Dream Theater Part I - Seasons change and so can I

Is this the beginning or the end?

Οι αποχωρήσεις και οι αλλαγές στις τάξεις των rock/metal συγκροτημάτων δεν είναι καινούργιο φαινόμενο. Στην πραγματικότητα, φαινόμενο είναι οι Rush που δεν έκαναν ποτέ καμία αλλαγή στην ουσία, αλλά και οι Led Zeppelin που δεν καπηλεύτηκαν το όνομά τους για να συνεχίσουν με άλλον drummer. Όταν, δε, η ιστορία έρχεται για να ειπωθεί σ' ένα όνομα του μεγέθους των Dream Theater, τότε ίσως είναι και υπερβολική η σημασία της υπέρ-ανάλυσής του. Είναι όμως στην πραγματικότητα; Μάλλον όχι, αν και για μια ακόμα φορά τα πάντα υπόκεινται στην υποκειμενικότητα με την οποία αντιλαμβάνεται και αντιμετωπίζει τα θέματα ο καθένας μας.

Η ειδοποιός διαφορά των rock/metal ακροατών με τους υπολοίπους είναι ότι οι πρώτοι ιστορικά δείχνουν μία απίστευτη αφοσίωση, μία αφοσίωση που μπορεί να χαρακτηριστεί ακόμη και αρρώστια, στη μουσική που ακούνε. Η rock/metal μουσική είναι γι' αυτούς τρόπος ζωής και έκφρασης. Ταυτόχρονα, εμφανίζονται προσωπικά δεμένοι με συγκεκριμένα ονόματα και πρόσωπα (προφητικοί οι τίτλοι τραγουδιών "The Thin Line Between Love And Hate" και "The One You Love To Hate”). Αυτό έχει ως συνέπεια να αποδέχονται με τεράστια δυσπιστία και σκεπτικισμό τις όποιες αλλαγές, ακόμη κι όταν αυτές επέρχονται φυσιολογικά, ως αποτέλεσμα της καθημερινής τριβής ή της αλλαγής στον τρόπο σκέψης. Ο rock/metal ακροατής είναι περήφανος για το αγαπημένο του συγκρότημα και βάζει τα στήθη του μπροστά γι' αυτό.  

Οι Dream Theater, στην περίπτωσή μας, είναι για τη μουσική βιομηχανία ένα case study, μια περίεργη ιστορία που μέχρι πριν ένα χρόνο έμοιαζε να είναι ένα success story, σχεδόν πολύ καλό για να είναι αληθινό. Ελάχιστες μπάντες έδιναν τόσες λεπτομέρειες για το τι και πώς λειτουργούν και λίγοι κατάφεραν στο πέρασμα του χρόνου να φέρουν αυτοί το παιχνίδι στα μέτρα τους, αντί να τους κάνει η μουσική βιομηχανία ή ακόμα και οι εσωτερικές αντιπαλότητες να υποχωρήσουν. Πολλά συγκροτήματα αγνόησαν τους A&R των εταιρειών τους και έθεσαν τους δικούς τους όρους παιχνιδιού. Σχεδόν κανένα όμως δεν άντεξε την τριβή του χρόνου, την πίεση της αποτυχίας και το ύπουλο παιχνίδι του μουσικού τύπου. Οι Dream Theater, από την πρώτη ημέρα δημιουργίας του συγκροτήματος, από την εποχή των νεαρών, αμούστακων συμφοιτητών John Petrucci, John Myung και Mike Portnoy, επέλεξαν και ακολούθησαν έναν μακρύ και μοναχικό δρόμο. Οι προβλέψεις ήταν εναντίον τους. Ακόμη και τα δεδομένα ήταν εναντίον τους. Ο κόσμος είναι αυτός που αναγνώρισε στο πρόσωπό τους ένα τεράστιο συγκρότημα και τους ανέδειξε σ' αυτό που είναι τα τελευταία 15 χρόνια. Στην περίπτωσή τους δεν υπήρξαν κόλπα των managers, δεν υπήρξε προώθηση, δεν υπήρξε σχεδόν τίποτα. Οι Dream Theater κατέκτησαν την κορυφή με την παλιά γνωστή μέθοδο διαφήμισης, «στόμα με στόμα».

Το πιο σημαντικό πράγμα που κατάφεραν να πραγματοποιήσουν οι Dream Theater είναι να επαναφέρουν κάποια βασικά χαρακτηριστικά στην επιφάνεια, αυτά που εξαιτίας της ανάγκης για τυποποίηση και της τάσης να αντιμετωπίζεται η μουσική πρωτίστως ως εμπορικό προϊόν είχαν αρχίσει να ξεφτίζουν. Καλώς ή κακώς, υπάρχουν κάποιοι παράγοντες που είναι μετρήσιμοι και συγκρίσιμοι στη μουσική. Το πόσο διαβασμένος μουσικός είναι κάποιος, πόσο ασχολείται ως επαγγελματίας με την τεχνική, την τεχνολογία, τον ήχο κλπ., θέλοντας ή μη είναι στοιχεία που παίζουν το δικό τους ρόλο. Δεν υπεισερχόμαστε σε παράγοντες αισθητικής και δεν υπονοούμε ότι δημιουργούν απαραίτητα καλύτερο αποτέλεσμα (μουσικά), αλλά με την επανάσταση του grunge ήχου είχε φτάσει στο αντίθετο άκρο η νοοτροπία της βιομηχανίας, σε σημείο δηλαδή να έχει ενοχοποιηθεί η γνώση, το ταλέντο και η θέληση. Διότι η μουσική είναι τρόπος διασκέδασης, αλλά και τέχνη παράλληλα. Εκατομμύρια συνάνθρωποί μας ανά τον κόσμο εκφράζονται μέσω αυτής ή βρίσκουν σ' αυτή δρόμο διαφυγής από την καθημερινότητα και τα προβλήματά τους. Οι Dream Theater εμφανίστηκαν σε μία εποχή, που είχανε κυριολεκτικά εξαφανιστεί όλοι οι πραγματικοί μουσικοί και καλλιτέχνες. Αυτοί που γνώριζαν να παίζουν προσποιούνταν ότι δεν κατείχαν το παραμικρό πέρα από μερικά ακκόρντα σε ακούρδιστες και ετοιμόρροπες κιθάρες, σε μια απέλπιδα προσπάθεια βέβαια να βρουν δουλειά και να καταφέρουν να επιζήσουν. Από τη μία μέρα στην άλλη τα πανάκριβα studios του Los Angeles άδειασαν από τραγουδιστές, που πάλευαν με ενορχηστρωτές, μουσικούς και vocal teachers για την «τελειότητα», άδειασαν από παραγωγούς και ηχολήπτες, οι οποίοι ευθύνονταν για ορισμένες από τις κορυφαίες ηχογραφήσεις όλων των εποχών, και γέμισαν με ψευτο-wanna-be-ροκάδες, που αγνοούσαν ακόμη και τα βασικά, αναφορικά με τη δομή ενός μουσικού κομματιού.

Αυτή λοιπόν τη νοοτροπία, ας δώσουμε το credit στους Dream Theater ότι την άλλαξαν (για τη metal μουσική) και άνοιξαν το δρόμο έτσι ώστε να μπορέσουν να εκφραστούν κι άλλοι καλλιτέχνες μέσω αυτής της οδού, ενώ παράλληλα ξεσκόνισαν το παραμελημένο status μουσικών, που στο πρόσφορο έδαφος του rock των '70s δημιούργησαν αντίστοιχα έργα. Πολέμησαν σκληρά βέβαια για το επιτύχουν αυτό και χρειάστηκε να περάσουν μέσα από συμπληγάδες πέτρες μέχρι να αναγνωριστεί η αξία τους, στο τέλος όμως δικαιώθηκαν κι αυτό μετράει. Μπορεί το punk και οι οπαδοί του να θεωρούν πως έδωσαν το τελειωτικό χτύπημα στο -γι' αυτούς παλαιολιθικό- prog rock των '70s, αλλά αυτές οι αντιπαλότητες ευτυχώς ανήκουν σε μια άλλη εποχή, λες και τα δύο αυτά ιδιώματα αλληλεπικαλύπτονται και δε μπορούν να συνυπάρξουν.

Το ωραίο story του συγκροτήματος γίνεται ακόμα πιο ελκυστικό στην ιδέα ότι αποτελεί το όραμα κάποιων φίλων, οι οποίοι παράτησαν το κολλέγιο και τις σπουδές τους για να επιτύχουν τον κοινό τους στόχο. Με τα χρόνια μπορεί να άλλαξαν ως μουσικοί ή ως άνθρωποι, όμως υπήρχε κάτι που ποτέ δεν άλλαξε γι' αυτούς. Η μουσική ήταν πάντα η βασική τους προτεραιότητα. Ειδικά για τον John Petrucci και τον Mike Portnoy, που, αρχικά άτυπα και μετά επισήμως, ανέλαβαν την ηγεσία της μπάντας, σε όλα τα επίπεδα μάλιστα. Όσοι έχουν ασχοληθεί λίγο παραπάνω με το συγκρότημα ξέρουν πως την άποψη των υπολοίπων (εξαιρουμένου του Kevin Moore για την περίοδο κατά την οποία αυτός υπήρξε ενεργό μέλος) οι Petrucci και Portnoy πάντα την ήθελαν και τη φίλτραραν, αλλά απλώς τη χρησιμοποιούσαν για να βγάλουν τις τελικές αποφάσεις. Και εν τέλει, αν αφαιρέσουμε το καθαρά μουσικό (συνθετικό) μέρος, οι αποφάσεις κατέληγαν πάντα στον Mike Portnoy. Προς τιμήν του, μάλιστα, ποτέ δεν αποποιήθηκε την ευθύνη οποιασδήποτε πράξης, ακόμα κι όταν αυτό τον έφερε σε σφοδρή αντιπαράθεση είτε με τα άλλα μέλη της μπάντας, είτε με τους οπαδούς.

Ο Mike Portnoy είναι χειμαρρώδης. Δε βάζει γλώσσα μέσα και δεν κρύβεται πίσω από το δάχτυλό του. Είχε από την αρχή ένα συγκεκριμένο όραμα για τη μπάντα και ουδέποτε δίστασε να το μοιραστεί με τον κόσμο, ακόμη κι αν παλιότερα κατηγορήθηκε ουκ ολίγες φορές ως «δύστροπος», «υπερβολικά φιλόδοξος», «ονειροπόλος» και κυρίως «ΞΕΡΟΚΕΦΑΛΟΣ». Ο Mike Portnoy δεν είναι από τους ανθρώπους που μιλώντας τους κάποιος θα τους αλλάξει γνώμη. Βάζει τα στήθη του μπροστά και θυσιάζεται συχνά για τους υπολοίπους, απαιτεί όμως κι ο ίδιος να έχει το μερίδιο επιτυχίας που του αναλογεί και κέρδισε με την αξία του. Οι Dream Theater ήταν το συγκρότημα που αγάπησε όλος ο κόσμος για την αδιαμφισβήτητη τεχνική των μελών του και κυρίως για τις τρελές και παλαβές ιδέες του Mike Portnoy. Ο Mike Portnoy σκεφτόταν και λειτουργούσε ως οπαδός. Μόλις σας αποκαλύψαμε το μεγάλο μυστικό της επιτυχίας της μπάντας. Ο ακροατής ένιωθε ως ομόρρυθμο μέλος του συγκροτήματος. Η κάθε του φαντασία γινόταν πραγματικότητα. Πόσες φορές δεν έχουμε γράψει ότι οι ακροατές των Dream Theater είναι οι πιο «καλομαθημένοι» με διαφορά; Ο Mike Portnoy δεν είναι τεχνικά ο καλύτερος drummer του κόσμου, άλλωστε ο ίδιος ουδέποτε υποστήριξε κάτι τέτοιο, είναι με κάθε σιγουριά όμως ο πιο πανούργος, ένας από τους πλέον αφοσιωμένους και, βάσει δημοψηφισμάτων, ένας από τους πιο επιτυχημένους όλων των εποχών.   

Τι σημαίνουν όλα αυτά; Ότι σε μεγάλο βαθμό αυτό που θα ακούσουμε από εδώ και στο εξής θα είναι κάτι άλλο, όσο βαρύ κι αν ακούγεται αυτό. Dream Theater are dead, long live Dream Theater...

Mike Portnoy: Ο μεγαλύτερος οπαδός των Dream Theater

Έχοντας εισέλθει σε μία εκ βαθέων ανάλυση, σωστό είναι να ρίξουμε λίγο φως στα πράγματα από την οπτική γωνία του Mike Portnoy. Ο John Petrucci δηλώνει στο ντοκιμαντέρ "The Spirit Carries On" πως η σχέση τους ήταν κάτι παραπάνω από επαγγελματική, προσωπική και οικογενειακή. Αυτό είναι προς τιμήν του, αφού είναι η αλήθεια και το γνωρίζουν λίγο πολύ όλοι. Το θέμα είναι πως ο Mike Portnoy, όσο σκληρός τύπος είναι, ένας πραγματικός επαναστάτης, ένας χαρακτήρας ανήσυχος, γεμάτος ενθουσιασμό και έξαψη, είναι υπερβολικά ευαίσθητος και κτητικός ως άνθρωπος. Δεν κρύβει τα συναισθήματά του και τις αδυναμίες του. Ο Mike Portnoy, περισσότερο από τους άλλους (ειδικά από τους John Petrucci και John Myung), έβλεπε και αντιμέτωπιζε τους Dream Theater ως ένα δικό του παιδί. Όπως ένας πατέρας θα κάνει τα πάντα για να προστατέψει το παιδί του και να διασφαλίσει το καλύτερο μέλλον γι' αυτό, έτσι λειτουργούσε πολύ συχνά ο διάσημος drummer. Δεν του άρεσε να παίρνουν άλλοι αποφάσεις γι' αυτόν και δεν ήθελε να γίνονται πράγματα χωρίς να τα γνωρίζει - ακόμη κι αν αυτό σήμαινε πως έπρεπε να βρίσκεται 25 ώρες το 24ωρο επί ποδών και να θυσιάζει χρόνο από την προσωπική του ζωή. Η ζωή του Mike Portnoy, καλώς ή κακώς, ήταν οι Dream Theater. Παρότι οικογενειάρχης με παιδιά, η πρώτη του οικογένεια ήταν και παρέμεναν οι Dream Theater.

Ο ίδιος είχε κι ένα πολύ μεγάλο καλό: μέσα από την τεράστια δημοσιότητα που είχε κερδίσει όλα αυτά τα χρόνια (μεγαλύτερη απ' όλα τα υπόλοιπα μέλη μαζί), είχε ζήσει πολλές καταστάσεις και είχε καταλάβει πως το σύστημα ψάχνει για μια μικρή ευκαιρία να σε καταπιεί. Είχε γνωρίσει από κοντά πολλούς μουσικούς και είχε πληροφορηθεί τις εμπειρίες τους. Γνώριζε πως τη μία ημέρα μπορεί να είσαι ο Tracii Guns με τον πλατινένιο δίσκο και λιμουζίνες να περιμένουν για να σε οδηγήσουν στο συναυλιακό χώρο και την επόμενη να είσαι ένας άστεγος, πρώην διάσημος, άφραγκος και αλκοολικός μουσικός. Ο Mike Portnoy ήταν γεννημένος νικητής και δεν ήθελε να δει το δικό του το μωρό να αφήνεται στα χέρια άλλων. Στη δική του μπάντα αυτός και τα υπόλοιπα μέλη έκαναν κουμάντο κι έπαιρναν τις αποφάσεις. Από ένα σημείο της ιστορίας του σχήματος και μετά (βλέπε "Falling Into Infinity"), ο έλεγχος των πραγμάτων και των αποφάσεων είχε γίνει έμμονη ιδέα για τον ίδιο. Σχεδόν τον τύφλωσε. Τον οδήγησε σε λάθος αποφάσεις και συγκρούσεις. Πολλοί προσπάθησαν να τον μεταπείσουν, αυτός όμως δεν άκουγε. Δυσαρέστησε τους φίλους του στο συγκρότημα; Σίγουρα! Μάλωσε με πιστούς ακροατές της μπάντας και τους έκανε να τον μισήσουν; Έγινε κι αυτό. Επέλεξε να αναλάβει όλες ανεξαιρέτως τις παραγωγές με τον John Petrucci, αν και γνώριζε από ένα σημείο και μετά όταν αυτό ήταν μουσικά ζημιογόνο για τη μπάντα; Σε κάθε περίπτωση. Δε μπορούμε να γνωρίζουμε τι ρόλο έπαιξε το δικό του πρόβλημα με τον αλκοολισμό στις διαπροσωπικές του σχέσεις με τα υπόλοιπα μέλη -αν του στάθηκαν, αν ένιωσε προδομένος και δαχτυλοδεικτούμενος από ορισμένους, αν αισθάνθηκε μόνος σ' αυτόν τον αγώνα κλπ.- και κατά πόσο αυτό επηρέασε με τη σειρά του τις αποφάσεις του.

Η μουσική βιομηχανία είναι ύπουλη και δε γνωρίζει συναισθηματισμούς. Βρίσκει πάντα τον τρόπο να εισέλθει σε μία σχέση και να τη διαβρώσει. Αρκεί αυτό να εξυπηρετεί τα συμφέροντα των «από πάνω». Δεν ξέρουμε όλες τις λεπτομέρειες της σχέσης Portnoy - Petrucci, ωστόσο δε θα ήταν εντελώς λάθος να ισχυριστεί κανείς ότι από ένα σημείο και μετά οι δυο τους δε μοιράζονταν το ίδιο όραμα. Ο drummer, σε παράλληλη συνάρτηση με τα προσωπικά του προβλήματα και δυσκολίες, ένιωθε μόνος. Πιστεύει κανείς ότι είναι τυχαία η συνεργασία του για τόσα συνεχή έτη, χωρίς εκρήξεις και εντάσεις, με τον Neal Morse; Καθόλου τυχαία δεν είναι φίλοι μου. Τα προσωπικά άλμπουμ του άλλοτε ηγέτη των Spock's Beard, οι Transatlantic ως μπάντα και οι μέρες ηρεμίας στο Nashville ήταν το οξυγόνο που γέμιζε τα πνευμόνια του μεγάλου Mike Portnoy και του επέτρεπε να ξαναβουτήξει χωρίς φόβο στα βαθιά και να επιχειρήσει να σπάσει νέα φράγματα με τους Dream Theater. Σκεφτείτε για ένα λεπτό πόσοι και πόσοι μουσικοί, τεράστια ονόματα, μοναδικοί καλλιτέχνες, έχουν περάσει αυτό το στάδιο της μοναξιάς, που κανείς δεν τους καταλαβαίνει και όλος ο κόσμος είναι εναντίον τους: John Lennon, Elvis Presley, Johnny Cash, Axl Rose (!) και φυσικά ο Kurt Cobain. Η κατάληξη σχεδόν όλων τους ήταν τραγική.

Ο Mike Portnoy ήταν και θα παραμείνει ο μεγαλύτερος οπαδός των Dream Theater. Το γεγονός ότι δεν ανήκει πλέον στις τάξεις του σχήματος δε σημαίνει κάτι. Ουδείς μπορεί να σβήσει από την καρδιά του όλα όσα σημαίνει αυτό το όνομα για τον ίδιο. Το σημαντικότερο όλων, όμως, ουδείς μπορεί να σβήσει από τις μνήμες των ακροατών αυτά που μας πρόσφερε ο ίδιος ως μουσικός με τη μπάντα.

Ποιά ήταν φαινομενικά η σχέση του Portnoy με τους συμπαίκτες του;

Η σχέση του Portnoy με τον Petrucci: Φαινομενικά στην παρούσα φάση ήταν μια χαρά. Μάλιστα, αυτή εκτείνεται και σε επίπεδο πέραν του μουσικού/επαγγελματικού, αφού είχαν αναπτύξει οικογενειακή φιλία και σε ευρύτερα επίπεδα, κάτι που επιβεβαίωσε ο John Petrucci με δηλώσεις του. Όμως, έχουν υπάρξει πολλές περιπτώσεις που η σχέση τους ήταν τεταμένη και οριακή, κι ως γνωστόν οι κακές στιγμές συσσωρεύονται με το χρόνο. Ο John Petrucci μπορεί να δίνει την εντύπωση του διαλακτικού τύπου και να μην είχε ποτέ πρόβλημα με το γεγονός ότι ο Mike Portnoy φαινόταν στα μάτια όλου του κόσμου ως ο ηγέτης της μπάντας, κάθε άλλο πάντως παρά αποτελεί έναν άβουλο μουσικό, ο οποίος θα αφήσει τις τύχες του συγκροτήματός του στις αποφάσεις άλλων. Στο μυαλό του ακροατή πρέπει να παγιωθεί η άποψη πως μιλάμε για μία τεράστια επιχείρηση, για την όποια άσχετα τι βγαίνει προς τα έξω, ουδείς θα χαρίσει «τις μετοχές του» γενναιόδωρα στο διπλανό του. Από τότε που ο Portnoy απέλυσε τον τεχνικό της κιθάρας του Petrucci χωρίς να το αναφέρει καν στον τελευταίο, μέχρι όταν ο Petrucci αγνόησε τον Portnoy για να πάει να δουλέψει με τον Desmond Child στο "You Not Me" από το "Falling Into Infinity" ή όταν έπρεπε να διαλέξουν management μεταξύ δύο προσώπων, που ο ένας ήταν κοντά στον μεν και ο άλλος στον δε, οι διαφορές τους ήταν πάρα πολλές. Αν πάντα ο Portnoy είχε ένα παράπονο από τον Petrucci, αυτό ήταν πως ο John ήταν πάντα πολύ δεκτικός στις αλλαγές που τους επέβαλλε η εκάστοτε δισκογραφική και το management και δεν τον υποστήριζε κάθε φορά που ο Mike πάλευε στο να περάσουν το δικό τους. Κατά τους περισσοτέρους, ο Petrucci ήταν η «λογική» πλευρά των Dream Theater και ο Portnoy η «επαναστατική». Οι δυο τους ήταν αχώριστοι και αλληλοσυμπληρώνονταν. Ορίστε και το δεύτερο μυστικό επιτυχίας των Dream Theater. Θα γινόταν ποτέ οι Metallica το πιο επιτυχημένο metal συγκρότημα όλων των εποχών αν δεν υπήρχε η εκρηκτική χημεία των Hetfield - Ulrich; Χωρίς το πάθος, τον τσαμπουκά και το ταλέντο του James Hetfield, οι Metallica θα ακούγονταν σα μια μπάντα της σειράς ή στην καλύτερη των περιπτώσεων θα είχαν την τύχη των Anthrax, Exodus, Testament κλπ. Από την άλλη πλευρά, χωρίς το πείσμα, την αφοσίωση, την πόρωση σε κάθε περίπτωση και το επιχειρηματικό δαιμόνιο του Lars Ulrich, μάλλον θα παρέμεναν σε underground επίπεδα και ποτέ δε θα άγγιζαν το status του να είναι αυτοί οι απόλυτοι κυρίαρχοι του παιχνιδιού.

Η σχέση του Portnoy με τον Myung: Είναι τόσο αδιάφορη σε γενικά επίπεδα, όσο αδιάφορες μπορεί να είναι οι διαπροσωπικές σχέσεις του Myung με τον οποιονδήποτε. Ή τουλάχιστον αυτό δείχνει. Όμως ο Portnoy μπορεί να τσακωθεί ακόμα και με τοίχο, οπότε αραιά και που είχε ρίξει τις μπηχτές του πως στη συνθετική διαδικασία δε μπορούν να περιμένουν πότε θα αποφασίσει ο Myung να συνεισφέρει στίχους ή ιδέες. Επίσης, χαρακτηριστικό περιστατικό της διαφορετικότητας των χαρακτήρων είναι η απόπειρα να συγκατοικήσουν στην αρχή της καριέρας τους, με τον Myung να αντέχει ελάχιστες μέρες, αφού ο Portnoy ήθελε να κάνουν πάρτι και αυτός να μελετήσει.

Η σχέση του Portnoy με τον Rudess: Ο Rudess τα βρήκε λίγο εύκολα στους Dream Theater, ειδικά σε σχέση με τον προκάτοχό του, Derek Sherinian. Σκεφτείτε κατ' αναλογία πόσο πιο εύκολα ήταν τα πράγματα για τον Trujillo σε σχέση με τον Newsted στους Metallica, για να κάνουμε έναν παραλληλισμό. Στη μπάντα είχε ένα συγκεκριμένο ρόλο, είχε a priori σεβασμό απ' όλους και δε δημιούργησε ποτέ κανένα πρόβλημα, καθώς αναγνώρισε ότι στη μπάντα αρχηγοί είναι ο Petrucci και ο Portnoy και όλα έβαιναν όμορφα. Δεν έδειξε ποτέ δείγματα ότι ήθελε να κατέχει περισσότερο ενεργό ρόλο σε θέματα που άπτονται πέραν των μουσικών.

Η σχέση του Portnoy με τον LaBrie: Εδώ βρίσκεται ένα μεγάλο αγκάθι στην ιστορία των Dream Theater. Μετά από πολλά χρόνια οι δύο τους βρήκαν μια σταθερότητα στη μεταξύ τους σχέση, αλλά, όπως έχουν παραδεχτεί πολλές φορές και οι δύο, έκρυβαν τα διαπροσωπικά τους προβλήματα κάτω από το χαλί για να μην επηρεάσουν την πορεία της μπάντας. Το ότι ο Portnoy δε μπορεί να κρατήσει το στόμα του κλειστό μάλλον αποτελούσε πρόβλημα, ειδικά όταν έλεγε πως τον θεωρεί τραγουδιστή περασμένης εποχής και όταν επέβαλλε όλο και περισσότερο δικά του φωνητικά στα τραγούδια. Εδώ υπάρχουν και ορισμένα ερωτήματα! Είχε ο Portnoy τον LaBrie σε χαμηλή εκτίμηση και δεν επιθυμούσε να του δώσει «ηγετικό ρόλο» στο σχήμα, εξαιτίας της μηδαμινής συνθετικής προσφοράς του ή επειδή τον θεωρούσε τραγουδιστή «χαμηλών κυβικών»; Μεταφραζόταν από τους υπόλοιπους η ελάχιστη έως ανύπαρκτη προσφορά του LaBrie σε στίχους και ιδέες μονάχα ως έλλειψη ενδιαφέροντος προς τη μπάντα ή και ως αδυναμίας του να σταθεί στο υψηλότερο επίπεδο; Μήπως ο LaBrie, τελικά, πράγμα που αποδεικνύουν ως ένα βαθμό οι προσωπικοί του δίσκοι, ήθελε να προσφέρει και να ακουστεί η άποψή του, αλλά δεν τον άφηναν, απέρριπταν τις ιδέες του, του είχαν δώσει έναν πολύ συγκεκριμένο ρόλο, περιθωριοποιώντας τον ταυτόχρονα;

Τι ρόλο έπαιξαν τα side projects;

Σε πολλές περιπτώσεις τα side projects και οι συμμετοχές των μελών της μπάντας σε projects πέραν της βασικής τους ασχολίας υπήρξαν έμβολα αποσυμπίεσης για τους περιορισμούς που έθεταν οι ίδιοι στους Dream Theater. Τελικά, ίσως η ύπαρξή τους να υπήρξε καταλυτική στο να φτάσουμε στη σημερινή κατάσταση, που λίγο πολύ θλίβει όλους μας. Όλοι γνωρίζουν ότι η συνεργασία του Mike Portnoy με τους πιτσιρικάδες Avenged Sevenfold ήταν η σταγόνα που ξεχείλισε το ποτήρι και τον οδήγησε εκτός Dream Theater. Ή μήπως ήταν απλά αφορμή και ο ίδιος θα το αντιληφθεί αρκετά αργότερα; Πολύς κόσμος ξεχνάει ή δε γνωρίζει πως το ίδιο είχε συμβεί και κάμποσα χρόνια πριν, όταν είχε δει αυτό το πνεύμα αδελφικότητας και δύναμης στους Pantera και παραιτήθηκε απογοητευμένος, νικημένος από τα προβλήματα και την αμφισβήτηση, αλλάζοντας την τελευταία στιγμή την άποψή του. Προφανώς οι Dream Theater δεν ήταν τόσο ομάδα όσο ήθελε ο Portnoy και δεν έβλεπε πώς θα μπορούσαν να ξαναγίνουν.

Οι Transatlantic, από την άλλη, συνδύαζαν και τα δύο. Αστείρευτη έμπνευση και δημιουργία αλλά και μια «αδελφικότητα» μεταξύ των μελών, κάτι που αντικατοπτρίζεται και στο DVD που κυκλοφόρησαν. Φαίνεται, δε, πως ως project ενθουσίαζαν περισσότερο τον Portnoy τα τελευταία χρόνια απ' ότι οι ίδιοι οι Dream Theater. Είναι ποτέ δυνατόν κάποιος να μη νιώθει άνετα στο ίδιο του το σπίτι; Να αισθάνεται ανά περιόδους ξένος και περιττός; Πώς πολεμάει κανείς αυτά τα συναισθήματα ή εμμονές;

Ο Mike μάλλον θεώρησε πως η τριβή έχει διαβρώσει τόσο πολύ τις σχέσεις ανάμεσα στα μέλη των Dream Theater, σε βαθμό που δεν υπήρχε περίπτωση να αναβιώσουν το συναίσθημα της αδελφικότητας, του «one for all & all for one», και πρότεινε ως λύση ένα μεγάλο διάλειμμα, που αφενός θα αναθέρμανε την αγάπη του ενός για τον άλλο, όμως από την άλλη θα του έδινε την ελευθέρας να ασχοληθεί με τους Avenged Sevenfold, τους Transatlantic και τον Neal Morse όσο γούσταρε.

Δύο λοιπόν τα μεγάλα λάθη ή φάουλ του Portnoy αναφορικά με τη διαχείριση των side projects

Α) Γνωρίζοντας στο πίσω μέρος του μυαλού του πως καλλιτεχνικά μπορεί να εκφραστεί πιο ελεύθερα μέσα από αυτά, τυποποίησε σε μεγάλο βαθμό τη διαδικασία της παραγωγής νέας μουσικής από τους Dream Theater

Β) Θεώρησε πως μπορεί οποιαδήποτε στιγμή να βάλει σε δεύτερη μοίρα τους Dream Theater, χωρίς να αντιδράσουν τα υπόλοιπα μέλη, κάτι που εμφανώς ενόχλησε τους υπόλοιπους. Δε γίνεται και η πίτα ολόκληρη και ο σκύλος χορτάτος. Μπορεί ο James LaBrie στο πρώτο επεισόδιο του "The Spirit Carries On" ντοκιμαντέρ να υποστηρίζει πως δεν έβλεπαν να έρχεται κάποια τέτοια εξέλιξη, όμως από διάφορες δηλώσεις, και ειδικά με το κλίμα που φαίνεται να επικρατούσε κατά τη support περιοδεία στους Iron Maiden, φαίνεται να περίμεναν μία «καταιγίδα» που κάποια στιγμή θα έσκαγε. Η όλη αντιμετώπιση δείχνει πως οι τέσσερις τους λίγο-πολύ είχανε μία κοινή γραμμή και ο Portnoy ήταν αυτός, που για λόγους τους οποίους δεν έχει αναλύσει ακόμη, ένιωθε εγκλωβισμένος. Από την άλλη πλευρά, είναι δικαίωμά του και ουδείς μπορεί να αμφισβητήσει τα πηγαία συναισθήματά του.

Στο δια ταύτα, ο Mike Portnoy έχασε και στις δύο περιπτώσεις, αφού η όλη διαχείριση του θέματος δεν άρεσε στους Avenged Sevenfold, οι οποίοι ουδέποτε έψαξαν για μόνιμο αντικαταστάτη του Rev και τα υπόλοιπα μέλη των Transatlantic δε δείχνουν την επιθυμία να ανάγουν τη μπάντα σε σταθερή δραστηριότητα.

Πώς αντιμετώπισαν οι υπόλοιποι την αποχώρηση του Portnoy;

Πολλή μεγάλη συζήτηση μπορεί να γίνει γύρω από το τι δικαιοδοσία είχαν και έχουν κάποιοι να υποδεικνύουν στον Mike Portonoy τι είναι οι Dream Theater και πώς πρέπει να αντιδράσουν ή τι πρέπει να πράξουν αναφορικά με το μέλλον τους. Ακούγεται αστείο και η αλήθεια είναι πως ΕΙΝΑΙ αστείο.

Αν υπάρχει ένας άνθρωπος που μπορεί να ζητήσει στα ίσια από τον Portnoy να μιλήσουν για οτιδήποτε σημαντικό αφορά αυτή τη μπάντα, τότε αυτός είναι ο John Petrucci. Αυτός έχει κάθε λόγο να έχει άποψη, να βαρέσει το χέρι στο τραπέζι και να διαπραγματευτεί εξ' ονόματος της μπάντας. Μπορεί να πει στον Portnoy τι θα έπρεπε και τι δε θα έπρεπε ενδεχομένως να κάνει και είναι ο μόνος που μπορεί να βγει και να μιλήσει για την επόμενη μέρα ως αρχηγός της μπάντας. Επίσης, λόγο θα μπορούσε να έχει και ο John Myung φυσικά, αλλά πέραν του ότι δεν έχει δείξει δείγματα ιδιαίτερου ενδιαφέροντος, με τα χρόνια έχει χάσει αυτό το δικαίωμα λόγω της απαθούς στάσης του.

Όμως, κρίνοντας καθαρά απ' αυτό που έχουμε δει όλο αυτό το διάστημα, τους λίγους μήνες που έχουν μεσολαβήσει από την αποχώρηση του διάσημου drummer και αρχίζει να γίνεται πιο ξεκάθαρο όσο περνάει ο καιρός, είναι μια «ασέβεια» από την πλευρά των υπολοίπων προς το τι συσχετισμό έχει το όνομα και το status των Dream Theater με τον Mike Portnoy. Θα επανέλθουμε σ' αυτό το σημείο.

Για τον James LaBrie ειδικά ισχύει η γνωστή λαϊκή φράση «θέλει η «****άνα» να κρυφτεί και η χαρά δεν την αφήνει». Μπορεί να είχαν βρει μια ισορροπία και ο καθένας το χώρο και το ρόλο του στο συγκρότημα, αλλά ούτε στα καλύτερά του όνειρα ο Καναδός τραγουδιστής δεν είχε φανταστεί ότι αν κάποιος από τους δύο θα αποχωρούσε θα ήταν ο Portnoy. Ήδη σε μια πρώτη συνέντευξη του LaBrie του είχε ξεφύγει το πόσο ενθουσιασμένος ήταν, αλλά έσπευσε να το μαζέψει χωρίς να πείσει κανέναν. Επίσης, παρά το φαινομενικά αντίθετο, είναι αρκετά δυναμικός χαρακτήρας, μόνο που η ύπαρξη του Mike δεν του επέτρεπε περιθώρια να βγει πολύ μπροστά και δίνει την εντύπωση πως θέλει να γίνει ο νέος ηγέτης για τους Dream Theater, τουλάχιστον όσον αφορά την εξωστρέφεια της μπάντας. Ξεχνάει ότι στο τέλος της ημέρας όταν είχε φτάσει ένα βήμα εκτός μπάντας, ο Portnoy τον στήριξε.

Συνολικά, τα πρώτα δείγματα φανερώνουν πως η μπάντα έχει γίνει πιο ευάλωτη στην επιρροή της εταιρείας, δικαιώνοντας σε ένα βαθμό τον Portnoy όταν έλεγε πως μόνος του πάλευε ενάντια στα «θηρία». Η δημιουργία ενός τύπου «big brother» αφιερώματος για την επιλογή του drummer δίνει ένα inside view σε κάποια θέματα, αλλά ο τρόπος με τον οποίο έχει επενδυθεί δε συνάδει καθόλου με το χαρακτήρα της μπάντας. Κατηγορήθηκε ο Portnoy ότι πουλάει δράμα, αλλά είναι οι Dream Theater αυτοί που φαίνεται να πουλάνε marketing στην προκειμένη περίπτωση. Τέλος, όφειλαν όταν τους επαναπροσέγγισε ο Portnoy να κάτσουν σ' ένα τραπέζι και να συζητήσουν μαζί του, όμως αντ' αυτού απάντησαν πως αρνούνται κάθε επαφή μέσω του δικηγόρου της μπάντας. Υπάρχουν ορισμένοι κανόνες ηθικοί, άγραφοι, και τα θέματα ηθικής είναι πάνω από συμβόλαια ή δεσμεύσεις. Ειδικά όταν πρόκειται για την ψυχή του συγκροτήματος.

Κανείς δε μπορεί να κατηγορηθεί αν υποστηρίξει ότι η στάση των μελών απέναντι στο θέμα είναι κατευθυνόμενη και αποτέλεσμα των κορακιών της μουσικής βιομηχανίας, που στην υπόθεση βρήκαν ζουμί για να στήσουν το παιχνίδι τους και να το πουλήσουν. Και αυτό είναι πολύ μακριά από το τι εστί Dream Theater.

Πως διαχειρίστηκε ο Portnoy την αποχώρησή του;

Αναφέρθηκε ξανά πως ο Portnoy είναι παρορμητικός και μιλάει πολύ. Τις πρώτες μέρες που «έσκασε» ως βόμβα η αποχώρησή του, ήταν πάντα εκεί να αμυνθεί το όνομα των Avenged Sevenfold και να υπερασπιστεί την επιλογή του. Γνώστης των πραγμάτων, γνώριζε από πριν πως χωρίς να το εννοούν με κακία, όλοι οι ακροατές των Dream Theater θα έπεφταν επάνω στους Avenged Sevenfold να τους κατηγορήσουν και να τους φάνε. Έκανε όμως ένα μεγάλο λάθος, εξαιτίας του οποίου έχασε πολλούς πόντους στα μάτια πολλών οπαδών. Έφερε στη δημοσιότητα το γεγονός πως μόλις του ανακοίνωσαν οι Avenged Sevenfold ότι δε θα συνεχίσουν μαζί, αυτός έριξε γέφυρες επικοινωνίας για να επανέλθει στους Dream Theater. Μάλιστα, ανέφερε πως το δημοσιοποίησε για να σταματήσουν οι οπαδοί να του ζητάνε να αλλάξει γνώμη. Τον τιμάει το γεγονός ότι μόνος του το δημοσιοποίησε, αλλά μάλλον δεν άντεχε στη σκέψη του να δει τον James LaΒrie να βγαίνει σε συνέντευξη και να το αποκαλύπτει με χαιρεκακία.
 
Με την κίνησή του να επαναπροσεγγίσει τους Dream Theater ο Portnoy έχασε το δίκιο που είχε βάσει των επιχειρημάτων του. Παρόλο που τα επιχειρήματα είχαν βάση και οι Dream Theater όντως χρειάζονταν ένα διάλειμμα ως προς το δημιουργικό μέρος, με την πράξη του αυτή ενίσχυσε τα επιχειρήματα όσων έλεγαν πως είχε σκοπιμότητα να εκμεταλλευτεί την προσωπική του προβολή μέσω των Avenged Sevenfold εις βάρος της ολοένα και αυξανόμενης εμπορικής επιτυχίας της νεανικής μπάντας.

Από εκεί και πέρα, ο Portnoy έχει κρατήσει μια ειλικρινή στάση, χωρίς πολλές φανφάρες και μεγάλα λόγια, αλλά με τη συμμετοχή του σε διάφορα projects, κυρίως με τον αδελφικό του φίλο Neal Morse, αλλά και με τον Russell Allen των Symphony X. Φυσικά, ποτέ δε θα σταματήσει να μιλάει πολύ, προς τέρψιν οπαδών και εχθρών...

Τι επιφυλάσσει το μέλλον;

Ως προς τη θέση του drummer

Ακούγονταν διάφορα σενάρια για το μέλλον του συγκροτήματος. Το κυριότερο ήταν πως οι Dream Theater θα κινούνταν για την πρόσληψη ενός session μουσικού, όπως πολλοί εκ των αναφερθέντων, και σε σύντομο χρονικό διάστημα θα γινόταν το reunion με τον Mike Portnoy. Το συγκεκριμένο σενάριο ακουγόταν από την αρχή αρκετά αισιόδοξο και ουτοπικό. Το μεγάλο πρόβλημα που διακρίνουμε εμείς είναι πως η διαφορά στις σχέσεις ανάμεσα στις δυο πλευρές όχι απλά δεν έχει εξωτερικευτεί ακόμη, αλλά ούτε καν έχει αγγίξει το μέγιστο σημείο της. Ακόμη δεν έχει μιλήσει ξεκάθαρα ο Mike Portnoy για τα πράγματα που τον ενοχλούσαν, ποιά ήταν αυτά που τον έσκαγαν, για τις απόψεις και σκέψεις του σχετικά με τη μπάντα και το μέλλον του. Δε μπορεί ένας άνθρωπος σαν αυτόν να χάσει την πίστη του στο δημιούργημα της ζωής του εντός μονάχα μερικών ετών. Ένιωσε ότι η συνεργασία με την Roadrunner Records ήταν επιβλαβής για τη μπάντα; Αισθάνθηκε ότι δεν υπήρχε κυριολεκτικά τίποτα νέο να δοκιμάσουν; Στο ίδιο μήκος κύματος, οι υπόλοιποι τέσσερις εμφανίζονται αρκετά άνετοι. Για εμάς τους ακροατές, αυτό είναι θεμιτό και δείχνει πως η μπάντα θα συνεχίσει και χωρίς τον Portnoy, προσφέροντάς μας, ελπίζουμε, τρομερά άλμπουμ. Όμως είναι δυνατόν να αντιμετωπίζουν την όλη κατάσταση τόσο κυνικά και να επιτρέπουν στον Mike Portnoy να κλείσει την πόρτα πίσω του και να φύγει; Κάθε μέρα που περνάει από τις 08/09/2010 και μετά, κάθε κομμάτι του παζλ που εμφανίζεται απομακρύνει το παραπάνω σενάριο, ειδικά αν κρίνουμε λαμβάνοντας υπόψιν μας τη στάση που κρατάνε τα εναπομείναντα μέλη, η οποία είναι μάλλον αποθαρρυντική. Από την άλλη, θα ήταν μεγάλο πλήγμα για την αξιοπιστία τους να διατυμπάνιζαν μέσα από τις auditions ότι ψάχνουν για ένα «νέο μέλος στην οικογένεια» και να τόνιζαν πως παικτικά είναι όλοι παραπάνω από ικανοί να αποδώσουν τα μέρη του Portnoy και λίγο καιρό αργότερο να άλλαζαν στάση και να γινόταν το reunion. Καλώς ή κακώς, είτε μας αρέσει είτε όχι, οι Dream Theater δείχνουν να μπαίνουν τώρα σε μία τουλάχιστον 5ετη περίοδο. Θα πρέπει να κλείσει ο συγκεκριμένος κύκλος, ο οποίος έχει λίγο καιρό που άνοιξε, για να σκεφτεί η κάθε πλευρά την πιθανότητα ενός reunion.  

Σε όλα τα παραπάνω ας προσθέσουμε πως ο Portnoy δεν είναι και ο πιο εύκολος χαρακτήρας στο να ξεχνάει και να συγχωρεί, εκτός κι αν η ολοένα αυξανόμενη συναναστροφή του με τον Neal Morse αλλάξει κι αυτά τα χαρακτηριστικά της προσωπικότητάς του. Ως εκ τούτου, η μάλλον άκομψη συμπεριφορά -ειδικά του LaBrie- δε θα περάσει απαρατήρητη από τον ίδιο. Επιπρόσθετα, και δώστε βάση σ' αυτή τη λεπτομέρεια, διότι είναι πολύ σημαντική και θα καθορίσει τις ισορροπίες στο μέλλον, σε μια πιθανή επιστροφή του, ο ρόλος του δε θα είναι ποτέ ο ίδιος με αυτόν που ήταν πριν την αποχώρησή του. Αφενός οι υπόλοιποι δε θα αφήσουν τα κεκτημένα τόσο εύκολα, αφ' ετέρου, δε, στο παιχνίδι έχουν μπει οι managers, οι δισκογραφικές και όλοι οι παρατρεχάμενοι που ξέρουν καλά τη δουλειά τους και δε θα αφήσουν το ισχυρό brand name να ξεφύγει από τα χέρια τους. Ποιός θα το πίστευε ότι γλίτωσε σχεδόν 20 χρόνια από τα δόντια της Elektra για να την πάθει από τη Roadrunner ο Mike...

Ο Mike Portnoy δε θα είναι ποτέ ξανά αυτό που ήταν για τους Dream Theater.

Ποτέ δεν πρέπει να αποκλείουμε τίποτα, αλλά θα είναι χειρότερο να δούμε έναν Portnoy απεγνωσμένο να γυρνάει σα βρεγμένη γάτα, με ευνουχισμένο ρόλο στο συγκρότημα. Μερικά πράγματα είναι καλύτερο να πεθαίνουν πρόωρα, αλλά υπερήφανα.

Ως προς τη μουσική κατεύθυνση

Αυτό είναι το μεγάλο στοίχημα και το μεγάλο μυστήριο.

Θα ανοίξουμε μία συζήτηση, την οποία κανείς ποτέ δε μπήκε στον κόπο να ξεκινήσει. Το υλικό των Dream Theater, τα riffs αυτά καθ' αυτά, οι αλλαγές τους, οι μελωδίες τους, οι χρόνοι, οι παύσεις κλπ. δεν είναι τόσο δύσκολα από τεχνικής και παικτικής άποψης. Υπάρχουν μουσικοί σ' αυτό τον πλανήτη, και είναι χιλιάδες αυτοί, που κινούνται κάθε βράδυ σε πολύ πιο επικίνδυνα χωράφια και τους αρέσει να ακροβατούν μεταξύ επιτυχίας και καταστροφής. Αυτό που θέλουμε να πούμε είναι ότι χρονικά το παίξιμο του Mike Portnoy είναι πάρα πολύ απλό σε σύγκριση μ' αυτό του Virgil Donati (για παράδειγμα), ο οποίος κινείται σ' έναν διαφορετικό πλανήτη, τον πλέον αφιλόξενο και δύστροπο μουσικά. Η διαφορά των Dream Theater, κι αυτό που τους έκανε τόσο διάσημους, είναι οι αμέτρητες ΑΛΛΑΓΕΣ. Οι Dream Theater είναι μία μπάντα, η οποία ξεκινώντας από την ακούραστη σκέψη και όρεξη για δουλειά του Mike Portnoy, ξεκινούσε πάντα με ένα riff και κατέληγε σ' ένα λαβύρινθο. Ο Mike Portnoy δεν ήταν ποτέ ο drummer του 4/4, κρατάμε το ρυθμό και ακολουθούμε. Τα τύμπανα στους Dream Theater έπαιζαν τον ίδιο σημαντικό ρόλο με τις κιθάρες, ακολουθούσαν κατά πόδας τα riffs και ήταν δουλεμένα μέχρι και το τελευταίο χτύπημα. Αυτό σημαίνει ότι: ο Mike Portnoy γνώριζε τα κομμάτια όχι απλά απ' έξω, αλλά αυτά αποτελούσαν μέρος του εαυτού του. Δε μπορεί ένας μουσικός να παίξει το "Dance Of Eternity" αν δεν το έχει μάθει στην εντέλεια... ακόμη κι έτσι, είναι ιδιαίτερα δύσκολο για έναν drummer να ακολουθήσει, διότι αυτά που δοκίμασε ο Portnoy -επαναλαμβάνω, όχι τεχνικά τόσο, όσο «συνθετικά»- ήταν εκτός πραγματικότητας. Όσοι έχουν παίξει μουσική και ειδικά οι drummer οι οποίοι καλούνται να εμπλουτίσουν μουσικά ένα riff και να το αναδείξουν, γνωρίζουν πολύ καλά πως ένας συνειδητοποιημένος μουσικός ζει με τις μελωδίες του κομματιού για μήνες ολόκληρους μέσα στο μυαλό του. Και η μουσική παίζει εκεί ασταμάτητα... αυτός φαντάζεται ρυθμούς, αλλαγές και παύσεις. Σκέφτεται, αλλάζει απόψεις, επιλέγει ιδέες και τα προβάρει όλα, μέσα στο μυαλό του πάντα. Ποιό ήταν το μεγάλο του ατού λοιπόν του Mike Portnoy; Τώρα ερχόμαστε στο ζουμί της υπόθεσης. Ο Mike Portnoy συνέθετε όλο το υλικό με τους υπόλοιπους. Αυτό συνεπάγεται το γεγονός ότι, ακόμη κι αν ένα κομμάτι διαρκούσε 50 λεπτά σερί, το είχε γράψει ο ίδιος, το γνώριζε όπως γνωρίζει τα παιδιά του, δε χρειαζόταν καν να μπει στον κόπο να το μάθει. Ήταν ένα κομμάτι του εαυτού του. Επιπροσθέτως, ο Mike Portnoy ασχολούταν με τη μπάντα 24/7 και πολύ περισσότερο απ' ό,τι όλοι οι άλλοι μαζί. Όταν έγραφε τα φωνητικά του ο James LaBrie και οι υπόλοιποι ήταν προφανώς σπίτια τους, απολαμβάνοντας τον ελεύθερο χρόνο τους με τις οικογένειές τους, ο Mike Portnoy ήταν εκεί, στο στούντιο, δουλεύοντας κάθε στίχο, κάθε λέξη, κάθε λεπτομέρεια με τον τραγουδιστή. Δεν υπήρχε κάτι που αφορούσε τους Dream Theater και δεν το γνώριζε.

Ο νέος drummer, ικανός, ταλαντούχος, τεχνικά ίσως και ανώτερος του Mike Portnoy, με εμπειρία και πολλές παραστάσεις, έχει ένα βουνό από δουλειά μπροστά του. Κι αν στα παλιά κομμάτια έχει τον οδηγό του Portnoy και λίγο πολύ θα τα φέρει βόλτα, διότι δεν είναι κάποιος τυχαίος, στο νέο υλικό καλείται να δείξει προσωπικότητα και να αποδείξει στους απαιτητικότατους ακροατές των Dream Theater πως δίκαια κάθεται στο καρεκλάκι που κάθεται.

Σ' αυτό το κομμάτι σημαντικό ρόλο θα παίξει και η Roadrunner Records, αφού είναι σχεδόν αδιανόητο να μην προσπαθήσει να κρατήσει ασφαλή την επένδυση που φαίνεται ότι κάνει γύρω από το συμβάν. Δεν είναι ούτε χαζοί, ούτε άπειροι οι υπεύθυνοί της, για να προσπαθήσουν να επιβάλλουν στο συγκρότημα τις απόψεις τους, αλλά θα θέλουν ένα τελικό προϊόν που θα μπορέσουν να το «τοποθετήσουν» καλύτερα στην αγορά. Πρέπει να έχουμε στο πίσω μέρος του μυαλού μας πως στο συγκεκριμένο timing το prog είναι ιδιαίτερα δημοφιλές και το να παίζεις επιδεικτικά τεχνικά από ανάθεμα έχει γίνει δυνατό σημείο. Δείτε τα κινήματα του djent και τις μπάντες που πασχίζουν να κοτσάρουν το πρόθεμα «prog» στη μουσική τους και δη στο metal τους.

Με βάση τα παραπάνω δεδομένα, δε θα προκαλέσει εντύπωση ένας «προκλητικά» τεχνικός δίσκος, εστιασμένος στις δεδομένες ικανότητες των μελών του συγκροτήματος, ενώ παράλληλα θα αναζητήσουν να γράψουν και το τραγούδι κράχτη σε εμπορικά επίπεδα, που τόσο καλά ξέρει να προωθεί και να εκμεταλλεύεται η Roadrunner.

Γνωρίζουν όλοι καλά πως στο τέλος της ημέρας θα κριθούν από τη μουσική που θα παράγουν και πως ένας πραγματικά καλός δίσκος θα κάνει πολλούς να ξεχάσουν τον Portnoy και να αναιρέσουν τις ενστάσεις τους. Επίσης, για τη μπάντα είναι σημαντικότερη μια γρήγορη νίκη, ακόμα κι αν αυτή δεν υποστηριχτεί από την απαραίτητη ποιότητα σε βάθος χρόνου. Αυτή τη στιγμή οι εντυπώσεις είναι σημαντικότερες.

Αντίθετα, κανείς από τη μπάντα δε θέλει να σκέφτεται τι θα επακολουθήσει αν δεν τους δικαιώσει το αποτέλεσμα.

Ερωτήματα

Έχουν ήδη τεθεί πολλά και διαφορετικά ερωτήματα στο κυρίως κείμενο. Υπάρχουν ωστόσο ορισμένα κομμάτια, τα οποία παραμένουν «σκοτεινά» και χρίζουν αναφοράς. Θα επιχειρηθεί να γίνει μία καλοπροαίρετη σε κάθε περίπτωση ανάλυση και σχολιασμός, αφού τα ζητήματα αυτά είναι αρκετά λεπτά και η πληροφόρηση, που έχουμε εμείς ως απλοί ακροατές, είναι σχεδόν μηδαμινή.

Ο Jordan Rudess και η προσφορά του στο συγκρότημα

Ο Derek Sherinian «σήκωσε το σταυρό του μαρτυρίου», του φορτώθηκαν τα χίλια μύρια, τον αποκάλεσαν με πολλές υποτιμητικές για τον ίδιο εκφράσεις, ενώ σχεδόν κανείς από το ευρύτερο στρατόπεδο των Dream Theater -προς τιμήν τους τα μέλη της μπάντας ουδέποτε αναφέρθηκαν με αρνητικά σχόλια για τον ίδιο- δε βγήκε να πει την αλήθεια στον κόσμο. Το "Falling Into Infinity", ο δίσκος που, είτε μας αρέσει, είτε όχι, όρισε σε μεγάλο βαθμό τον progressive ήχο της προηγούμενης δεκαετίας, αφύπνισε τους Dream Theater, τους έδειξε ότι είχαν πάρει το λάθος δρόμο και είχαν τα λάθος άτομα δίπλα τους ως συμβουλάτορες, ο δίσκος που τους οδήγησε στο μεγαλειώδες "Scenes From A Memory", καταδικάστηκε απ' όλους. Η αλήθεια είναι πως εάν δεν είχε κυκλοφορήσει το "Falling Into Infinity" δε θα υπήρχε "Scenes From A Memory".

Βάσει προσωπικής σχέσης εδώ και 12 χρόνια με τον Derek Sherinian διαβεβαιώνεται πως είναι από τους πλέον φανατικούς μεταλάδες, κάτι που αποδεικνύουν άλλωστε οι προσωπικοί του δίσκοι και ο ιδιαίτερα σκληρός κιθαριστικός ήχος στον οποίο αρέσκεται και επιλέγει πάντα. Πολλές από τις συναυλίες των Planet X παλιότερα τελείωναν με jamming επάνω σε συνθέσεις των Black Sabbath, ενώ ο Zakk Wylde είναι από τους καλύτερούς του φίλους και αγαπημένους του μουσικούς. Σε μία προσωπική συζήτηση που είχαμε πριν πολλά χρόνια, εκμυστηρεύτηκε (κάτι που σίγουρα δεν αποτελεί μυστικό) πως πριν τις ηχογραφήσεις του "Falling Into Infinity" ετοίμαζαν με τη μπάντα το δεύτερο μέρος του "Metropolis", το οποίο είχαν ολοκληρώσει συνθετικά, το είχαν ηχογραφήσει δοκιμαστικά και ήταν έτοιμοι να προχωρήσουν στο επόμενο στάδιο. Ο ίδιος ένιωθε κάτι παραπάνω από χαρούμενος για τις heavy συνθέσεις και τις πολύπλοκες αλλαγές που είχανε στα κομμάτια τους και ένιωθε περήφανος και προνομιούχος που έπαιζε με τους Dream Theater. Έτυχε κάποιος από τους αναγνώστες να τον ρωτήσει τη γνώμη του για το "Falling Into Infinity", κατά πόσο ρωτήθηκε ο ίδιος για την κίνηση αυτή, αν τον ικανοποιεί ως δίσκος και ποια τελικά τραγούδια του αρέσουν;

Ο «κακός» Derek Sherinian απολύθηκε... και προσέξτε φίλοι μου, ούτε μία φορά δεν αναφέρθηκε με άσχημα σχόλια για τη μπάντα, ίσα-ίσα που συνέβη το αντίθετο. Τη θέση του ήρθε να καλύψει ο «καλός» Jordan Rudess, ο οποίος αποτελούσε από την αρχή επιθυμία όλων και κυρίως διακαή πόθο του Mike Portnoy. Ο Jordan Rudess δεν ήταν τυχαίο όνομα. Όλοι γνώριζαν τις ικανότητές του και περίμεναν απ' αυτόν να δώσει το κάτι παραπάνω στο συγκρότημα.

Ο Jordan Rudess υπήρξε τυχερός, αφού η «καριέρα» του στους Dream Theater ξεκίνησε με το "Scenes From A Memory", ένα από τα αρτιότερα άλμπουμ όλων των εποχών, και το όνομά του γράφτηκε σ' ένα δίσκο τον οποίο ξεκίνησαν να δουλεύουν οι υπόλοιποι απλά πειραματικά με τον Kevin Moore, συνέθεσαν και ολοκλήρωσαν με τον Derek Sherinian και τελικά ηχογράφησαν με τον Jordan Rudess. Η πορεία του συγκροτήματος από εκεί και πέρα είναι γνωστή και δεν έχει νόημα να την αναλύσουμε εδώ. Το ερώτημα που τίθεται είναι το ακόλουθο: αισθάνονται οι ακροατές των Dream Theater ικανοποιημένοι στον απόλυτο βαθμό από την προσφορά του Jordan Rudess στο συγκρότημα; Έδωσε όλ' αυτά που αυτοί ονειρεύονταν όταν τον άκουγαν στους Liquid Tension Experiment; Άφησε το στίγμα του στο συγκρότημα, όπως το άφησε σε κάθε περίπτωση ο Kevin Moore ή όπως το άφησε ο Derek Sherinian, στο βαθμό που του το επέτρεψαν; Έδωσε συνθετικά το extra kick στη μπάντα, που τόσο είχε ανάγκη; Πέρα από τη φιγούρα και αναζητώντας την ουσία, αποδείχτηκε αρκετά προοδευτικός και επαναστατικός, όσο οι υπόλοιποι;

Ο Jordan Rudess και ο ρόλος του στο συγκρότημα

Ο ρόλος του Jordan Rudess, αν δεν κάνω λάθος, όταν προσλήφθηκε, περιμέναμε όλοι μας ότι θα ήταν πρωταγωνιστικός, ότι θα αντικαθιστούσε επάξια τον Kevin Moore και έχοντας ως άριστο παράδειγμα τη συνεργασία του με τους Mike Portnoy και John Petrucci στους Liquid Tension Experiment, αναμέναμε λίγο πολύ όλοι ότι θα πήγαινε τουλάχιστον ένα επίπεδο παραπάνω. Συνέβη αυτό; Αναδείχτηκε ο Jordan Rudess ως μία από τις μορφές του συγκροτήματος ή περισσότερο οι ίδιοι οι Dream Theater ήταν αυτοί που έδωσαν το extra push στο όνομα του Jordan Rudess;

Τελικά ήταν/είναι ο Jordan Rudess πρωταγωνιστής ή ακόλουθος;

Πολλοί φίλοι του συγκροτήματος (και εμείς) αισθανόμαστε σε πολλές περιπτώσεις «προδομένοι» από τον ταλαντούχο πληκτρά, αφού ουδέποτε μας απέδειξε στον απαιτούμενο βαθμό πως είχε τις συνθετικές ικανότητες μα κυρίως το «στομάχι» που απαιτείται για να παίξει πρωταγωνιστικό ρόλο. Τα τελευταία χρόνια παρουσιάζεται ως ένας άριστος side-man, ένας άνθρωπος ο οποίος θα παίξει απλά τέλεια αυτά που θα του δώσουν, διεκπαιρεώνοντας στον απόλυτο βαθμό τη δουλειά του. Στο μόνο που πραγματικά στεκόταν αντάξια της φήμης και των προσδοκιών ήταν στις ζωντανές εμφανίσεις, που πάντα είναι εξαιρετικός. Ο ίδιος διαλαλούσε το πόσο ευτυχής είναι με το ρόλο που έχει στους Dream Theater, συνεισφέροντας απλά μουσική, και κάθε φορά που ρωτούσαν την άποψή του για κάποιο καυτό θέμα πέταγε τη μπάλα στις κερκίδες. Και ξαφνικά προβάλλεται το "The Spirit Carries On" ντοκιμαντέρ και μένω με το στόμα ανοιχτό!

Μετά τον John Petrucci, αυτός που μιλάει, έχει άποψη, βγάζει εύκολα συμπεράσματα, κάνει κριτική και υποδεικνύει πού πρέπει να κινηθούν οι Dream Theater είναι ο Jordan Rudess. Όσοι πιστεύουν ότι το σχόλιο είναι κακοπροαίρετο, κάπου έχουν χαθεί στην ανάγνωση του κειμένου. Ως φανατικοί ακροατές της μπάντας θα περιμέναμε από κάποιον -ο οποίος, αν και θεωρητικά σημαντικό κομμάτι του ήχου του συγκροτήματος, ουδέποτε τόλμησε να βγει μπροστά και να μιλήσει- να κρατήσει μία πιο μετριοπαθή στάση και να αφήσει το δύσκολο ρόλο στους άλλους, ίσως στον James LaBrie, ο οποίος έχει παγιωθεί στη συνείδηση του κόσμου ως ο απόλυτος Dream Theater τραγουδιστής και μάλλον δε θα είχε η οποιαδήποτε δήλωση καμία συνέπεια για τον ίδιο.

Θα προτιμούσαμε ειλικρινά το ρόλο που δείχνει στο ντοκιμαντέρ να έχει ο Jordan Rudess εντός του συγκροτήματος να αποτυπωνόταν και στη μουσική. Τότε όλα θα ήταν πολύ καλύτερα.

Ο ρόλος του νέου drummer στη μουσική του συγκροτήματος

Εφόσον ο νέος drummer καθίσει και σκεφτεί τι αναμένει ο κόσμος απ' αυτόν, θα πανικοβληθεί. Ακόμη και τον Terry Bozzio, που λέει ο λόγος, να διάλεγαν, ο κόσμος θα τον περνούσε από ιερά εξέταση πρώτα. Λογικό! Όσο τρελό κι αν ακούγεται, είναι λογικό κι ο λόγος είναι απλός. Οι Dream Theater είναι ένα τεράστιο όνομα, τόσο εμπορικά όσο και μουσικά. Δεν είναι πλέον τυχαίοι. Αν το δει κάποιος βάσει «κλίμακας επιτυχίας», πάνω από τους Dream Theater βρίσκονται μόνο οι Metallica, AC/DC και Iron Maiden... κανείς άλλος. Οι Dream Theater είναι πιο νέοι απ' όλους αυτούς και έχουν όλο το μέλλον μπροστά τους.

Ο Mike Mangini δεν είναι ένα τυχαίο όνομα. Τα κατορθώματά του λίγο-πολύ τα γνωρίζουμε όλοι, ενώ όσοι είχανε την τύχη να τον δουν ζωντανά είναι σίγουρο ότι θα θυμούνται για πάντα αυτή την εμπειρία. Θεωρούμε πάντως πως αποτελεί την καλύτερη επιλογή και λύση από πολλές πλευρές. Το κυριότερο είναι πως εγγυάται την ηρεμία εντός του σχήματος: γνωρίζεται καλά με τα υπόλοιπα μέλη και το management του συγκροτήματος, είναι Αμερικανός, ο οποίος έμενε μόνιμα λίγο πιο βόρεια από τη μπάντα, στη Βοστώνη, έχει παίξει σε διάφορα projects με τους τέσσερις, γνωρίζει το υλικό και το ύφος του συγκροτήματος.

Ο Mike Mangini καλείται να επαναφέρει τον ενθουσιασμό στις τάξεις των Dream Theater και την επιθυμία να παίξουν ωραία μουσική. Σ' αυτό μάλλον δε θα δυσκολευτεί, αφού ο ίδιος είναι αρκετά ανοιχτός χαρακτήρας και πλακατζής. Τα δύσκολα όμως μόλις ξεκίνησαν για τον ίδιο, αφού οι Dream Theater δεν είναι ούτε κολλέγιο, όπου απλά διδάσκει μαθητές, ούτε η μπάντα του Steve Vai, στην οποία υπήρχε ένας ηγέτης, έδινε τις κατευθύνσεις και τον άφηνε ελεύθερο να δημιουργήσει, αλλά ούτε οι Extreme σίγουρα.

Οι απαιτήσεις στους Dream Theater είναι τεράστιες και... δυστυχώς μπλέκονται πάρα πολλά άτομα στο τελικό αποτέλεσμα. Ελπίζουμε να αφήσουνε τον Mike Mangini να παίξει ελεύθερα αυτό που γνωρίζει και μπορεί, να δουλέψει τα μέρη του αποκλειστικά με τα υπόλοιπα μέλη και τον παραγωγό (;) και να του δώσουν την ευκαιρία να παίξει στο δικό του ύφος και όχι να πιεστεί να γίνει ένας δεύτερος Mike Portnoy. Για όσους πιθανώς το ξεχνάνε, αναφερόμαστε σ' έναν από τους κορυφαίους τυμπανιστές που έχουν εμφανιστεί ποτέ.

Το ερώτημα είναι, θα γίνει κάτι τέτοιο; Θα ακούσουμε τους ανανεωμένους Dream Theater; Θα ανοίξει ένα νέο κεφάλαιο στην ιστορία του συγκροτήματος; Θα θέσουν με τη νέα τους δουλειά -και κυρίως με τη στάση τους- οριστικά τέλος στα διάφορα σενάρια και θα δείξουν πως είναι έτοιμοι να μεγαλουργήσουν τα επόμενα 5-7 χρόνια τουλάχιστον; Η επιλογή του Mike Mangini τους λύνει τα χέρια και τους ανοίγει το δρόμο να συνθέσουν απίστευτα άλμπουμ στο κοντινό μέλλον.

Υπάρχει όμως άλλο ένα σημείο. Ο Mike Mangini τοποθετείται ανάμεσα στα κορυφαία ονόματα τα τελευταία 20 χρόνια περίπου. Οι δίσκοι στους οποίους ωστόσο έχει παίξει, και μιλάμε γι' αυτούς στους οποίους ακούμε «απαιτητικά τύμπανα», μετριούνται στα δάχτυλα ενός χεριού. Αυτό είναι σίγουρα ένα πρόβλημα. Δε γνωρίζω κατά πόσο το έχει λάβει υπόψιν του το συγκρότημα, αναφορικά με την τελική επιλογή του. Οι Dream Theater θέλω να πιστεύω ότι δε σχεδιάζουν να ηχογραφήσουν ένα μονάχα δίσκο με τον νέο drummer και μετά... θα δείξει. Οι ημέρες των διαγωνισμών ταχύτητας και της φιγούρας, απλά για τα κάδρα και τα κύπελα, έχουν περάσει προ πολλού. Τώρα έχει μπροστά του μία τεράστια πρόκληση, τη μεγαλύτερη της καριέρας του!

Το "The Spirit Carries On" ντοκιμαντέρ

Οι Dream Theater πουλάνε εκατοντάδες χιλιάδες αντίτυπα παγκοσμίως με κάθε νέα τους δουλειά, ενώ ο «οργανισμός» τους τρέφει δεκάδες, ίσως και εκατοντάδες, οικογένειες. Φυσικό και επόμενο είναι να υπάρχει μία ολόκληρη στρατηγική marketing πίσω από το όνομά τους, με απώτερο σκοπό να το γιγαντώσει. Αυτό είναι θεμιτό! Αυτό που είναι όμως λίγο-πολύ εξευτελιστικό και προκαλεί δεκάδες ερωτήματα είναι η επιλογή τους να παρουσιάσουν την αναζήτησή τους για τον αντικαταστάτη του Mike Portnoy κατ' αυτό το συγκεκριμένο τρόπο.

The 7 greatest drummers of the world!

Έτσι παρουσιάζονται οι 7 «τυχεροί», οι οποίοι σύμφωνα με το ντοκιμαντέρ δεν έκαναν κάποια αίτηση, αλλά επιλέχθηκαν αυθαίρετα από το management του συγκροτήματος. Οπότε, λαμβάνοντας υπόψιν αυτόν τον όμορφο κατά τ' άλλα τίτλο, μπορώ να υποθέσω ότι μέσα στους μεγαλύτερους drummers του κόσμου δεν ανήκει ο Terry Bozzio, αλλά μάλλον ούτε ο Dave Weckl... Α, ναι, ούτε ο Steve Smith, ούτε ο Dennis Chambers, ούτε ο... προσθέστε ελεύθερα όποιο όνομα θεωρείτε ικανό.

Το ντοκιμαντέρ, έτσι όπως αναρτήθηκε στο youtube, χωρίζεται σε τρία μέρη, με το πρώτο να ασχολείται σχεδόν αποκλειστικά με τον Mike Mangini και τη συμμετοχή του. Ο οποίος Mike Mangini, με το που ανακοίνωσε ο Mike Portnoy την αποχώρησή του ήταν στο μυαλό κάθε ακροατή του συγκροτήματος και είχε κερδίσει ήδη τη θέση του «πλέον κατάλληλου αντικαταστάτη». Οι Αμερικανοί όμως σκέφτονται διαφορετικά και πάντα προσπαθούν να πουλήσουν ακόμη και το κάρβουνο ως διαμάντι. Αυτό σημαίνει με λίγα λόγια πως μπορεί ο Mike Mangini να ήταν η πρώτη τους και (μουσικά) ίσως η τελευταία τους επιλογή, ωστόσο δε δίστασαν, με την υποστήριξη και παρότρυνση της δισκογραφικής τους εταιρείας και management, να στήσουν ένα ολόκληρο event για να περάσουν ορισμένα άτομα από ακροάσεις.  

Οι Derek Roddy, Peter Wildoer και Achilles Priester δεν είχαν τίποτα να χάσουν, αφού βρέθηκαν από τη μία μέρα στην άλλη ανάμεσα στα ινδάλματά τους και ειδικά για τους δύο τελευταίους άνοιγαν οι πόρτες της αμερικανικής αγοράς για χορηγίες, σπόνσορες και διαφημίσεις. Οι Virgil Donati, Marco Minnemann και Thomas Lang από την άλλη, μάλλον αντιμετώπισαν τη διαδικασία ως μία ωραία πρόκληση και σίγουρα αρκετά extra δολάρια στους τραπεζικούς τους λογαριασμούς. Το κενό που χωρίζει τεχνικά τους τρεις πρώτους από τους τρεις τελευταίους είναι πολύ μεγάλο! Αυτή είναι η πικρή αλήθεια, χωρίς υπερβολές μάλιστα.  

Οι φανατικοί ακροατές

Οι Dream Theater θεωρούνται οι ηγέτες του προοδευτικού metal και όταν ένα είδος μουσικής αυτο-αποκαλείται «προοδευτικό» αναμένει κανείς φυσιολογικά αρκετά μεγάλη ποικιλία, διάφορες απόψεις και γενικότερα ευρύτατους μουσικούς ορίζοντες. Συμβαίνει κάτι τέτοιο με τους οπαδούς των Dream Theater;

Η απάντηση είναι κατηγορηματικά «όχι». Οι οπαδοί των Dream Theater είναι περισσότερο μεταλάδες απ' οτιδήποτε άλλο, ενώ έχουν σχηματίσει μία δική τους ιδέα/άποψη για το τι είναι η μπάντα, τι πρεσβεύει αυτή, και δε δέχονται την παραμικρή απόκλιση. Καλύτερο παράδειγμα από την αντιμετώπιση που έτυχε ο Derek Sherinian δεν υπάρχει. Ή χρειάζεται να αναφερθούμε στις πρώτες αντιδράσεις του κοινού σε δίσκους όπως το "Six Degrees Of Inner Turbulence" και κυρίως το "Octavarium". Δεν ήταν λίγες οι περιπτώσεις κατά τις οποίες το συγκρότημα έδειχνε όμηρος των πεποιθήσεων των ακροατών του.

To συμπέρασμα

• Λαμβάνοντας όλα τα παραπάνω υπόψιν είναι λογικό ο Mike Portnoy να νιώθει εγκλωβισμένος μέσα στο ίδιο του το σπίτι και να μη μπορεί να εκφραστεί, προσωπικά και μουσικά.

• Η επιλογή του Mike Mangini για τη θέση του drummer φαντάζει κάτι παραπάνω από αναμενόμενη. Πώς θα αντιδρούσαν άραγε οι ακροατές του συγκροτήματος εάν πράγματι επέλεγαν κάποιον (Derek Roddy, Virgil Donati), ο οποίος τηρουμένων των αναλογιών θα άλλαζε δραστικά και το ύφος/ήχο του συγκροτήματος; Προοδευτική μουσική παίζει η μπάντα, γιατί να μη φανεί ανοιχτή σε νέες προκλήσεις;

• Με την αποχώρηση του Mike Portnoy, καλούνται τα υπόλοιπα μέλη -John Myung, Jordan Rudess και James LaBrie- να αναλάβουν σημαντικό μέρους του συνθετικού βάρους από τους ώμους του John Petrucci. Ο Jordan Rudess επιβάλλεται να βγει στο προσκήνιο και να αποτελέσει τον καλύτερο συμπαραστάτη του John Petrucci. Ο James LaBrie είναι ελεύθερος επιτέλους να γράψει στίχους και να αποδείξει αν το «έχει». Ο John Myung πρέπει να δείξει για μια φορά στη ζωή του «τον ανδρισμό» του και να βγει από το καβούκι του. Η επόμενη δουλειά των Dream Theater είναι ίσως η πιο κρίσιμη της ιστορίας του.

• Οι οπαδοί καλούνται να κρίνουν αυστηρά το επερχόμενο άλμπουμ, ακριβώς όπως έκαναν δεκαετίες τώρα... μόνο που δε θα υπάρχουν πλέον τα «εύκολα θύματα» (βλέπε Derek Sherinian, Mike Portony, Desmond Child, Mike Portnoy, Kevin Shirley, Mike Portnoy, Terry Date, Mike Portnoy). Δεν πρέπει να υπάρξει περίοδος χάριτος.

Τhis is the beginning of the end

Μία νέα εποχή έχει ήδη ξεκινήσει για τους Dream Theater. Άποψή μας είναι πως όσο φως έριξε στις auditions το ντοκιμαντέρ που δόθηκε στη δημοσιότητα, τόσο επιπρόσθετο βάρος πέφτει στις πλάτες των μελών του συγκροτήματος. Ο κόσμος είναι απαιτητικός και «δυστυχώς» οι ακροατές των Dream Theater ήταν πάντα οι πιο απαιτητικοί όλων. Ελπίζουμε το συγκρότημα να κοιτάξει μονάχα μπροστά και να γράψει πραγματικά μουσική μέσα από την καρδιά του. Λίγη σημασία έχει εάν τα κομμάτια είναι δαιδαλώδη, εάν ο δίσκος θα είναι αρκετά heavy, εάν θα πουλήσει αρκετά αντίτυπα. Αυτό θα πρέπει να απασχολεί τη Roadrunner Records κι όχι τη μπάντα. Δουλειά της μπάντας είναι να δώσει τον καλύτερό της εαυτό μέσα στο στούντιο και να δημιουργήσει. Διαφωνούμε κάθετα με την άποψη του Jordan Rudess ότι ο κόσμος έχει μάθει να ακούει τα παλιότερα κομμάτια παιγμένα μ' ένα συγκεκριμένο στυλ, κι αυτό θέλει. Αυτό είναι μεγάλο λάθος και ελπίζουμε ειλικρινά να μην έχει μπει το συγκρότημα μ' αυτή τη νοοτροπία στο στούντιο, ετοιμάζοντας το επόμενό του βήμα. Δεν υπάρχει τίποτα ωραιότερο από την πηγαία δημιουργία. Ο Mike Mangini είναι ένας μεγάλος drummer, ένας σπουδαίος μουσικός. Θέλουμε να ελπίζουμε, το δήλωσε άλλωστε κι ο ίδιος, ότι η μπάντα δε θα τον κάνει να ακούγεται ως ένας νέος Mike Portnoy. Αυτό το σημείο είναι πολύ σημαντικό. Οι Dream Theater οφείλουν να του δώσουν την ευκαιρία να προσφέρει αυτό που ξέρει καλύτερα από τον καθένα να κάνει και το σίγουρο είναι πως στο τέλος θα τους δικαιώσει. Εμείς αναμένουμε με ανυπομονησία το νέο δίσκο, είμαστε αισιόδοξοι και πιστεύουμε ότι μπορεί να ήρθε το τέλος μιας μακράς και άκρως επιτυχημένης πορείας για τη μπάντα, ένα νέο κεφάλαιο ωστόσο άνοιξε και προμηνύεται άκρως συναρπαστικό και ενδιαφέρον.

«I was told there is a miracle for each day that I tried, I was told that a new love is born for each one that has died» λοιπόν για τους Dream Theater και «Sieze the day and don't you cry, now it's time to say goodbye, even though I'll be gone I will live on» για τον Portnoy.

* Το δεύτερο μέρος του αφιερώματος, με την αναλυτική παρουσίαση όλων των υποψηφίων drummer, θα αναρτηθεί την ερχόμενη Δευτέρα, 2 Μαΐου.

Οι Dream Theater εμφανίζονται στην Αθήνα, την Τρίτη, 2 Αυγούστου, στο TerraVibe Park.

Χρήστος Καραδημήτρης
Μίλτος Λυμπιτσούνης