αναπαράγει εικόνες και συναισθήματα από τις μάχες και τα σκηνικά της Ιλιάδας, αλλά αμφιβάλλω κατά πόσο αυτό επετεύχθη μέσα από τα μέρη αυτά και μάλλον λειτουργεί αποτρεπτικά και ξενερωτικά. Τα 8 λεπτά που θα αφαιρούνταν θα δημιουργούσαν πιθανότατα μια καλύτερη συνοχή και ένα 20λεπτο έπος που θα τοποθετούταν ανάμεσα στα καλύτερα τραγούδια τους χωρίς δεύτερη σκέψη.

Οι special editions, το merchandise και το απόλυτο αξεσουάρ
Όπως ήταν αναμενόμενο για όσους δεν ζουν σε κάποιο παράλληλο σύμπαν, οι Manowar άδραξαν στο έπακρο την ευκαιρία της εμπορικής εκμετάλλευσης που έδωσε η μουσική βιομηχανία. Θυμάμαι χαρακτηριστικά τη μέρα που ήρθε το ξύλινο κουτί της ειδικής έκδοσης του "Warriors Of The World", το οποίο ήταν και ιδιαίτερα ακριβό, ενώ φαινόταν ακόμα πιο ακριβό όταν το άνοιγες και δεν περιείχε τίποτα ιδιαίτερο στην πραγματικότητα. Επίσης, η «μεταλλική» έκδοση του "Gods Of War" μπορεί να είναι όμορφα στημένη (αν και πραγματικά... heavy), αλλά δεν κατάλαβα ποτέ την σκοπιμότητα του να έχει τους στίχους γραμμένους σε «norse runes», όπως μας πληροφορούν. «Great success» που θα έλεγε και μια γνωστή περσόνα. Τέλος, οι Manowar προσφέρουν μια σειρά από χρήσιμα αξεσουάρ με τη σφραγίδα της μπάντας: από ανοιχτήρια μέχρι zippo αναπτήρες, με αποκορύφωμα φυσικά τη μεγάλη κίνηση που έκαναν στα τέλη του 2007 με το να κυκλοφορήσουν το "Warrior's Shield", το επίσημο προφυλακτικό των Manowar. Θα υποστηρίξει κάποιος πως αυτά αποτελούν δευτερευούσης σημασίας θέματα και δεν έχουν σχέση με την ουσία, αλλά η αλήθεια είναι πως παίζουν κι αυτά το ρόλο τους στη συνολική αντιμετώπιση και την εικόνα που διαμορφώνει μια μπάντα. Συν το γεγονός ότι σε θεωρητικό επίπεδο δε συνάδουν με τη στάση ζωής που διατυμπανίζει το συγκρότημα.

Stripes On A Tiger Don't Wash Away
Ένα κείμενο αναφορικά με τους Manowar δεν έχει σκοπό να κάνει κάποιον σοφότερο και το ίδιο προφανώς ισχύει για το παρόν άρθρο. Η λογική λέει ότι όσο οι αφοσιωμένοι οπαδοί της μπάντας θα συμφωνήσουν με τα θετικά και θα διαφωνήσουν με τα αρνητικά που παρατίθενται παραπάνω, τόσο οι «πολέμιοι» τους θα κάνουν το ίδιο ανάποδα. Στην πραγματικότητα -ανεξαρτήτως επιχειρημάτων- δύσκολα θα διαφοροποιήσει κάποιος την οπτική του γωνία. Όπως προαναφέρθηκε, οι Manowar δεν είναι εύκολο να αντιμετωπιστούν χωρίς το πάθος του να τους αγαπάς ή να τους μισείς, όμως υπάρχει και μια κατηγορία (στην οποία ανήκω) η οποία τους απολαμβάνει για τη μουσική που έχουν προσφέρει, αλλά δε μπορεί να κρατήσει επαφή με την πραγματικότητά τους. Η -πολλές φορές- κλισέ θεματολογία και η ξεροκέφαλη στάση τους, όπως είχε απομακρύνει εμένα από τη μπάντα για ένα διάστημα, έτσι μπορεί να απομακρύνει αρκετό κόσμο και κυρίως να δώσει μια λάθος γενικευμένη εικόνα για το heavy metal στους εξωτερικούς παρατηρητές αυτού. Μέσα από τη στάση τους και τη μουσική τους κάποιος βρίσκει τα θετικά και τα αρνητικά της μουσικής αυτής σε έξαρση. Η αυθεντικότητα, η πίστη, η αδελφικότητα, η έντονη βίωση των συναισθημάτων από τη μία και η ξεροκεφαλιά, ο οπαδισμός, η πόλωση και τα κλισέ από την άλλη συνυπάρχουν στους Manowar, αντικατοπτρίζοντας μια «διογκωμένη πραγματικότητα» του heavy metal γενικότερα. Στο τέλος, πρέπει πάντα να θυμόμαστε ότι το σημαντικότερο όλων είναι η μουσική και όχι η εικόνα, οι ιδεολογίες ή οτιδήποτε άλλο συνδυάζει κάποιος με το εκάστοτε συγκρότημα. Ως εκ τούτου, σημασία έχει πόσο μιλάει η μουσική στην ψυχή του κάθε ακροατή και οι Manowar έχουν γράψει πολλά τραγούδια που έχουν εμπνεύσει πολύ κόσμο. Αυτό είναι το σημαντικότερο επίτευγμά τους και το γεγονός δε μπορεί να ξεπεραστεί από οποιονδήποτε μη μουσικό παράγοντα για τους οπαδούς τους, όμως για όλους τους υπόλοιπους θα υπάρχει πάντα αυτό το «αλλά...» που κάθε φορά θα πυροδοτεί τη συζήτηση γύρω από το όνομά τους ξανά από την αρχή...

Χρήστος Καραδημήτρης