Ανασκόπηση 2012: Punk / Hardcore / Grind

Τελικά επιζήσαμε. Η τρίτη -αν θυμάμαι καλά- επίσημη καταστροφή του κόσμου, για τα τελευταία δεκαπέντε χρόνια, αποτελεί πλέον παρελθόν, κι εμείς, καλούμαστε να μαζέψουμε τα συντρίμμια που άφησε πίσω του το 2012, να οργανωθούμε, και να βρούμε μία καλή λύση για το πώς θα πορευτούμε στην δύσκολη εποχή που απλώνεται μπροστά μας. Είναι πραγματικά σημαντικό, σε κάθε δύσκολη περίοδο που βιώνουμε να μην παραδινόμαστε ολοκληρωτικά, να μην παρατάμε τον εαυτό μας, και να μη ξεχνάμε τις μικρές χαρές, τις μικρές απολαύσεις, τις μικρές τελοσπάντων λεπτομέρειες της ζωής, που αποδεικνύουν πως υπάρχει φως σε αυτές τις δύσκολες ημέρες. Πιστοί λοιπόν στην αιώνια συντροφιά της μουσικής, και αφιερώνοντας καθημερινά τεράστιο μέρος της ζωής μας σε αυτήν, σας παρουσιάζουμε, για πρώτη φορά, μία διαφορετική μουσική ανασκόπηση, κινούμενη σε διαφορετικά μονοπάτια.

Τα μονοπάτια αυτά είναι τα αλήτικα στενά του punk, τα βρωμερά υπόγεια του hardcore, και τα ασφυκτικά -γεμάτα πλήθος- πατώματα του grind. Γιατί ναι αδέλφια μας, πολλοί από εμάς την βρίσκουμε έτσι. Πολλοί από εμάς βρίσκουμε νόημα σε αυτές τις «φάσεις», σε αυτές τις σκηνές, σε αυτές τις μουσικές. Το δικό μας φως βρίσκεται εκεί, και λάμπει αδιάκοπα μέχρι να το ανακαλύψει και άλλος κόσμος. Ας περιηγηθούμε λοιπόν στα εν λόγω μονοπάτια, και ας δούμε τι έλαμψε πέρισυ, τι διατήρησε τη φλόγα του, τι έσβησε και τι σπινθήρισε την χρονιά που μας πέρασε.



Hear Nothing, See Nothing, Say Nothing

Ο συγκεκριμένος χώρος, και για καλή μας πάντα τύχη, έχει το χάρισμα να απέχει από αηδιαστικά κατάλοιπα του mainstream και ιστορίες για αγρίους, όπως είναι τα κάθε είδους «ροκσταριλίκια», τα κουτσομπολιά, οι λύσεις τρανταχτών συμβολαίων, και η υπογραφή νέων, ακόμη πιο λαμπερών, ακόμη πιο προσοδοφόρων, και ακόμη πιο μακρινών από αυτό που αντιλαμβανόμαστε εμείς ως μουσική.

Κάνοντας πέρα τα «καραγκιοζιλίκια» του μπασίστα Harley Flanagan με την πρώην μπάντα του Cro-Mags, ενθουσιαστήκαμε όταν μάθαμε πως οι λιγοστές ζωντανές εμφανίσεις του reunion των Nasum, χωρίς τον Mieszko Talarczyk αλλά με την προσθήκη του τραγουδιάρη των Rotten Sound, ήταν η καλύτερη συναυλιακή εμπειρία που μπορεί να σου τύχει. Ανατριχιάσαμε δε, όταν διαβάσαμε πως οι αξεπέραστοι θρύλοι του hardcore Catharsis, επανασυνδέθηκαν επίσης, για δύο συναυλίες, για τα γενέθλια της δισκογραφικής A389 recordings στην Αμερική.

Δυστυχώς, πολλές φορές το να βρίσκεσαι για εβδομάδες μαζί με τέσσερις ανθρώπους και να περιοδεύεις σε όλο τον κόσμο μπορεί να οδηγήσει σε τριβή των μεταξύ σχέσεων, γι' αυτό και οι Σιγκαπουρέζοι grindcore ήρωες Wormrot αποφάσισαν να λήξουν τη φάση προσωρινά, να πάρουν λίγο χρόνο και να ασχοληθούν με διάφορα άλλα projects. Ακόμη όμως και για τους θεούς, όταν επέλθει η λήθη, οποιαδήποτε προσπάθεια και να κάνουν για να ξεφύγουν από αυτή μπορεί να είναι μάταια.

Οι Amebix έπειτα από είκοσι ένα χρόνια λήθαργου, ξύπνησαν, συνέθεσαν, έπαιξαν, για να διαλυθούν και πάλι, αφήνοντας τουλάχιστον ως παρακαταθήκη μία εξαιρετική δισκάρα μοναδικής ταυτότητας. Προσπερνώντας λίγο πρόχειρα, αλλά και με πικρία, την εμπορική τάση που εμφανίστηκε πλέον στις τάξεις του crust, με μπάντες «αντιεμπορικούς ογκόλιθους» να παίζουν σε γιγάντια festival τύπου Hellfest (με τους Guns N' Roses και τους Scorpions από δίπλα) και να υπογράφουν σε major δισκογραφικές τύπου Southern Lord, βιώσαμε επιτέλους στο πετσί μας την άνθιση της ελληνικής hardcore punk σκηνής, έπειτα από μία βαρετή, νωχελική και φτωχή δεκαετία, αυτή των 00s.

A ΝΑΙ! «Joey, όπου και να βρίσκεσαι, σου ανταποδίδουμε τους γλυκούς χαιρετισμούς μας. Σε ευχαριστούμε για όλα.»



We Have It All

Η κυκλοφορία μεταθανάτιου δίσκου από τον αείμνηστο frontman των θρυλικών Ramones, Joey Ramone, ήταν πραγματικά ένα από τα πιο χαρμόσυνα νέα της φετινής χρονιάς. Εκτός του ότι το "Ya Know?" πρόκειται για μεγάλη δισκάρα, περιλαμβάνει ακυκλοφόρητα κομμάτια που συνέθεσε ο Joey λίγο πριν κάνει το μεγάλο ταξίδι, παλιά κομμάτια των Ramones σε νέες εκτελέσεις, καθώς επίσης και συμμετοχές μεγάλων προσωπικοτήτων της Νέας Υόρκης, όπως πρώην μέλη της μπάντας, μέλη των The Dictators, και πολλών άλλων σχετικών συγκροτημάτων. Πιστοί στο πνεύμα του rock 'n' roll, χαρήκαμε ιδιαιτέρως με την δισκογραφική επιστροφή των Νορβηγών βασιλιάδων Turbonegro, οι οποίοι ξεπερνώντας τα σαράντα κύματα, με ασθένειες, αλλαγές μελών, και διάφορες άλλες κακοτυχίες, κατάφεραν να βρουν και πάλι την πορεία τους, παρουσιάζοντας για μία ακόμη φορά τις άγριες διαθέσεις τους με τον δίσκο "Sexual Harassment".

Πραγματοποιώντας ένα πολύωρο υπερατλαντικό ταξίδι διαπιστώσαμε για ακόμη μία φορά το εξής: Ότι η αφρόκρεμα του καλιφορνέζικου punk rock, έχει μία παράξενη αλλά διόλου κακή τάση, να ετοιμάζει πάντοτε το χτύπημα της, μαζικά, οργανωμένα, και αριστοτεχνικά. Έτσι το 2012 χαρακτηρίστηκε από την δισκογραφική επιστροφή των NOFX, των προοδευτικών καναδών Propagandhi με το εξαιρετικό "Failed States", όπου οι τύποι δημιούργησαν κάτι που όμοιο του δεν έχει ξαναπαιχτεί, καθώς επίσης και των Pennywise με τον Zoli Teglas (frontman των Ignite) να συμμετέχει σ' έναν από τους καλύτερους δίσκους που έβγαλε η μπάντα ποτέ, το "All Or Nothing" για να δώσει και πάλι τη σκυτάλη στον βράχο του συγκροτήματος, Jim Lindberg.

Αφήνοντας τα φιλήσυχα λαγκάδια του punk rock και ταξιδεύοντας στα σκοτεινά στρατόπεδα του hardcore, είδαμε τα μεγαλύτερα crust μεγαθήρια να πραγματοποιούν πολυσυζητημένες επιστροφές. Κάποιες από αυτές ήταν επιτυχημένες και κάποιες κάπως standard, κάπως φοβισμένες, κάπως χλιαρές. Οι From Ashes Rise με το 7" EP "Rejoice The End / Rage Of Sanity" απέδειξαν πως πραγματικά αναγεννήθηκαν από τις στάχτες τους, οι Tragedy πιστοί στο δικό τους και μόνο μουσικό όραμα δημιούργησαν το "Darker Days Ahead", έναν δίσκο που δίχασε, ενώ οι Wolfbrigade με το "Damned" μάς παρουσίασαν κάτι δυνατό άλλα ταυτόχρονα υπερβολικά προβλέψιμο και σε σημεία κουραστικό (επιτέλους νιώστε πως πέντε λεπτά d-beat σ' ένα μόνο κομμάτι κουράζουν!).

Προβλέψιμη δυστυχώς, ήταν και η επιστροφή των all-star Terrorizer με το ανέμπνευστο "Hordes Of Zombies", οι οποίοι απέδειξαν για άλλη μία φορά πως βρίσκονται έτη φωτός μακριά από το μνημειώδες "World Downfall" του 1989. Σε πλήρη αντίθεση με αυτούς, η απρόβλεπτη μουσική παράνοια και το πολυποίκιλο μπαστάρδεμα των Converge είδαν και πάλι το φως του βινυλίου με το άλμπουμ "All We Love We Leave Behind", δείχνοντας και πάλι, πως η συνταγή της επιτυχίας είναι κάτι που οι Αμερικανοί γνωρίζουν άριστα.

Τέλος, οι σημαιοφόροι του παγκόσμιου grindcore Napalm Death μεγαλούργησαν για πολλοστή φορά, με το "Utilitarian", βαστώντας τη σημαία του είδους σε επίπεδα πανύψηλα, για να πάρουν τελικά μία χείρα βοηθείας από τους Pig Destroyer, οι οποίοι με τον δίσκο "Book Burner" απέδειξαν πως το grind βρίσκεται εδώ, πιο οργισμένο, ποιοτικό, και πολεμικό από ποτέ, έτοιμο να απειλήσει κάθε τι τολμήσει να το κοιτάξει κατάματα.



Parade of the Lifeless

Αφού αναφερθήκαμε στην αδιαμφισβήτητη κυριαρχία των Pig Destroyer και των Napalm Death, προχωράμε στα ενδότερα του grind, και εστιάζουμε στους οικολόγους, φανατικούς χορτοφάγους και μισάνθρωπους Cattle Decapitation, οι οποίοι επισφραγίζουν την εντυπωσιακή εξέλιξή τους με το φανταστικό, υπερβίαιο, και πλήρως διεστραμμένο "Monolith Of Inhumanity", καθώς και το πλέον βίαιο και αποκρουστικό videoclip στην ιστορία της μουσικής (οι έχοντες γερό στομάχι, μπορούν να το παρακολουθήσουν εδώ).

Ατόφια grind μανία, μας προσέφερε η all-star ομάδα των Murder Constuct, με τους cult ήρωες Travis Ryan (Cattle Decapitation), Leon del Muerte (ex-Exhumed, ex-D.I.S., ex-Intronaut, ex-Impaled, ex-Phobia), Kevin Fetus (Watch Me Burn, Fetus Eaters), Caleb Schneider (Bad Acid Trip) και Danny Walker (Intronaut, Exhumed, ex-Jesu, ex-Uphill Battle) να διαπρέπουν στο "Results" που κυκλοφόρησε από τη Relapse.

Οι «παλιούρες» Phobia συνέχισαν να παίζουν μπάλα σε ύψιστο επίπεδο με το τίγκα riff-άτο "Remnants Of Filth", ενώ το ίδιο ισχύει και για τον πέμπτο -και καλύτερο- δίσκο "Turbulent Resurgence" των Noisear, στον οποίο προσφέρουν δεκαεννέα λεπτά καθαρού grind παροξυσμού, όπου κάθε riff σε βαράει κατακέφαλα. Οι Revenge και Anaal Nathrakh με τα "Scum.Collapse.Eradication" και "Vanitas", αντίστοιχα, συνδυάζουν με μια υπέροχη ανωμαλία, black metal και grind, και αν και κανένας από τους δύο δίσκους δεν ακουμπάει προηγούμενα αριστουργήματα, επισφραγίζουν το τεράστιο επίπεδο στο οποίο βρίσκονται οι δύο μπάντες.

Το one-man band project των Liberteer, του πολυπράγμωνα Matthew Widener (ex-Exhumed και άλλες 200 μπάντες), ντεμπούταρε με το "Better To Die On Your Feet than Live On Your Knees", συνδυάζοντας μαεστρικά grind με folk στοιχεία και αν και τελικά δεν πρόκειται για κάτι συγκλονιστικό, σίγουρα αποτελεί ένα τέλειο πρώτο βήμα που δείχνει να έχει τρομερές προοπτικές. Οι Σουηδοφινλανδοί Afgrund συνεχίζουν με το "The Age Of Dumb", στο άγριο και βίαιο punk ύφος του προ τριετίας "Vid Helvetets Grindar", συνιστώντας ένα πολύ καλό υποκατάστατο των Nasum. Ωραία ήταν επίσης τα τρελαμένα EPs από Antigama ("Stop The Chaos") και Cripple Bastards ("Senza Impronte") και για να κλείσουμε, ας κάνουμε και μία αναφορά στον ακαταλαβίστικο, δυσπρόσιτο, πειραματικό, ηλεκτρονικό χαμό των Whourkr στο "4247 Snare Drums", που προτείνεται σε «πειραγμένους» σαν κι εμάς ακροατές.



Maggots And Riots

Φεύγουμε από τους μανιασμένους ρυθμούς του grind και πάμε σε πιο μοντέρνα και στρωτά πράγματα, για να μιλήσουμε λίγο για metalcore, noisecore, mathcore και τέτοια παρεμφερή. Τί καλύτερο λοιπόν από το να ξεκινήσουμε αυτή την κατηγορία, αναφέροντας μια μπάντα που πατάει πάνω σε όλα αυτά, τους Αμερικανούς Gaza. Στο τρίτο τους πόνημα, δεν ξεπερνάνε απλά τους εαυτούς τους αλλά κυκλοφορούν και έναν από τους δίσκους της χρονιάς για το συγκεκριμένο ιδίωμα, με το "No Absolutes In Human Suffering" να είναι ένα σκοτεινό, ανυπέρβλητης και αποπνικτικής έντασης, αριστούργημα. Οι Ιταλοί The Secret μπορεί να μη φτάνουν τα μεγαλεία του προ διετίας "Solve Et Coagula", αλλά το "Agnus Dei" θα μπορούσε εύκολα να είναι το ηχητικό αντίστοιχο της ζοφερής αβύσσου.

Οι Every Time I Die συνηθίζουν να διχάζουν, αλλά αυτή τη φορά το "Ex Lives" αποτελεί ίσως την πιο ώριμη και στιβαρή προσπάθειά τους, συνδυάζοντας όμορφα φρενιασμένους ρυθμούς, με southern rock και πιο έντονες μελωδίες. Η μπάντα του Joshua Scorgin (ex-Norma Jean), The Chariot, έκανε την έκπληξη της χρονιάς, με το "One Wing" να πρόκειται μάλλον για τον καλύτερο δίσκο τους, με εξουθενωτικούς ρυθμούς, avant-garde αισθητική και ευφυή samples (το sample στο κομμάτι "Cheek" με τον λόγο του κουρέα από το "The Great Dictator" του Τσάπλιν το καθιστά ένα από τα καλύτερα τραγούδια της χρονιάς).

Οι Γάλλοι Birds In Row δικαιλόγησαν με τον καλύτερο δυνατό τρόπο το hot όνομα που έχουν δημιουργήσει, κυκλοφορώντας το "You, Me, Αnd Τhe Violence", έναν post-hardcore δίσκο γεμάτο έμπνευση και μελωδίες. Ο εθισμός που προκάλεσε το "I.V." των Loma Prieta, εξελίχθηκε σε αγάπη, με συγκινητικές εκλάμψεις να θυμίζουν λίγο Breach, screamo εκρήξεις να πρωτοστατούν και μερικά από τα καλύτερα φωνητικά που είχαμε την τύχη να ακούσουμε φέτος.

Στον χώρο του μελωδικού metalcore είχαμε λίγα καλά πράγματα για την φετινή χρονιά. Οι γνωστοί κι αγαπημένοι μας, As I Lay Dying, κυκλοφόρησαν το "Awakened" το οποίο ευτυχώς δεν απέχει και πολύ από τα standards τους, δίνοντας συνέχεια σε αυτό που ξέρουν να κάνουν καλά και μαζί με τους Parkway Drive και το εξαιρετικό "Atlas" ξεχώρισαν με σχετική ευκολία, αφού και το "Fire From The Sky" των Shadows Fall για το οποίο τρέφαμε κάποιες ελπίδες, αποδείχτηκε τελικά πολύ λίγο.

Το Βέλγιο μετά την περσινή δισκάρα των Oathbreaker ("Mælstrøm", ακούστε άμεσα), δείχνει ότι το κατέχει καλά το άθλημα, αφού οι διαολεμένοι ρυθμοί του "Faith" των Rise And Fall προκάλεσαν ταχυπαλμίες. Τα θηριώδη beatdowns και οι αναφορές στους Disembodied (R.I.P.), μας αναγκάζουν να κάνουμε μια αναφορά στο ντεμπούτο "Hasta La Muerte" των Xibalba (με τον Greg Anderson των SunO))) να συμμετέχει), αλλά αν βγει κάποιος και φωνάξει «καμία σχέση, αυτό είναι sludge», τότε ειλικρινά δεν θα διαφωνήσει κανείς. Το ίδιο θα μπορούσε να πει κάποιος, και για τον δεύτερο δίσκο των Narrows, "Painted", αλλά εδώ τα heavy riffs έχουν μπολιάσει μέσα στο metalcore / noisy χαρμάνι, οπότε είμαστε πέρα για πέρα νόμιμοι.

Οι Vision Of Disorder ξαναβρίσκουν τους εαυτούς τους μετά από κάτι nu-metal αηδίες, και επιστρέφουν στις old-school metalcore ρίζες του "Imprint" (1998), προσφέροντας κάτι τρομερά εντυπωσιακό στο "The Cursed Remain Cursed", ενώ, τέλος, και οι ΘΕΟΙ Integrity, συνεχίζουν να συναρπάζουν με τις σουρρεαλιστικές επιλογές τους, μοιράζοντας ένα 7" split με τους Holy Terror μαθητές τους, Gehenna (όχι τους γνωστούς blacksters), με την κομματάρα "I Know Where Everyone Lives" να φέρνει στο νου μέχρι και Judas Priest.



Creation And Destroy

Το punk από τη στιγμή που γεννήθηκε, υπήρξε ένα από τα μοναδικά μουσικά είδη που κατάφεραν να εξασφαλίσουν τόσο σύντομα μία μορφή «αθανασίας». Γιατί αυτό; Για τον εξής απλούστατο λόγο, ότι πέρα από την αγνή ανάγκη για δημιουργία κι έκφραση -χωρίς να προαπαιτείται κάποια τρομερή γνώση- το punk πηγάζει και από την οργή και τον προβληματισμό που κρύβουμε μέσα μας. Όσο το σύστημα μας έχει στημένους στον τοίχο τόσο αυτά τα δύο υπάρχουν, και τόσο το punk  θερμαίνεται και φτύνει τις φλόγες του σαν αντίποινα.

Για μία ακόμη χρονιά λοιπόν, η συγκεκριμένη σκηνή βρέθηκε σε αναμμένα κάρβουνα. Το μελωδικό punk rock έλαμψε για τα καλά, παρουσιάζοντας δίσκους μοναδικής ταυτότητας και φανταστικής ομορφιάς. Οι σουηδοί Terrible Feelings με το ντεμπούτο album τους "Shadows" και την «παλιακή» τους αισθητική έπιασαν κορυφή, ενώ οι καναδοί White Lung με διπλό χτύπημα, το LP "Sorry" και το ομώνυμο 7" EP τους απέδειξαν πως στην σκηνή του punk δραστηριοποιούνται αληθινά ταλαντούχοι μουσικοί.

Στο ίδιο μήκος κύματος ξεχώρισαν οι καλιφορνέζοι Neon Piss με το ομότιτλο ντεμπούτο τους, ενώ είχαμε την χαρά να υποδεχτούμε την επιστροφή των Hot Water Music με το εξαιρετικό "Exister". Οι «tough guys» του παγκόσμιου hardcore στερεώματος είναι πάντοτε ευπρόσδεκτοί να παίξουν hardcore punk, ιδιαίτερα όταν αυτό συνοδεύεται από εξαιρετικές συνθέσεις, βρώμικες παραγωγές, και τσαμπουκά. Έτσι οι Burning Love του Chris Colohan (ex-Cursed) με το "Rotten Things To Say" και η νέα μπάντα Split Cranium, του Aaron Turner (ex-Isis) με τον ομώνυμο δίσκο της, κατάφεραν να εντυπωσιάσουν για τα καλά. Ακόμη πιο σάπια, ακόμη πιο αλήτικα και ακόμη πιο γαμάτα ήταν τα ομώνυμα άλμπουμ των Αμερικανών Sickoids και των Off! του θρυλικού Keith Morris, πάλαι ποτέ frontman των Black Flag και μετέπειτα των Circle Jerks.

Σε crust σκηνικά ιδιαίτερα ενδιαφέρον ήταν το 10" LP των βρετανών Hammers με τίτλο "Vardogr", ενώ η απόλυτη επίθεση ήρθε από την Άπω Ανατολή και συγκεκριμένα την Ιαπωνία, με τους θρύλους Forward να επιστρέφουν, τους Think Again να παίζουν την πιο ορμητική μουσική για το 2012 στον δίσκο "Never" και τους D-Clone να μας παρασύρουν με τον χειμαρρώδη θόρυβο τους στο "Creation And Destroy". Οι Killing Joke παρά τα 35 χρόνια παρουσίας τους στο χώρο του post-punk δείχνουν ανίκανοι να βγάλουν έστω και μέτριο δίσκο, με το "MMXII" να στέκεται αξιοπρεπέστατα κάνοντας βουτιά στο 80s παρελθόν τους, ενώ το ίδιο ισχύει και για τους Casualties και το πολύ καλό "Resistance".

Τέλος, το 2012 επιβεβαίωσε με τον καλύτερο δυνατό τρόπο, πως το 7” Ep είναι καθοριστικό στοιχείο της hardcore punk κουλτούρας και πως πολλές φορές τα καλύτερα κομμάτια πολλών συγκροτημάτων ανήκουν σε τέτοιες κυκλοφορίες. Έτσι η σημαία του σύγχρονου post-punk υψώθηκε από τους Ισπανούς Belgrado και το 7" "Panopticon / Vicious Circle", ενώ τα ηνία του punk rock κράτησαν οι δάσκαλοι Red Dons, οι «power-ικοί» Icon Gallery και οι νεαροί Crusades. Οι γερμανοί λυκάνθρωποι Burial επέστρεψαν με το αλήτικο "Naked Pigs / Warfare Orgasm" και το καλύτερο riff της χρονιάς στο πρώτο κομμάτι, ενώ συναισθηματικά μας άγγιξαν οι screamo ήρωες Comadre με το "Cold Rain" και οι Touche Amore στο 7" split με τους υπέρφλωρους The Casket Lottery.



Still, Nothing Moves You

Γενικότερα όταν γνωρίζεις καλά τον ήχο που σ' αρέσει και ξέρεις απόλυτα τι γουστάρεις και τι ψάχνεις, τότε δύσκολα απογοητεύεσαι. Διότι ακριβώς ξέρεις καλά τι γαμάει, τι είναι ξοφλημένο, τι θα κοιτάξεις με επιφυλακτικότητα και σε τι θα δώσεις μια δεύτερη, ή και τρίτη, ευκαιρία. Έτσι εδώ πέρα, στο σκοτεινά και σκονισμένα γραφεία του Rocking.gr δεν απογοητευτήκαμε και πολύ φέτος.

Αν εξαιρέσεις metalcore αηδίες όπως ο δίσκος "To Carve Our Names" από Lions Lions και "The Union Of Crowns" από Bury Tomorrow,  τα οποία τα γράφουμε στα... αχαμνά μας, οι μόνοι οι οποίοι μας στεναχώρησαν κάπως ήταν οι Martyrdod, με το "Paranoia", όπου ενώ γουστάραμε στο δεύτερο μισό, κοιμηθήκαμε στο πρώτο, οι Ceremony που από fastcore μαγκίτες την είδαν χαζο-punk αλητάκια, και οι Momentum (ex-Fall Of Efrafa) οι οποίοι εντυπωσίασαν το 2011 με το "Whetting Occam's Razor" αλλά ξένισαν εφέτος με το "Herbivore", βγάζοντας έναν ήχο που δε τους ταιριάζει. Εν πάση περιπτώσει την έληξαν τελικά την φάση και μας άφησαν και μας σε ησυχία.



Δίχως Έλεος

Κάποτε οι μυθικοί hardcore Θεσσαλονικείς Ναυτία μιλούσαν ειρωνικά για την "Ευρωπαική Αναγέννηση". Πλέον μπορούμε με απόλυτη σοβαρότητα να κάνουμε λόγο για την ελληνική αναγέννηση, στον χώρο του punk, του hardcore, του grind, αλλά και της DIY νοοτροπίας γενικότερα, η οποία συντελείται αυτήν ακριβώς τη στιγμή, την ζούμε, και πρέπει όλοι να δώσουμε και να πάρουμε κάτι από αυτή. Θυμηθείτε ότι σε αρκετά χρόνια από τώρα θα θυμόμαστε αυτές τις μέρες καθώς κι εκείνες που πρόκειται να ακολουθήσουν. Δισκάρες και μπαντάρες ξεπετάγονται από το πουθενά σε καθημερινή βάση, γεμάτες έμπνευση, άποψη, αυθεντικότητα, μ' ένα υλικό προσεγμένο μέχρι και την τελευταία λεπτομέρεια.

Την αρχή για φέτος έκαναν οι θρύλοι του αθηναικού crust, Χειμερία Νάρκη, που ένωσαν τις δυνάμεις τους με τους grinders Slavebreed, για ένα άκρως δολοφονικό split EP, με τους τελευταίους να κυκλοφορούν προσφάτως τον δεύτερο ολοκληρωμένο δίσκο τους με τίτλο "Dethrone The Architect". Παραμένοντας στα grind κατατόπια, οι Dephosphorus με το φανταστικό astrogrind τους και τον δίσκο "Night Sky Transform" μάς συγκλόνισαν για τα καλά, ενώ ξεχώρισαν με την εμφάνισή τους και οι νεοσύστατοι 666Casualties με μέλη από την εγχώρια grindcore (κ)αφρόκρεμα (Kvazar, Progress Of Inhumanity). Οι πιτσιρικάδες Delete The Mass έθεσαν τα θεμέλια για ένα γερό μέλλον και οι Αθηναίοι Jagernaut μας πόρωσαν μέχρι τελικής πτώσεως με τα δύο τους splits, την κασέτα με τους βρετανούς Hello Bastards και το 7" EP με τους Μαλαισιανούς Terlarang (οι fans των Extreme Noise Terror να τσακιστούν να τσεκάρουν).

Οι γερόλυκοι Antimob κυκλοφόρησαν με διαφορά τον καλύτερο hardcore punk δίσκο της χρονιάς, τον οποίο αρχικά κυκλοφόρησαν μέσα από μία λυσσασμένη demo κασσέτα, ενώ νέο αίμα έκανε την εμφάνισή του σε Πάτρα και Βόλο, με τους Dirty Wombs και τους Unfit Earth, αντιστοίχως. Οι αθηναίοι Gutter ήταν μακράν η έκπληξη της φετινής χρονιάς, αποφασίζοντας να παίξουν κλασικό «παλιακό» αμερικάνικο hardcore, και οι Θεσσαλονικείς γνώστες του θορύβου, Go Filth Go, επέστρεψαν με το καταστροφικό EP τους, "5 Tracks Noise". Βουτώντας λίγο πιο βαθιά στο σκοτάδι της αβύσσου, συναντήσαμε τους πατρινούς I Want You Dead με το "ΑΩ", και τους Αθηναίους Ruined Families με το ομώνυμο 7" EP τους να κάθονται για τα καλά στους θρόνους της κολάσεως και να απολαμβάνουν τη μαυρίλα που απλώνεται μπροστά τους.

Σχεδόν πνιγμένοι από το ασφυκτικό αυτό περιβάλλον, κολυμπήσαμε γοργά για να βρούμε την επιφάνεια και να δούμε επιτέλους λίγο φως, με τους My Turn και το όμορφο "Athens" να μας ταξιδεύουν στη δική τους θάλασσα. Κάπου εκεί, σε μία χρυσή και γαλήνια ακτή, πήρε το μάτι μας και τους Despite Everything, να ομορφαίνουν τη ζωή μας με τα φανταστικά τους split, το 10" με τους In-Sane και το 7" με τους Καναδούς Unfun, ξεχνώντας όμως για λίγο τα βρωμερά υπόγεια, τα καταγώγια, τα ποδοπατημένα πλήθη, και άλλα τέτοια χειμερινά σκηνικά.



Feel The Pressure
 
Η ελληνική σκηνή με την υψηλή της ποιότητα και το αξιοζήλευτο DIY attitude της, τίγκα στα self-recordings, self-releases και στα ελεύθερα live σε οποιοδήποτε μέρος μπορεί κανείς να φανταστεί, είναι βέβαιο ότι θα πρωταγωνιστήσει στο μέλλον σε παγκόσμιο επίπεδο. Το ίδιο ακριβώς συμβαίνει και με την σκηνή της Ισπανίας, η οποία κάτω από το φάντασμα της οικονομικής κρίσης και της επερχόμενης φτώχιας, έχει αρχίσει να στρέφει τους νεαρούς punks σε δημιουργικές κατευθύνσεις, με αποκορύφωμα τους εξαιρετικούς Warsong από την Zaragoza και το 12" EP τους, "Caravan", μία από τις καλύτερες κυκλοφορίες της χρονιάς.

Υπέρλαμπρο είναι το μέλλον και για τους καναδούς τσαχπινό-αισθηματίες Single Mothers, οι οποίοι κατάφεραν επιτέλους να κυκλοφορήσουν το ομώνυμο EP τους, ένα απίστευτο μείγμα punk rock, garage, emo και rock 'n' roll. Στρέφοντας την παλέτα προς τα αριστερά, το δεύτερο μπαστάρδεμα που μας άφησε τα μυαλά στο blender ήταν το 7" EP "The Wheel Of Fate Is Turning" των ανερχόμενων Αμερικανών Nu-Kle-Er Blast Suntan, οι οποίοι έπαιξαν κάτι ανάμεσα σε punk, crust, thrash, black, εμποτισμένο με ανόθευτη αλητεία.

Οι Kohosh από το Seattle θορύβησαν μελωδικά με το βιολό-crust punk τους και τον δίσκο "Survival Guide", ενώ οι Gut Feeling με μέλη των τρισμέγιστων Catharsis (για τους οποίους κάναμε λόγο αρχικά) μας πώρωσαν χορταστικά με το debut EP τους και το δυναμικό μοντέρνο hardcore τους. Τέλος, σε πιο κλασικά και δυσεύρετα πλέον μονοπάτια, οι Nuclear Spring από το Brooklyn της Νέας Υόρκη μάς χάρισαν ένα απολαυστικό demo tape, με σύγχρονους Oi! ύμνους επηρεασμένους από μπάντες όπως οι Blitz και οι νεότεροι Criminal Damage. Μακάρι να συνεχίσουν έτσι δυναμικά!



The Audience Is The Target

Λίγα αλλά κάτι παραπάνω από ικανοποιητικά ήταν και τα live που είδαμε φέτος, με αυτό των Γάλλων Kickback να ξεχωρίζει. Βίαιοι, με μια έντονη θεατρικότητα, μας ισοπέδωσαν για τα καλά, θέτοντας τις βάσεις για την καλύτερη μάλλον hardcore συναυλία της χρονιάς. Τους Pennywise τους περιμέναμε μια ζωή και επιτέλους μας ήρθαν. Περάσαμε τέλεια, αλλά η μία ώρα ήταν πολύ λίγη, και ομολογούμε πως θα θέλαμε το κάτι παραπάνω.

Μεγάλη όμως ήταν και η αναμονή για ένα live σε club από τους Flogging Molly, οι οποίοι τελικά τα κατάφεραν και με το παραπάνω, για να κλείσουμε τις μελωδικές punk rock εμφανίσεις με τους Authority Zero, οι οποίοι μας επισκέφτηκαν για πρώτη φορά. Τον τεράστιο Jello Biafra, πάλαι ποτέ frontman των τεράστιων Dead Kennedys, όσες φορές και να τον δούμε δεν τον χορταίνουμε, και αυτό δεν έχει να κάνει μόνο με την αδιαμφισβήτητη ποιότητα της μουσικής του, αλλά και με αυτή του πολιτικού λόγου του, προσφέροντας μια καταπληκτική παράσταση «σκεπτόμενου» punk.

Ισοπεδωτική ήταν και η εμφάνιση των grindcore θεών, Rotten Sound, όπως και των Brujeria, στην παρθενική εμφάνιση και των δύο στην Ελλάδα, ενώ δύο χρόνια μετά την εμφάνισή τους στη Σφεντόνα, περάσαμε τέλεια, ξανά, με τους Νεοϋορκέζους hardcore ήρωες Madball, στο Κύτταρο.

Τέλος, μπορεί να μην ετοιμάσαμε ανταπόκριση από το live των Integrity στην Αθήνα, αλλά τα νεότερα μέλη του site παρευρέθηκαν στη συναυλία, κι έκαναν λόγο για μία ανατριχιαστική μονόωρη εμφάνιση, όπου οι βασιλιάδες του σκοτεινού hardcore επιβεβαίωσαν δικαιωματικά τον τίτλο τους, παρά την χαμηλή προσέλευση του κόσμου. Την ίδια μέρα πάντως βρισκόμασταν στο An club και στη συναυλία των The Men όπου κούνησαμε τα κορμιά μας υπό τους πειραματικούς punk ήχους τους.

Darker Days Ahead

Και κάπως έτσι φτάνουμε στο τέλος του μακρινού αυτού ταξιδιού μας, στην καρδιά ένος χειμώνα που χωρίζει δύο δύσκολα έτη μεταξύ τους... Μήπως ο χειμώνας αυτός θα είναι το τέλος του κύκλου; Ή μήπως το τέλος της ζωής; Κανείς μάλλον δε μπορεί να απαντήσει οριστικά στο αιώνιο ερώτημα της καλύτερης ίσως hardcore μπάντας που έβγαλε ποτέ η χώρα μας, της Ξεχασμένης Προφητείας. Το μόνο σίγουρο πάντως είναι πως πράγματι οι μέρες μπροστά είναι σκοτεινές. Μη ξεχνάμε όμως ότι στις σκοτεινότερες στιγμές της ζωής δημιουργούνται και οι μεγαλύτερες αντιστάσεις, μία έκφανση των οποίων είναι και το να πιάσει κανείς ένα όργανο, να μαζέψει τέσσερις πέντε φίλους, και να ουρλιάξουν όλοι μαζί για ό,τι τους απασχολεί.

Σε αυτό το θέμα φαίνεται το 2012 να τα πήγε αρκετά καλά. Νέες μπάντες και νέες σκηνές ξεμύτισαν δειλά δειλά για να κατακτήσουν σταδιακά τον κόσμο, ενώ είδη με ιστορία δεκαετιών στις πλάτες φάνηκε να στέκονται αριστοκρατικά. Grind, hardcore και punk επιβιώσαν για άλλη μια χρονιά, φτύνοντας κατάμουτρα τη μουσική βιομηχανία με μοναδικό όπλο τους το βινύλιο και την ολική του επαναφορά, και το ίδιο θα κάνουν και φέτος και του χρόνου και του παραχρόνου. Αν σας φάνηκε πως παραλείψαμε κάτι, πως δεν επεκταθήκαμε σε κάτι άλλο, ή πως «ρίξαμε» μία μπάντα ή έναν δίσκο που σας άρεσε, τότε ειλικρινά δε μας νοιάζει. Punk means freedom.